29

“เดี๋ยวค่อยคุยที่รักจ๋า.......สาบานจะตอบทุกคำถามของคุณ....แต่ตอนนี้ผมหิว” สามีหนุ่มบอกเสียงแหบพร่าสลัดผ้าออกจากเรือนกายแกร่งอย่างรวดเร็วก่อนจะจัดการกับเมียสาวอย่างเท่าเทียมกัน เพราะเขาไม่อาจรั้งรอตามคำร้องขอของเมียสาวได้จึงซุกหน้าลงคลุกเคล้ากับยอดดอกบัวงามดื่มด่ำกับสัมผัสอันถูกใจ นิ้วมืออีกข้างก็สะกิดตุ่มไตบดคลึงจนร่างบางไหวสะท้านเกินจะต้านทานปานต้นอ้อลู่ไปตามลม...แต่อารมณ์ของสามีคนดีนั้นจะเปรียบกับลมก็ดูจะไม่สมดุลนัก เรียกว่าพายุใหญ่เห็นจะใกล้เคียงกว่า

อันนาครวญครางพลางไขว่คว้าร่างหนาอย่างน่าไม่อายแอ่นกายขึ้นบดเบียดเรียกร้องและเชื้อเชิญ ดวงตาปรือฉ่ำเยิ้มส่งสารอ้อนวอน

“อยากให้ผมเข้าไปตอนนี้?” ชายหนุ่มทำเป็นลีลาเมื่อรู้สึกถึงแต้มต่อเมื่อสบประสานกับสายตาเร่าร้อนแกมอ้อนวอนอยู่ในที

“อืม....” หญิงสาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“อืมอะไร คุณอยากได้อะไรบอกชัด ๆ ที่รัก”

“บอส !” อันนาเริ่มขัดอกขัดใจ จึงคว้าคอเจ้าอนาคอนดาตัวเขื่องมาเป็นตัวประกันซะเลย

“อู่ว์......ผมยอมแล้วที่รักใจเย็น ๆ อย่าบีบคอเดี๋ยวมันหายใจไม่ออก ค่อย ๆ ปลอบมันอย่างนั้นแหละ...ดีมากคนสวย...อืมมมม...” ชายหนุ่มครางลึกอย่างถูกใจ ยิ่งตอนที่ฝ่ามือนุ่มนิ่มเคลื่อนไหวกระชับจับความเป็นชายเป็นจังหวะก่อนจะเร่งเร้าจนเขาต้องตะปบข้อมือบางเอาไว้เพราะต้องการฝากฝังตัวตนเข้าไปในความอบอุ่นมากกว่า

“คนเก่งของผม เราจะไม่ยอมให้ลูก ๆ ออกมาวิ่งเล่นแบบไร้ประโยชน์แน่นอน” ออสตินประคองอวัยวะที่อัดแน่นไปด้วยลูก ๆ ของเขาเป็นล้านตัวเข้าหาช่องทางอันอ่อนนุ่มของเมียสาวอย่างหวังผล……แข่งกันเข้าเส้นชัยเลยลูกพ่อ....

“คุณก็อยากมีลูกเหรอคะ” อันนารู้ว่าหล่อนได้ถามคำถามโง่ ๆ นั่นออกไปแต่ก็ไม่มีเวลาไตร่ตรองมากมายนัก...ถามแล้วก็กลัวคำตอบเสียเอง

“มากที่สุดเลยที่รัก” คำตอบปนเสียงหอบน้อย ๆ เพราะจังหวะรักร้อนแรงเน้น ๆ ราวกับต้องการตอกย้ำคำพูดของตัวเอง ในขณะที่อันนาไม่มีแก่ใจที่จะคิดอ่านประการใดความสุขสมลอยมาอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ไม่ต้องเสียเวลาเอื้อมคว้าเพราะคุณสามีส่งหล่อนขึ้นแตะฝั่งฝันก่อนที่เขาจะคำรามลั่นตามไปติด ๆ

ร่างใหญ่ซุกซบอยู่บนอกอวบไม่มีทีท่าจะผละออกไป...”ฮึ...ไม่ใช่ตายคาอกไปแล้วนะ” หญิงสาวยังหอบหายใจอยู่ด้วยซ้ำ

“เป็นเมียประสาอะไร กล้าแช่งผัว” เสียงถามอู้อี้ลอยมาในขณะที่ใบหน้าขยับยุกยิกอยู่กับของโปรด

“ห๊ะ !...นี่อันพูดออกไปด้วยหรือคะ” หญิงสาวเข้าใจว่าตัวเองแค่คิด...อยู่ใกล้สามีจอมหื่นรู้สึกว่าสติไม่ค่อยจะมี นอกจากร่างกายของหล่อนจะเสียการควบคุมแล้ว ความคิดก็ยังเออเรอร์ตามไปด้วย

“แสดงว่านินทาผมในใจบ่อย ๆ น่ะสิ...อย่างนี้ต้องทำโทษ” ออสตินผงกหัวขึ้นยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนที่นอนมองตาโตอย่างกับเจอเรื่องเหลือเชื่อ....หึหึ..อีกหน่อยก็ชินสาวน้อย...

