4/1

ร่างบางสะท้านเมื่อถูกรุกรานหนักหน่วง ลมหายใจแทบจะปลิดปลิวโบยบินจางหาย หากไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูจากใครบางคนที่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน สติถูกดึงกลับคืนแล้วมือน้อยก็ผลักร่างหนาออกหากแต่ร่างของเธอกลับเข่าอ่อนฮวบลงบนโซฟา

“หวานใช้ได้ ฉันจะรอเธอแค่ 3 วัน อย่าลืมซะล่ะ”

ญารินดาตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อหันไปมองประตูที่ปิดสนิท เธอมองเงินปึกหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้ว่ามันวางอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ แบงก์สีเทาหลายสิบใบคงมากกว่าเงินเดือนนักร้องในผับทั้งเดือน นี่คงเป็นทิปส่วนนั่น...แบงก์สีเทาอีกจำนวนหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะคงเป็นค่าเครื่องดื่มและกับแกล้ม สาวน้อยยกมือขึ้นแตะปากเจ่อๆ ของตนอย่างมึนๆ มันไม่ใช่ความฝันแต่มันคือความจริง ผู้ชายรูปงามผู้กุมบังเหียนบลูมเมอร์มิวสิคปล้นจูบแรกไปจากเธอ และเขาก็ยื่นข้อเสนอแลกความสาวกับทุกสิ่งที่เธอต้องการ ทำไม เพราะอะไรผู้ชายคนนั้นถึงต้องการเธอ เพราะเสียงและหน้าตารูปร่างของเธองั้นเหรอ บางสิ่งบอกว่าไม่ใช่ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

“ญาญ่า ได้เวลาเธอขึ้นร้องเพลงแล้วนะ”

มนตรีพนักงานเสิร์ฟเข้ามาเตือน หลังจากที่ยังไม่เห็นสาวน้อยออกไปจากห้องวีไอพี ทั้งที่แขกเงินถุงเงินถังออกไปตั้งนานแล้ว

กฎของผับมีอยู่ว่า ถ้านักร้องถูกเชิญไปนั่งเป็นเพื่อนแขกก็ได้สิทธิ์ไม่ต้องขึ้นร้องเพลง แต่เมื่อใดที่แขกกลับแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องกลับสู่หน้าที่เดิม

หญิงสาวหลุบตามองเงินตรงหน้าด้วยความจำเป็นและจำใจ เธอจึงคว้าเงินปึกนั้นยัดใส่หน้าอกในซอกแน่นๆ ของชั้นในไร้สาย ญารินดาหยิบเงินบนโต๊ะส่งให้พนักงานแคชเชียร์และเดินขึ้นเวทีตามปกติ แต่เธอหารู้ไม่ว่าค่ำคืนนี้เธอดูสวยกว่าทุกวัน ด้วยริมฝีปากบวมเจ่อและแดงก่ำเหมือนกลีบปากของตุ๊กตาน่ารักมีเสน่ห์กว่าทุกวัน เสน่ห์ของเธอที่ถูกดึงออกมามากกว่าเดิมด้วยน้ำมือของเสือร้ายสุดหล่อ ทำให้ได้ทิปงามๆ จากแขกไปมากโข

หรือแม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ จะเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอให้หลุดพ้นจากขุมนรก...

ญารินดาเดินคอตกออกมาจากห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการของแม่ไม่ดีขึ้นการขยายหลอดเลือดด้วยบอลลูนทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนมีเลือดเซาะออกมาตามผนัง ต้องได้รับการผ่าตัดต่อเส้นเลือดหัวใจโดยด่วน ได้ฟังก็ทำให้หัวใจของคนเป็นลูกห่อเหี่ยว จะย้ายแม่ออกจากโรงพยาบาลนี้ก็กังวลว่าแม่จะไม่ปลอดภัย แต่เธอต้องตัดสินใจภายใน 24 ชั่วโมงนี้

สาวน้อยตัดสินใจไปหาเสี่ยทรงพลและขอเพิ่มวงเงินจำนองบ้าน แต่ถูกปฏิเสธกลับมาอย่างไม่มีเยื่อไย

