ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

กาคิมหลังจากอดทนรอเจ้านายหนุ่มไม่ไหว จึงออกตามหาแล้วพบผู้เป็นนายกำลังยืนมองหาใคร ความเป็นห่วงทำให้กาคิมชักปืนออกมาแล้วมองสำรวจ

“ไม่มีอะไรกาคิม เก็บนั่นซะ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้น หันซีกหน้าที่ถูกทำร้ายหลบลูกน้องที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งบอดี้การ์ด นึกอยากสั่งให้คนออกตามหายายหัวขโมยหน้าหวาน ปากหวานที่บังอาจตบเขาเสียจริง แต่วันนี้ดูจะไม่เหมาะสมนัก เพราะดูท่าฟ้าฝนคงจะไม่เป็นใจ ‘รอดให้ได้ตลอดแล้วกันยายโจรแสบ’

“แล้วโจรล่ะครับ คุณแฟรงค์” กาคิมสำรวจร่างกายของเจ้านายหนุ่ม แล้วเอ่ยถามถึงโจรชายหญิงที่วิ่งไล่กันอยู่ ทำให้เจ้านายหนุ่มมองไปยังซอกตึกคับแคบที่ตนเองได้อัดไอ้โจรตัวอ้วนจนหมอบไม่รู้ว่าป่านนี้ฟื้นขึ้นมาหรือยัง แต่สำหรับแม่หัวขโมยสาว เธอต้องได้รับโทษจากเขาแน่ ต่อให้หนีไปไกลแสนไกลหากเขาต้องการตัว เธอไม่ทางรอดเงื้อมมือของเขาไปได้หรอก

“คนพวกนั้นอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปจัดต่อให้ครับ” กาคิมทวงคำตอบ เมื่อเจ้านายหนุ่มเอาแต่ยืนนิ่งมองหาอะไรสักอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

“มันหนีไปหมดแล้ว เอากระเป๋าไปคืนคุณผู้หญิงซะ ฉันรู้สึกเหมือนเธอจะเป็นนางแบบนะ เผอิญฉันเคยเห็นผ่านๆ ตามหน้านิตยสาร สวยไม่เบานะกาคิม” วิลเลียมบอกคนสนิทเพราะรู้ดีว่านั่นคือสเปกของกาคิม ก่อนยื่นกระเป๋าของหญิงสาวให้ แต่กาคิมไม่ยอมรับ

“เอาไปคืนเธอ กาคิม” เสียงทุ้มของผู้เป็นนายย้ำ เมื่อคนสนิทไม่รับของเสียทีและจะได้รีบเอาไปคืนเจ้าของซะให้มันจบๆ ไปเพราะตอนนี้เขาอยากกลับไปพักผ่อนเต็มที

“คุณผู้หญิงกลับที่พักไปแล้วครับ แต่เธอสั่งไว้ว่าให้เอาไปคืนที่โรงแรมครับ” กาคิมบอกอย่างนึกเจ็บใจ เพราะในที่สุดก็ต้องเอากระเป๋าไปคืนเธอจนได้

“งั้นก็เอาไปคืนเธอก่อน แล้วกลับที่พัก” เจ้านายหนุ่มเสนอ แต่กาคิมไม่ต้องการให้เจ้านายเอาของไปคืนตามคำสั่งของหญิงสาว เขาจึงไปส่งเจ้านายกลับบ้านพักก่อน แล้ววนเอาของไปส่งคืนหญิงสาวที่โรงแรม

‘เราต้องได้พบกันอีกแน่คุณผู้หญิง’ กาคิมไล่สายตาอ่านและจดจำข้อมูลของหญิงสาวเอาไว้เพื่อรอวันได้พบแล้วจะจัดการสั่งสอนให้เข็ดหลาบที่บังอาจออกคำสั่งกับคุณแฟรงค์ เจ้านายของเขา

ส่วนแพรนภัสที่วิ่งหนีโจรบ้ากามแบบไม่คิดเหลียวมองก็วิ่งจนมาหยุดพักที่หน้าบ้านเช่าของตนเองแล้วนั่งลงที่โต๊ะมาหินอ่อนหน้าบ้าน ด้วยท่าทางหอบแฮ่ก สองมือน้อยโบกสะบัดพัดวีไล่ความร้อน เม็ดเหงื่อผุดผายเต็มหน้าผาก ใจยังสั่นไม่เลิกกับจูบแรกในชีวิต

“อย่าให้เจออีกนะไอ้คนบ้ากาม จะอัดให้น่วมเชียว” หญิงสาวคาดโทษไว้แล้วเปิดประตูเข้าบ้านพักมองสำรวจห้องของคนในครอบครัวตามความเคยชิน และเป็นเช่นทุกวันที่ห้องน้องชายตัวดียังเปิดไฟสว่างโร่ทั้งที่บอกว่าง่วงนอนจนต้องไล่กลับมาก่อน แล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องส่วนตัวไป เกือบยี่สิบนาทีต่อมาก็ยืนอยู่หน้าของน้องชาย

“พร้อม ยังไม่นอนอีกหรือไง ไหนบอกว่าง่วง” แพรนภัสเดินเข้ามาทักทายน้องชายที่ง่วนอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์

“อ้าว พี่แพรกลับมาแล้วเหรอ” พร้อมพัฒน์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังสมัครเป็นนายแบบหน้าใหม่ที่ทางสตูดิโอประกาศรับอีกทั้งวันพรุ่งนี้เขาก็ต้องไปรายงานตัวและแสดงความสามารถให้ทางผู้คัดเลือกได้เห็น เพราะกว่าจะตัดสินใจได้ก็วินาทีสุดท้ายที่ทางสตูดิโอจะปิดรับ หากงานนี้ฟลุคเขาได้เป็นนายแบบสมใจและคงมีเงินมาเลี้ยงแม่และพี่สาวให้สบายกันเสียที

“ก็เห็นอยู่ ยังจะถาม” พี่สาวตอบกลับด้วยเสียงยียวน แล้วเดินมาเล่นหัวน้องชายเล่น

“พี่แพร พร้อมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ มาเล่นหัวกันแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวพร้อมก็หมดหล่อกันพอดี” น้องชายท้วงเสียงขุ่น

“แหมจ้า คุณน้องสุดหล่อ หวงตัวจัง ว่าแต่เราทำอะไรน่ะ” แพรนภัสเอ่ยถามหลังจากเห็นน้องชายคลิกดูรูปภาพบนหน้าจอ แล้วแต่ละภาพก็เป็นชายหนุ่มหุ่นมาดแมนทั้งนั้น ก่อนที่พี่สาวจะทำตาโต บิดหูน้องชายสุดแรง

“โอ๊ย! พี่แพร พร้อมเจ็บ” เสียงร้องของพร้อมพัฒน์ลั่นห้อง ยกมือลูบหูป้อยๆ