3/1

“น้องญาญ่าแน่ใจเหรอว่าจะลดตัวมาเป็นนักร้องในผับ ที่จริงพี่ไม่ได้กลัวหรอกนะว่าน้องจะทำให้ผับของพี่พังลงหรือเปล่า แต่พี่กลัวว่าน้องจะทำใจยอมรับในสิ่งที่เรียกว่าผกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ไม่ได้”

แม้คำพูดนั้นฟังดูเรียบง่ายและเห็นใจเธออยู่ไม่น้อย แต่บางคำก็เล่นเอาสาวน้อยถึงกับสะอึกวางหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

“แน่ใจค่ะ ให้โอกาสญาญ่าเถอะนะคะ ญาญ่าสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

ไกรลาศยกมือเกลี่ยปลายนิ้วชี้บนริมฝีปากล่างของตน ดวงตาเรียวเล็กหยีลงประเมินสาวน้อยตรงหน้าเงียบๆ ความสวยของเธอถูกใจเขามาก และเธอจะต้องเป็นนางกวักแสนสวยเรียกลูกค้าเข้ามาเป็นสมาชิกจนผับแน่นขนัดแน่นอน พวกเศรษฐีชอบของเล่นสวยๆ งามๆ อยู่แล้ว ถ้าข่าวของเธอเป็นจริง บางทีรายได้มหาศาลอาจเข้ามาในผับจนเขาแทบจะถูกเงินทับตาย

ถ้าปฏิเสธก็คงน่าเสียดายมาก เพราะงั้นไกรลาศจึงตอบตกลงรับญารินดา และให้เธอเริ่มงานในค่ำคืนนี้เลย

1 เดือนต่อมา

ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตลายทางสีเทาตัดดำกับกางเกงยีนส์ยี่ห้อดัง Levi’s บวกรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใช้ทุกชิ้นบนตัวเป็นของแท้จากประเทศผู้ผลิตและเป็นรุ่นล่าสุดที่มีราคาแพง ใบหน้าคมขาวจัดมีเครื่องหน้าเข้มทุกส่วนไม่ว่าจะเป็นโครงหน้า ปากเป็นกระจับ ปลายจมูกโด่งเป็นสันแหลม และดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดสีชา ที่ติ่งหูข้างซ้ายมีต่างหูทองห่วงเล็กๆ ประดับอยู่ เส้นผมสีน้ำตาเข้มยาวระต้นคอแกร่งเสริมให้ดูราวกับนายแบบดังที่ลงมาจากแคตวอล์ค

แม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ มองลงไปจากคอนโดสุดหรูที่เขาเป็นเจ้าของทั้งตึกและขายออกในราคาแพง ใครที่ได้เป็นเจ้าของห้องหนึ่งห้องใดในตึกนี้หมายความว่าจะต้องมีเงินถุงเงินถังไม่ใช่ชนชั้นรากหญ้า ส่วนที่พักของเจ้าของโคตรรวยอย่างเขาก็คือห้องกว้างชั้นบนสุดซึ่งลิฟต์ไม่สามารถขึ้นไปได้หากไม่มีรหัสประจำตัว

ดวงตาคมกริบของคนที่ยืนเท้าสะเอวเอนไหล่พิงกระจกหนาใสแจ๋วที่ทำเป็นผนังห้อง เพื่อมองทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ได้ 360 องศา หากแต่เวลานี้ดวงตาคู่นั้นกลับมองลงไปที่แห่งหนึ่งอย่างเฝ้าคอย

“เจ้านายครับ อยากผ่อนคลายบ้างไหมครับ”

“แกหมายถึงอาหารว่างสินะสจ๊วต”

สจ๊วต บิลลี่ ยิ้มเย็นให้เจ้านายหนุ่ม แม็คควีนไม่เคยขาดผู้หญิงข้อนี้เขารู้ดี ผู้หญิงคืออาหารว่างและเครื่องระบายอารมณ์ของเจ้านายหนุ่มเท่านั้น คนเป็นลูกน้องย่อมต้องเอาใจใส่และเรียนรู้จดจำความชอบของเจ้านายเป็นอย่างดี เมื่อถึงเวลาอยากลูกน้องอย่างเขาก็ต้องหามาให้เพื่อสนองอารมณ์ที่คุกรุ่น

