Chapter 1 – ผู้หญิงอย่างเรามีสิทธิ์เลือก !

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว

บริษัทเอมม่าคอสเมติกส์ เป็นบริษัทเครื่องสำอางนำเข้าจากเกาหลีชื่อดังของประเทศไทย มีการจัดเลี้ยงเปิดสาขาที่เชียงใหม่ ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่อัญชิสาได้เจอกับ แทนไท แฟนหนุ่มคนปัจจุบันของเธอ แถมเขายังพ่วงดีกรีเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดสำนักงานใหญ่มาร่วมในงานเลี้ยง

เขาปิ๊งเธอ - เธอปิ๊งเขา

ทุกอย่างดูลงตัวและก็น่าจะจบแบบหวานเจี๊ยบแต่ไม่ใช่เลย เพราะหลังจากโทร.จีบกันได้ไม่กี่เดือน อัญชิสาก็ตกลงยอมเลื่อนสถานะจากคนคุยมาเป็นแฟน แต่ที่ผ่านมาตอนคบกัน ส่วนใหญ่ถ้าไม่คุยกันทางมือถือ จะมีแค่วิดีโอคอลหากันบ้างตามประสาคู่รักที่อยู่ห่างไกลกันคนละจังหวัด

แต่ในเมื่อโลกหมุนมาให้คนสองคนเจอกัน อัญชิสาเลยคิดว่าเหมือนโลกทั้งใบมีเธอกับเขาแค่สองคน

มือเคยจับ กอดเคยมี แต่ที่แน่ ๆ เซ็กซ์ยังไม่เคย เพราะอัญชิสาตั้งใจไว้แต่แรกว่าถ้าคบกันถึงปีแล้วจะให้

และเที่ยงคืนของวันคริสต์มาสปีนี้วันนั้นก็มาถึง วันที่เธอตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์แล้วให้สิ่งที่หวงแหนกับแฟนหนุ่ม !

อุตส่าห์ลงทุนไปขัดน้ำแร่แช่น้ำนม แว็กซ์ขนทุกส่วนสัดเนียนกริบ ทำทุกอย่างเพื่อคืนพิเศษคืนนี้

แต่ทุกอย่างพังไปหมด !

เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า !

อัญชิสายืนกัดฟันกรอด มองดูภาพหญิงชายคู่นั้นกำลังยืนเต้นในท่าทางที่โอบกอดเอวกันอยู่ตรงหน้า ท่ามกลางเสียงเพลงดังกระหึ่ม สาวสวยในชุดรัดรูปสีแดงแข่งกับเธอกำลังเต้นโยกย้ายบดสะโพกกลมมนขยี้ยั่วอยู่หว่างขาของแทนไท

ถ้าเอากันได้สองคนนี้คงเอากันตรงนั้นไปแล้ว

แม่งเอ๊ย !

อัญชิสาคว้าแก้วแชมเปญสีเข้มจากบริกรที่เดินถือถาดเสิร์ฟอยู่ภายในงาน ก่อนเดินตรงไปหาหญิงร้ายชายเลวคู่นั้น แล้วสาดแชมเปญลงไป !!

โครม !!

“ว้าย”

ไม่ใช่เสียงร้องของชายหญิงคู่นั้น แต่เป็นเสียงร้องของอัญชิสาเองที่ยืนเหม่อ จินตนาการไปไกลว่าเมื่อครู่เธอกำลังสวมบทนางเอกมาจับกิ๊ก ! สาดน้ำใส่คนทั้งคู่ไปแล้ว

แต่เปล่าเลย เธอเพิ่งถูกคนที่เดินเต้นไปมาถอยหลังมาชนจนเดินเซเสียเกือบล้ม

“ขอโทษนะคะ เจ็บไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เจ็บ” อัญชิสาโน้มศีรษะเพราะเธอเองก็ไม่ทันได้ระวัง อีกอย่างถึงจะถูกชนก็เจ็บแค่กาย แต่ทุกข์ทางใจเจ็บกว่าเยอะ และเมื่อคนเดินชนขอโทษขอโพยแล้วเดินจากไป อัญชิสาก็ยังยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจอยู่ที่เดิม

ยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ แฟนหนุ่มเพิ่งโทร.หาเธอเพื่อชวนเธอมางานเลี้ยง แต่พอเธอปฏิเสธว่าไม่มา แค่ชั่วข้ามคืนเขาก็หาคนใหม่มาแทนที่เธอได้อย่างรวดเร็ว

ไม่สิ… บางทีเขาอาจจะมีคนของเขาอยู่ก่อนแล้ว และบางทีเธอเองนั่นล่ะ ที่อาจเป็นมือที่สาม ที่สี่ ที่ห้า ที่หก

โว้ยยยยย… นั่นมันทศกัณฐ์ค่ะ !

ส่วนที่เขาโทร.มาหาเมื่อวาน ก็อาจจะเป็นแค่การโทร.เช็กว่าเธอมางานด้วยหรือเปล่าก็เท่านั้น !

...

(“บี๋ครับ บี๋มางานเลี้ยงบริษัทด้วยไหมครับ เค้าอยากเจอบี๋… คิดถึง”)

อัญชิสานึกถึงประโยคหวานเจี๊ยบจากแฟนหนุ่มหน้าตี๋ที่ทำเสียงอ้อนมาตามสาย

“คงไม่ได้ไปค่ะตัวเอง พอดีเค้าต้องไปงานแต่งงานของเพื่อน เพื่อนเค้าแต่งงานวันคริสต์มาสพอดีเลย”

(“แต่เค้าอยากเจอหน้า อยากกอดบี๋นี่นา ไหนบี๋สัญญากับเค้าว่าไงน้าาาา”)

“ว่า... ถ้าถึงวันคริสต์มาสเค้าจะเป็นของตัวเองไง”

งุ้ยยยยย…

ว่าแล้วอัญชิสาก็นั่งเขินตัวบิด

“แต่... เค้าไปร่วมงานเลี้ยงบริษัทไม่ได้จริง ๆ เค้าต้องไปงานแต่งงานเพื่อน”

บางทีก็จำเป็นต้องเล่นตัวพอเป็นพิธี เพื่อเพิ่มมูลค่าให้ตนเองบ้างนิดหน่อย

(“เสียดายจัง งั้นเอาไว้เค้าจะหาวันลาพักร้อน แล้วขึ้นไปหาบี๋นะ”)

“ค่าไว้เจอกัน จุ๊บ !”

อัญชิสาวางสายจากแฟนหนุ่ม แต่ใบหน้าหวานยิ้มกริ่ม เตรียมแพ็‍กก‍ระเป๋าไปเซอร์ไพรส์อย่างอารมณ์ดี

“อัญ แกแน่ใจเหรอว่าจะลงไปหาพี่แทนที่กรุงเทพฯ”