7

“อือ...ปล่อยได้แล้ว” ทันทีที่เป็นอิสระอันนารีบขมวดปมผ้าขนหนูให้แน่นหนาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หล่อนทั้งโกรธทั้งอายที่แก้ผ้าเล่นงิ้วต่อหน้าอีตานี่อยู่ตั้งนานสองนาน

เรือนกายแข็งแกร่งภายใต้เสื้อคลุมสีขาวเนื้อนุ่มที่ผูกเอวไว้หลวม ๆ ช่วงบนแบะอ้าออกเผยให้เห็นมัดกล้ามสวยงามปกคลุมด้วยขนหน้าอกรกเรื้อ ออสตินนั่งเอนสบาย ๆ อยู่บนโซฟาตัวใหญ่รอยัยแมวป่า แม่ม้าพยศเดินเข้ามาหาเพื่อจะได้เจรจากันอย่างเป็นทางการเสียที….

“นั่งสิ” ชายหนุ่มเอ่ยอนุญาตเสียงเรียบ เมื่ออีกฝ่ายเดินตัวลีบเข้ามาหา จนแทบจำไม่ได้ว่าใช่คนเดียวกับที่ด่าเขาเมื่อเช้าหรือเปล่า

อันนาประหม่าหน้าตาเห่อร้อนที่ต้องมานั่งประจันหน้ากับผู้ชายที่เกือบเปลือยแถมยังเซ็กซี่มาก ๆ อีกต่างหาก.......ฮึ.....คิดจะยั่วฉันหรือไงอีตาบ้า.....หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคอต่อว่าเขาในใจส่วนกิริยาที่แสดงออกในตอนนี้คือนั่งก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบสายตาคมกริบที่ทอดมองมาอย่างสำรวจตรวจตราส่งผลให้อันนาผู้ที่มากไปด้วยความมั่นใจในตัวเองที่สุดในกลุ่มเพื่อนนั้นกลายเป็นเด็กน้อยไปในทันที

“กลัวฉันหรือว่ากลัวตัวเอง” ออสตินเอ่ยยิ้ม ๆ นัยน์ตาพราว

“ห๊ะ....ทำไมฉันต้องกลัวตัวเอง” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นทันควันเมื่อรู้สึกเหมือนโดนสบประมาทอีกแล้ว

“ไม่รู้สิ เห็นสายตาของเธอเหมือนอยากจะกลืนกินฉันทั้งตัว” ชายหนุ่มเอียงหน้ามาหาพูดจาเสียงกระเส่า

“บ้า !...ผู้ชายเซ็กซี่แบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว ก็งั้น ๆ” หญิงสาวยักไหล่ หล่อนไม่ได้โกหกเพราะในคอลเล็กชั่นผู้ชายในฝันที่หล่อนแอบโหลดเก็บไว้ก็ประมาณนี้แหละ

“ยอมรับแล้วสินะว่าผมเซ็กซี่” ออสตินยิ้มล้อยัยเด็กหน้ามึน

“พูดธุระของคุณมาดีกว่า” หญิงสาวตีหน้าขรึมกลบเกลื่อนความอายที่ถูกจับได้

“ธุระของผม?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วทำหน้าประหลาดใจ

“ก็คุณสั่งให้ฉันมาคุย”

“โอเคธุระของผมก็ได้........งั้นก็ไม่อ้อมค้อมล่ะนะผมคิดค่าเสียหายที่คุณทำหัวผมแตก ค่าเสียเวลาค่าที่พักแล้วก็เสื้อผ้าที่คุณใส่อยู่นั่น....ทั้งหมดก็สองแสน...อ่อ...แสนสองก็พอผมลดให้” ออสตินทำเป็นใจดีเสียเหลือเกิน

“นี่คุณจะปล้นฉันหรือคะคุณออสตินฉันไม่มีหรอกแสนสอง...สองพันล่ะพอได้” หญิงสาวต่อรองยิ่งกว่าผักเหี่ยว ๆ ในตลาดสดซะอีก

“ฮ่า...ฮ่า...คุณนี่ต่อรองซะจนพ่อค้าอย่างผมอยากเปลี่ยนอาชีพเลยนะเนี่ย” ชายหนุ่มพูดคุยด้วยน้ำเสียงอันรื่นรมณ์ เมื่อม้าพยศกลายเป็นลูกไก่ในกำมือ

