19

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดสงบนิ่งอยู่หน้าบ้านเก่าที่หล่อนอยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิด ความรักความอบอุ่นในบ้านหลังนี้ จางหายไปตั้งแต่มารดาจากไปเมื่อหลายปีก่อน และทันทีที่ผู้หญิงคนใหม่ก้าวเข้ามาเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้ชีวิตของอันนาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หล่อนรู้สึกเหมือนกลายเป็นส่วนเกินของบ้านหลังนี้.......แม้ว่าบิดาจะรักและเอาใจใส่เหมือนเดิมนานวันเข้าก็เริ่มมีเรื่องระหองระแหงตามประสาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง กระทั่งบิดาก็เปลี่ยนไป ท่านหงุดหงิดโมโหง่าย ซึ่งอาจเป็นเพราะปัญหาหนี้สินก็เป็นได้......อันนายิ้มบาง ๆ เมื่อคิดว่าหากกำจัดต้นตอของปัญหาเรื่องบ้านจะถูกยึด บิดาคงจะหายเครียดและยอมรับฟังลูกคนนี้มากขึ้น

ชายสูงวัยผมสีดอกเลาร่างกายซูบผอมกว่าที่เคยเห็น เดินออกมาเมื่อเห็นรถแปลกตาเข้ามาจอดขวางประตูหน้าบ้าน .......แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่ลงจากรถคันนั้นพลันสีหน้าก็กลับบึ้งตึงทำท่าจะหันหลังกลับเข้าบ้านในทันที

“พ่อจ๋า...เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะ” น้ำเสียงสดใสเอ่ยรั้งบิดาเอาไว้ไม่ใส่ใจกับกิริยาโกรธขึ้งนั่นเลยสักนิด

“แกกลับมาทำไม” บรรพตกวาดตามองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาดีใจที่หล่อนยังอยู่ดีมีสุข แต่สิ่งที่ลูกไม่รักดีทำงามหน้าเอาไว้นั้น ปิดกั้นไม่ให้เขาแสดงความดีใจออกมา

“หนูเอาค่าไถ่ถอนบ้านมาให้ พ่อรับไว้นะคะ” อันนารีบส่งเช็คลอดช่องรั้วเหล็กเก่าไปให้ เพราะคนเป็นพ่อไม่ยอมเปิดประตูให้เข้าไป

“เก็บเงินสกปรกของแกไปเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ยิ่งเห็นไอ้หนุ่มฝรั่งที่เดินตามลงมายิ่งตอกย้ำว่าอันนาลูกสาวคนเดียวเอาอะไรไปแลกกับเงินจำนวนนี้......เขายิ่งปวดใจ.....

“สวัสดีครับคุณพ่อตา” ออสตินยกมือไหว้ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องให้เกียรติผมขนาดนั้นก็ได้มั้ง” บรรพตไม่ปลื้มเพียงเพราะไอ้หนุ่มนี่เป็นคนรวย ท่าทางอย่างกับพวกมาเฟียคงมีเงินเปย์ให้ลูกสาวอย่างหนัก ถึงได้ลืมเกียรติ ลืมศักดิ์ศรี ที่พ่อเฝ้าพร่ำสอน....

“พ่อจ๋า เอาเช็คนี่ไปไถ่บ้านเถอะนะจ๊ะหนูขอร้อง” อันนาเร่งบิดา ก่อนที่จะทะเลาะกันจนพูดไม่รู้เรื่อง เพราะหล่อนเห็นออสตินหันหลังกลับไปที่รถทันที เขาคงจะโกรธที่โดนคนธรรมดาหมิ่นเกียรติแทนที่จะหลงใหลได้ปลื้มอย่างน้อยก็น่าจะเกรงใจรถคันโก้ของเขาบ้าง แต่ครอบครัวของหล่อนก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วโดยเฉพาะพ่อ.....

