9

คืออย่างนี้ค่ะ..... อันนาหันไปหยิบกระดาษขึ้นมาขีด ๆ เขียน ๆ ก่อนจะนำไปยื่นให้คุณเลขาด้วยใบหน้าเรียบสนิท

“หมายความว่ายังไงครับ” ไบรอันเงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นกระดาษพร้อมกับมีท่าทีงงจัด

“ใช่ค่ะ.....เจ้านายคุณห้ามฉันยิ้ม.....” อันนาพยักหน้าทำตาปรอย

“ฮ่า...ฮ่า...เข้าใจแล้วครับ” ไบรอันหลุดขำนึกถูกชะตากับหญิงสาวคนสำคัญของเจ้านายเขาไม่รู้ว่าหล่อนจะเป็นตัวจริงหรือแค่ชั่วคราว แต่เจ้านายของเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาวุ่นวายในที่ทำงาน แต่นี่ถึงขนาดหวงก้าง ห้ามยิ้มให้ใครแสดงว่าหวงเอามาก ๆ ...ไม่รู้ว่าจะหวงมากกว่าความโสดของตัวเองหรือเปล่านะ.....คิดดังนั้นประกายตาของเลขาคนสนิทก็สว่างวาบขึ้นอย่างมีเลศนัย…..เรื่องนี้ต้องขยาย......

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านอันนาใช้ฝ่ามือนวดหน้าของตัวเองไม่หยุด ส่งผลให้คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชักจะหงุดหงิดเพราะยัยตัวแสบทำราวกับเขาไม่มีตัวตนไม่สนใจกันสักนิด

“เป็นอะไรของเธอหึ......”

“เมื่อยหน้าค่ะ”

“ห๊ะ.....เมื่อยหน้านี่นะ”

“ค่ะ...ก็ฉันต้องกลั้นยิ้มทั้งวันมันก็เมื่อยน่ะสิคะ.... หรือว่าคุณไม่เคยรู้สึก” หญิงสาวค้อนให้วงใหญ่อย่างหมั่นไส้

“อืม......ฉันไม่รู้ว่านวดแล้วมันจะดีขึ้นตรงไหน” เหมือนยอมรับกลาย ๆ โดยไม่รู้ตัว

“โอ้ย...นี่คุณพลาดสิ่งดี ๆ ในชีวิตไปได้ยังไงกัน......ฉันจะบอกให้นะคะว่าหลังจากที่ได้นวดหน้าผ่อนคลายแล้วจะรู้สึกฟินนนนน......มาก ๆ เลยขอบอก” อันนาลืมตัวทำหน้าฟิน อย่างที่หล่อนทำเล่นกับเพื่อน ๆ บ่อย ๆ โดยการแหงนหน้าปรือตาอย่างแสนสุขก่อนจะรับรู้ถึงความเงียบรอบตัว ครั้นลืมตาขึ้นมาก็สบเข้ากับดวงตาคู่คมในระยะใกล้...ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน

“นี่คุณ...!” หญิงสาวรีบดีดตัวออกห่างอย่างเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าปล่อยให้ข้าศึกเข้ามาประชิดติดเมือง

“ผมก็จะทำให้ดูไงว่ายังมีสิ่งดี ๆ ในชีวิตที่คุณไม่ควรพลาด .....ทำแล้วฟิน กว่าช่วยตัวเองตั้งเยอะ” ออสตินพูดจาสองแง่สองง่ามพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่งสายตาวิบวับอย่างไม่ปิดบังต่างจากท่านประธานตอนอยู่บริษัทราวฟ้ากับเหว

“ทะลึ่ง !!....” อันนาเบือนหน้าออกทางหน้าต่างก่อนจะต่อว่าเงาในกระจกไม่กล้าด่าไฟแล่บเหมือนเมื่อวานเพราะตอนนี้สถานะเปลี่ยนไปแล้ว เขาเป็นเจ้านายที่ยอมจ่ายเงินเดือน เดือนละแสนกับเด็กจบใหม่อย่างหล่อน เพราะฉะนั้นเบาได้เบาหญิงสาวพยายามข่มใจตัวเองอย่างถึงที่สุด

ออสตินระเบิดเสียงหัวเราะกับท่าทางขมุบขมิบด่าผ่านกระจก...เขาไม่รู้สึกโกรธสักนิดกลับรู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมานานแล้ว...แม้แต่กับแฟนคนแรกสมัยวัยรุ่นที่พากันหมกมุ่นอยู่กับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด

“นี่คุณ....ผมมีงานพิเศษให้ทำสนใจไหม” ออสตินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันเป็นนางบำเรอ บริการคุณบนเตียงด้วยต่อให้เดือนละล้านฉันก็ไม่สน” อันนารีบดักคอก่อนที่คนหน้ามึนจะพูดออกมาให้ของขึ้นอีกครั้ง......ถึงแม้หล่อนจะชอบเงินแต่ก็มีขอบเขตของศีลธรรมอาจจะเพราะชีวิตของหล่อนยังไม่โดนบีบคั้นจนถึงขั้นสุดก็ได้........หล่อนไม่คิดจะด้อยค่ากล่าวหาผู้หญิงอีกหลายคนที่ยอมทำแบบนั้น เพราะชีวิตใครก็ชีวิตคนนั้นจะเอามาเปรียบเทียบกันว่าใครดีเลวสูงต่ำกว่ากันนั้นเห็นจะยาก........

“รู้แล้วน่า.....ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงว่างานพิเศษที่ผมจะเสนอให้น่ะค่าจ้างเดือนละล้านจริง ๆ” ออสตินพูดจบก็เฝ้ามองปฏิกิริยาของหญิงสาวแล้วก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ คนอะไรจะงกขนาดนี้วะ แม่คุณเอ้ย......

“หนึ่งล้าน !...” อันนาตาพอง ถ้าไม่ใช่นางบำเรอบอกมาได้เลย อันนาสู้ตาย.....

“อื้ม....ฟังไม่ผิดหรอกแต่ไม่รู้ว่าเธอจะมีความสามารถพอหรือเปล่า งานนี้มันยากอยู่นะ” ออสตินตีหน้าขรึม เหมือนอึดอัดใจ ลำบากใจหรือกังวลใจปนเปกันไปหมด

“บอกมาเถอะยากแค่ไหนฉันก็จะพยายาม....คุณไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น” อันนาหว่านล้อมลูกค้ารายใหญ่ เพื่อจะได้ปิดดีลนี้ให้ได้...

“แต่ว่า....มันไม่มีวันหยุดนี่สิ คือถ้ารับงานแล้วคุณแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเลยนะ....เอาเป็นว่าผมไปหาคนอื่นดีกว่า นึกเสียว่าผมไม่ได้พูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน” ผู้มากประสบการณ์ยังโยกโย้ก่อนจะลงจากรถเมื่อมาถึงเพนท์เฮ้าส์พอดี

อันนาไม่ได้เซ้าซี้ได้แต่ตามเขาไปเงียบ ๆ พลางคิดหาวิธีของานเงินเดือนหนึ่งล้านจากเขาให้ได้จนกระทั่งเข้ามาอยู่ในห้องกันตามลำพังหล่อนจึงลองพยายามอีกครั้ง….

“คุณแค่แกล้งฉันเล่นใช่ไหมคะ...เห็นว่าฉันจนหรือไงถึงได้เอาเงินล้านมาล้อเล่นกับความรู้สึกแบบนี้....ใช่สิคุณมันรวยไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่ไม่มีหรอก....” อันนาทำหน้าเศร้าหล่อนก้มหน้าบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารเข้าไปอีก