20

เพนท์เฮ้าส์

มาดามเอมิกานั่งดูซีรีส์อย่างสบายอารมณ์.......หลังกลับจากนวดหน้าสปาผมแล้วไม่เจอลูกชายกับลูกสะใภ้ก็เข้าใจเอาเองว่าคงจะขลุกกันอยู่ในห้อง เร่งปั๊มทายาทหลานตัวน้อย ๆ เป็นแน่ แบบนี้จะได้หายห่วงพรุ่งนี้คงจะต้องกลับบ้านเชียงใหม่เสียที.....

“อ้าว มัมไม่ได้ออกไปเสริมสวยเหรอครับ” ออสตินเพิ่งพาเมียหมาด ๆ กลับเข้ามาจึงถามอย่างแปลกใจ

“เฮ้อ ! มัมสิ....ที่ต้องแปลกใจ นึกว่าลูกอยู่กับเมียในห้องเสียอีก...เอ๊ะ ! แล้วนั่น อันนาเป็นอะไรลูก..... แกทำอะไรน้องห๊ะ.....” มาดามเอมิกากล่าวโทษลูกชายของนางทันที พิจารณาจากสภาพแล้วลูกสะใภ้ของหล่อนคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“บอสไม่ได้ทำอะไรหนูหรอกค่ะ คุณมัม...เอ่อ.....ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ”

ผู้สูงวัยก้าวเข้าหาคนที่ยืนบีบเนื้อบีบตัวอย่างเกรงใจ หล่อนอ้าแขนออกกว้าง ในขณะที่อันนามองอย่างไม่แน่ใจก่อนจะโผเข้าสู่อ้อมกอดซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น....อ้อมแขนที่โอบล้อมให้ความรู้สึกปลอดภัยแบบนี้นานแค่ไหนแล้วที่หล่อนโหยหาแต่ไม่เคยได้สัมผัส นับจากมารดาจากไป......

“ไม่เป็นไรนะหนูอัน ใครทำหนูบอกมัม...มัมจะจัดการให้เอง” คนเป็นแม่สามีโอบกอดปลอบประโลมด้วยถ้อยคำอันอ่อนโยน....เป็นนานกว่าหญิงสาวจะสงบจิตสงบใจลงได้

“ออสติน สารภาพมาซะดี ๆ ลูกทำอะไรหนูอัน”

“ผมเปล่าจริง ๆ ครับมัม....ผมพาเขากลับไปเยี่ยมบ้านก็เลยขี้แยไปหน่อย” ออสตินบอกกับมารดาอย่างนั้นแต่ไม่มีทางที่คนอย่างมัมจะเชื่อ แต่ท่านก็เข้าใจไม่ซักถามอะไรต่อ..ได้แต่บอกให้พาอันนาไปล้างหน้าล้างตาพักผ่อน

ออสตินเข้ามาส่งยัยตัวแสบที่วันนี้ซ่าไม่ออกหน้าหงอยเป็นแมวเหงา เขาเลยไม่อยากกวนใจ ทั้งที่ตั้งใจจะทวงสัญญาที่ว่ากันไว้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่เห็นเจ้าหล่อนเป็นอย่างนี้ รอให้อารมณ์ดีก่อนดีกว่า

“บอสจะไปไหนคะ” ผู้หญิงที่ยังอยากเรียกสามีว่าบอสเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาทำท่าจะผละไป

“ออกไปข้างนอก เผื่อคุณอยากอยู่คนเดียว”

“อันไม่อยากอยู่คนเดียวนี่คะ” อันนาขยับร่างบอบบางเข้าหาร่างหนาพร้อมกับคล้องแขนเขาเอาไว้ ทำนองว่าไปไหนไปกัน

“หืม....คุณอยากไปไหน” ออสตินงงกับท่าทีอ้อน ๆ ไม่ใช่ไม่ชอบ....โคตรชอบเลยล่ะ

“บอสอยู่ไหนอันอยู่นั่น” ไม่พูดเปล่ายังซบศีรษะกับแขนแกร่งอีกต่างหาก

“งั้นนอนกันอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน” ออสตินกระหยิ่มยิ้มย่องคึกคักขึ้นมาทันที บางเรื่องที่หมดหวังไปแล้วกลับเรืองรองขึ้นมาใหม่