“ไม่ต้องเลย คนบ้า.....อย่ามาหาเรื่อง” อันนารู้ตัวว่าเจอหมาป่าขี้โกงเข้าแล้ว

“ผมยังไม่อิ่ม...น่า...นะ...เมื่อกี้แค่นิดเดียวยังห่างไกลจากคำว่าครึ่งด้วยซ้ำ....” คนกินจุหาเรื่องงอแง

“ไหนบอกว่าเสร็จแล้วจะยอมตอบทุกคำถามไงคะ” หญิงสาวทวงสัญญาทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ เพราะตอนนี้ตัวตนของเขามันแข็งขึงบ่งบอกว่าพร้อมรบมาก ๆ ......เฮ้อ ! ไปเอาเรี่ยวแรงจากไหนมานะ

“ทูนหัว ความจำดีเหลือเกิน...มันก็ใช่แต่ต้องหลังจากที่เราอิ่มหนำกันแล้วครับผม”

อันนาฟังแล้วอ่อนใจ เพราะคุณสามีไม่พูดเปล่าเขายังเริ่มปฏิบัติการรอบใหม่โดยไม่สนใจว่าหล่อนจะเซเยสหรือไม่ เรื่องนั้นไม่เกินความสามารถขนาดบ่นว่าเหนอะหนะสนามประลองยกต่อไปจึงเปลี่ยนมาที่อ่างอาบน้ำจากุซซี่เกรดพรีเมี่ยมทันทีและต่อจากนั้น อันนาก็ไม่ได้จำแล้วว่าเขาพาไปมุมไหนของห้องบ้าง จวบจนฟ้าเกือบสางแผ่นหลังบอบบางจึงได้สัมผัสกับที่นอนเย็นชื้น สัญยิงสัญญากระเด็นกระดอนออกจากสมองไปตอนไหนไม่รู้......รู้แต่ว่าหล่อนนอนแผ่หลาชนิดที่แขนขาไปเกยกับอะไรบ้างก็ไม่สน....

กลุ่มแขกผู้มาเยือนในเช้าวันนี้ทำให้อันนาต้องแปลกใจ เมื่อเห็นคนที่เดินนำหน้ามาเป็นชายต่างชาติสูงวัย ถึงแม้ผมจะขาวโพลนแต่ยังแลดูสมาร์ทและน่าเกรงขามอีกทั้งคนติดตามด้านหลังที่ดูจากเครื่องแบบที่สวมใส่สูทและแว่นตาสีดำ มองเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากบอดีการ์ด...นี่หล่อนเจอกับสุดยอดมาเฟียหรือไงวะ...อันนาเริ่มวิตกเพราะตอนนี้ทั้งเจ้านายและเลขา ไม่ใช่สิต้องเรียกอดีตเลขาไบรอันต่างหากไม่อยู่ด้วยกันทั้งคู่ แล้วคนข้างล่างปล่อยคนกลุ่มนี้ขึ้นมาได้ยังไง ทั้งที่วันนี้บอสไม่มีนัดหมายที่ไหนอีกนอกจากออกไปพบกับคู่ค้าคนสำคัญกับคุณไบรอัน และสั่งให้เลขาอย่างหล่อนนั่งสวย ๆ รออยู่ที่ห้อง...ชิ...มันน่าหงุดหงิดแทนที่จะพาหล่อนไปด้วย

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการพบใครแล้วได้นัดไว้หรือเปล่าคะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปยืนขวางหน้าแฉล้มพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่ถ้าทีบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อนุญาตให้เข้าห้องท่านประธานได้ง่าย ๆ

ผู้สูงวัยเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งแต่ไม่พูดอะไร คิดในใจว่าแม่หนูคนนี้คงจะเป็นพนักงานใหม่ หรือไม่ก็ของเล่นชิ้นใหม่ของเจ้าของห้องเพราะดูหน่วยก้านดีใช้ได้

“กรุณาหลีกทางให้ท่านด้วยครับ”

หนึ่งในบอดีการ์ดเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแม้ไม่ได้คุกคามแต่ก็น่าหวาดหวั่นไม่น้อย หญิงสาวได้แต่ข่มความกลัวเชิดหน้าขึ้นเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเคร่งครัด

“ไม่ได้ค่ะ ยังไงดิฉันก็ให้พวกคุณเข้าไปไม่ได้หากไม่ทราบว่าพวกคุณคือใคร”

“เธอเพิ่งมาอยู่ใหม่ใช่ไหม” ผู้สูงวัยถามออกมาเป็นภาษาไทยชัดแจ๋วพร้อมกับเพ่งมองด้วยสายตาคมกริบ

“เอ่อ...ค่ะ” อันนาชักจะรู้สึกทะแม่ง ๆ ว่าอาจจะมีอะไรผิดพลาด จึงมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณาอีกครั้ง พร้อมกับนิ่วหน้าเมื่อหล่อนรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาบุคคลท่านนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน

ผู้สูงวัยมองท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าแล้วก็นึกสนุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้