ตอนที่ 2 คืนนี้...หนูแค่เหงา

ตอนที่ 2

คืนนี้...หนูแค่เหงา

เสียงฝนที่โหมกระหน่ำในคืนวันศุกร์ปลายฤดูฝน ดังก้องอยู่ด้านนอกราวกับฟ้าร้องคำราม บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกและเงียบงันจนลันนารู้สึกแทบจะทนไม่ไหว หญิงสาวนั่งกอดหมอนใบโปรดแน่นอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่นเล็กๆ ที่ดูอบอุ่น ในชุดเสื้อกล้ามเนื้อผ้าบางเบาสีขาวสะอาดตาที่เผยผิวเนียนนุ่ม กับกางเกงขาสั้นรัดรูปสีเข้มที่โชว์เรียวขาอ่อนช้อย ร่างกายของเธอเย็นเฉียบเพราะอุณหภูมิที่ลดต่ำลงจากสายฝนที่โปรยปรายอย่างไม่ขาดสาย แต่ภายในใจของเธอกลับรุ่มร้อนระอุราวกับมีเปลวไฟสุมอยู่จนทำให้ข่มตาหลับไม่ลง

ค่ำคืนนี้เธอไม่ได้ออกไปปาร์ตี้หรือสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนเช่นทุกวันศุกร์ที่ผ่านมา เพราะลึกๆ แล้ว… เธอเฝ้ารอคอยบางสิ่งบางอย่าง

รอ…ให้ใครบางคนติดต่อมา เขาคนนั้นที่เธออยากให้ติดต่อมามากที่สุดในเวลานี้

แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง… ไม่มีการติดต่อใดๆ จากเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ข้อความที่ส่งมาทางแช็ต หรือแม้แต่กระทั่งอีเมลสักฉบับเดียว

“บอสคะ… บอสจะเย็นชาเกินไปแล้วนะคะ…” เธอรำพึงรำพันกับตัวเองเบาๆ ด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมา นิ้วเรียวสวยค่อยๆ ปัดเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอชื่อที่เธอตั้งไว้เป็นพิเศษว่า “บอสขา ”

นิ้วของเธอยื่นไปชะงักค้างอยู่บนหน้าจอ หัวใจเต้นรัวระทึกจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอเม้มริมฝีปากแน่นอย่างลังเล ก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี… กดโทรออกไปเบอร์นั้น

เสียงสัญญาณรอสายดังไปเพียงแค่สองครั้ง... ปลายสายก็กดรับอย่างรวดเร็วราวกับรอคอยอยู่แล้ว

“ครับ?”

เพียงแค่เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของเขาเอ่ยขึ้นมาเพียงคำเดียวเท่านั้น… ก็ทำเอาลันนาสะดุ้งไปทั้งร่าง ราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต

“เอ่อ...คือ...” ลันนาหายใจติดขัด น้ำลายเหนียวหนืดจนกลืนไม่ลง เธอพยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย

“ลันนา...แค่จะบอกว่า...คืนนี้หนูเหงา...ค่ะ” เสียงของเธอกระซิบแผ่วเบาด้วยความรู้สึกหวามไหว

ปลายสายเงียบไปเพียงชั่วครู่ เหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วต่ำที่แฝงความหนักแน่น

“ที่อยู่คุณ…ส่งมา”

เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามว่า ‘บอสจะมาทำไม’ เพราะลึกๆ แล้ว… เธอรู้ดีว่าเธอปรารถนาให้เขามามากเพียงใด

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา แสงไฟหน้ารถยนต์ยุโรปคันหรูสีดำเข้มก็สาดส่องเข้ามาจอดสนิทอยู่บริเวณด้านหน้าอาคารอพาร์ตเมนต์ของเธอ อคิน ก้าวลงจากรถอย่างสง่างามในชุดสูทสีเทาเข้มเนื้อดี แม้ว่าฝนจะยังคงตกโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายก็ตาม

ลันนารีบวิ่งลงมารับเขาอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอพาเขาขึ้นลิฟต์อย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงหน้าห้องพักของเธอ ก่อนจะไขกุญแจและเปิดประตูห้องนำทางเขาเข้าไปข้างในด้วยอาการประหม่าจนมือไม้สั่นไปหมด

อคินกวาดสายตาคมกริบมองสำรวจไปรอบๆ ห้องเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นสบายตาของเธอ ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาวที่ยืนกอดอกแน่น ดวงตากลมโตคู่สวยช้อนมองเขาอย่างลังเลและไม่มั่นใจ

“บอส...หนูแค่...รู้สึกเหงา...อยากมีคนอยู่ด้วยแค่นั้นเองค่ะ…” เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

อคินก้าวเข้ามาใกล้… ใกล้เสียจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมองตาม ดวงตาคู่นั้นไม่ได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาเป็นคำพูด แต่กลับสะท้อนความร้อนแรงปรารถนาที่แผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจนโดยไม่จำเป็นต้องใช้ถ้อยคำใดๆ เขายกมือขึ้นช้าๆ สัมผัสปลายนิ้วลงบนแก้มเนียนนุ่มของเธอแผ่วเบา ราวกับสำรวจผิวที่บอบบางนั้น

“คุณรู้ไหมคำว่าเหงาของคุณ มันอันตรายมากแค่ไหน…”

ก่อนที่เธอจะได้ทันตอบกลับ ริมฝีปากหนาได้รูปของเขาก็ก้มต่ำลงมา… ปิดปากเธอด้วยจูบที่ร้อนแรงและลึกซึ้ง จนลันนาแทบลืมหายใจและหลงลืมทุกสิ่งรอบกายไปสิ้น