“ยกเว้นห้องนี้ได้ไหมคะ” อันนาอ้อนเสียงหวาน ขืนอยู่ในห้องนี้หล่อนคงได้คลานออกไปกินข้าวเย็นแน่ ๆ เผลอ ๆ แม้แต่อาหารเย็นก็อาจจะไม่ได้แตะ ประเมินจากความหื่นของเขาแล้วอย่าเพิ่งเสี่ยงดีกว่า หล่อนแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ มีคนให้กอดก็พอ

“โอเค...งั้นคุณอยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างใจป้ำ เรื่องแค่นี้ทำไมจะทำให้เมียไม่ได้

“แล้วแต่บอสเลยค่ะ” อันนาบอกอย่างว่าง่าย เอนอิงพิงร่างประหนึ่งไม่มีกระดูก

“งั้นไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า....” ออสตินคิดว่านี่เป็นความคิดที่เข้าทีที่จะชวนเมียสาวไปทำกิจกรรมโต้คลื่นกันสองคน หรือจะล่องเรือยอร์ช...อืม....บนดาดฟ้าหรือห้องใต้ท้องเรือดีหว่า.........

“ไม่ไปทะเลได้ไหมคะ มันร้อนอ่ะ....”

ออสตินเหลือบมองยัยตัวแสบ.......แม่งแกล้งกูชัด ๆ ..... หรือว่าวิญญาณเมียเข้าสิงวะเนี่ยเฮ้ย.......ชายหนุ่มถอนหายใจพลางเดินมาทิ้งร่างนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงอย่างงอน ๆ โดยไม่ได้หันไปดูคนที่เสียหลักหัวเกือบคะมำ........สม !..ยัยตัวแสบ....

อันนายืนอมยิ้มมองสามีขี้งอนอย่างขำ ๆ ช่างทำไปได้ ตัวก็โตหัวก็ไม่ล้าน.....

“ว้า......บอสหลับซะแล้ว....งั้นอันออกไปคุยกับคุณมัมนะคะ” หญิงสาวไม่รอคำตอบแม้จะมีเสียงโวยตามหลังก็ทำราวกับไม่ได้ยิน

“อันนา...เฮ้..อันนากลับมาก่อนผมไม่ได้หลับแต่งอนโว้ยยย.......” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังอย่างหัวเสียจู่ ๆ ก็โดนเมียทิ้งเฉยเลย

อันนายังมีรอยยิ้มเกลื่อนอยู่บนใบหน้า ขณะออกมาจากห้องนอนก็เห็นคุณมัมอยู่ในชุดทะมัดทะแมงราวกับเตรียมจะเดินทาง

“คุณมัมจะไปไหนหรือคะ”

“มัมจะกลับบ้านจ้ะ แล้วหนูอันออกมาทำไมล่ะลูก ไม่พักผ่อนล่ะหืม....”

“คุณมัมขาอย่าเพิ่งไปไม่ได้หรือคะ” ลูกสะใภ้คนสวยถลาเข้าหาอ้อมกอดแม่สามีที่เพิ่งจะกล้าเข้าหาท่านก็จะไปเสียแล้ว อ้อมกอดของท่านทำให้หล่อนรู้สึกอบอุ่นใจจนอยากจะยึดไว้เป็นที่พึ่ง

“มัมมาหลายวันแล้วลูก....มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะหรือลูกของมัมทำอะไรหนู” ผู้สูงวัยกวาดมองใบหน้าก็เห็นเพียงดวงตาใสแสดงออกถึงน้ำใสใจจริง แม้ไม่ค่อยได้นั่งคุยกัน แต่ประวัติของเจ้าหล่อนโดยละเอียดยันเกรดตอนเรียน ล้วนผ่านตามาดามเอมิกาจนหมดสิ้น ยิ่งเห็นตัวจริงยิ่งหายห่วง...ถ้าลูกไม่เลือกผู้หญิงที่ความเหมาะสมทางสังคม.....ก็คงจะเป็นเด็กคนนี้แหละที่ลูกชายของนางมีความสุขมากมายเวลาที่อยู่ด้วยกัน

“เปล่าค่ะมัม...หนูแค่รู้สึกอุ่นใจเวลามีมัมอยู่ใกล้ ๆ น่ะคะ” อันนาพูดความจริง ตามประสาลูกกำพร้าที่เจออ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกเหมือนมีมารดากลับมาอยู่ใกล้ ๆ อีกครั้ง