4

อันนาเพิ่งจะได้สติหลังจากนั่งร้องไห้เงียบ ๆ มาพักใหญ่กับผู้ชายแปลกหน้าที่หล่อนดันตามเขามาง่าย ๆ ทั้งที่ก่อนหน้าผู้ชายคนนี้เกือบจะย่ำยีหล่อนด้วยซ้ำกว่าจะขอร้องให้เขาปล่อยออกมาได้ก็แสนยากเย็น.....หากไม่เจอเหตุการณ์สะเทือนใจจนแทบจะไม่มีสติหล่อนคงไม่มากับเขาง่าย ๆ แบบนี้แน่

“เอ่อ...คุณส่งฉันตรงนี้ก็ได้ค่ะ” อันนาไม่รู้หรอกว่าตรงนี้มันอยู่ส่วนไหนของเมืองหลวงท้องถนนโล่งเพราะดึกมากแล้ว

“เรียกผมว่าออสติน”

“ค่ะคุณออสติน ฉันไม่อยากรบกวนคุณมากไปกว่านี้” นอกจากเกรงใจ ยังกลัวเขามากด้วยไหนจะลูกน้องทั้งฝูงของเขาอีกไม่รู้ว่าตามกันมาหมดหรือเปล่า

“มากน้อยก็รบกวนไปแล้ว...ถ้าส่งตรงนี้คุณจะไปนอนที่ไหน ห้องผมก็กว้างขวางผมแบ่งให้คุณอาศัยได้สบายมาก” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนราวกับใจผู้ใหญ่ใจดี

“ตะ...แต่ว่า” อันนาพูดไม่ออกไม่นึกว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมต้องการสิ่งแลกเปลี่ยน” ออสตินมองคนหน้ามอมแมมดวงตาวาววาม

“ไม่นะ........ถ้าคุณจะทำแบบนั้นฉันจะกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้แหละ” อันนากระถดตัวหนีจนเบียดชิดประตูรถยนต์พยายามจะเปิดออกไปแต่ไร้ผล…..ว่าแต่กล้ากระโดดจริงเหรอวะ...เจ็บจริงไรจริงเชียวนา

“ฮ่า..ฮ่า..อะไรกันอันนา...จะไม่รอฟังข้อเสนอก่อนเหรอ เดี๋ยวจะเจ็บตัวฟรีนะ” ชายหนุ่มขำกับท่าทางตื่นตระหนกของนางกวางน้อยทั้งที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่หล่อนกลับมองเขาราวกับเจอเข้ากับเสือโหย....ความจริงก็โหยจริง ๆ นั่นแหละแต่ไม่เคยคิดฝืนใจใคร

“คุณต้องการอะไร”

“ผมยังนึกไม่ออก”

“อ๊าว !.....” อันนาเหวอ คิดไปเสียไกลตกลงมันเป็นยังไงกันแน่

“นอกจากเรื่องอย่างว่าแล้ว ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีผู้หญิงสาวสวยเอาไว้ข้างกายทำไม......งั้นคุณก็ลองเสนอมาเองได้ไหม ว่าจะทำอะไรตอบแทนผมได้บ้าง” ออสตินบอกอย่างคนใจกว้าง

“คือ...ฉัน..ฉันทำงานบ้านได้ ทำอาหารได้นิดหน่อย หรือว่าคุณจะให้ฉันทำงานออฟฟิศก็ได้นะคะ แต่คุณห้ามหักเงินเดือนฉันหมดนะ..... ฉันขอผ่อนนะคะ” หญิงสาวบอกอย่างกระตือรือร้น เริ่มมีความหวังพยายามคิดและคิดว่าตัวเองยังมีความสามารถอะไรซุกซ่อนอยู่อีกบ้าง

“คุณนี่มันนักฉวยโอกาสตัวจริงเสียงจริง” ชายหนุ่มบ่นยิ้ม ๆ

“ฉันเนี่ยนะ...ฉวยโอกาส” อันนากลอกตา อารมณ์หดหู่หายไปแต่กลับแทนที่ด้วยความสับสนปนกรุ่นโกรธ

“ข้อเสนอของคุณนอกจากไม่น่าสนใจแล้วยังหลอกของานทำอีกถือว่าฉลาดมาก....หรือว่าคุณเป็นพวกสิบแปดมงกุฎกันแน่” ออสตินตอบหน้าตาย แต่ข้างในนั้นพยายามกลั้นอารมณ์ขันเอาไว้ต็มที่ เขาดีใจที่หล่อนหยุดร้องไห้ได้เสียที ถึงจะเปลี่ยนมาโกรธแทนที่ก็ยังดีเสียกว่านั่งนิ่งน้ำตานองหน้า

“งั้นก็ทิ้งฉันไว้ข้างถนนนี่แหละค่ะ” อันนาถอนหายใจ หมดอาลัยตายอยากไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว

“เฮ้...เดี๋ยวสิคุณอย่าเพิ่งยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ไม่สนุกเลยทูนหัว”

“ฉันไม่มีอารมณ์สนุกกับคุณหรอกนะ” อันนาเผลอส่งค้อนให้อย่างลืมตัว

“หึหึ......ลงมาทำอะไรสนุก ๆ กันได้แล้ว” ออสตินแกล้งยั่วจนหล่อนไม่รู้ตัวว่ารถยนต์ได้แล่นเข้ามาจอดในอาคารเรียบร้อยแล้ว

อันนาเหลียวมองล่อกแล่กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คิดหาทางว่าจะหนีออกไปยังไง หล่อนไม่น่าหลงกลอีตานี่เลยจริง ๆ

“โอเค....ผมไม่แกล้งคุณแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้นอนกันพอดีตามมาเถอะ” ออสตินยกสองมือขึ้นเหมือนยอมแพ้หรือจะเรียกว่าแสดงความบริสุทธิ์ใจก็ได้

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเข้าลิฟต์ส่วนตัวขึ้นมาที่ห้องซึ่งหล่อนมีโอกาสขึ้นมาเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน ครั้งแรกด้วยความหวังว่าจะได้คุยงานพรีเซ็นเตอร์ซึ่งหมายถึงเงินก้อนใหญ่ที่หล่อนจะมีไว้ใช้จ่ายระหว่างรองาน ส่วนครั้งนี้แตกต่างกันออกไปบางทีพรุ่งนี้หล่อนอาจจะได้ขยับขยายหาที่อยู่ใหม่จนกว่าจะหาโอกาสปรับความเข้าใจกับบิดาได้แต่คงต้องรีบหางานจนขาขวิดเพราะเงินเก็บของหล่อนก็มีอยู่น้อยนิดเต็มที...คิดมาถึงตรงนี้น้ำตาก็รื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เป็นอะไรไป ยังไม่ต้องร้องผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ” ออสตินหันมาเห็นอันนาน้ำตาคลอ หลังจากทั้งคู่เข้ามายืนกลางห้อง

“เปล่าค่ะ...ฉะ...ฉัน” อันนาพูดไม่ออกความเสียใจตีตื้นขึ้นมาจนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เพราะแผลยังใหม่เกินกว่าจะลืมได้ง่าย ๆ

“คุณไปนอนห้องเล็กนั่น......ส่วนผมจะพักผ่อนแล้วเหมือนกันพรุ่งนี้ค่อยตกลงกันใหม่

“ค่ะ...”

“เดี๋ยว...”

อันนาหันมาตามเสียงเรียก หล่อนมองเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่

“ตามผมมาที่ห้องก่อน” ออสตินพูดจบก็หมุนตัวเดินนำไปที่ห้องใหญ่