ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

“แล้วเราทำอะไรล่ะ ดูแต่รูปผู้ชายหล่อๆ กล้ามโตๆ เป็นเกย์หรือไงเรา” แพรนภัสจ้องหน้าน้องชายด้วยไม่อยากจะเชื่อ แต่ถ้าหากน้องชายเป็นเช่นนั้นจริงเธอก็พอรับได้ แต่มารดานี่สิท่านจะคิดอย่างไรหากลูกชายคนเดียวคิดจะเบี่ยงเบนทางเพศ

“พอเลยพี่แพร พร้อมไม่ได้เป็นแบบที่พี่แพรคิดหรอกน่า” น้องชายตอบกลับเสียงเข้ม ยืดอกแมนๆให้ดู

“แน่ใจนะ” เสียงพี่สาวถามอย่างไม่ค่อยเชื่อใจเท่าไหร่นัก

“ผมเป็นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ครับพี่แพร จะดูไหมครับ เดี๋ยวผมถอดให้ดู” พร้อมพัฒน์ตอบกลับเสียงดังฟังชัด แล้วลุกขึ้นยืนเพื่ออวดร่างกายความเป็นชายให้พี่สาวได้เห็น

“ไอ้น้องบ้า!” แพรนภัสคว้าหมอนมาฟาดใส่หน้าน้องชายที่พูดติดทะลึ่งกับเธอ

“แล้วเชื่อหรือยังล่ะ ว่าผมเป็นผู้ชายเต็มร้อย ไม่ได้เป็นเก้ง กวาง เกย์ อะไรทั้งนั้น” พร้อมพัฒน์ถามย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง

“เชื่อก็ได้ ว่าแต่เราทำอะไรล่ะ” คนเป็นพี่เบ้ปากนิดๆ กับความเชื่อมั่นของน้องชาย ก็ขี้ขลาด ไม่สู้คน ผิวพรรณก็ขาวเนียนไม่ต่างจากเธอ ถ้าใครไม่รู้จักก็ต้องคิดแบบเธอแน่ๆ

“ผมกำลังลงสมัครคัดเลือกนายแบบครับ พี่แพร” น้องชายหันมาตอบพลางยักคิ้วให้แล้วเก๊กท่าหล่อประจำตัว ด้วยการยืนเต็มความสูง สองมือวางแหมะบนเอวสอบ แล้วทำท่าหมุนซ้าย หมุนขวาให้พี่สาวได้ยลความเท่ไม่เป็นลองใคร แพรนภัสหัวเราะคิกแล้วจ้องมองน้องชาย แต่จะว่าไปน้องชายของเธอก็หล่อ เกาหลี ดีเหมือนกัน

“หล่อใช่ไหม พี่แพร” พร้อมพัฒน์ถามขึ้นเมื่อพี่สาวยกมือกอดอก แล้วใช้อีกมือลูบใต้คางอย่างคนครุ่นคิด

“จริงๆ พร้อมก็หล่อนะเนี่ย” สิ้นคำชมของพี่สาว ไหล่กว้างที่ตั้งตรงของน้องชายก็ห่อลงทันที

“แล้วสรุป ผมหล่อไหมพี่แพร” น้องชายโอดครวญทำหน้าตาละห้อยอย่างน่าสงสาร แพรนภัสหัวเราะยิ้มขำน้องชายอีกครั้งจนท้องแข็ง ส่วนพร้อมพัฒน์ก็นั่งทำหน้าเซ็งที่ถูกหัวเราะเยาะ แล้วพรุ่งนี้จะเอาแรงฮึดที่ไปไหนไปประกวดกันล่ะ ขนาดพี่สาวสุดสวยยังเหมือนกลั้นใจชมว่าหล่อไปงั้น ก่อนที่พร้อมพัฒน์จะหันมาพิจารณาพี่สาวบ้างหากพาไปสมัครเป็นนางแบบ ดีไม่ดีอาจโด่งดังเป็นพลุแตกเหมือนคุณแอลล่า นางแบบสาวสุดฮอตของ พ.ศ. นี้ก็เป็นได้

“พร้อม! มองพี่ทำไม” แพรนภัสเอ่ยถามด้วยความสงสัย ตบหน้าน้องชายเบาๆ ที่จ้องไม่เลิก

“ผมว่านะ เราสองคนไปสมัครเป็นนางแบบนายแบบพร้อมกันเลยดีไหม เผื่อผมพลาดก็ยังมีพี่แพร อีกอย่างเราจะได้มีบ้านเป็นของตัวเองสักที ไม่ต้องมานั่งห่วงว่าเจ้าของบ้านจะประกาศขายเมื่อไหร่ ผมรักและผูกพันกับบ้านหลังนี้นะ พี่แพร” น้ำเสียงที่บอกว่าอยากมีบ้านของน้องชายทำให้แพรนภัสมองด้วยความสงสาร ใช่ว่าเธอไม่อยากมีบ้านเป็นของตัวเองเมื่อไหร่กันล่ะ แต่เพราะเงินที่หาได้แต่ละวันก็ต้องเอาไว้จ่ายค่ายาของมารดา ค่าเช่าบ้าน แล้วยังค่าใช้จ่ายต่างๆ ภายในบ้านนั่นอีก จนทุกวันนี้ก็แทบไม่ชนเดือนอยู่แล้ว แต่ดีหน่อยที่เธอยังพอมีเงินเก็บเป็นทุนสำรองยามฉุกเฉินอยู่บ้าง ในเมื่อมารดาก็เจ็บป่วยออดๆ แอดๆ อยู่ทุกวัน

เธอเข้าใจความรู้สึกของพร้อมพัฒน์ดี เพราะถูกไล่ออกจากบ้านของบิดาทั้งๆ ที่พวกเธอและแม่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นเช่นกัน ซึ่งครอบครัวของเธออาจไม่เหมือนคนอื่นนัก เมื่อบิดามีภรรยาสองคนและยังอาศัยอยู่ด้วยกันแต่พอวันที่บิดาจากไป เธอ แม่ และน้องชายก็ถูกเมียพ่ออีกคนขับไล่อย่างกับหมูกับหมา น้องเธอคงโกรธมากก็ไม่ต่างจากเธอนัก แต่ในเมื่อเขาก็เป็นเมียพ่ออีกคน และแม่เธอก็บอกเพียงว่า ถ้าเขาอยากได้ก็ให้เขาไปเถอะ ทำให้เธอและน้องชายไม่อยากดื้อดึงให้มารดาต้องเหนื่อยใจและการที่ต้องออกมาหาบ้านเช่าอยู่และต้องทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงิน ทำให้เธอและน้องชายมีโอกาสได้เรียนแค่ ม.ปลาย แต่ยังดีที่เธอตั้งใจทำงานและลงเรียนภาคค่ำอดทนจนจบปริญญาแต่ก็ยังหางานตามที่ร่ำเรียนมาไม่ได้หรือแม้จะมีก็อยู่ห่างไกลเกินไป เธอจึงไปทำงานร้านขายเสื้อผ้าในตัวเมืองได้เงินเดือนไม่มากนัก แต่ก็มีบ้างโอกาสที่ได้เป็นไกด์นำเที่ยวกับชาวต่างชาติบ้างเพราะตัวเธอเองสนในเรื่องภาษาต่างประเทศทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส จึงทำให้มีรายได้เสริม ส่วนน้องชายบอกว่ายังไม่พร้อมที่จะเรียนตอนนี้เพราะไม่อยากให้เธอลำบากหาเงินจนแทบไม่ได้หยุดพัก