ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ทว่าเสียงกระแอมกลับดังขึ้น แพรนภัสจึงเงยหน้ามองเจ้าของเสียงแล้วออกแรงผลักร่างสูงใหญ่ออกห่าง แต่ชายหนุ่มกลับฉวยโอกาสกระชากกระเป๋าไปจากมือเธอ แพรนภัสอึ้ง มองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจเหมือนตัวเองกำลังตกสวรรค์อย่างไรไม่รู้

“เอามานี่” คนหล่อออกคำสั่งด้วยภาษาไทยแปร่งๆ กับหัวขโมยสาวที่กำลังมองเขาตาปริบๆ

‘อ๋อ...พูดไทยได้นะอีตาบ้า ก็ดีจะได้ด่าให้เข้าหูเสียหน่อย’

“นี่คุณ! เอามานะ นั่นมันกระเป๋าของฉันนะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ” แพรนภัสร้องสั่งแล้วยื้อฉุดกระชากกระเป๋าของพี่คนสวยเอาไว้ ต่างคนต่างก็แย่งกันไปมา

“เธอนั่นแหละที่ควรเอากระเป๋านั่นมา” หนุ่มหล่อโต้กลับเสียงห้วน ออกแรงกระชากกระเป๋ามาจนได้ ส่วนคนฟังก็อารมณ์พุ่งปรี๊ดหลังได้ยินเสียงห้าวห้วนนั้น ลมแทบจับให้ได้เพราะเสียดายความหล่อเหลาของเขา

“คุณนี่ทุเรศที่สุดเลย แต่งตัวก็ดี แต่ไม่น่าเป็นโจร” แพรนภัสพูดขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดกระเป๋าถือของพี่คนสวยราวกับเป็นเจ้าของก็ขนาดเธอยังไม่กล้าละลาบละล้างเปิดดูเลย ผู้ชายคนนี้เป็นโจรชัดๆ

“แน่ใจนะว่านี่มันเป็นกระเป๋าของเธอ ดูนี่ซะก่อน สาวน้อย” เจ้าของเสียงทุ้ม ยื่นกระเป๋าสตางค์แล้วเปิดออกให้คนที่ถูกเรียกว่าสาวน้อยได้ดู เพราะหน้าตาคนที่บอกว่าเป็นเจ้าของกระเป๋ากับรูปถ่ายในบัตรประจำตัวต่างกันราวกับฟ้าดิน

“ไม่รู้ล่ะ ฉันเป็นคนได้มันมาก่อนคุณ ฉะนั้นคุณต้องเอามาให้ฉัน” แพรนภัสยังเถียงเสียงขุ่น สองมือน้อยเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง เธอรึอุตส่าห์เสี่ยงตายวิ่งไปแย่งมาจากไอ้โจรอ้วนแต่กลับมาถูกผู้ชายหน้าตาดีแต่งดีมาแย่งแบบหน้าด้านๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดายความหล่อเหลา เธอขอถอนความคิดเมื่อครู่ออกให้หมด ไม่ชงไม่ชมมันแล้วคนหล่อนิสัยไม่ดี

“เธอนี่ เป็นขโมยปากแข็งสุดๆ เลยนะสาวน้อย” สิ้นคำกล่าวหาจากเสียงห้วนกระด้าง แพรนภัสอ้าปากค้าง อารมณ์เดือดปุดขึ้นเป็นไอร้อนๆ พร้อมจะระเบิดใส่คนตรงหน้า ผู้ชายคนนี้นอกจากหน้าจะนิ่งเหมือนถูกปูนฉาบไว้แล้วยังปากร้ายชอบปรักปรำคนอื่นอีกต่างหาก หนำซ้ำปากได้รูปของเขาก็บิดเบ้อย่างดูถูกเธอ แพรนภัสอยากบ้าตายเพราะคนหล่อแต่นิสัยเลว สองมือของหญิงสาวกำแน่น ดวงตาหวานจับจ้องชายหนุ่มตาโตจนแทบถลน ‘ฮึ่ม ว่าเธอเป็นโจรได้ไง ทั้งที่เธอเป็นพลเมืองดีต่างหาก อีตาบ้า’

“คุณน่ะสิเป็นโจร แถมยังเป็นพวกโจรหน้าด้าน ไร้ยางอายอีกด้วย มาแย่งกระเป๋าของฉัน เอาคืนมานะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน”แพรนภัสข่มอารมณ์ที่อยากตะบันหน้าหล่อๆ เอาไว้ เพราะในตอนนี้เธอเริ่มหวาดกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เขาตัวใหญ่กว่าเธอหลายเท่านัก แถมยังหมดแรงจะสู้แล้วด้วย ก็วิ่งหนีโจรอ้วนมาจนเหนื่อย โธ่เอ๊ย นึกว่าจะมีคนมาช่วยที่ไหนได้กลับมาเจอโจรอีกคน

“ผมเนี่ยนะเป็นโจร” ชายหนุ่มครางถามแทบไม่เชื่อหู เอานิ้วมาชี้กลางอกตัวเอง

‘แม่โจรหน้าหวานคนนี้ไม่รู้จริงหรือ ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ให้ตายเถอะ ไม่รู้จักมหาเศรษฐีแห่งเกาะโบราโบร่าหรือไง’ วิลเลียมส่ายหัวไปมากับความนึกคิดของตน แล้วแต่งตัวดูดีแบบเขานี่น่ะหรือเป็นจอมโจร ต่อให้คิดอีกกี่พันครั้งก็อยากจะหัวเราะให้โลกแตก แล้วนี่มันวันซวยอะไร อุตส่าห์กลับมาเมืองไทยเพื่อเยี่ยมเยือนครอบครัวของมารดาแต่กลับต้องมาถูกกล่าวหาด้วยถ้อยคำที่ดูหมิ่นศักดิ์ศรีทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลกัลลาส ก่อนหันมายิ้มเยาะให้กับตัวเองอีกครั้ง

“ใช่! แล้วก็เอากระเป๋าคืนมาเพราะฉันเป็นคนไปแย่งมันมาและฉันก็รีบด้วย” แพรนภัสบอกเสียงดัง แล้วกระโจนเข้าไปแย่งกระเป๋าจากมือใหญ่ แต่เขากลับยกมันขึ้นสูง ทำให้แพรนภัสไม่สามารถเอื้อมถึง นึกโกรธตัวเองที่เกิดมาเตี้ยก็คราวนี่