ตอนที่ 1 บทนำ

ตอนที่ 1 บทนำ

โลกนี้ประกอบไปด้วยพลัง หยิน (พลังมืด) และ หยาง (พลังแสงสว่าง) สองสิ่งสมดุลกันก่อกำเนิดสิ่งต่างๆ ในโลกขึ้นมา สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากพลังหยินและหยางที่บริสุทธิ์เหล่านี้มีทั้งเทพ ภูต ปีศาจ และอสูรต่างๆ ล้วนนับเป็นสิ่งมีชีวิตจากบรรพกาล จนถึงปัจจุบันนี้สิ่งมีชีวิตจากยุคบรรพกาลก็เหลือไม่มากแล้ว…

หนึ่งล้านปีก่อน 5 เทพบรรพกาลที่ทรงบารมีที่สุด สละตบะบารมีที่สั่งสมมาทั้งหมดสร้างเป็น 5 ดินแดน 4 สมุทร ขึ้นมา นั่นคือ ดินแดนสวรรค์ ดินแดนปีศาจ ดินแดนบาดาล ดินแดนลับแล ดินแดนมนุษย์ และมหาสมุทรทั้งสี่ทิศ

ดินแดนสวรรค์ เกิดจากเทพสุริยา (พลังหยาง) เป็นเทพบุรุษที่ทรงพลังที่สุด เลือกสละพลังบำเพ็ญสร้างดินแดนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอันเป็นดินแดนที่เป็นพลังหยางบริสุทธิ์ขึ้นมาแล้วเริ่มการปกครองใต้หล้าในฐานะเง็กเซียนฮ่องเต้สืบต่อมาจากรุ่นสู่รุ่น เง็กเซียนแต่ละรุ่นปกครองสวรรค์ได้สามแสนปีก็มักจะเลือกละสังขารไป หรือบางคนก็สละดวงจิตเพื่อกำจัดอสูรร้ายจากบรรพกาล จนมาถึงยุคปัจจุบันนี้ก็นับเป็นรุ่นหลานแล้ว

ดินแดนปีศาจ เกิดจากเทพจันทรา (พลังหยิน) เป็นเทพสตรีคนรักของเทพสุริยา สละพลังบำเพ็ญสร้างดินแดนแห่งราตรีกาลสำหรับปีศาจที่มีแต่พลังหยินขึ้นมาเพื่อให้เผ่าพันธุ์ปีศาจทั้งหมดได้ใช้ชีวิตในดินแดนนี้อย่างสงบสุข ไม่ออกไประรานดินแดนอื่น เมื่อเทพจันทราละสังขารไป ดินแดนปีศาจนี้ก็ปกครองโดยราชาอสูรสืบต่อมา

ดินแดนบาดาล เกิดจากเทพมังกร เป็นกึ่งอสูรกึ่งเทพมีทั้งพลัง หยินและหยางสมดุลกัน สร้างดินแดนบาดาลและสี่สมุทรขึ้นมา เทพมังกรนี้เดิมทีเป็นอสูรมังกรกำเนิดจากพลังหยิน ต่อมาบำเพ็ญเพียรด้วยพลังหยางจึงได้กลายเป็นครึ่งเทพครึ่งอสูรที่มีทั้งหลังหยินและหยางในตัว ตั้งตนเป็นราชาแดนบาดาลและสี่สมุทรและสืบต่อการปกครองจากรุ่นสู่รุ่นสืบต่อมา

ดินแดนมนุษย์ เกิดจากเทพบิดร มีทั้งพลังหยินและหยางสมดุลกัน เทพบิดรนี้เป็นเทพผู้สร้างที่ยอมสละทั้งพลังบำเพ็ญและดวงจิตทั้งหมดจนร่างกายดับสูญเพื่อสร้างดินแดนมนุษย์และสรรพสัตว์ขึ้นมา และเพราะเทพบิดรเป็นเทพที่กำเนิดจากพลังหยาง ต่อมาก็เริ่มมีกิเลสอันก่อกำเนิดมาจากพลังหยินขึ้นในตัว ทำให้โลกมนุษย์กลายเป็นโลกที่มีความสมดุลกัน ทั้งพลังความดี และ รัก โลภ โกรธ หลง