เสียงฝนที่กระหน่ำอยู่ด้านนอกกลายเป็นเพียงเสียงดนตรีบรรเลงกล่อมให้หัวใจของเธอยิ่งเต้นรัวแรง ลันนาสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อเขารวบเอวคอดกิ่วของเธอเข้ามาแนบชิดแน่นขึ้น ร่างเล็กบอบบางของเธอถูกรั้งให้ติดกับอกแกร่งที่ร้อนจัดของเขา ราวกับกำลังถูกไฟในเตาผิงกลางพายุหิมะโหมกระหน่ำ

เขาช้อนตัวเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างมั่นคงโดยไม่เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาอีก พาเธอเดินตรงเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่รีบร้อน ร่างเล็กในอ้อมแขนของเขายังคงหอบหายใจถี่ระรัว ริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอช้ำเล็กน้อยจากการจูบอันเร่าร้อนเมื่อครู่ เธอไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้...เขาเพิ่งจะเลิกประชุมกับนักลงทุนคนสำคัญ หรือเพิ่งจะกลับมาจากเจรจาธุรกิจระดับชาติมาอย่างเหน็ดเหนื่อยเพียงใดแต่ในค่ำคืนนี้ เขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการเธอและเธอก็ต้องการเขามากเช่นกัน

อคินวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความนุ่มนวล ร่างกายแข็งแกร่งของเขากระโจนขึ้นทาบทับลงมาทันที บดเบียดร่างของเธอให้จมลงไปในความนุ่มของที่นอน

มือหนาที่ร้อนระอุราวกับไฟค่อยๆ เลื่อนลงไปตามเอวบางคอดกิ่วของเธออย่างเชื่องช้า ไล่เรื่อยขึ้นไปจนถึงบริเวณซี่โครงอ่อนอย่างอ่อนโยนแต่เปี่ยมด้วยความหมาย

“จะให้บอสดูแลคุณยังไงดี…ถึงจะไม่เหงาอีก”

เสียงกระซิบแหบพร่าของเขาที่ดังอยู่ข้างใบหู ทำเอาหัวใจของเธอกระตุกวูบ ลันนากัดริมฝีปากแน่น ร่างกายสั่นระริกไปทั้งตัวด้วยความหวาดหวั่นและปรารถนาที่ตีรวนอยู่ในใจพร้อมกัน

และจากนั้น...เขาก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของเธอออก… ทีละกระดุม ทีละชั้นอย่างช้าๆ ราวกับกำลังละเลียดชื่นชมศิลปะชิ้นเอก

ผิวขาวผ่องนวลเนียนของเธอค่อยๆ เผยออกมาทีละนิ้ว ทีละส่วน ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานในยามราตรี ท่ามกลางแสงสลัวของห้องนอน

สายตาคมกริบของเขามองเธอราวกับเธองานศิลปะชั้นสูงที่หาใดเปรียบ แต่ปลายนิ้วที่ลากไล้ไปตามผิวของเธอนั้นกลับราวกับเขาเป็นปีศาจที่กำลังจะครอบครองวิญญาณของเธอ

จูบของเขาหนักแน่น เร่าร้อน และลึกซึ้งยิ่งขึ้น ไล่จากซอกคอที่หอมกรุ่นลงไปถึงแอ่งอกที่เต้นระรัว

ริมฝีปากหยาบนิดๆ กับไรเคราที่เสียดสีผิวบอบบางของเธอนั้น ทำให้ลันนาต้องหลุดเสียงครางแผ่วเบาออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“อะ…บอสคะ…”

“เรียกบอสแบบนั้นอีก…แล้วอย่าหยุด”

เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจกดลึกดังก้องไปทั่วห้อง ท่ามกลางค่ำคืนที่ฝนยังคงกระหน่ำ ร่างสูงของเขาจัดการปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกในพริบตา เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบ

ลันนาตัวสั่นสะท้านเมื่อเขาแนบกายลงมาอีกครั้ง ความร้อนจากร่างของเขาแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายของเธอเหมือนเปลวไฟที่กำลังจะโหมกระหน่ำกลืนกินทั้งเตียง

เขาไม่หยุดเพียงแค่สัมผัสผิวเนื้อที่บอบบาง แต่บดเบียดทุกอณูให้แนบแน่นชิดติดกันจนไม่เหลือช่องว่าง เสียงเนื้อกระทบกันในความเงียบงันของค่ำคืน บทสนทนาอันเร่าร้อนถูกกระซิบแผ่วเบา ปลายนิ้วที่ลากไล้ไปทั่วร่าง ลิ้นที่ชุ่มชื้นจากบทจูบอันยาวนาน และแรงสั่นสะเทือนจากเตียงนอนที่ไม่สามารถเก็บเสียงแห่งความปรารถนาไว้ได้อีกต่อไป

หญิงสาวจิกผ้าปูที่นอนแน่นด้วยปลายนิ้วที่ขาวซีด ดวงตาสวยหลับพริ้มลงอย่างเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากอิ่มเปล่งเสียงครางสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

“บอสขา...อย่าหยุดนะคะ…หนูไม่เหงาแล้ว...ไม่เหงาเลย…”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างพึงพอใจ ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูของเธอด้วยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวหนักขึ้นไปอีก

“คืนนี้...หนูจะไม่ได้นอนเลยต่างหากล่ะคนดีของบอส”

เช้ามืดวันใหม่ แสงรำไรของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะทอแสงอ่อนๆ สาดเข้ามาภายในห้องนอน ร่างเล็กบอบบางของลันนาหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มที่เปลือยเปล่า อคินยังคง

หายใจแรงเล็กน้อยจากเกมรักที่ร้อนแรงตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา

ฝนหยุดตกแล้ว… บรรยากาศภายนอกดูสงบเงียบและสดชื่น

แต่ไฟแห่งความปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ในใจของเธอ...ยังคงลุกไหม้ไม่สิ้นสุด