1/2

แม็คควีนตวัดตาคมดุใส่คนสนิทซึ่งเป็นเหมือนเลขานุการของตนอย่างไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้ใครมีข้อแม้กับเขาทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้าเขาพูดคำไหนแล้วต้องเป็นคำนั้นอย่างไม่มีเงื่อนไข

“เธอ...ยังเด็ก ผมเสียดายพรสวรรค์ของเธอ”

“แกคิดว่าฉันโง่จนมองไม่เห็นข้อนั้นเหรอ สจ๊วตฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น แกก็รู้นี่นาว่าฉันจะไม่ทำอะไรผลุนผันหากไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน”

“หมายความว่า...เจ้านายมีแผน”

“แกยังไม่จำเป็นต้องรู้ คนใจอ่อนอย่างแกไม่ควรจะเข้ามาขวางฉัน ฉะนั้นแกไม่รู้เสียเลยจะดีกว่า”

โธ่...แค่นี้คนอย่างสจ๊วตก็รู้มากพอแล้ว มากจนคิดว่าต้องมีเรื่องร้ายกว่านี้เกิดขึ้นอีก ความแค้นตั้งแต่ครั้งใดเขาไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าบัดนี้สาวน้อยผู้นั้นเปรียบเหมือนลูกไก่ในกำมืออสูรจะบีบก็ตายแต่จะคลายก็ตาย ลมหายใจของเธอบางเบาลงทีละนิดตั้งแต่สบตากับอสูรร้ายผู้เย็นชาอย่างแม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ แล้ว

“เจ้านายครับ”

อีริค ชามัวร์ เรียกคนเป็นเจ้านายก่อนกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีให้เป็นภาพคอนเสิร์ตของซูเปอร์สตาร์สาวน้อยแสนสวย

ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนฉายประกายเจิดจ้าแม้ในยามที่หรี่ตาลงมองภาพในทีวีจอยักษ์ ร่างบางระหงสวยสดยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางเวทีท่ามกลางผู้ชมจำนวนมากต่างโบกไม้โบกมือ และไฟกะพริบวิ่งเป็นตัวหนังสือเขียนไว้ว่า “รักญาญ่าที่สุด” เธอเหมาะกับสิ่งนี้ คู่ควรกับเสียงกรีดร้องอย่างชื่นชมของผู้คนนับหมื่น ซูเปอร์สตาร์สาวสวยทั้งน้ำเสียงและรูปร่างหน้าตา สวยจนคนมองต้องข่มใจระงับความใจอ่อนที่ตีขึ้นเป็นระลอกอย่างเนิบช้า ความแค้นฝังรากลึกมายาวนานรอวันที่จะเอาคืนให้สาสม

เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าที่เขาเจ็บหลายร้อยเท่า

“ญาญ่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ฉันยังจำเธอได้ไม่มีวันลืม แม่ระฆังแก้วเตรียมตัวรับการลงทัณฑ์จากฉันได้แล้ว”

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของญารินดา หญิงสาวจึงคิดจะพามารดาไปวัด

“แม่จ๋า วันนี้ญาว่าง ญาอยากจะทำบุญไหว้พระ แม่พาญาไปวัดหน่อยนะจ๊ะ”

“ญาน่าจะบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวาน แม่จะได้เตรียมกับข้าวไปใส่บาตร”

“ญาว่าจะไปถวายสังฆทานให้เจ้ากรรมนายเวรค่ะ พักนี้ญามีความรู้สึกแปลกๆ เลยอยากทำสังฆทานสักหน่อยค่ะแม่”

“งั้นเหรอลูก ได้สิเดี๋ยวเราต้องไปซื้อเครื่องสังฆทานกันก่อนนะ”

นางสมศรีลุกขึ้น พลันก็รู้สึกเจ็บหน้าอกจนต้องทรุดลงไปใหม่

“แม่เป็นอะไรไปคะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไร ไปเถอะเรารีบไปกันก่อนแดดจะร้อนกว่านี้”

