3/2

ครบหนึ่งเดือนพอดีที่ญารินดาเป็นนักร้องให้ผับ สาวน้อยแสนสวยในชุดเดรสสีดำเกาะอก ขับผิวให้ขาวผ่องอมชมพูปะทะกับแสงไฟวูบวาบในผับ ผมยาวเหยียดตรงถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังคล้ายผ้าที่ช่วยปิดบังความขาวอันเย้ายวนของแผ่นหลังเปลือย ชายกระโปรงบานย้วยแต่สั้นแค่กลางขาอ่อนอวดปลีน่องขาวเรียวจนเอาไปถ่ายโฆษณาครีมบำรุงผิวทั้งหลายแหล่ได้สบาย ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอสวยไม่มีที่ติ แต่เหมือนมีเงาดำมืดปิดบังความงามนี้ไม่ให้ใครมาค้นพบและหยิบฉวยเอาไป สิ่งที่เธอเป็นได้ก็คือนักร้องในผับที่ได้ค่าแรงวันละ 1,000 บาท และทิปจากแขกหัวหงอกหัวดำบางครั้งก็เด็กหนุ่มลูกเศรษฐีอายุเพิ่งพ้น 18 ปีมาหยกๆ

ญารินดามักจะถูกเชื้อเชิญให้ลงจากเวทีหลังเปลี่ยนนักร้องคนอื่นขึ้นต่อ เพื่อไปนั่งดริ้งค์กับแขก แรกๆ เธอก็ปฏิเสธทุกคนแต่ด้วยไกรลาศและแม่ซึ่งกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ทำให้เธอต้องกัดฟันฮึดสู้ให้พวกหัวงูโลมเลียด้วยสายตาอันหยาบโลน มุกรตีเคยมาหาและให้ความช่วยเหลือด้วยเงินที่เธอเก็บไว้ แต่ญารินดาปฏิเสธ เธอไม่อยากรบกวนอดีตผู้จัดการส่วนตัว ตอนนี้มุกรตีได้งานใหม่ในตำแหน่งเดิมคือการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของนักร้องใหม่คนหนึ่ง พี่มุกของเธอสบายแล้วเธอเองไม่อยากดึงคนที่เปรียบเสมือนพี่สาวให้ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกัน

ฉะนั้นสาวน้อยจึงต้องลงจากเวทีเพื่อไปนั่งดริ้งค์ให้แขกวีไอพีลูบคลำผิวกาย แต่ถ้าใครทำมากกว่าการลูบต้นแขนและเรียวขาที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา ญารินดาก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน เธอจะตกลงกับแขกทุกคนว่าถ้าอยากให้เธอนั่งดริ้งค์ด้วย เธอจะมีขอบเขตถ้าใครคิดจะล้ำเส้นล่ะก็ เธอจะไม่นั่งด้วย

ในขณะที่สาวน้อยร้องเพลงจบ เธอก็เดินเข้าไปพักเหนื่อยด้านหลังที่จัดไว้สำหรับพนักงาน หมอเจ้าของไข้โทรแจ้งค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นสำหรับการรักษาแม่ ดวงตาคู่สวยแห้งเผือดเหมือนต้นไม้ไร้ความชุ่มฉ่ำ ครุ่นคิดถึงเงินหลักหมื่นในบัญชีตนและมันคงจะไม่พอแน่ วันนี้เป็นวันจ่ายเงินเดือน 30,000 บาท กับการทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด ดีหน่อยตรงที่ได้ทิปดีเพราะมีความสวยทั้งหน้าตาและน้ำเสียงเป็นหลักประกัน ถึงแม้จะเอาเงินเก็บสะสมทั้งเดือนมารวมกับเงินที่เหลือในบัญชีก็คงไม่พอค่ารักษาแม่ บางทีอาจต้องย้ายแม่เข้าไปรักษาในโรงพยาบาลที่ได้สิทธิ์รักษา 30 บาท ตามที่รัฐกำหนด แม้จะอยากให้แม่ได้รักษาในโรงพยาบาลดีๆ มีหมอเก่งๆ และได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี

“เป็นอะไรไป คิดถึงแม่อีกล่ะสิญาญ่า”

ธิดารัตน์ เพื่อนนักร้องด้วยกันและเป็นเพื่อนคนเดียวที่ญารินดาไว้ใจได้ในผับแห่งนี้เดินเข้ามาแตะบ่าบอบบางแล้วเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“โรงพยาบาลที่แม่เข้ารักษาเป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่เป็นศูนย์รักษาโรคหัวใจเลยนะคะ แต่ว่า...ค่ารักษาแพงมาก เงินที่ญาญ่าเก็บไว้คงหมดกับการจ่ายค่ารักษาครั้งนี้แน่ หนำซ้ำยังต้องหามาเพิ่มอีกด้วย”

