บทที่1 ฝรั่งเศส (4)

พอก้าวเข้ามาในบ้าน อ้อมแก้วต้องชะงักเท้าไป แล้วเธอต้องประเมินฐานะทางการเงินของเจ้าของบ้านใหม่ ด้วยว่าเธอสัมผัสได้ถึงความแตกต่างระหว่างภายนอกและภายในนั่นเอง การตกแต่งภายในดูหรูหรามาก เรียกได้ว่าเหมือนเธอหลุดจากฟาร์มมาสู่อดีตที่น่าหลงใหลเลยทีเดียว

เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณ และเธอก็เจอแม่บ้านซึ่งกำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำความสะอาดบ้านเข้า อ้อมแก้วยิ้มบาง ก่อนตัดสินใจลากกระเป๋าเข้าไปหาทันที ซึ่งการมาของเธอสร้างความแปลกใจให้กับคนเหล่านี้ไม่น้อย

“มาหาใครคะ?”

“ฉันจะมาพักที่นี่ ฉันคือวาเลนทีน ลูกสาวคุณโจเซฟ”

แม่บ้านซึ่งเป็นคนถามพยักหน้ารับรู้ แต่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับการมาของคุณหนูวาเลนทีนสักเท่าไหร่

“ไม่ทราบว่าฉันพักห้องไหนของบ้านนี้ได้คะ?”

ด้วยน้ำเสียงจริงจังของอ้อมแก้วนี้เอง เหล่าแม่บ้านที่มองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างประเมินจึงหันไปปรึกษาหารือกัน จากนั้นหัวหน้าแม่บ้านที่คุมงานเหล่าแม่บ้านทำความสะอาดจึงออกมากล่าวทักทาย อีกทั้งได้พาผู้มาเยือนขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ส่วนแม่บ้านอีกคนได้ช่วยหิ้วกระเป๋าสัมภาระตามหลังมา

“ขอบคุณมากค่ะ”

แม่บ้านทั้งสองค้อมศีรษะให้น้อย ๆ ก่อนขอตัวไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ พอสองแม่บ้านกลับออกไปจากห้องพักแล้ว อ้อมแก้วจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเพื่อพักเหนื่อย ใจจริงเธออยากเดินทางไปพบพ่อที่โรงพยาบาลในตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ติดที่ว่าเธอไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับพ่อเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ก็แม่เลี้ยงของเธอบอกแค่ว่าให้เธอขึ้นรถมากับคนงานในฟาร์มเท่านั้น

อ้อมแก้วกวาดสายตาไปรอบห้องนอนที่ตกแต่งอย่างหรูหรา อีกทั้งเน้นความอบอุ่นด้วยการปูพรมสีแดงเลือดหมูเอาไว้ เธอดูเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้น ก่อนเลิกสนใจข้าวของแล้วหันมาจัดการกับกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง ผ่านไปอึดใจเดียวเท่านั้นเธอจึงงีบหลับไปเพราะเหนื่อยจากการเดินทางนั่นเอง

อ้อมแก้วขยับพลิกตัวด้วยความง่วงและงัวเงีย ทว่าเสียงเคาะประตูห้องทำให้เธอหลับต่อไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตู พอประตูห้องแง้มออก เธอจึงพบว่าแดเนียลนั่นเองที่เคาะประตูเรียกเธอ

“มีอะไรคะ?”

“ฉันกำลังจะไปโรงพยาบาล” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ

“สักครู่นะ ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“ให้เวลาห้านาที” บอกสั้น ๆ แค่นั้นแดเนียลจึงเดินลงไปรอด้านล่าง

อ้อมแก้วที่มองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มจึงย่นจมูกใส่ผู้มีศักดิ์เป็นอาด้วยความหมั่นไส้นิด ๆ

“ขี้เก๊กเป็นบ้าเลย!” หญิงสาวพึมพำก่อนปิดประตูห้อง แล้วหันมาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมงกว่านี้

เธอเลือกกางเกงยีนส์ขายาว เสื้อเชิ้ตสีขาว และรวมไปถึงเปลี่ยนรองเท้าบูทที่สูงปรี๊ดมาเป็นรองเท้าผ้าใบใส่สบาย พอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วอ้อมแก้วจึงรีบลงมาชั้นล่าง ซึ่งแดเนียลได้รอเธออยู่ในรถกระบะคันเดิมเรียบร้อยแล้ว

ระหว่างเดินทางไม่มีใครพูดอะไร ซึ่งอ้อมแก้วสัมผัสถึงความอึดอัดและช่องว่างแห่งความเหินห่างนี้ได้ แต่ไหนแต่ไรมาความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแดเนียลค่อนข้างจะมีช่องว่างระหว่างกันมากอยู่

ตอนเด็ก ๆ เธอจะขลุกตัวอยู่กับคริส น้องชายฝาแฝดของแดเนียลมากกว่า ซึ่งคริสนั้นใจดี สนใจเธอ ชอบแหย่ ชอบแกล้ง และตามใจเธอมาตลอด แต่เธอไม่ค่อยชอบตรงที่ว่า คริสมีเพื่อนสาวเยอะ ดังนั้นคริสจะมีเวลาว่างให้เธอไม่มากนัก

ส่วนแดเนียลนั้น เป็นคนที่รักความสงบ ไม่ชอบยุ่งกับใคร และมีโลกส่วนตัวสูง นอกจากนี้แดเนียลเป็นคนที่รักต้นไม้มาก วัน ๆ น้องชายพ่อจะเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในเรือนกระจก อ้อมแก้วจำได้ว่าครั้งหนึ่งตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยไปเดินเล่นในเรือนกระจกซึ่งปลูกกุหลาบเอาไว้ ความอยากได้บวกกับความซุกซน และความไม่รู้ เธอจึงลอกเลียนพฤติกรรมของคนทำสวน ด้วยการใช้กรรไกรตัดกิ่งตัดกุหลาบแสนรักของแดเนียลมาเล่นจนหมดต้น

นี่เองเธอจึงถูกแดเนียลดุเสียงดัง อีกทั้งสั่งห้ามไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งวุ่นวายในเรือนกระจกอีกเด็ดขาด หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ในครั้งนั้นมาได้ เธอก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับแดเนียลอีก นี่จึงเป็นเหตุให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแดเนียลไม่ดีเท่าที่ควร เพราะหลังจากที่เธอถูกแดเนียลดุ เธอก็ไม่พูดกับเขาอีกเลย จนกระทั่งเจอกันในครั้งนี้

“อาดูแลฟาร์มคนเดียวเหรอ?”

พอทนต่อความอึดอัดไม่ไหว ในที่สุดอ้อมแก้วก็ตัดสินใจชวนคนข้าง ๆ คุย

“มีคนงานอีกสามสิบคนคอยช่วยงานน่ะ”