ญารินดามองตามมารดาที่เดินนำไปยังรถ คนเป็นลูกจึงหมดคำถามแล้วเดินตามไป

หลังจากถวายสังฆทานเสร็จ ญารินดาจึงตัดสินใจพานางสมศรีไปโรงพยาบาล เพราะเป็นห่วงเป็นใยและเห็นสีหน้าซีดเซียวลงของแม่ ทำให้เธอไม่อาจทนอยู่เฉยได้

“แม่บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะญา ไม่เห็นต้องพามาโรงพยาบาลแบบนี้เลย อีกอย่างโรงพยาบาลนี้ก็แพงหูฉี่ แม่เคยได้ยินคนเขาพูดกัน เข้าไปไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร ค่ารักษาอย่างต่ำก็เป็นหมื่น”

“โธ่แม่จ๋า ญามีเงินรักษาแม่หรอกจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ”

“ตู๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบย่อมดังขึ้น หญิงสาวจึงหยุดการสนทนากับแม่ แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดรับสาย คนที่โทรเข้ามาคือมุกรตีนั่นเอง

“ว่าไงคะพี่มุกคนสวย”

“ต๊าย...ถูกใจที่สุด ขอโทษนะจ๊ะที่โทรมาหาทั้งที่วันนี้เป็นวันพักผ่อน”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่มุกมีอะไรกับญาญ่าคะ”

“คือว่า...มีสคริปที่น้องญาญ่าจะต้องท่องค่ะ แต่พี่ดันท้องเสียอย่างแรง เลยเอาไปให้น้องญาญ่าไม่ได้”

“อ๋อ...พี่มุกจะให้ญาญ่าไปเอาสคริปมาท่องใช่ไหมคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวญาญ่าจะไปเอาเอง”

“ขอบคุณน้องญาญ่านะคะ น่ารักที่สุด อูย...พี่มุกถูกข้าศึกโจมตีอีกแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ”

ญารินดาวางสายยิ้มๆ เธอจูงมือแม่เข้าไปในโรงพยาบาล จัดการทำตามขั้นตอนทั้งหมด พอแม่เข้าห้องตรวจเธอก็นั่งรออยู่หน้าห้องไม่ได้ตามเข้าไป ครู่ใหญ่ๆ กว่าที่นางสมศรีจะเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“หมอว่าไงมั่งจ๊ะแม่”

“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกญา แค่รู้สึกเพลียๆ คงเพราะพักผ่อนน้อยน่ะ เอ้อ...ได้ยินว่าญาจะต้องไปเอาอะไรที่บ้านมุกเหรอ งั้นญาไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวแม่กลับบ้านเอง แม่ขี้เกียจไปด้วยน่ะ”

“เอางั้นหรือจ๊ะแม่” เธอมองแม่อย่างครุ่นคิด สีหน้าของแม่แม้จะยิ้มแย้มดูคล้ายคนแจ่มใส แต่หน้าซีดๆ นั้นก็ยังดูเหมือนคนไม่สบายอยู่มาก

“เอางี้แหละลูก ไม่ต้องห่วงแม่นะ” นางสมศรีย้ำเพื่อไม่ให้ลูกเป็นห่วง

ญารินดาจึงหยิบเงินในกระเป๋ายัดใส่มือแม่ และกำชับว่าให้นั่งแท็กซี่กลับบ้านจะได้ไปพักผ่อนไวๆ นางสมศรีไม่อยากมีปัญหาจึงพยักหน้ารับคำ ลูกสาวคนสวยจึงเดินจากไปเงียบๆ คนเป็นแม่มองตามจนลูกสาวลับตา ก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกให้ไปรับยา

ญารินดาขับรถไปเรื่อยๆ อีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงบ้านผู้จัดการส่วนตัว อยู่ดีๆ ก็เห็นควันลอยขึ้นมาจากกระโปรงหน้ารถแล้วเครื่องยนต์ก็สะดุดจนต้องจอดเข้าข้างทาง หญิงสาวผู้ไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์เลยอย่างเธอก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก จะโทรหามุกรตีแบตเตอรี่มือถือก็ดันมาหมดได้เหมาะเจาะ