EP08

มุกดารีบหลบสายตาแล้วเดินหนีจากตรงนั้นทันที ไม่ต้องคิดหรือหาคำตอบใดๆ เธอก็รู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่ควงของเขา ซึ่งมันก็ดีแล้วที่ตัวเองหลุดพ้นจากผู้ชายป่าเถื่อนแบบเขามาได้

"มองอะไรหรอคะ" ทางด้านเอ็มเจผู้หญิงที่มาด้วยก็ถามขึ้นมา

"คนรู้จัก"

"งั้นเราไปกันดีกว่าค่ะ" พูดจบทั้งสองก็เดินเข้าไปในตึก มุกดาแอบมองอยู่หลังต้นไม้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอตัดสินใจกลับไปที่คอนโดทันทีหลังจากเจอเข้ากับเอ็มเจ

…

วันต่อมา…

"น้องดา ทางนี้" ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้ามาในคณะ เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็ดังขึ้น พอมองไปก็พบว่าเป็นพี่โยที่ยืนโบกมืออยู่ทางเข้าตึก พร้อมกับผู้หญิงอีกคน

"ตึกเรียนคือตึกนี้หรอคะ"

"ใช่ แต่น้องดามีเรียนสิบโมงครึ่งนิ ตอนนี้พึ่งเก้าโมงไปกินมื้อเช้ากับพวกพี่ก่อนป่ะ"

"เอ่อ ไปกินไหนหรอคะ"

"ที่ห้องชมรมหน่ะ พี่ลืมไปเลยนี้เพื่อนพี่ ชื่อของขวัญเป็นแฟนพี่เมฆาเพื่อนพี่คิน" พี่โยเอ่ยแนะนำคนข้างหลังตนเองให้ฉันรู้จัก แล้วพี่ผู้หญิงที่ชื่อของขวัญก็โบกมือทักทายฉันพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ฉันเลยยิ้มกลับ

"น้องดาถ้ายังไม่มีเพื่อน ก็ไปกับพวกพี่ก่อน ต้องการอะไรก็บอกพี่กับโยได้นะ"

"ได้ค่ะ"

"เราไปห้องชมรมดีกว่า"

หมับ!

แล้วมือฉันก็ถูกพี่โยคว้าจับเอาไว้แน่น เธอจับมือฉันแล้วเดินนำไปยังห้องห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องชมรม ที่หัวประตูหน้าห้องเขียนเอาไว้ว่า ชมรมนักศึกษาเกรดเอ

พอเปิดเข้าไปข้างในก็เจอเข้ากับพี่คินที่กำลังแกะกล่องข้าวกล่องอยู่ แล้วมีผู้ชายสองคนนั่งอยู่โซฟา แล้วก็มีเขาด้วยคุณเอ็มเจ

"วันนี้ทำไมถึงได้ทานข้าวเช้าที่ชมรมกันละคะ" พี่โยถามพี่คิน แล้วเพื่อนแกก็เดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายผู้ชายที่น่าจะชื่อเมฆา

"มีป๋าใจดีเลี้ยง" พี่คินพูดแล้วหันไปมองที่พี่เอ็มเจ

"อ๋อค่ะ น้องดามานั่งนี้เร็ว" แล้วพี่โยก็เรียกฉันให้ไปนั่งข้างตนเอง ฉันพยักหน้าตอบแล้วหย่อนตัวนั่งลง

"น้องสาวมึงเรียนคณะเดียวกันหรอวะ" เขาพูดขึ้น ในขณะที่สายตายังคงจ้องมองฉัน

"ใช่ สาขาเดียวกันกับโยและขวัญ เรียนจบมาจะได้ให้คุณพ่อฝากงานให้ที่สายการบินของไอ้ฟีฟ่า" พี่คินอธิบาย แล้วถ้าฉันรู้ว่าเขาเรียนคณะนี้ด้วยคงขอพี่คินเรียนคณะอื่นจะดีกว่า

"แบบนี้นี่เอง"

"ถามทำไม ไม่ใช่รู้อยู่แล้วหรอ" แล้วคนที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้น เขาคือพี่เมฆา

"เปล๊า ใครรู้ ถ้ากูรู้คงไม่ถาม"

"แต่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเลี้ยงข้าวเพื่อน ปกติเลี้ยงแต่เหล้า" พี่คินสวนขึ้นมาแล้วนำข้าวกล่องมาวางไว้บนโต๊ะ มันเป็นแซนด์วิชและแฮมเบอร์เกอร์ แต่ตอนนี้ฉันคงกินมันไม่ลงเพราะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไรกันแน่

"พี่โย ห้องน้ำอยู่ไหนหรอคะ" ฉันทนกับสายตานั้นไม่ไหวเลยตัดสินใจถามพี่โยออกไปเบาๆ

"ตรงไปทางด้านหลังจะอยู่ฝั่งทางซ้าย"

"แต่น้องดาว่า น้องดาออกไปเข้าข้างนอกดีกว่าค่ะ เดี๋ยวน้องดามานะคะ"

"โอเคจ้ะ" บอกพี่โยเสร็จฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกมาจากห้องชมรม ที่จริงไม่ได้ปวดฉี่หรือปวดท้องหรอก แค่ไม่อยากทนต่อสายตาคู่นั้นของเขาเลยเลือกที่จะปลีกตัวออกมาซะดีกว่า