ดินแดนลับแล เกิดจากเทพพฤกษา มีทั้งพลัง หยินและหยางสมดุลกัน สละพลังบำเพ็ญสร้างเป็นพื้นที่ลักษณะคล้ายป่าเขาขนาดใหญ่ขึ้นมา เป็นดินแดนลับแลที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นเทพ ปีศาจ ภูต หรือแม้แต่มนุษย์ และที่สำคัญยังเป็นดินแดนที่สิ่งชีวิตจากยุคบรรพกาลชื่นชอบเพราะเต็มไปด้วยพลังหยินและหยางที่สมดุลกันและทรงพลังมากที่สุด

เทพพฤกษา หรือก็คือ อ้ายซ่างจื่อซิน นามรอง เสี่ยวจื่อ นี้ เป็นเทพบรรพกาลที่กำเนิดขึ้นมาจากพลังหยินและหยางผสานลงตัวกันพอดีจนเกิดเป็นร่างเทพพฤกษาขึ้นมาตั้งแต่ต้น

เดิมทีเทพพฤกษาก็เป็นพันธมิตรอันดีกับเทพบรรพกาลทั้งสาม คือเทพสุริยา เทพจันทรา และเทพมังกร ที่ปกครองดินแดนต่างๆ อยู่

จนเมื่อแปดแสนปีก่อน ไม่ทราบเกิดเหตุอันใดขึ้น ถึงได้รวบรวมเหล่าสิ่งมีชีวิตบรรพกาลสร้างเป็นกองทัพใหญ่ของดินแดนลับแลขึ้นมารบรากับดินแดนอื่นๆ เพื่อหวังครอบครองพิภพ จนเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ เป็นเหตุให้เทพสุริยา เทพจันทรา และเทพมังกร ต้องรวมพลังกันต่อสู้และเอาชนะดินแดนลับแลได้ในที่สุด เทพจันทราได้ละสังขารไปจากเหตุการณ์นี้

ส่วนเทพพฤกษาผู้นำการก่อสงครามถูกลงโทษสะกดดวงจิตให้ต้องจำศีลเป็นต้นไม้อยู่ในดินแดนลับแล คอยแผ่พลังของตนสร้างโล่พลังกักขังสิ่งมีชีวิตจากบรรพกาลทั้งหมดไว้ไม่ให้สามารถออกมานอกดินแดนลับแลสร้างปัญหาได้อีกนับตั้งแต่นั้นเป็นต้น

หลังจากนั้นผ่านไปอีกห้าแสนปี เทพพฤกษาก็ได้รับการอภัยโทษให้ไม่ต้องจำศีลเป็นต้นไม้แล้ว แต่ยังต้องดูแลดินแดนลับแลให้สงบสุขต่อไป เพราะสำนึกตนได้และทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างดี

แต่ดูเหมือนจะสำนึกตนมากเกินไปจนกลายเป็นคนปลงตก ไร้ความต้องการทุกสิ่งและติดใจการเป็นต้นไม้ธรรมดาเป็นที่สุด ทำให้หลังจากนั้นเทพพฤกษาก็ใช้ชีวิตเป็นต้นไม้นามเสี่ยวจื่อ เกิดเป็นเมล็ด เพาะเป็นต้นอ่อนเติบโตและกลับมาเป็นเมล็ดอีกครั้ง วนไปอย่างนั้นไปอีกสองแสนปีเข้าไปแล้ว โดยที่ไม่เคยได้แปลงร่างกลับมาเป็นร่างเทพอีกเลยสักครั้งเดียว

เมื่อไม่ได้กลายร่างกลับเป็นเทพนานเข้า พลังความสามารถต่างๆ ไม่เคยได้ใช้ เสี่ยวจื่อ ก็เริ่มจะหลงๆ ลืมๆ วิชาเทพไป ประกอบกับไม่มีเรื่องใดๆ ให้ต้องกวนใจขบคิดลับสมอง วันๆ คิดแต่เรื่องสังเคราะห์แสงและเติบโต ช่างสบายใจนัก นานเข้าก็กลายเป็นพวกสมองทึบและไร้ความพยายาม เจอเรื่องอะไรที่ต้องคิดมากหน่อยก็ตัดใจไม่อยากรู้ไปอย่างง่ายดาย

โบราณกล่าวว่าวันเวลาเปลี่ยนจิตใจคนได้ แล้วเวลาถึงแปดแสนปีจะเปลี่ยนหัวสมองและจิตใจอันร้ายกาจของเทพบรรพกาลให้กลายเป็นสมองกลวงๆ ไม่ได้เลยหรือ.....

