EP25

ฉันทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงอย่างคนหมดเรี่ยวแรงสมองนอนคิดถึงคำพูดของมิเกล เวลาฉันชอบใครคงเป็นห่วงเขามากๆแล้วก็อยากดูแลอยากอยู่ด้วย แล้วเขาเป็นแบบนั้นไหม หรือฉันควรพิสูจน์ในสิ่งที่ตนเองสงสัย คิดได้แบบนั้นก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดส่งข้อความไปหาเขา

'น้องดาปวดหัวมากเลยค่ะ คุณซื้อยาเข้ามาหาให้หน่อยได้ไหมคะ'

ส่งข้อความไปได้ไม่นาน ฉันก็รอเขาอ่านแล้วไม่นานข้อความก็ถูกอ่านแต่ไม่มีการตอบกลับมา

"จะมารึเปล่านะ" พูดจบก็ทิ้งโทรศัพท์ลงข้างกาย ราวสามสิบนาทีเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ดังขึ้น ร่างของเขาเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับถุงยา มาจริงด้วยหรอเนี่ย

"ก็ยังไม่ตายนิ" พูดจบก็โยนถุงยาลงบนที่นอน เขามองฉันด้วยสายตาเคือง

"น้องดานึกว่าคุณจะไม่ซื้อมาให้ ขอบคุณนะคะ แค่กๆ" พูดจบฉันก็ทำเป็นไอ เหมือนอาการหนักนักหนา ทำให้สายตาของเขาเหลือบมอง

"ไปทำอะไรมา สภาพถึงใกล้ตายแบบนี้" คิ้วหนาขมวดยุ่งแล้วถาม ร่างของเขาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่ปวดหัว แล้วก็หนาวเจ็บคอด้วย" ฉันแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

"ตายๆไปก็ดี" คำพูดนั้นเหมือนสาปแช่งแต่มือหนากับมาแตะที่หน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย "ตัวก็ไม่ได้ร้อนนิ"

"แต่น้องดาไม่สบายจริงๆค่ะ คงเพราะเปิดแอร์เลยไม่ได้ทำให้ตัวร้อนมาก" พอสายตาเหลือบไปเห็นเครื่องปรับอากาศในห้องมันก็ทำให้สามารถยกเหตุผลนี้มาอ้างได้

"ทีหลังป่วยแล้วก็รีบตาย ลำบากคนอื่นเขา" พูดจบร่างหนาก็เดินออกไปจากห้อง เขากลับแล้วหรอ คงกลับไปแล้วจริงๆ พอนึกได้ฉันก็นอนหันหลังให้ฝั่งประตู ใจคอจะซื้อแค่ยามาให้แล้วกลับไปจริงๆหรอเนี่ย

"นอนดีๆ" แล้วไม่นานเสียงนั้นก็พูดขึ้นมา ฉันตกใจเลยพลิกตัวกลับไปมอง ปรากฏว่าเขาไปเอาผ้าและกะละมังใบเล็กใส่นํ้าอุ่นมา

"ยังไม่กลับหรอคะ"

"อยากให้กลับรึไง"

"เผื่อลำบากคุณ"

"หุบปากแล้วนอนนิ่งๆ" เขาพูดแค่นั้นก็ดึงผ้าห่มออกจากร่าง มือหนาเริ่มถอดเสื้อผ้าออกจากตัวฉันทีละชิ้นจนร่างกายเปลือยเปล่าก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมส่วนกลางลำตัวเอาไว้ มือคว้ารีโมทแอร์แล้วลดอุณหภูมิ

"เดี๋ยวน้องดาเช็ดเองก็ได้ค่ะ"

"อย่าอวดเก่ง" เขาตวัดสายตาดุๆ มองแล้วบิดผ้าสีขาวสะอาดในกะละมังให้หมาด แล้วก็ค่อยๆ เช็ดตามใบหน้า แขนและเขา กลางลำตัวและฝ่าเท้าฝ่ามือ แบบนี้เขาเรียกแสดงออกไม่เป็นรึเปล่านะ

"ทำไมถึงยอมซื้อยามาให้น้องดาละคะ"

"ผ่านมาเจอหมาหน้าเซเว่นแถวนี้พอดีเลยจอดซื้อข้าวให้มัน เห็นข้อความเลยซื้อมาให้" เหตุผลมันฟังขึ้นมากเลยสินะ ดูท่าคงเป็นห่วงน้องหมามากๆ

"แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ขอบคุณแทนน้องหมาด้วยแล้วกัน คงซาบซึ้งบุญคุณแย่"

"เป็นหมารึไงถึงได้มาขอบคุณแทนมัน"

"เปล่าค่ะ น้องหมาพูดไม่ได้น้องดาเลยขอบคุณแทน ถ้าพูดได้คงถามว่าคนป่าเถื่อนแบบคุณเป็นห่วงสัตว์ร่วมโลกเป็นด้วยหรอ" พอฉันพูดจบสายตาคมก็ตวัดขึ้นมองฉันคล้ายกับว่าไม่พอใจ

"ปากดี"

"มันเรื่องจริงนิคะ"

"เดี๋ยวก็ปล่อยให้ชักตายห่าพอดี" เขาพูดจบก็ทิ้งผ้าลงในกะละมัง สายตาไล่มองเรือนร่างของฉันก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเอาของพวกนั้นไปเก็บไว้ ฉันพลิกตัวขึ้นมานอนใช้มือเท้าคาง แล้วร่างหนาก็เดินมาพร้อมกับเสื้อผ้า เป็นเสื้อยืดธรรมดาและกางเกงขาสั้น

"ใส่ซะ ขัดหูขัดตา" เขาโยนมันลงที่เตียงแล้วเดินหนีหายเข้าไปในห้องครัว เป็นการดูแลที่ป่าเถื่อนมากแต่ฉันคิดว่ามันก็ น่ารักดีนะ…

พอร่างเขาหายเข้าไปในครัวฉันก็หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมแล้วแอบย่องไปแอบมองเขาที่ห้องครัว คุณเอ็มเจกำลังทำกับข้าวอยู่และมันก็ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนกระเพาะสุดๆ พอเขาใกล้จะทำเสร็จฉันก็รีบกลับไปแกล้งนอนซมบนเตียงต่อ

"ลุกขึ้นมากินข้าวกินยา ฉันจะได้รีบกลับสักที" มือหนาเคาะที่ประตูเข้าห้องนอนซึ่งมันเปิดอ้าอยู่ ฉันหันกลับไปมองแล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปห้องครัว

"ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอคะ" ฉันมองชามข้าวต้มกุ้งหน้าตาน่ากินด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้แล้วหย่อนก้นนั่งลง

"เธอทำไม่เป็นรึไง" เขากอดอกมองแล้วถาม

"น้องดาไม่เคยทำอาหารเลยค่ะ"

"ลองชิมดู" สิ้นเสียงพูดฉันก็หยิบช้อนขึ้นมาแล้วคนให้ความร้อนมันละอายออกก่อนจะตักขึ้นมาในช้อนพอดีคำแล้วจรดริมฝีปาก พอสัมผัสถึงรสชาติของมันก็อร่อยมาก อร่อยจนต้องตักชิมอีกสองสามคำรู้ตัวอีกทีก็เผลอกินมันหมดชามใหญ่ๆ ไปแล้ว

"อร่อยจังเลยค่ะ ทำให้น้องดากินอีกได้ไหมคะ" ฉันเงยหน้ามองเขาที่ยืนกอดอกมองตลอดเวลาการกินของฉัน

"ทำไมฉันต้องทำให้เธอกินอีก"

"ก็น้องดาชอบฝีมือการทำอาหารของคุณนิคะ อยากลองกินเมนูอื่นบ้าง น้องดาได้กินแต่อาหารในโรงเรียนไม่อร่อยเลยค่ะ" พอนึกถึงตอนตัวเองเรียนอยู่คอนแวนต์รสชาติอาหารก็ไม่ถูกปากเอาซะเลย พอได้มากินอาหารฝีมือของเขาก็ชอบเอามากๆ อยากกินตลอดเลย

"ชอบมากขนาดนั้นเลยรึไง?"

"ชอบค่ะ" ฉันตอบเสียงชัดเจนแล้วยิ้มออกมา แต่คนที่มองอยู่กลับมองหลบสายตาแล้วยกมือป้องปากกระเอมในลำคอ ฉันเลยดึงสติตนเองกลับมาว่าเผลอยิ้มกว้างให้เขาซะงั้น "แต่ว่าถ้าคุณไม่อยากทำ น้องดาก็ไม่บังคับนะคะ"

ฉันรีบก้มหน้าหนีด้วยความรู้สึกเขินอาย เอาแต่มองมือตัวเองที่สอดประสานกันอยู่บนโต๊ะ

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย" เขาตอบออกมาแค่นั้นแล้วก็เดินไปหยิบยาในห้องนอนออกมาให้พร้อมกับนํ้า

"ขอบคุณค่ะ"

"กินยาแล้วนอนพักผ่อนซะ"

"…" ใบหน้าพยักตอบ ก่อนจะหยิบยาขึ้นมาแล้วกลั้นใจจริง ไม่ได้ป่วยจริงแต่กินยาไม่เป็นไรใช่ไหมนะ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่

หลังจากกินยาเสร็จฉันก็เดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงแล้วมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาหยิบของในห้องนอน

"จะกลับแล้วหรอคะ?" พอเห็นคล้ายกับว่าเขากำลังจะเดินออกจากห้องไปเลยถาม

"อืม"

"ที่น้องดาเคยบอกว่าหยางสำคัญ เพราะหยางเป็นเพื่อนที่ดีและคอยช่วยน้องดาตามหาคุณพ่อคุณแม่ค่ะ"

"แล้วมันทำไม"

"อย่าน้อยใจน้องดาเลยนะคะ"

"ฉันไม่มีสิทธิ์น้อยใจเธออยู่แล้ว"

"อยู่ต่อกับน้องดาอีกนิดได้ไหมคะ…" ฉันกำลังขอให้เขาอยู่ด้วยแบบนั้นหรอ แล้วทำไมต้องพยายามอธิบายออกไปในเรื่องของวันนั้นด้วยทั้งที่มันไม่จำเป็น หรือว่าฉันเองก็รู้สึกชอบเขา แล้วเขาละชอบฉันเหมือนกันใช่ไหม