ตอนที่ 5

“เธอจะอยู่ได้หรือ...ที่นี่น่ะห่างไกลจากในเมืองมากเลยนะ”

“หมี่ชอบนะคะแบบนี้...หมี่อยู่ได้ค่ะ พี่วัฒน์อยู่ที่ไหนได้หมี่ก็อยู่ที่นั่นได้”

ธัญญากล่าวโดยไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย หล่อนให้ความสนใจกับการตกแต่งภายในห้องนั้นในเวลาที่พรรษวัฒน์เริ่มรู้สึกลังเลถึงแผนการที่เขาวางไว้ก่อนมาที่นี่ เขาคิดเอาไว้หลายอย่าง เรื่องที่จะทำให้คู่หมั้นของเขาเหลืออดจนอยากจะกลับบ้านภายในสามวันเจ็ดวันนี้

ยิ่งได้มองใบหน้าหวานใสนั้นชัด ๆ ชายหนุ่มก็ยิ่งเกิดความลังเลใจและคิดว่าเขาอาจจะแกล้งคู่หมั้นแบบเบาะ ๆ แค่ให้หล่อนรู้สึกไม่สบายใจและอยากกลับบ้านจะดีกว่า ซึ่งมันอาจจะเป็นผลดีกับเขาด้วย

“พี่จะพาเธอไปที่ห้อง ตามพี่มาสิ”

ชายหนุ่มพยักเพยิดหน้าให้หญิงสาวเดินตามไป ธัญญาเดินตามคู่หมั้นของเธออย่างว่าง่ายขึ้นไปบนชั้นสองที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกทึ่งในความสวยงามและน่าอยู่ของบ้านหลังนี้ พรรษวัฒน์เดินนำไปหยุดที่หน้าห้องหนึ่งก่อนเขาจะผลักบานประตูเข้าไป

“นี่ห้องของเธอนะ ซินหมี่”

หญิงสาวเยี่ยมหน้าเข้าไปในห้องนั้นก่อนจะทำตาโต

“ว้าว!...นี่ห้องของหมี่เหรอคะ...น่าอยู่จังเลยค่ะ”

ธัญญาก้าวเข้าไปในห้องนั้นซึ่งตกแต่งแบบเรียบ ๆ แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่ามันเป็นห้องที่น่าอยู่สำหรับเธอคือบรรยากาศสดชื่นเพราะระเบียงห้องเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำและต้นไม้อย่างชัดเจน

“นี่เหมือนห้องในฝันของหมี่เลยนะคะ มีระเบียงหันไปทางแม่น้ำ หมี่ชอบห้องแบบนี้ที่สุดเลยล่ะค่ะ...อุ๊ย!”

หญิงสาวอุทานเบา ๆ เมื่อหันกลับไปก็ชนเข้ากับอกกว้างของคนตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาทางข้างหลังตอนไหนไม่รู้ได้ ธัญญาเซไปข้างหลังเล็กน้อยแต่พรรษวัฒน์จับตัวเธอเอาไว้ทำให้เขาต้องกอดร่างเล็กโดยไม่ได้ตั้งใจอีกหน

“พี่วัฒน์...”

ธัญญาครางออกมาเมื่อต้องอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง พรรษวัฒน์เองก็ทำสีหน้าแทบไม่ถูก เขาเก้ ๆ กัง ๆ และเงอะเงิ่นขึ้นมาเฉย ๆ ยิ่งได้ชิดใกล้เขาก็ยิ่งเห็นความสวยใสของคู่หมั้นสาวชัดขึ้นเรื่อย ๆ

“เอ้อ...พี่...”

“พี่วัฒน์คะ...เอ้อ...หมี่...เอ้อ...”

“เธอหิวหรือยัง?”

ชายหนุ่มถามแต่อ้อมแขนก็ยังไม่ยอมคลายจากร่างเล็ก ธัญญาหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจถึงจะรู้ว่าคู่หมั้นหนุ่มกำลังเบี่ยงเบนเรื่องที่จะคุยเพราะต่างคนต่างรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่มันกำลังเกิดขึ้นระหว่างเธอและเขาตอนนี้

“ยังค่ะ...พี่วัฒน์ล่ะคะ...หิวหรือยัง?”

“พี่หิวแล้ว...เอ้อ...”

“ถ้างั้นหมี่จะอะไรให้พี่วัฒน์ทานก่อนดีไหมคะ?”

“ก็...ก็ได้”

“เอ้อ...พี่วัฒน์คะ”

“อะไร?”

“พี่วัฒน์...ปล่อยหมี่ก่อนซีคะ”