“ครับ ถ้าเจ้านายต้องการ ผมจะรีบจัดให้ สาวพรหมจรรย์หรือสาวมากประสบการณ์ดีครับ”

“หึ หึ แกนี่นะ รู้ใจฉันจริงๆ ใครล่ะจะไม่ชอบสาวพรหมจรรย์ ในเมื่อเยื่อบางๆ นั่นทำให้ผู้ชายแทบฆ่ากันตายมานักต่อนัก แต่สำหรับฉัน...ชอบ...แต่ไม่คลั่งไคล้หรอก คืนนี้แล้วสจ๊วต อาหารว่างและเหยื่อสาวแสนหวานจะต้องมาทอดกายอยู่บนเตียงของฉัน โดยไม่มีข้อโต้แย้ง”

สจ๊วตขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเพิ่งมาถึงเจ้านายก็จะเดินหมากต่อเลย

“เจ้านายไม่ทิ้งระยะไว้สักนิดเหรอครับ ผมว่าเรามองเธอไปอีกสักระยะน่าจะดี”

คราวนี้จากหน้าเฉยๆ ก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและดุดัน แว่นกันแดดสีชาถูกถอดออกและขว้างใส่สจ๊วตโดยที่คนสนิทไม่คิดจะหลบ ทำให้แว่นกระจกนั้นกระทบบนดั้งจมูกราวกับคนโยนตั้งใจจะขว้างสวมมันไว้บนหน้าเขา สจ๊วตรับไว้ก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นแต่ดั้งของเขาก็แดงก่ำไม่ต้องบอกว่าเขาเจ็บไม่น้อย

“แกจะให้ฉันรอไปอีกนานแค่ไหน ทีตอนฉันเจ็บ หล่อนยังไม่ให้เวลาฉันได้ทำใจเลยสักนิด ญารินดาจะต้องได้รับบทเรียนอันสาสมที่เธอทำให้ฉันได้ขายหน้าจนไม่อาจอยู่เมืองไทยได้ วันนั้นฉันไม่เคยลืมและเลือนความเจ็บแค้นเลยสักนิดนะสจ๊วต แกอาจไม่รู้ว่าฉันเจ็บใจมากแค่ไหน ก็แกมันไม่ใช่ฉันนี่ ไปๆ แกจะไปไหนก็ไป ก่อนที่ฉันจะฆ่าแกตายตรงนี้”

สจ๊วตถอนใจ แม็คควีนพูดถูก เขาไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกนั้นและเขาก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ป้าเฮเลนเพียงคนเดียวที่รู้เรื่องทุกอย่าง จนกระทั่งภาพข่าวหราขึ้นจอทีวีทุกช่องนั่นแหละ เขาถึงได้เห็นว่าเจ้านายหนุ่มต้องเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้เขาสงสารสาวน้อยเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเพราะผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงให้เธอทำแบบนั้น แต่เขาคิดว่าเธอคงไม่ตั้งใจ

ร่างสูงของคนสนิทหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องพักของตัวเองซึ่งอยู่ชั้นล่างลงมาทางขวาสุด สจ๊วตรู้ดีว่าแม็คควีนเจ้านายหนุ่มของเขาจะทำยังไงกับหล่อน ญาญ่า ญารินดา อดีตซูเปอร์สตาร์ตกกระป๋อง สาวน้อยที่เขาเห็นว่าเธอสวยและมีเสน่ห์เหลือร้าย เขาหวังว่าเสน่ห์ของเธอคงบั่นทอนความแค้นในใจแม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ ไม่มากก็น้อย แค่สักนิดก็ยังดีเพราะเขารู้ว่าเวลาเจ้านายแค้นจะเป็นอย่างไร