5

“ไม่ !.......ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว...ไอ้ชั่ว...” อันนาตะโกนอย่างเหลืออด.....เขาพูดจนหล่อนเกือบจะเชื่อว่าเขาเป็นคนดีอยู่แล้วเชียว สุดท้ายก็หลอกให้ตายใจ........หญิงสาวสติแตกทั้งโกรธทั้งเสียใจทั้งกลัว หลากอารมณ์ที่ถาโถมเข้าใส่ในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ มันเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะรับไหวแล้วจริง ๆ หล่อนวิ่งไปที่ประตูทั้งที่ไม่รู้ว่าจะออกไปได้อย่างไร รู้แต่ว่าดีกว่ายืนเฉย ๆ รอความตายอยู่ตรงนี้

“อันนา....เฮ้..อันนา” ออสตินสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกด่าเขารีบตามไปคว้าตัวหล่อนเอาไว้....รู้อยู่แล้วว่าหล่อนไม่มีทางออกไปได้ถ้าเขาไม่เปิดให้ แต่ยัยเด็กบ้ากำลังทุบประตูอย่างไม่กลัวมือไม้จะแตก

“ปล่อย....ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว....ไอ้คนบ้ากาม...ไอ้!@#$......” หญิงสาวดิ้นรนเตะถีบเท่าที่จะทำได้

“ยัยเด็กปากเสีย……....เดี๋ยวก็ปล้ำซะจริง ๆ หรอก” ออสตินเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

“ไอ้บ้า......พูดให้ฉันตายใจสุดท้ายก็เรียกเข้าห้อง...ไอ้หื่นเอ้ย....” อันนายังก่นด่าไม่หยุดปาก .....ตอนนี้หล่อนโดนออสตินลากถูลู่ถูกังกลับเข้ามาในห้องนอนของเขาทั้งที่หล่อนพยายามขืนตัวเอาไว้อย่างสุดกำลังก็ไม่อาจต้านทานเรี่ยวแรงของเขาได้

“อ่ะ....ไม่อยากให้เน่าตายหรอกนะถึงได้ให้ตามมาเอาเสื้อไปเปลี่ยน” ออสตินลากอันนามาหยุดที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตส่งให้ผู้หญิงขี้โวยวาย

“เอ่อ....คุณเรียกให้ฉันมาเอาเสื้อหรือคะ” อันนาวางหน้าไม่ถูก อายจนอยากจะมุดเข้าไปสิงสู่ในตู้เสื้อผ้าให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ก็ใช่น่ะสิ....หรือว่าที่โมโหอยู่เนี่ยเป็นเพราะว่าฉันไม่ให้เธอนอนห้องนี้” ออสตินหรี่ตามองมาอย่างประเมิน บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เขาพูดก็ได้

“ไม่ใช่นะคะ....ก็ใครจะไปรู้ล่ะ....” หญิงสาวเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“ง่ายไปไหมแม่คุณ....ด่าอะไรฉันไว้บ้างจำได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มยืนกอดอกท่าทางน่าเกรงขามกดข่มให้คนตรงข้ามรู้สึกว่าเหลือตัวนิดเดียว....ยิ่งเขาทำหน้าดุด้วยแล้วใครไม่ขวัญผวาก็นับว่าจิตแข็งเกินหญิง

“เอ่อ....ฉันขอโทษค่ะ” อันนากระพุ่มมือไหว้อย่างสวยงาม

“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ไม่ใช่คนที่เธอจะมาด่าเล่นได้ฟรี ๆ” ออสตินยังดุต่อด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“อ๊าว...โดนด่าจนจำตัวเองไม่ได้เลยเหรอวะ” หญิงสาวพูดกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับเกาศีรษะอย่างงง ๆ

“อันนา !!....พูดอะไร” ออสตินตะคอกใส่ ยัยเด็กนี่จะปากร้ายเกินไปแล้ว

“เอ่อ...ฉะ...ฉันไม่ได้พูดอะไรนี่คะ” แค่คิดนี่หว่า หรือว่าพูดออกไปแล้ววะ อันนาเริ่มลนลานจากการถูกขู่ถูกตะคอก

“ไปอาบน้ำ”

“ค่ะ...” หญิงสาวยิ้มออกหล่อนรีบเดินไปเปิดประตูเพื่อจะออกไปนอนห้องที่เขาบอกแต่แรก...แต่เอ๊ะ...ประตูเปิดไม่ออก จึงเอี้ยวตัวหันมามองเขา

“นอนที่นี่แหละ ฉันไม่ไว้ใจเธอ” ห้องนอนของเขาปรับแต่งพิเศษ ต้องใช้รหัสเปิดเพื่อความปลอดภัยสูงสุด...ถ้าเขาไม่อนุญาตหล่อนก็หมดโอกาสที่จะออกจากห้องนี้

“ตะ...แต่ว่าให้ฉันนอนห้องโน้นเถอะนะคะ” หญิงสาวอ้อนวอนสายตาละห้อย

“ไม่ได้....ไม่มีใครกล้าลามปามฉันเหมือนเธอ”

“ฉันขอโทษแล้วไงล่ะ....ขอโทษอีกครั้งก็ได้” อันนาหน้าง้ำเมื่อเจอเข้ากับคนบ้าอำนาจแถมยังความจำเสื่อมจำตัวเองไม่ได้อีกแน่ะ

“ฉันตั้งใจจะนอนเฉย ๆ แต่ถ้าเธอยังดื้อด้านสร้างปัญหา คงต้องพิจารณาใหม่อย่าให้ถึงกับต้องจับเวลา”

“ไปแล้วค่ะ” อันนารีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปยืนใจสั่นอยู่เป็นนาน...เอาวะ...นอนเฉย ๆ ก็นอนเฉย ๆ ...หญิงสาวปลงตก จึงได้จัดการอาบน้ำจนสบายตัว....อารมณ์ดีขึ้นมาตั้งเยอะ ถ้าไม่เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาจงใจยื่นให้สวมใส่น่ะนะ

“บ้าเอ้ย....ข้างในก็ไม่มี” อันนามองกองเสื้อผ้าที่หล่อนเพิ่งซักไปก่อนที่จะอาบน้ำแล้วเซ็งจัด.....

“มานอนเร็ว ๆ “ ออสตินตบที่นอนข้างตัว เมื่อเห็นอันนาเดินกระมิดกระเมี้ยนออกมาจากห้องน้ำ...ให้ตายสิ...เขาไม่ได้ตั้งใจจะเลือกสีขาวให้หล่อนใส่...เฮ้อ...เซ็กซี่เป็นบ้า....ชายหนุ่มลอบผ่อนลมหายใจระบายความอึดอัด

“ฉันนอนโซฟาก็ได้ค่ะ”

“อันนา !”

หญิงสาวเดินคอตกไปที่เตียงทำหน้าอย่างกับเข้าแดนประหาร

ออสตินแอบอมยิ้มกลั้นขำจนไหล่สั่นเมื่อกำราบยัยตัวแสบลงได้ เขาปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะปกครองกันได้อย่างไร......