บาปรักครรภ์มาร - 2

“วันนี้มีอะไรกินมั่งโมนา”

เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามพร้อมกับมือหนาจับผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่คล้องคออยู่ซับเหงื่อ เขาตื่นแต่เช้าไปวิ่งออกกำลังกายและเพิ่งกลับมา

“มีข้าวต้มกุ้งกับผัดผักรวมมิตรค่ะคุณหนาม” สาวน้อยตอบเสียงนุ่ม

“อือ...ตักตั้งโต๊ะเลย ฉันหิวแล้ว” เสียงเข้มบอกสั่งแล้วเดินมาดึงลากเก้าอี้ที่หัวโต๊ะรับประทานอาหารขนาดเล็กในห้องครัวออกนั่ง

โมนารีบตักข้าวต้มกุ้งให้ชายหนุ่มพร้อมกับจานผัดผักรวมมิตรนำมาวางตรงหน้าชายหนุ่มแล้วเดินถอยไป กว่าจะทำเสร็จเธอก็อาเจียนไปตั้งหลายรอบและตอนนี้ก็พยายามสุดความสามารถเพื่อจะห้ามสิ่งที่กำลังตีตื้นมาจุกที่คอไม่ให้ขยอกออกมาให้คนตัวโตโมโหตนเอง

“ทำไมมีแค่ถ้วยเดียว เธอไม่กินเหรอ?” เขาถามเมื่อเห็นว่ามีแค่ของตัวเอง

“โมนายังไม่หิวค่ะคุณหนาม”

“อือ...ถ้าไม่กินก็ไปเตรียมเสื้อผ้าให้ฉันไป ฉันกินอิ่มจะได้รีบอาบน้ำเข้าไปในเหมือง”

เสียงเข้มบอกสั่งอีกและทำให้สาวน้อยรีบพยักหน้ารับคำสั่งคนที่มองจ้องมาทางตนแล้วรีบสาวเท้าเดินไปให้ไกลจากกลิ่นอาหาร ทั้งๆ ที่ข้าวต้มกุ้งเป็นเมนูโปรดตัวเอง แต่ระยะหลังๆ มานี้ทุกอย่างที่เคยชอบเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ แค่นึกถึงก็จะอาเจียน

โมนามองรถจี๊ป กราเดียเตอร์ ลอนซ์ อิดิชั่น สีแดงคู่ใจของหนามที่วิ่งแล่นห่างออกไปจากบ้าน เธอก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวออกไปข้างนอกทำงานของตัวเองบ้าง ถึงจะเป็นแค่ ‘นางบำเรอ’ แต่เธอก็ไม่อยู่เฉยๆ รอคอยเงินจากชายหนุ่ม เธอยังมีร้านขายชานมไข่มุกร้านเล็กๆ ของตัวเองที่ตั้งอยู่หน้าเซเว่นในตัวอำเภอที่ห่างจากบ้านกว่าสิบกิโลเมตร และแน่นอนว่าเธอเดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์เวฟแดงของเธอนั่นเองที่เป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อที่จากไป ร้านและรถเป็นสิ่งที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้ ร้านเธอได้มาจากเงินประกันของพ่อที่จากไป ส่วนรถคือรถคันเก่าที่พ่อใช้ขับไปทำงานที่เหมืองแร่

หนามมองคนงานที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานที่เหมืองพร้อมกับผู้ช่วยของตัวเองเดินนำเอกสารรายงานมาให้ตัวเอง เขามองไปรอบๆ เห็นคนงานที่มีตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยแก่ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปยังเต็นท์ที่พักของตัวเองที่คนงานได้เตรียมไว้ให้

“อืม...มึงไปประกาศรับคนงานใหม่ด้วยนะไอ้เมิง”

“ครับนาย”

“แล้วที่กูสั่งไปวันก่อน มึงจัดการเสร็จรึยัง”

“เรื่องของไอ้สองตัวที่มีเรื่องกันเหรอครับนาย ไอ้เมิงจัดการเรียบร้อยแล้วครับ ไล่พวกมันออกไปแล้ว”

“ดี! ใครมันสร้างความวุ่นวายให้กูก็ไม่ควรอยู่ให้รกพื้นที่ของกู แล้วเรื่องงานบุญใส่บาตรที่บ้านครบวันตายของคุณพรแสงล่ะ มึงสั่งคนที่บ้านรึยัง เตรียมการถึงไหนแล้ว”

“เรียบร้อยแล้วครับนาย ไอ้เมิงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทางป้าแพงก็เตรียมพร้อม เหลือแต่ถึงวันงานครับ”

“อืม...เดี๋ยวมึงไปเอาบัญชีที่พนักงานบัญชีแล้วเอาเข้าไปให้กูที่ออฟฟิศด้วยล่ะ กูจะตรวจสอบรายรับรายจ่ายเดือนนี้ว่ามันตรงกับที่กูทำไว้ไหม”

“ครับนาย”

ไอ้เมิงตอบก้มหน้าแล้วก็ขอตัวเดินจากไปจัดการงานที่ได้รับคำสั่ง ส่วนหนามก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ลุกเดินไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่เพื่อขับกลับออฟฟิศไปทำงานต่อ

ใจของสาวน้อยเต้นสั่นระรัวไม่กล้ามองที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่ตัวเองแวะซื้อมาตรวจที่ห้องน้ำสาธารณะ แต่ก็ต้องกัดฟันลืมตาที่หลับอยู่มองดูที่ทดสอบการตั้งครรภ์ในมือที่กำแน่นและก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อที่ทดสอบขึ้นสองขีดแดง

“มะ...ไม่จริงใช่ไหมโมนา”

มันจะเป็นไปได้ยังไง เธอกินยาคุมตลอด ถึงแม้ว่าหนามจะไม่เคยป้องกัน แต่เธอก็ป้องกันตลอด ไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน

“ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ”