ตอนที่ 9 ส่วนแบ่ง [2]

มองมาถึงส่วนนี้เยว่อิงถึงกับขมวดคิ้ว ไม่นึกว่าคนในเผ่าจะสามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ได้เหมือนกับคนในโลกของเธอ หรือความจริงแล้วโลกที่เธอมาอยู่จะเป็นโลกเดียวกับที่เธออยู่ปัจจุบัน?

คิดไปได้ยังไม่นานเสียงต้าเกอพลันเบรกทุกอย่างทันที

“ไม่ใช่ ต้าเกอตรวจสอบดูแล้ว”

นั้นสิ หากเป็นโลกเดิมจริงอารยธรรมจะต้องเจริญก้าวหน้ามากกว่านี้สิ คงไม่ล้าหลังแบบนี้

“เจ้าเหม่ออันใดอยู่?” เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดความนึกคิดของเยว่อิง พอได้สติกลับมาถึงพึ่งรู้สึกตัวว่าตนยืนห่างจากอีกฝ่ายประมาณสองร้อยเมตร

คนถูกถามยิ้มแห้งก้าวเร็ว ๆ เข้าใกล้อีกคน

เธอไม่ตอบคำถามและเลือกที่จะยิ้มกลบเกลื่อน ไม่คิดว่าการมองไปทั่วและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจะทำให้เธอหยุดเดินไปเสียดื้อ ๆ

คนถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่คิดเอ่ยตอบก็ไม่ถามย้ำ หันหลังเดินหน้าต่อ ทว่าการเดินนำหน้าในครั้งนี้เขาตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าจากด้านหลังมากกว่าเดิม

ทั้งสองคนเดินทางด้วยความเงียบงันอยู่เช่นนั้นนานนับหนึ่งชั่วยามในที่สุดก็เดินกลับมาถึงเผ่าเสียที

“เฟิงซือเจ้าออกไปเสียนาน มีปัญหาระหว่างเดินทางหรือ?” บุรุษผู้หนึ่งเอ่ยถาม คนถูกถามเหลือบตามองครู่หนึ่งขยับปากเอ่ย

“ไม่มี”

“แล้วเหตุใดไปเสียนาน? ไปตามคนอย่างเดียวคงไม่เสียเวลานานถึงขนาดนั้นยกเว้นเพียงแต่เจ้า...” กล่าวจบสายตาไม่น่าไว้ใจพลันเหลือบมองคนด้านหลัง

อีกฝ่ายมีผิวสีอ่อนมากกว่าคนในเผ่าคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตลอดหลายวันมานี้ไม่ได้ออกจากกระโจมหรืออย่างไรสีผิวถึงได้แตกต่างจากพวกเขานัก

สีผิวของนางไม่น่ามองสักนิดแตกต่างจากสีผิวของเขา ที่ทั้งงดงามและเปล่งประกาย ยามออกล่าสัตว์จะมีประกายระยิบระยับน่ามองมาก!

คิดแล้วก็ได้แต่ภาคภูมิใจในสีผิวของตนเอง โดยที่ฝ่ายถูกกล่าวถึงไม่ได้รับรู้ด้วยเลย

เฟิงซือจ้องมองสีหน้าอีกฝ่าย คล้ายคาดเดาความคิดของคนตรงหน้าได้จึงทำทีเป็นไม่สนใจ ชายหนุ่มหันหลังกลับไปคิดจะพูดอะไรบางอย่างกับคนด้านหลัง ทว่ายังไม่ทันได้พูดออกมาหัวหน้าเผ่าก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“เอาละในเมื่อกลับมากันแล้วข้าจะเริ่มแบ่งเนื้อ” หัวหน้าเผ่าเอ่ยขึ้น เขาหันไปมองคนด้านหลังเฟิงซือ นับตั้งแต่ตื่นขึ้นมาสตรีตรงหน้าก็มีสายตาและท่าทางแตกต่างไปจากเดิมมาก เท่านั้นยังไม่พอนางยังเดินออกจากเผ่าเพียงลำพัง

เขาผู้เป็นหัวหน้าเผ่ามีหน้าที่รับผิดชอบชีวิตคนในเผ่าจึงบอกให้เฟิงซือออกไปตามนางกลับมา พอกลับมาและได้เห็นดวงตาล่อกแล่กไม่มั่นคง มองซ้ายขวาราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง จึงยิ่งมั่นใจในความสงสัยของตน

หัวหน้าเผ่าคิดก่อนจะเก็บความสงสัยเอาไว้ หันไปกวาดตามองคนในเผ่า

“ผู้นำกลุ่มล่าสัตว์ก้าวออกมา” คนถูกเรียกก้าวออกมายืนด้านหน้า เยว่อิงมองตามด้วยความอยากรู้พลันเห็นว่าคนที่ก้าวมาด้านหน้าคือชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ใบหน้าเขาดูอ่อนโยนใจดี มุมปากติดยิ้มเล็กน้อยให้ความรู้สึกน่าเข้าใกล้

คนถูกมองมองตรงไปยังหัวหน้าเผ่ารอคอยว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

“การออกล่าในครั้งนี้เจ้ามีส่วนร่วมมากที่สุด หลังเนื้อถูกจัดการแล้วส่วนแบ่งของเจ้าคือยี่สิบจิน” อีกฝ่ายรับเนื้อมาจากนั้นเดินกลับเข้ามายืนจุดเดิม

“เฟิงซือ” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า เฟิงซือก้าวออกไปด้านหน้า เยว่อิงพึ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าอีกฝ่ายมือชื่อว่าอะไร เธอจดจำชื่อเขาเอาไว้ในใจเงียบ ๆ ยืนมองการแบ่งเนื้อดำเนินไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

“ส่วนของเจ้าสิบแปดจิน” ชายหนุ่มรับเนื้อมาแล้วก้าวมายืนจุดเดิม จากนั้นคนต่อไปก็ถูกเรียก

การแจกจ่ายเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีใครไม่พอใจในการตัดสินใจของหัวหน้าเผ่า เพราะทุกคนล้วนทราบดีว่าตนลงแรงไปมากน้อยแค่ไหน ส่วนแบ่งควรได้มากน้อยเท่าใด

การแจกจ่ายดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนมาถึงชื่อของเยว่อิง หญิงสาวเดินออกไปรับเนื้อทำตามที่คนอื่น ๆ เขาทำ ทว่ายังไม่ทันที่มือจะจับถูกเนื้อ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นเสียก่อน

“นางไม่สมควรได้รับส่วนแบ่งเนื้อ!”