“คุณออสตินฉันขอร้องล่ะ เรื่องหัวแตกคุณก็นึกเสียว่าฟาดเคราะห์ ส่วนค่าที่พักเอาเป็นว่าฉันคิดค่านอนเป็นเพื่อนคุณ ส่วนเรื่องชุดนี่ก็หักกับค่า...เอ่อ...ค่าที่คุณล่วงเกินฉันเพราะฉะนั้นเราหายกัน........” อันนาแก้ต่างจนไม่เหลือหนี้สักบาท

“คุณนี่ร้ายกาจชะมัด” ออสตินยิ้มพอใจ

“ขอบคุณที่ชม งั้นฉันไปได้หรือยังคะ” หญิงสาวเริ่มยิ้มออกอย่างน้อยหล่อนก็ไม่ต้องพลีร่างสนองตัณหาแลกกับหนี้ที่ไม่ได้ตั้งใจก่อ

“คุณจะกลับบ้าน?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างต้องการคำตอบ

“กลับได้ที่ไหนกันเล่า ก็รู้แล้วยังจะถาม”

“นั่นสิ แล้วคุณจะไปไหน”

“ฉันก็จะไปหาเช่าห้องเล็ก ๆ อยู่ชั่วคราวไปก่อนแล้วก็ออกหางานทำ” อันนาตอบตามตรง

“งั้นก็อยู่ที่นี่แหละ ทำงานกับผม”

“ไม่ค่ะ อยู่กับคุณมีแต่เปลืองตัว” อันนาส่ายหน้าหวือ ...นอกจากเปลืองตัวแล้วเขายังเป็นอันตรายต่อใจอีกต่างหากทางที่ดีอย่าเสี่ยง...

“เงินเดือนห้าหมื่น พร้อมอาหารและที่พัก” ออสตินเสนอ

“ไม่...ฉันยอมอดตายดีกว่าขายศักดิ์ศรี” อันนาเชิดหน้าใส่ทั้งที่ใจสั่น เด็กจบใหม่อย่างหล่อนหมื่นห้าก็หรูแล้วแต่นี่เขาเสนอให้ตั้งห้าหมื่นมันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเซ็กส์ ผมแค่ให้คุณมาเป็นผู้ช่วยเลขาของผม” ชายหนุ่มรู้ว่าหล่อนสมัครงานในตำแหน่งนี้ที่บริษัทของเขาด้วยการทำงานอย่างว่องไวของผู้ช่วยเจมส์

“ฉันไม่เชื่อ เดี๋ยวคุณก็หาโอกาสแต๊ะอั๋งฉันอีกจนได้” อันนาหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปหลังจากคิดว่าได้ไม่คุ้มเสีย

“หนึ่งแสน !”

“ตกลงค่ะ” พยักหน้ารับคอแทบหัก

“อ๊าว !! ไม่กลัวผมแล้วเหรอ”

“ถ้าคุณกล้าอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่หัวแตกแน่ ๆ” อันนาขู่แววตาวาววับ ทั้งที่ในใจอยากจะร้องกรี๊ดไชโยกับเงินเดือนตั้งแสน...โอย...แกฝันไปหรือเปล่าวะยัยอันนา.....

อันนาเดินตามร่างสูงสง่าบ่าตั้งตรงราวกับเป็นคนละคนที่ช่วยเหลือและชอบกลั่นแกล้งหล่อนในเวลาเดียวกันเพราะคน คนนั้นยังมีสายตาเจือแววขี้เล่นให้เห็นบ้างแต่กับคนนี้และตอนนี้เขาคือท่านประธานใหญ่....ทุกคนที่นี่เกรงใจและให้ความเคารพยำเกรง.....

บริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และนำเข้าซุปเปอร์คาร์สัญชาติยุโรปแห่งนี้ เพิ่งมาเปิดสาขาที่เมืองไทยได้ไม่นานและผู้บริหารก็เพิ่งจะเปลี่ยนใหม่ด้วยเช่นกันที่หล่อนพอรู้ประวัติคร่าว ๆ ก็เพราะว่าเป็นหนึ่งในหลายบริษัทที่หล่อนส่งใบสมัครงานเข้ามาจึงต้องทำความรู้จักกับบริษัทเอาไว้สักหน่อย....จึงรู้ว่าไม่นานมานี้ได้มีเรื่องราวปลดฟ้าผ่าผู้บริหารระดับสูงหลายตำแหน่ง แต่เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับหล่อน.....ที่สำคัญคือเงินเดือนที่นี่ดีมาก.....

“อุ้ย !....” หญิงสาวตกใจเมื่อจู่ ๆ คนข้างหน้าก็หยุดเดินกะทันหัน ทำให้หล่อนยั้งตัวไว้ไม่ทัน