“ลื้อทำงานเป็นนักร้องในผับ จะหาเงินจากไหนมาไถ่ถอนจำนอง บ้านลื้อยังไงก็ต้องเป็นของอั๊วะอยู่ดี แล้วนี่จะมาเอาเงินเพิ่มไม่มากไปหน่อยเหรอ ลื้อรู้รึเปล่าว่าที่ลินและบ้านเก่าๆ หลังนั้นจะมีราคามากแค่ไหนเชียว อั๊วะให้ไม่ล่ายหรอก”

“แต่ในราคาประเมินจากกรมที่ดิน บอกว่ามีราคาตร.วา.ละ 20,000 บาท 50 ตร.วา.ก็เท่ากับ 1 ล้านบาท แต่ฉันเพิ่งจะจำนองไว้กับเสี่ย 5 แสนบาท เองนะคะ ยังเหลืออีกตั้ง 5 แสน”

“โอ๊ยๆ ถ้าลื้อไม่พอใจก็หาเงินมาใช้หนี้อั๊วะ แล้วจะเอาไปจำนองกับใครอื่นก็ล่าย แต่อั๊วะคงไม่ให้เงินเพิ่มมากกว่านี้แล้ว ลื้อรู้มั้ย กว่าจะขายออกล่ายต้องใช้เวลาเท่าไหร่ กว่าจะหาคนซื้อล่าย อั๊วะไม่คิดจะเก็บไว้หรอกนะ ลื้อต้องเข้าใจว่ายิ่งแพงยิ่งขายยาก” เสี่ยไร้น้ำใจแถมยังหน้าเลือดเรียกดอกเบี้ยแสนโหดบอกเสียงเย็นชา

“แต่ว่าฉันต้องการเงินไปให้ค่าผ่าตัดของแม่ ฉันขอเพิ่มอีกสัก 2 แสน ไม่ได้เหรอเสี่ย” ญารินดาวิงวอนขอความเห็นใจเสียงสั่น

“ไม่ล่าย ก็อั๊วะบอกอยู่นี่ไง ว่ายิ่งแพงยิ่งขายยาก ที่สำคัญลื้อหาเงินมาไถ่ถอนไม่ล่ายอยู่แล้ว ถ้าอั๊วะให้เพิ่มไปอีก อั๊วะก็แย่สิ ซี้แหงแก๋เลย ไปซะ ลื้อไปหาที่อื่น ไม่งั้นก็หาเงินมาไถ่ถอนทั้งต้นทั้งดอกซะ แล้วจะเอาไปจำนองกับใครที่ไหนก็ไป”

ญารินดาต้องเดินคอตกไหล่ห่อหน้าซีดเผือดออกมาจากบ้านเสี่ยทรงพล ฝนตกลงมาห่าใหญ่แต่สาวน้อยกลับไม่สะทกสะท้าน เธอเดินตากฝนออกไปจนถึงหน้าปากซอยแล้วหยุดนิ่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ความเย็นจากเม็ดฝนทำให้ร่างบางสั่นระริกน้ำตาหลั่งรินไม่ขาดสาย ทำไมเธอต้องเจอเรื่องเลวร้ายไม่จบไม่สิ้น ทำไมเธอต้องเจ็บปวดอยู่เพียงลำพังแบบนี้ ไม่สิ...แม่ของเธอก็กำลังเจ็บปวด และถ้าเธอไม่มีเงินไปจ่ายค่าผ่าตัดล่ะก็ เธออาจต้องสูญเสียแม่ไปเลยก็ได้

“ปี๊นๆ” เสียงแตรรถกดเรียกเสียงดังแข่งกับเสียงฝนที่เทกระหน่ำ เรียกให้สาวน้อยซึ่งยืนตัวสั่นไม่ต่างกับลูกหมาตกน้ำหันไปมอง

รถลีมูซีนสีดำคันใหญ่กะพริบไฟหน้าเรียกเธอ สาวน้อยหันซ้ายหันขวาท่ามกลางสายฝนกระหน่ำแบบนี้ไม่มีใครอยู่ที่ป้ายรถเมล์เลยนอกจากเธอ ร่างบางก้าวเข้าไปใกล้อย่างไม่แน่ใจ จนกระทั่งกระจกด้านหลังซ้ายมือเลื่อนลงเห็นคนที่สวมแว่นตาสีชามองมาทางเธอ