บาปรักครรภ์มาร - 1

“ก็แค่นางบำเรอที่ฉันมีไว้ ‘เอา’ เวลาหิวเท่านั้นแหละ”

เธอจำได้จนทุกวันนี้ว่าสำหรับ ‘หนาม’ แล้วตัวเองเป็นอะไร ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายยามเขา ‘หิว’ ก็เท่านั้นเอง โมนาก้มมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจกเงาตรงหน้าแล้วยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนวลทิ้ง เมื่อสองปีที่แล้ว เธอได้มาขอร้องอ้อนวอนให้หนามช่วยชีวิตพ่อของเธอโดยที่เสนอตัวเองเป็นค่าตอบแทน และเขาก็รับไปอย่างไม่ปฏิเสธที่จะรับเธอเป็นนางบำเรอปรนเปรอสวาท ในตอนแรกคิดว่าแค่ครั้งเดียว แต่หนามก็ผูกรัดเธอไว้จนตอนนี้ทั้งๆ ที่พ่อของเธอก็ได้จากไปด้วยโรคมะเร็งแล้วเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่ควรจะได้อิสระ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอจึงจมปลักอยู่ในที่ลับตรงนี้และเธอเองก็ไม่อยากไปไหน เพราะตอนนี้หัวใจของเธอมันผูกรักไปกับคนเย็นชาไร้หัวใจไปเสียแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหน ที่ไหน ขอแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงของหนาม เธอก็พอใจแล้วแม้จะเป็นแค่เพียง ‘นางบำเรอ’ ก็ตามที

สาวน้อยโมนา พิเศษแสง หรือโมนา วัย 22 ปี เป็นเพียงเด็กที่มาขอพึ่งใบบุญอำนาจของหนาม คันศร หรือนายหนาม วัย 38 ปี เจ้าของเหมืองแร่ผู้ร่ำรวยและเต็มไปด้วยอำนาจมืดและความมืดมนในชีวิต สำหรับเด็กหนุ่มที่ลำบากและทะเยอทะยานจนมีทุกวันนี้ได้ เขาคือสามีของนางพรแสง แม่หม้ายผัวตาย วัย 68 ปี และเมื่อแปดปีที่แล้ว นางพรแสงก็มาจากไปด้วยโรคหัวใจ ใครก็ว่านางตายคาอกผัวหนุ่มอย่างนายหนาม และทรัพย์สมบัติของนางก็ถูกถ่ายโอนมาเป็นกรรมสิทธิ์ของนายหนามทั้งหมด ก็นางพรแสงไม่มีลูกและนางก็ยกทุกอย่างของตัวเองให้สามีเด็กนามว่าหนาม และคนก็บอกว่านายหนามมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะเกาะผู้หญิงแก่ หลอกผู้หญิงแก่ แต่นั่นไม่ได้ทำให้หนามสะทกสะท้าน เพราะชีวิตของเขาเจออะไรมาเยอะ ไม่มัวมาเสียเวลากับคำพูดเน่าๆ ของชาวบ้านหรอก เพราะทุกคนมองว่าเขาเป็นแมงดาไปแล้ว ยังไงก็คือแมงดา ถึงพูดแก้ตัวไปทุกคนก็ไม่เชื่ออยู่ดี เพราะใครต่างตีค่าเขาไปแบบนั้นแล้ว สำคัญแค่เขารู้จักตัวเองก็พอว่าเป็นใครและมาจากไหน

“อือ...คุณหนาม” เธอเอี้ยวหน้าหันมาหาคนที่เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังพร้อมกับมือหนาอีกข้างที่ว่างจากการกอดรัดเอวเล็กคอดก็เอื้อมไปปิดฝักบัวที่ไหลอยู่ให้หยุด

“ทำไมอาบน้ำนานแบบนี้โมนา รู้ไหมฉันรอ ‘กิน’ เธออยู่”

เสียงทุ้มพร่าดังขึ้นชิดแก้มนวลเนียนที่เขาโน้มหน้ามาซบ

“วันนี้โมนาขอพักได้ไหมคะคุณหนาม”

เธอต่อรอง เพราะวันนี้ทั้งวันรู้สึกไม่สบายตัว หนักหัวจนนอนซมทั้งวัน และหลายวันมานี้ก็ทานอะไรไม่ค่อยได้ ทานอะไรเข้าไปก็อาเจียนและบางอย่างก็เหม็นจนทนไม่ไหว

“หน้าที่ของเธอแค่นอน ‘อ้าขา’ ให้ฉัน ไม่ใช่ปฏิเสธโมนา จะในห้องน้ำหรือที่เตียงเลือกเอา”

เสียงเข้มห้วนบอกอย่างหงุดหงิด เพราะพักหลังๆ มานี้สาวน้อยมักปฏิเสธบ่อยๆ จนเขาชักหงุดหงิด

“บนเตียงค่ะ” เธอรู้ดีว่าไม่อาจปฏิเสธคนเอาแต่ใจบ้าอำนาจได้

“ก็แค่นั้น ฉันจะไปรอข้างนอก ให้เวลาห้านาที ถ้าไม่เสร็จฉันจะ ‘เอา’ เธอในห้องน้ำเข้าใจไหมโมนา”

“ค่ะ คุณหนาม” เธอตอบรับเสียงแผ่ว

หึ!

แล้วเขาก็ผละตัวถอนกอดร่างเล็กเดินออกจากห้องน้ำไป ส่วนโมนาก็แหงนเงยหน้ามองเพดานห้องน้ำเพื่อหยุดยั้งน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

“คุณหนามเคยมีความรู้สึกดีๆ กับโมนามั่งไหมคะ” เธอพึมพำถามตัวเองแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เปิดฝักบัวอาบน้ำต่อให้เสร็จ เมื่อคนเผด็จการให้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นในการอาบน้ำ

ในทุกเช้าโมนาจะต้องตื่นก่อนเจ้าของบ้านทุกวันเพื่อมาเตรียมมื้อเช้าให้ชายหนุ่ม บ้านน้อยหลังนี้เป็นบ้านของหนาม เป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่อยู่ห่างไกลผู้คนในพื้นที่ส่วนตัวของชายหนุ่ม เป็นบ้านพักที่ชายหนุ่มไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวาย และไม่มีใครรู้ว่ามีเธออาศัยร่วมชายคาเดียวกับชายหนุ่ม คงมีคนสงสัยว่าทำไมหนามถึงไม่อาศัยอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ที่ได้รับมรดกจากภรรยาที่จากไป แต่เขาเลือกที่จะมาซื้อที่ดินและปลูกบ้านห่างไกลผู้คนที่รู้จักเพื่อความเป็นส่วนตัว