ตอนที่ 3

ธัญญาชะงักไปชั่วขณะ หญิงสาวถึงกับแก้มแดงซ่านเมื่อใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าหล่อเหลาของคู่หมั้นหนุ่มนิดเดียว หล่อนเงอะ ๆ เงิ่น ๆ ทำอะไรแทบไม่ถูกและยิ่งเขินหนักเมื่อเห็นประกายตาของเขาที่มองหล่อนไม่ยอมละไปไหน

“หาอะไร ซินหมี่?”

เขาเอ่ยถามและนั่นเองทำให้หญิงสาวรีบดึงสติกลับคืนมา

“หมี่หาแว่นตาค่ะพี่วัฒน์”

“ถ้าไม่ใส่เธอมองไม่เห็นเลยหรือซินหมี่”

หญิงสาวยิ้มแหย “ก็...มองเห็นค่ะ...แต่หมี่ชินกับการสวมแว่นตาก็เท่านั้นเอง”

พรรษวัฒน์หันซ้ายขวาและกวาดสายตาไปทั่วก็ไม่เห็นแว่นตาของธัญญาหล่นอยู่ตรงนั้น

“พี่ว่ามันอาจจะหล่นลงไปในน้ำแล้วก็ได้ เพราะตรงนี้พี่ไม่เห็นแว่นตาเลยสักอัน”

ธัญญาทำหน้าเหลอ “ตายจริง...นี่ถ้าหายไปล่ะ”

“ก็ไม่ต้องใส่สิ”

“แต่ว่า...”

ธัญญาจะพูดต่อแต่ก็พึ่งนึกได้ว่าตอนนี้เธอนั่งอยู่โดยมีอ้อมแขนของพรรษวัฒน์โอบอยู่ที่ไหล่ หญิงสาวอยากขยับหนีแต่กลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้หล่อนอยากอยู่นิ่ง ๆ มากกว่าขยับตัว

“ถ้ามันหายพี่จะพาซินหมี่ไปซื้อใหม่ในเมืองก็แล้วกัน”

“แต่ว่า...”

“ถ้ายังมองเห็นชัดก็ไม่จำเป็นต้องใส่แว่นตาหรอกน่า พี่ว่าซินหมี่อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว”

“แบบไหนคะพี่วัฒน์?”

“ก็...แบบนี้ไง”

ชายหนุ่มก็อธิบายแทบไม่ถูก เขาเกือบหลุดปากไปว่าหล่อนดูน่ารักมากกว่าตอนสวมแว่นตาหนาเตอะ แต่พอนึกได้ก็เงียบเพราะขืนพูดออกไปธัญญาอาจจะรู้ว่าจริง ๆ เขาคิดยังไงกันแน่โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้แก้มบนหน้าหล่อ ๆ ของเขาเริ่มเป็นสีแดงเข้มจนธัญญาเห็นแล้วอดที่จะเขินตามไม่ได้ พรรษวัฒน์ถึงกับนิ่วหน้าเมื่อเห็นหญิงสาวทำสีหน้าแปลก ๆ

“ยิ้มอะไร...ซินหมี่?”

พอถูกทักธัญญาก็หน้าแดงอย่างที่หล่อนก็เก็บอารมณ์เขินอายไว้ไม่อยู่

“เอ้อ...หมี่ยิ้มที่...พี่วัฒน์หน้าแดงน่ะค่ะ”

พรรษวัฒน์ถึงกับทำสีหน้าไม่ถูกเพราะไม่เคยถูกผู้หญิงทักแบบนี้ ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เขาพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนแล้วรีบผละออกจากตัวหล่อน