ตลอดเวลาแปดแสนปีที่เสี่ยวจื่อจำศีลเป็นต้นไม้ ทั้งห้าดินแดนสี่สมุทรนอกจากดินแดนลับแลนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมากมาย

ดินแดนปีศาจ หลังจากที่เทพจันทราละสังขารไปก็ตกอยู่ในการดูแลของราชาปีศาจสืบต่อกันไป ยิ่งนานวันความทะเยอทะยานอยากครอบครองใต้หล้าก็ยิ่งมากขึ้น

ด้านเทพสุริยา หลังจากที่อภัยโทษให้เสี่ยวจื่อแล้วหลังจากนั้นก็สละพลังและดวงจิตตนสร้างเกราะป้องกันดินแดนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าให้กลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่เข้าออกได้โดยเสรีนั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีพลังหยางเข้มข้นมากอย่างบรรดาเทพเซียนเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นต้องได้รับการอนุญาตจากเง็กเซียนถึงจะเข้าได้เพื่อป้องกันการบุกรุกจากดินแดนปีศาจ และยังคงจับมือเป็นพันธมิตรกับเทพมังกรแห่งแดนบาดาลได้อย่างเหนียวแน่น

หลังจากนั้นตำแหน่งเง็กเซียนของสวรรค์ก็ตกทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นจนมาถึงรุ่นที่สามอันเป็นหลานของเทพสุริยา นาม จินหลงเทียนจวิน เป็นเทพมังกรทอง ที่ถือกำเนิดมาจากมารดาที่มีเชื้อสายของเทพมังกรจากแดนบาดาล และบิดาที่มีเชื้อสายของเทพสุริยา ปกครองสวรรค์ต่อไปได้หลายหมื่นปีแล้วก็ให้กำเนิดโอรสที่ถูกทำนายว่าเป็นร่างอวตารของเทพสุริยาและจะกลายมาเป็นเง็กเซียนคนต่อไปขึ้นมา นามว่าเฟยหลง เป็นเทพมังกรดำ และได้ถูกแต่งตั้งเป็น ไท่จื่อเฟยหลง ในทันทีที่เกิดมา

ถือกำเนิดมาได้เพียงแค่หนึ่งปี เฟยหลงก็ต้องเผชิญกับด่านเคราะห์แรกคือการที่ถูกเผ่าปีศาจลักพาตัวไปหมายสังหารทิ้งตั้งแต่ในวัยเด็กเพื่อไม่ให้เติบโตมาเป็นภัยกับเผ่าพันธุ์ โชคดีได้ปีศาจสตรีเฒ่านางหนึ่งที่อยากมีบุตรจึงมาชิงตัวไปชุบเลี้ยงตามวิถีมารอยู่ 500 ปี เติบโตมาได้เป็นมังกรเด็ก ร่างเซียนเทียบเท่ากับเด็ก 10 ขวบ ก็ถูกภูติหมาป่าแอบมาคาบไปหมายกินเป็นอาหารจนเด็กน้อยต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน จนไปถึงแดนลับแลและได้ไปเจอกับเสี่ยวจื่อในที่สุด เป็นอันผ่านพ้นด่านเคราะห์แรกมาได้อย่างหวุดหวิด

และเป็นที่มาของเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้….

_______________________

Talk# ที่กล่าวมาข้างต้นคือที่มาของเรื่องนี้นะคะ หลังจากนี้ถ้ามีข้อมูลอะไรสำคัญจะมาอัปเดตให้ค่ะ

คำเตือนเกี่ยวกับนิสัยตัวละครในเรื่อง

เสี่ยวจื่อ ความจริงแล้วเป็นคนที่จิตใจซับซ้อน ถึงขนาดคิดอยากครองใต้หล้าได้ ไรท์ขอสปอยไว้เลยว่าเรื่องราวก่อนที่จะถูกลงโทษของเสี่ยวจื่อนั้นไม่ธรรมดา แต่หลังจากถูกลงโทษมายาวนานแบบที่นานมากๆ จิตใจของเสี่ยวจื่อก็เปลี่ยนไป กลายเป็นคนปลงๆ ปลงมานานก็จะเริ่มคิดน้อยลงทุกวันๆ จนกลายเป็นพวกขี้เกียจคิด หรือที่เรียกว่าซื่อบื้อ ในที่สุด ดังนั้นจะเห็นว่า เสี่ยวจื่อของไรท์จะเอ๋อและมึนมากในช่วงต้นของเรื่องแบบที่คิดแต่ว่าตนเองเป็นต้นไม้ไปแล้วจริงๆ (สมกับที่เป็นมานานแปดแสนปี มันซึมซับเข้าสายเลือด) แต่เรื่องราวก็จะนำพาไปให้เสี่ยวจื่อต้องกลับมาเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกครั้ง ฟื้นคืนสติกลับมาเป็นผู้เป็นคน เป็นตัวตนเดิมในที่สุด

