ตอนที่ 4

“ทีหลังน่ะ...ระวังให้ดีก็แล้วกันเวลาเดินมาที่ท่าน้ำนี่...พื้นไม้เวลาโดนน้ำแล้วมันอาจจะลื่น”

“แต่หมี่ก็ยังเสียดายแว่นตาอันนั้นอยู่เลยนะคะ”

“ถ้าเธอเห็นอะไร ๆ ชัดเจนแล้วยังจะต้องสวมแว่นตาทำไมกัน”

“แต่หมี่ชินกับการใส่แว่นนี่คะ...แต่ถ้าไม่ใส่ก็ได้ค่ะ จะได้เห็นหน้าพี่วัฒน์ชัด ๆ ไงคะ”

ธัญญายิ้มหวาน มันเป็นยิ้มที่พรรษวัฒน์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเห็นว่ามันน่ารัก นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงคลื่นไส้จะแย่ที่หล่อนมาพูดอะไรแบบนี้กับเขา แต่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับรู้สึกแปลก ๆ กับตัวเองที่เห็นว่าธัญญาดูเป็นสาวไร้เดียงสามากกว่าจะมีจริตที่เขาเคยคิดว่ามันช่างน่ารำคาญ

“เข้าบ้านกันเถอะ...เอ้อ...เธอแน่ใจนะว่าเห็นชัดเวลาไม่ใส่แว่น”

“ค่ะ...จริง ๆ แล้วเวลาอยู่บ้านหมี่ไม่ได้สวมแว่นหรอกค่ะ แต่หมี่ชอบสวมเวลาจะออกไปไหนมาไหน”

แปลกคน...พรรษวัฒน์นึกในใจ แต่พอเห็นใบหน้าใส ๆ ที่ส่งยิ้มหวานมาให้เขากลับทำให้ชายหนุ่มเขินจนต้องเอามือทั้งสองซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงเดนิม

“โอเค...พี่จะพยายามทำความเข้าใจเธอนะ เข้าบ้านกันเถอะ”

เขาเดินนำหน้าไปขณะที่หญิงสาวเดินตามหลัง ธัญญามองตามแผ่นหลังและไหล่กว้างของพรรษวัฒน์แล้วก็นึกว่านี่คือฝันที่เป็นจริงของเธอ หญิงสาวเคยเก็บเอาความประทับใจในตัวเจ้าของอู่ต่อเรือขนาดใหญ่ไปฝันตั้งแต่พบเขาก่อนเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ

พรรษวัฒน์เป็นผู้ชายที่ดูดีมาก เขาไม่ใช่แค่ดูดีเท่านั้นแต่ยังมีบุคลิกท่าทางเหมือนผู้ชายในฝันของหญิงสาวเลยอย่างไรอย่างนั้น ใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านแต่คมเข้มและรูปร่างสูงใหญ่ทำให้หัวใจของหล่อนเต้าไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้

หล่อนไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะกลายมาเป็นคู่หมั้นของเขาและที่สำคัญพรรษวัฒน์ก็ออกปากชวนหล่อนมาที่นี่ซึ่งมันทำให้ธัญญาตื่นเต้นกับการที่ต้องมาอยู่กับเขาตามลำพังสองต่อสอง

หญิงสาวคิดถึงอ้อมแขนของเขาเมื่อครู่ แค่ได้สัมผัสเนื้อตัวของเขาผ่านเสื้อผ้าก็เหมือนกับว่ามีกระแสไฟวิ่งผ่านเข้าไปในหัวใจเลยทีเดียว หล่อนนึกถึงใบหน้าหล่อ ๆ ของพรรษวัฒน์ที่เป็นสีแดงเมื่อครู่ เห็นได้ชัดว่าเขาเขิน หล่อนยิ้มกับตัวเองเหมือนอย่างที่ยิ้มทุกครั้งก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในบ้านพักหลังใหญ่

“พี่ให้แม่บ้านมาปัดกวาดทำความสะอาดบ้านไว้แล้ว คงไม่ต้องจัดแต่งอะไรมากมายหรอก เพราะปกติพี่ก็อยู่ที่นี่มากกว่าอยู่บ้าน”

พรรษวัฒน์กล่าวขึ้นขณะวางกระเป๋าเดินทางของธัญญาไว้บนโซฟาภายในห้องรับแขก หญิงสาวซึ่งเดินตามมาหยุดด้านหลังของเขามองไปรอบ ๆ บ้านที่ได้รับการออกแบบอย่างสวยงามดูน่าประทับใจ

“แล้วตอนนี้แม่บ้านของพี่วัฒน์อยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ?”

“พี่บอกเขาว่าให้หยุดทำงานหนึ่งเดือน”

“อ้าว...แล้วอย่างนี้เขาก็ไม่ได้เงินเดือนสิคะ”

“พี่จ่ายให้เขาเต็มเดือนไปก่อนแล้ว ถือว่าให้เขาหยุดพักผ่อน เขาเป็นแม่บ้านที่ขยันมากและไว้ใจได้ ถือว่าให้โบนัสเขาไปแล้วกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกนะคะ เดี๋ยวหมี่จะช่วยดูแลปัดกวาดบ้านให้พี่วัฒน์เอง หมี่ชอบบ้านหลังนี้ของพี่วัฒน์จังเลยค่ะ มันน่าสบายและสวยมากด้วย”