“เฮ้อ...พี่ก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไง อย่างว่านะคนเราจะดวงตกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ จากที่เคยอยู่สูงลิบก็ลงมาเกลือกกลั้วอยู่บนพื้นดินก็มีให้เห็นถมเถไป ทำใจซะเถอะ”

“สงสัยว่าคงต้องย้ายแม่เข้าโรงพยาบาลในเครือบัตรทองแล้วล่ะค่ะ” ญารินดาบอกพร้อมกับถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เวรกรรมอะไรของเธอนะถึงต้องมารับสภาพแบบนี้

“อืม...ถ้าทำใจได้ย้ายแม้เข้าโรงพยาบาลที่มีสิทธิ์ ไม่กังวลกับการบริการและการเอาใจใส่แล้วล่ะก็ดี หรือไม่ก็หาใครสักคนเลี้ยงเธอและแม่ด้วย แต่ก็นั่นแหละ ใครจะยอมเสียเงินถุงเงินถังมากมายเพียงเพื่อเรื่องอย่างว่า ทั้งที่ก็หาเอาได้ง่ายๆ ราคาไม่แพงหรือนักศึกษาหาค่าหน่วยกิตก็เยอะแยะไป”

ญารินดาหน้าเศร้าลงทันใด เธอไม่เคยคิดจะขายตัวหรอก แม้ตอนนี้ก็ไม่มีอยู่ในสมอง สาวน้อยนั่งห่อไหล่กลั้นน้ำตาไม่ให้รินลงมา เธอต้องเข้มแข็งและอยู่เคียงข้างแม่

“ญาญ่า พี่ไกรลาศให้ไปบริการแขกวีไอพีในห้อง A9 เห็นว่าแขกไม่ต้องการใครนอกจากเธอคนเดียว”

สาวน้อยเหลือบตาขึ้นมองคนที่มาบอกอย่างหวาดหวั่น ก็ห้องนั้นเป็นห้องวีไอพีที่แพงที่สุด แสดงว่าแขกที่นั่งดื่มอยู่ในนั้นก็ต้องรวยมาก แค่ราคาห้องก็หลักหมื่นค่าบริการอีกเท่าตัว น้อยคนนักที่จะเข้าไปนั่งในห้องนั้นเพราะเมื่อออกมาก็เท่ากับว่าต้องเสียเงินเป็นแสน กับอีแค่การดื่มและฟังเพลงแค่นี้ต้องเสียเงินแสนน่าเสียดายเงินในกระเป๋าชะมัด

สาวน้อยถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ในวันนี้ เธอลุกขึ้นยืนส่งยิ้มบางๆ ให้ธิดารัตน์ ไม่มีทางเลือกแต่ต้องระวังตัวไว้ให้ดี และหวังว่าใครก็ตามที่อยู่ในห้องนั้นคงยอมรับเงื่อนไขของเธอง่ายๆ เช่นที่เคยทำมา

ร่างโปร่งระหงยืนนิ่งทำใจอยู่หน้าประตูกระจกก่อนผลักเข้าไปเห็นผู้ชาย 4 คน นั่งอยู่ในนั้น เธอลอบกลืนน้ำลายเมื่อชาย 3 คน ซึ่งหันหน้ามาหาเธอต่างจ้องมองเธอเป็นตาเดียว หากแต่คนที่นั่งหันหลังกลับไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย

“เจ้านายครับ เธอมาแล้ว”

สจ๊วตบอกผู้เป็นนายและอดที่จะมองนางฟ้าในชุดดำที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูไม่ได้ เขาแอบลงความเห็นในใจเงียบๆ ว่าตัวจริงสวยกว่าในทีวีเยอะ

“พวกแกออกไปก่อน”

สิ้นเสียงทรงอำนาจของผู้เป็นนาย ลูกน้องทั้ง 3 ก็ลุกขึ้นแล้วเดินเรียงแถวออกไปเงียบๆ พร้อมทั้งดึงประตูปิดให้เรียบร้อย

ญารินดาเดินเข้าไปบริการรินเหล้าให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เมื่อเห็นว่ามันพร่องไปมาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาสีน้ำตาลอ่อนสวยงามของเขา

“คุณแม็คควีน!”

“เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”