ดังนั้นความจริงแล้วนายเอกของไรท์เทพมากและร้ายค่ะ แต่โดนเนิร์ฟไว้ด้วยสกิลความมึนค่ะ ใครอยากได้ตัวเอกแนวแมรี่ซูตั้งแต่แรก เรื่องนี้ไม่มีให้ แต่เสี่ยวจื่อจะค่อยๆ พัฒนาไปเอง

ไท่จื่อเฟยหลง พระเอกของเราถือเป็นเด็กน้อยที่มีปัญหาคนหนึ่ง ซึ่งไรท์ขอนิยามว่าเป็นเด็กเปรต... ถูกลักพาตัวไปเลี้ยงโดยเผ่ามาร 500 ปี ปลูกฝังความคิดแย่ๆ มาเยอะ มาเจอเสี่ยวจื่อก็สอนกันแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เฟยหลงจึงกลายเป็นเด็กที่ค่อนข้างจะนิสัยเสีย คิดแต่เรื่องตัวเอง หาเรื่องเอาเปรียบเสี่ยวจื่อที่คิดไม่ทันตลอด และปวกเปียกมากจนกว่าจะมาถึงจุดเปลี่ยนของตนเอง ดังนั้นเรื่องนี้ใครอยากเห็นพระเอกหล่อเท่ เก่งกาจ บอกเลยว่าอีกนานค่ะ ความคิดและการกระทำของเฟยหลงอาจไม่ใช่พระเอกตรงตามทัศนคติมากนะคะ ขอให้ทำใจหน่อย

คำเตือนก่อนอ่านนิยาย ขอแจ้งให้ทราบก่อนว่า....

- นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเน้นเขียนง่ายอ่านง่ายเข้าใจง่ายและจำง่าย ไม่ได้เน้นความเป็นจีนโบราณ เทพเซียนแบบศัพท์เป๊ะๆ หรือ ชื่อ,ยศ,ตำแหน่ง อลังการ ตำนานเทพ หรือดินแดนต่างๆ ก็เป็นเพียงจินตนาการ ไม่ได้อิงจากตำนานอื่นๆ ไม่อยากให้ผู้อ่านคาดหวังเรื่องนี้มากนะคะ อ่านเอาแค่ความสนุกนะคะ อย่าเครียดกับมันเนอะ >_<

- งดเปรียบเทียบนิยายของไรท์กับนิยายของนักเขียนท่านอื่น ชอบกดอ่านต่อ ไม่ชอบกดปิด ในแอพนี้มีนิยายที่สนุกมากมาย เรื่องนี้ไม่ใช่ต้องมีสักเรื่องที่ตรงใจค่ะ

- นิยายเรื่องนี้คือการสมมุติขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องจริงและไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น อย่าเอาข้อมูลหรือความรู้จากเรื่องอื่นมากะเกณฑ์กับนิยายเรื่องนี้เพราะจินตนาการของนักเขียนแต่ละคนไม่เหมือนกัน

- นิยายเรื่องนี้เขียนมาเพื่อหารายได้ เขียนจบแล้วจะทำ E-Book และติดเหรียญนะคะ แต่ใครที่ตามอ่านกันมาเรื่อยๆ รับรองว่าได้อ่านฟรีครบทุกตอนจนจบเรื่องแน่นอน ไรท์จะแจ้งไว้ชัดเจนว่าเริ่มติดเหรียญเมื่อไหร่

- สุดท้ายนี้สำคัญมาก แจ้งไว้ก่อนว่าไรท์จิตใจบอบบางและหวั่นไหวกับคอมเมนต์ได้ง่าย กว่าที่จะเขียนออกมาได้แต่ละตอนใช้ทั้งความคิดและเวลาซึ่งก็คิดว่าดีที่สุดแล้วในมุมของไรท์ แต่มันอาจมีข้อเสียหรือไม่ตรงใจนักอ่านบ้าง ไรท์รับคำติได้แต่ต้องเป็นคำติที่เหมาะสม ก่อนคอมเมนต์อะไรขอให้ใจเขาใจเรานิดนึง คิดก่อนว่าถ้าเป็นตัวเองโดนคำพูดแบบนั้นรับได้มั้ย อย่าใช้การคอมเมนต์เป็นที่ระบายอารมณ์นะคะ >_<