Chapter 2 -ขอเบอร์หนุ่มโฮสต์

เสียงเพื่อนรักชื่อวีนาเอ่ยขึ้น เธอเป็นพยาบาลประจำห้องพยาบาลของบริษัท และเป็นรูมเมตที่พักห้องเดียวกัน

วีนาเหมือนรู้อะไรดี ๆ มา แต่ไม่กล้าบอกอัญชิสา และที่ไม่กล้าบอกก็เพราะกลัวจะหอน เพื่อนตนเองดูรักแฟนมากแค่ไหน ข้อนี้วีนาเองก็รู้ดี

“อื้อใช่ ทำไมเหรอ ว่าแต่แกไม่ไปด้วยกันเหรอ”

งานเลี้ยงบริษัทใครจะไปหรือไม่ไปก็ได้ บริษัทไม่ซีเรียส ถึงอย่างไรก็หยุดยาวเป็นอาทิตย์ตั้งแต่วันคริสต์มาสยันวันปีใหม่

“ฉันไม่ชอบออกงานแกก็รู้”

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่แกติดนอนย่ะ” อัญชิสาบ่นให้เพื่อนรักอย่างวีนา

วีนาเป็นมนุษย์อินโทรเวิร์ต โลกส่วนตัวสูงปรี๊ด จริง ๆ อัญชิสาก็เหมือนกันแต่โลกส่วนตัวไม่สูงเท่า ส่วนครั้งนี้เธอแค่ตั้งใจไปเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มก็เท่านั้น

“อืม แกเผื่อใจไว้บ้างก็ดี เผื่อพี่แทนของแกมีครอบครัวแล้ว” วีนาเอ่ยอ้อม ๆ เพื่อรักษาน้ำใจเพื่อน

“บ้า ถ้าเขาคนมีครอบครัวแล้ว แล้วเขาจะเอาเวลาไหนมาโทร.หาฉันได้ทุกวี่วัน”

“แล้วแกอยู่กับเขายี่สิบสี่ชั่วโมงหรือเปล่าล่ะ ?”

“เปล่า แต่แก เขาดีกับฉันมากเลยนะ” อัญชิสายังยืนยันความคิดของตนเอง

“งั้นโอเคเพื่อน แกลองไปงานเลี้ยงที่กรุงเทพฯ ดู ไปพิสูจน์ด้วยตา แล้วถ้ามีอะไรที่แกไม่สบายใจให้แกโทร.หาฉัน”

นั่นคือสิ่งที่วีนาบอกกับอัญชิสาก่อนจะเดินทาง

และ...

เมื่อความจริงปรากฏแก่สายตา อัญชิสาจึงนึกถึงสิ่งที่เพื่อนรักเตือน เธอยกมือถือขึ้นมากดสายหาเพื่อนสาวทันที

“ฉันได้เห็นกับตาแล้วอะวีนา”

(“เออ เห็นแล้วใช่ป้ะ นั่นแหละที่ฉันไม่กล้าบอกแก อยากให้แกเห็นด้วยตาตัวเองมากกว่า ลองถ้าฉันบอกไปแล้วแกไม่เชื่อฉัน เผลอ ๆ แกจะโกรธฉันอีก”)

ก็จริง… เรื่องบางเรื่องต้องได้เห็นกับตาของตนเอง อัญชิสาไม่โกรธเพื่อน… เธอเข้าใจ ที่ผ่านมาเธอก็คลั่งพี่แทนไทจนไม่สนโลกอยู่เหมือนกัน

(“แกโอเคไหมยัยอัญ”)

ปลายสายถามอัญชิสาเมื่อฟังดูเงียบ ๆ ไป

“โอเคดิ ไม่เป็นไรเลย ดีแล้วที่ได้เห็นก่อนที่ฉันจะยอมตกเป็นของผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น” อัญชิสาคิดบวก พอ ๆ กับอยากเดินไปบวกผู้ชายคนตรงหน้า แต่ฮึบไว้

(“ความจริงที่ฉันอยากจะบอกคือ พี่แทนของแกมีครอบครัวแล้ว แล้วก็มีลูกด้วยกัน อายุเกือบสามขวบ เขาเจ้าชู้มากนะแก แล้วที่แกเห็นวันนี้อาจเป็นกิ๊กเขาอีกคน”)

“หึ” อัญชิสาแค่นหัวเราะ นึกสมเพชตนเองที่เกือบกลายเป็นตัวเลือกของแฟนหนุ่ม

“ทำไมผู้ชายต้องมีสิทธิ์เลือกฝ่ายเดียววะ แม่งจะมั่วกี่คนก็ได้”

(“มันไม่เหมือนกันยัยอัญ ก็นั่นมันผู้ชาย”)

วีนาถอนหายใจ พยายามเตือนสติเพื่อนตนเองแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนจะฟังแล้วเข้าใจด้วยหรือเปล่า

“อืม… แค่นี้นะแก ขอบใจมาก ฉันจะกลับไปนอนละ”

(“แล้วพวกคนอื่นที่มาด้วยกันกับแกล่ะ”)

“ก็นั่งดื่มกันอยู่ กำลังสนุกมั้ง” อัญชิสาหมายถึงเพื่อนพนักงานประจำสาขาเชียงใหม่ที่มาพร้อมกับเธอนับสิบคน แต่เมื่อครู่อัญชิสาเพิ่งขอตัวเดินแยกออกมาเพื่อจะมาหาแทนไทแฟนหนุ่ม… แฟนที่คงนึกไม่ถึงว่าเธอจะมาร่วมงานในวันนี้

(“อืม ดูแลตัวเองดี ๆ”)

“โอเคเพื่อน” อัญชิสาวางสาย

บอกตนเองว่าโอเค บอกตนเองว่าไม่อยากลดตัวไปตบตีเพื่อแย่งผู้ชาย เขาไม่มีค่าพอที่จะให้เธอไปแย่งชิง แต่ทำไมวะ ! ทำไมผู้หญิงเราต้องแคร์ผู้ชายมากขนาดนั้น !

อัญชิสาเดินออกจากงานอย่างขุ่นมัว เธอยกมือถือพิมพ์ส่งข้อความไปในไลน์ บอกเพื่อนร่วมงานที่มาด้วยกันว่าปวดหัว จะกลับขึ้นไปนอน ระหว่างทางเดินไปที่ลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปชั้นบน เธอแวะเข้าห้องน้ำ พลันได้‍ยินเสียงหญิงสาวคุยกันเรื่องหนุ่มโฮสต์

“ฉันนัดโฮสต์คนใหม่มา โคตรหล่อ”

“ฉันก็นัดมาเหมือนกัน คนนี้เอวดีมาก”

“ดีเนอะ ที่แกแนะนำคนหล่อ ๆ มาให้ฉัน”

“ก็แน่สิ ผู้หญิงอย่างเรามีสิทธิ์เลือกนี่ หล่อ รวย อวยใหญ่ เอาใจเก่ง จะเลือกเอาใครก็ได้”

อัญชิสาฟังแล้วตาลุกวาว อารมณ์อยากประชดปะทุขึ้นมาในสมอง ไหน ๆ เธอก็ตั้งใจมาทำเรื่องแบบว่ากับแฟนหนุ่มนั่นอยู่แล้ว และเธอเองก็ควรมีสิทธิ์เลือกจะนอนกับใครก็ย่อมได้ !

“ขอโทษค่ะ ขอเบอร์หนุ่มโฮสต์ด้วยได้ไหมคะ”