“แกไม่ต้องทำมาเป็นลูกกตัญญู แค่แกยอมเป็นของเล่นของพวกเศรษฐีฉันก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ทางที่ดีแกกลับไปซะแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก

“มันไมใช่อย่างนั้นนะคะพ่อ”

“ฉันมองปราดเดียวก็รู้แล้ว ดูแต่งเนื้อแต่งตัวเข้าสิอย่างกับพวก......” แม้แต่พูดเขายังไม่อยากพูดให้เป็นเสนียดปาก

“เดี๋ยวครับคุณพ่อตา....ดูนี่ก่อนครับ” ออสตินกลับไปเอาใบทะเบียนสมรสมาแสดงต่อหน้าพ่อตา เพราะรู้ว่าพูดให้ตายคนหัวดื้อก็ไม่มีวันเชื่อ......

บรรพตรับมาเพ่งดูจนกระดาษแทบจะทะลุ

“ผมจะรู้ได้ยังไงว่านี่คือของจริง......” บรรพตพูดเสียงอ่อนลง แต่ก็ยังไว้ตัว

“ผมคิดว่าคุณพ่อตา รับเช็คไปพิสูจน์ก่อนดีกว่านะครับ ว่าของจริงหรือของปลอม แล้ววันหลังผมจะพาหลานมายืนยันอีกครั้งนะครับผม”

ออสตินไหว้ลาก่อนจะดึงเช็คจากมืออันนาจับยัดใส่มือพ่อตาแล้วดึงใบทะเบียนสมรสคืนก่อนจะจูงมือเมียสาวกลับมาขึ้นรถ.......ปล่อยให้คุณพ่อตาได้ทำใจสักพัก.........รู้หรอกว่าท่านเสียหน้าเพราะด่าลูกสาวเอาไว้เยอะ.......

“ใครมาหรือคะคุณ......” นางลำเพาเดินออกมาหาสามีทันได้เห็นท้ายรถหรูที่เพิ่งแล่นจากไป

“ยัยอันนาเอาเช็คมาให้” บรรพตบอกเมียเสียงเรียบ แววตาหม่นหมองไหล่ห่ององุ้มลงอย่างคนที่มีเรื่องทุกข์ใจ

นางลำเพาจะดึงเช็คไปดูแต่ดึงไม่ออก จึงได้แต่ตาลุกวาวเมื่อชะโงกไปเห็นจำนวนเงินบนเช็ค

“โอ้โห....ยัยอันนานี่มันเก่งจริง ๆ ไหน ๆ จะแรดแล้วก็ให้มันได้เงินได้ทองแบบนี้ ยังดีที่ไม่เหมือนแม่มัน” ซุ้มเสียงที่พูดถึงลูกเลี้ยงอย่างหยามเหยียดไม่ปิดบัง นับวันหล่อนยิ่งแสดงตัวตนออกมาชัดเจน

“ลำเพา !...อย่าพูดอย่างนี้ให้ฉันได้ยินอีก……ไม่อย่างนั้นเราเลิกกัน” นายบรรพตหันหลังเดินเข้าบ้านปล่อยให้เมียปากเสียยืนกรี๊ด ๆ ๆ เป็นเปรตโดนซัดข้าวสารเสก......ที่ผ่านมาเป็นเขาเองที่หูเบาไม่เคยฟังลูกสาว ....อคติบังตาบังใจ เอาความเคียดแค้นชิงชังที่มีต่อแม่ของหล่อนมาลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย ........

คืนนั้น....คืนที่เขาไล่อันนาออกจากบ้านเพราะลำเพาบอกว่าลูกสาวเข้าสังกัดของแจงที่เป็นญาติห่าง ๆ ซึ่งเขารู้ดีว่าหล่อนมีอาชีพหาเด็กสาวส่งให้บรรดาเสี่ย ๆ ทั้งหลาย หัวใจพ่ออย่างเขาแทบแตกสลายเมื่อเห็นกับตาว่าลูกทำงามหน้า ลงจากรถมากับหนุ่มแปลกหน้าด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แปลกตาพาให้คิดเป็นอื่นไม่ได้ เปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายทำให้ทะเลาะกันใหญ่โต ไล่ลูกสาวออกจากบ้านโดยไม่คิดเลยสักนิดว่าหากหล่อนไปเจอกับพวกทรชนอะไรจะเกิดขึ้น .......นายบรรพตหลับตาลงอย่างอ่อนล้า......หากต่อไปต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวก็คงเพราะผลกรรม การกระทำของเขาเอง......