3/3

คำถามนั้นทำให้เธอชะงักก่อนกะพริบตาและจับจ้องไปยังดวงหน้าคมจัดแสนหล่อเหลาของเขา ผู้ชายคนนี้รูปงามอย่างหาตัวจับได้ยาก เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวระต้นคอที่ตัดซอยรับกับใบหน้าคมคาย เครื่องหน้าทุกชิ้นประกอบกันขึ้นมาอย่างจับวางได้เหมาะสม คล้ายเป็นประติมากรรมชิ้นเอกที่พระเจ้าบรรจงสร้างขึ้น สีผิวก็ขาวละเอียดจนน่าอิจฉาแต่เขาเป็นผู้ชายที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้จักผู้ชายมา

“จะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงในขณะพูด ฉุดให้สาวน้อยต้องยื่นมือส่งแก้วเหล้าให้เขา หากแต่เอวบางกลับถูกมือใหญ่ฉวยและเกี่ยวขึ้นมานั่งเคียงข้างกันอย่างง่ายดาย

“อุ๊ย! อย่าทำรุ่มร่ามกับฉันค่ะ กฎของฉันมีอยู่ว่า ฉันจะบริการรินเหล้าหรือเป็นเพื่อนนั่งดริ้งค์ให้เท่านั้น จะไม่ทำอะไรนอกเหนือไปจากนี้ ลูบคลำได้แค่แขนและมือแต่ห้ามโอบกอดและ...จูบ”

พูดออกไปแล้วก็ต้องหน้าแดงก่ำ กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องชี้แจงแขกแบบนี้ แต่ทุกคนที่ผ่านมาไม่เหมือนคนนี้ ความอุ่นร้อนที่ร่ายวนอยู่รอบตัวเขาเหมือนคลื่นแม่เหล็กที่ดูดเธอเข้าไปหา

แล้วญารินดาก็ต้องร้องวี๊ด เมื่อทรวงสล้างถูกเกาะกุมและลูบเล่นเหมือนกำลังคลำหาความผิดปกติ

“ว้าย!! นี่คุณ...”

“ทำไมล่ะ เธอก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าลูบคลำได้นี่นา เธอบอกเองนะ และฉันก็ได้ยินเต็มสองหู”

“ที่ฉันพูดหมายถึงส่วนอื่น มะ...ไม่ใช่ตรงนี้”

เธอปัดมือใหญ่ออกเต็มแรง แล้วแทบกระโดดโหยงเมื่อมือใหญ่ร่วงลงจากอกแต่สอดหายวับเข้าไปใต้ชายกระโปรงสั้นที่ร่นขึ้นมาจนถึงหน้าขา “นี่คุณ!!!”

“เธอไม่บอกให้แน่ชัด แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าตรงไหนห้าม ตรงไหนไม่ห้าม”

ญารินดาตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เธอลุกขึ้นพรวดสะกดกั้นอารมณ์โกรธและกัดฟันบอกแขกวีไอพีมือไวทั้งที่หน้าแดงก่ำ

“ฉันบอกคุณไปแล้วเหมือนกับที่บอกแขกคนอื่น ว่าลูบได้แค่แขนและมือ นั่นก็มากเกินพอแล้วแต่เพราะผู้ชายมักมากอย่างพวกคุณจำเป็นยืดกฎเหล็กและขมวดเป็นปมรัดพวกคุณไว้แบบนี้ ทุกคนยินดีรับฟังและทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ยกเว้นคุณ”

“หึ หึ...แล้วทำไมฉันต้องฟังและทำตามเธอด้วย ถ้าเธอเสียตัวให้ฉัน เธอก็ได้เงินอย่างที่ต้องการนี่นา นั่นเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ลงตัวมากที่สุด”

“สำหรับคนอื่นอาจใช่ แต่สำหรับฉันไม่ใช่” ญารินดาปฏิเสธเสียงแข็ง แม้หน้าจะแดงตัวจะสั่นแต่เธอต้องทำเป็นไม่กลัว

“เธอต่างจากผู้หญิงคนอื่นตรงไหนล่ะ...หืม” ดวงตาสีน้ำตาลกราดมองไปทั่วร่างระหง เหมือนกำลังประเมินค่าสิ่งของชิ้นหนึ่ง “นอกจากความสวยแล้ว ส่วนอื่นก็เหมือนกันหมด ผู้หญิงหิวเงินก็แค่นี้แหละจะเอาอะไรนักหนา”