ฉันพาตัวเองมานั่งที่โรงอาหารแล้วสั่งข้าวแกงมากิน ถึงนักศึกษาที่นี้จะไม่ค่อยกินกันเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ในขณะที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก จานข้าวของใครก็ไม่รู้วางลงตรงข้ามกับฉัน

"ฉันขอนั่งด้วยนะ" พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง สูง ขาว ตาตี๋ คล้ายกับลูกครึ่งจีนเลย หรือออกจะจีนจ๋าด้วยซ้ำ พอหันไปมองโต๊ะไม่ไกลมากก็เห็นกลุ่มเพื่อนของเขาที่มองมาทั้งโต๊ะแล้วอมยิ้มพร้อมกับเสียงเเซว จนคนทั้งโรงอาหารมองมา

"เธอไม่สะดวกหรอ"

"นั่งได้" ฉันก้มหน้าตอบแล้วตักข้าวเข้าปาก

"โต๊ะเพื่อนฉันเต็มอ่ะ เห็นเธอนั่งคนเดียวเลยมาขอนั่งด้วย"

"อื้อ"

"เด็กใหม่หรอ"

"ใช่" ฉันตอบเพียงเท่านั้นก็ตักข้าวเข้าปาก แต่จานที่ตัวเองสั่งมากลับเป็นอาหารรสเผ็ดที่ฉันกินไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรเพราะอยู่ต่างประเทศมานานที่สั่งเพราะเห็นว่ามันน่ากินดี พอรู้รสชาติก็รีบหยิบน้ำขึ้นมาดูด

"กินเผ็ดไม่ได้แน่ๆ" ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร นายนั้นก็สลับจานของตัวเองมาให้ ถ้าจำไม่ผิดมันคือไข่เจียว ที่มีซอสราดอยู่

"ฉันกินได้"

"กินเผ็ดไม่ได้จะฝืนทำไม ฉันหยางอี๋นะ เธอชื่ออะไร" ดูเหมือนว่าจุดประสงค์ของเขาคงไม่ใช่เพราะโต๊ะเพื่อนเต็ม น่าจะมีความต้องการอย่างอื่นมากกว่า

"มุกดา"

"ดูเหมือนเธอไม่สบายใจเลยที่ฉันมานั่งด้วย งั้นฉันขอโทษนะ เดี๋ยวจะกลับโต๊ะแล้ว" หยางอี๋หน้าเจื่อนลง ฉันเลยเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว แต่สายตามันดันไปเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงดิ่งมาทางนี้ เขาคือเอ็มเจ จะตามมาหรือยังไงกันนะ

"ไม่ใช่แบบนั้น เราแค่ไม่กล้าคุยกับผู้ชายเท่าไหร่ นายนั่งได้นะ"

"จริงหรอ"

"จริงสิ" ฉันพยักหน้าตอบ แล้วมองหน้าเขา ในใจก็นึกว่าเขาจะเดินมาที่โรงอาหารทำไม ทั้งที่มื้อเช้าในห้องชมรมก็เยอะแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะเดินตรงดิ่งมาทางนี้ด้วย

"เหมือนพี่คนนั้นจะเดินมาที่โต๊ะ เธอรู้จักหรอ" แล้วหยางก็พูดขึ้น เขามองไปที่คุณเอ็มเจ ฉันเลยมองตามและมันก็ใช่อย่างที่หยาบบอก

"ฉันไม่รู้จัก นายช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่อยากไปกับเขา"

"ดูเหมือนเธอจะกลัว"

"อื้อ" สิ้นเสียงฉันตอบ ร่างของเขาก็เดินมาถึงโต๊ะของฉัน สายตาคมกริบมองฉันกับหยางสลับกันแล้วยกยิ้มมุมปาก

"ไอ้คินให้มาตาม"

"ฝากบอกพี่คินด้วยค่ะ ว่าน้องดาขอกินที่โรงอาหารจะดีกว่า"

"ก็กลับไปบอกมันเอง ค่อยกลับมากินใหม่"

"เดี๋ยวน้องดาพิมพ์บอกก็ได้ค่ะ"

"ทำไมถึงไม่อยากไปที่ชมรมล่ะ มีอะไรกลัวแบบนั้นหรอ"

"ขอโทษนะครับ เธอบอกไม่สะดวก คุณก็ควรเคารพการตัดสินใจของเธอนะครับ" หยางพูดขึ้นทำให้เขาตวัดสายตามอง ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มตนเองด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

"อย่าเสือก"

"เห้ยพี่ ผมพูดดีๆ นะ"

"แล้วมันทำไมวะ มึงหิวเลือด?"

"พูดแบบนี้หาเรื่องกันชัดๆ" แล้วหยางก็ลุกขึ้นเหมือนเขากำลังเดือด

"แล้วใครใช้ให้มึงเสือก"

"น้องดาจะบอกพี่คินเองค่ะ คุณกลับไปเถอะ" ฉันไม่อยากให้มีเรื่องกันเลยลุกขึ้นมาคั่นกลางระหว่างสองคนไว้ แล้วร่างของฉันก็ถูกเขากระชากอย่างแรง แล้วเขาก็กระซิบอะไรบางอย่างที่หู

"ฉันว่าเธอคงไม่ได้หิวข้าวแล้วแหละ คงหิวอย่างอื่นมากกว่า…"