“คุณกำลังสบประมาทฉัน” สาวน้อยแหวแว๊ด ความกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธจนอยากจะข่วนหน้าหล่อให้เลือดซิบ ถ้าไม่ติดว่าเธออาจจะโดนไล่ออกและไม่อาจทำงานหาเงินอีกได้ ประสบการณ์ที่ได้เจอเขาเพียงไม่กี่ครั้งทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ยอมใครง่ายๆ ใครทำเขาเจ็บคงต้องเจ็บกว่าหลายเท่าและเวลานี้ญารินดาไม่อยู่ในสถานะภาพนั้น

“หึ...ซูเปอร์สตาร์ตกกระป๋องอย่างเธอ ไม่จำเป็นต้องหยิบยื่นเกียรติศักดิ์ศรีให้กระมัง”

“ดิฉันจะเรียกคนอื่นที่พร้อมจะให้คุณทำทุกอย่างที่ต้องการเข้ามาแทนแล้วกันค่ะ”ญารินดาตอบอย่างสะกดกั้นอารมณ์ เธอค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปช้าๆ

แม็คควีนคว้าข้อมือบางและกระตุกทีเดียวร่างบางก็เซถลากลับมานั่งบนตัก คราวนี้มือน้อยระดมทุบตีอกกว้างอย่างบ้าคลั่ง

“ปล่อยนะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ”

ญารินดาทั้งผลักทั้งทุบทำทุกอย่างเพื่อจะหลุดพ้นจากอ้อมกอดที่ชวนอึดอัด แต่เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าภายใต้ความอึดอัดนั้นชวนให้หัวใจระส่ำระสาย มันเต้นเร่ารุนแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อชายหนุ่มรวบร่างนุ่มไว้แน่นแถมยังกุมข้อมือบางเป็นพันธนาการแน่นหนาไม่ให้เธอได้กระดุกกระดิกหรือบิดหนีไปจากเขา

"อย่าเล่นตัวนักเลย เด็กนั่งดริ๊งค์ก็อยากหาลำไพ่พิเศษด้วยวิธีนี้กันทั้งนั้น แค่ร้องเพลงอย่างเดียวจะพอกินพอใช้ได้ยังไง ยิ่งนักร้องตกกระป๋องอย่างเธอเคยมีเงินใช้ไม่ขาดมือ แล้วจู่ๆ จะมาทำงานแบบนี้น่ะรึ อีกอย่างฉันรู้ว่าเธอต้องการเงินไปรักษาแม่ด้วยนี่นา"เสียงพูดร้ายกาจของเขา วูบหนึ่งเป็นเสียงทุ้มหวานที่เธอรับรู้ได้เพียงเสี้ยววินาที

"คุณรู้ได้ยังไง" สาวน้อยมองหน้าชายหนุ่มไม่วางตาหลงลืมไปชั่วขณะว่าตนกำลังตกอยู่ในสถานะการณ์อันน่าหวาดเสียว

"เธอลืมไปแล้วรึไงว่าเคยเป็นใครมาก่อน ถึงจะตกกระป๋องแต่ข่าวของเธอก็ยังขายได้ ทุกคนก็ทำเพื่อเงินเท่านั้น หรือเธอจะบอกว่าไม่อยากได้มัน"

"คุณต้องการอะไร"

สาวน้อยถามเมื่อจับความรู้สึกบางอย่างที่แสดงออกมาทางดวงตาสีน้ำตาลอ่อนได้ เขามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อมาเที่ยวอย่างคนอื่นแน่นอน สัญชาตญาณบอกเธอแบบนั้น

"เธอคิดว่าฉันต้องการอะไร...หืม ที่ฉันมาที่นี่ก็แค่...อยากมาเที่ยว แล้วบังเอิญที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ ส่วนฉันก็แค่โชคดีที่ได้เจอเธอ จะมีอะไรมากกว่านั้นล่ะ แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากได้จากเธอ นั่นก็คือตัวเธอไงล่ะ ฉันเป็นเพียงผู้ชายคนนึงมีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนคนทั่วๆ ไป ไม่แปลกถ้าฉันจะอยากได้เธอมานอนด้วย"เขาหยุดพูดและจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย มือที่ถูกพันธนาการไว้แน่นก่อนหน้านี้ ค่อยๆ เป็นอิสระทีละนิด “ที่ฉันทำทุกอย่างอาจจะดูร้ายกาจในสายตาเธอ แต่นั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของฉันหรอกนะ” คำพูดเนิบช้าเป็นเหมือนบ่วงของนายพรานที่วางดักเหยื่อสาวแสนสวย