1/1

หมอขจรศักดิ์เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมสาวน้อยถึงจดจำเรื่องเลวร้ายนั้นไม่ได้ แต่เก็บเอามาเป็นภาพฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาตลอด ครั้นจะถามถึงก็กลัวเธอจะคิดมากและกลับไปเป็นสภาพเดิม ฉะนั้นหากเธอลืมเลือนมันไปก็เป็นการดีไม่ใช่เหรอ หมอหนุ่มจึงไม่คิดจะถามไถ่เธอ ได้แต่พูดคุยปรึกษากับนางสมศรีตลอดเวลา อาจเป็นเพราะความทรงจำของเธอไม่ต้องการเก็บความเจ็บปวดนั้นไว้ก็เป็นได้ แต่ความจริงมันยังวิ่งวนอยู่ในหัวใจของเด็กสาวเรื่อยมา

“นิดหน่อยค่ะ แต่เห็นมีคนร้องเพลงของเราได้ ญาญ่าก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ พี่มุกล่ะคะเหนื่อยมั้ย”

“โอ๊ย...น้องญาญ่า พี่มุกจะเหนื่อยเรื่องอะไรล่ะคะ ได้แต่นั่งฟังน้องญาญ่าร้องเพลงจนแทบเคลิ้มหลับ”

มุกรตีซับเหงื่อบนใบหน้าหวานของนักร้องสาว เธอทั้งดีใจและภูมิใจในตัวญารินดามากเปรียบเหมือนเป็นคนในครอบครัวคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ก็สาวน้อยทั้งน่ารักน่าใคร่แบบนี้ ทุกครั้งเธอจะเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ ทั้งที่ความจริงไม่มีใครทำงานหนักเท่าเธอเลยสักคน นี่ล่ะน้ำใจอันประเสริฐของญารินดาซึ่งผูกหัวใจของทุกคนให้รักใคร่ในตัวเธอ จนมีแฟนคลับหนาแน่นทั่วทั้งประเทศ

ญารินดามอบความจริงใจให้แฟนคลับทุกคนของเธอ จดหมายที่ส่งมาถึงกองพะเนินเทินทึกหญิงสาวก็ใช้เวลาว่างทยอยตอบกลับทุกฉบับ เธอใส่ใจแฟนคลับทุกคนและทุกเรื่อง ฝ่ายแฟนคลับทุกเพศทุกวัยก็รักเธอและขยันส่งของขวัญเป็นกำลังใจให้เธอจนต้องสร้างห้องขึ้นมาเพื่อเก็บข้าวของเหล่านี้

เวลานี้นักร้องสาวและแม่มีบ้านหลังใหม่และใหญ่กว่าเดิมมาก ชีวิตของทั้งคู่ผกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ บ้านเดี่ยวสองชั้นบนเนื้อที่ 50 ตร.วา. บนที่ดินแถบชานเมืองกรุงเทพ แม้จะไม่มีราคาแพงแต่ก็เป็นเครื่องยืนยันถึงความสำเร็จของเธอ

“พี่มุกก็ชอบพูดให้ญาญ่าหัวเราะอยู่เรื่อย”

“พี่พูดจริงนะคะ น้องญาญ่าดีแบบนี้ พี่มุกคงไปไหนไม่รอด”

“แล้วพี่มุกจะไปไหนล่ะคะ หรือว่าเบื่อญาญ่าแล้ว”

“ใครจะกล้าเบื่อน้องญาญ่ากัน พี่มุกไม่ไปไหนก็เพราะไม่มีทางเบื่อน้องญาญ่าเด็ดขาด ในเมื่อน้องญาญ่าของพี่มุกดีเลิศประเสริฐศรีขนาดนี้ พี่ไปก็โง่แล้วค่ะ”

ญารินดาหัวเราะร่วนอย่างน่ารัก แล้วโอบร่างมุกรตีผู้ที่เป็นทั้งผู้จัดการส่วนตัวและพี่สาวด้วยความรักไม่ใช่การเสแสร้งหรือแกล้งทำ

“ญาญ่าก็ไม่ให้ไปหรอกค่ะ ก็ญาญ่ารักพี่มุกจะตาย”

“ไปค่ะ กลับบ้านดีกว่า ได้เวลาพักผ่อนแล้ว พี่มุกจัดการพักร้อนให้น้องญาญ่า 3 วัน อยากให้พักมากกว่านี้นะคะ แต่งานใหญ่รออยู่”

“เอ๊ะ...งานอีเว้นท์หรือคะ เอ...ก็ไม่น่าจะใหญ่นะคะ ญาญ่าก็ออกงานอีเว้นท์อยู่บ่อยๆ”

เพราะเธอออกงานอีเว้นท์เป็นประจำ เรียกว่างานใหญ่งานเล็กเธอไปหมด ไม่มีการปฏิเสธหรือบ่ายเบี่ยงเลย นอกจากจะตรงกับงานคอนเสิร์ตเท่านั้น แต่เท่าที่รู้หลังจากได้พักผ่อน 3 วัน ตามที่ผู้จัดการจัดตารางให้ งานอีเว้นท์ที่ว่าก็เป็นงานเปิดตัวนิตยสารทางดนตรีฉบับใหม่เท่านั้น

“งานนี้ใหญ่ตรงที่เจ้าของงานค่ะ น้องญาญ่าอาจยังไม่รู้จัก แม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ นักแต่งเพลงชื่อก้องโลก ผู้ที่กุมบังเหียนของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของอเมริกา ที่จริงพ่อหนุ่มสุดหล่อเนื้อหอมนี่เป็นคนอังกฤษค่ะ แต่จะเรียกว่าอังกฤษเสียทีเดียวก็ไม่ถูก เพราะเขาถือ 3 สัญชาติ อังกฤษ อเมริกัน และพี่ไทยของเรา ที่สำคัญเขารวยเข้าขั้นอภิมหาเศรษฐีติดอันดับ 7 ของโลก เพราะไหนจะสมบัติเก่าของพ่อ นั่นก็รวยจนไม่รู้เท่าไหร่แล้ว แถมยังเพราะพรสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาดังฟู่ฟ่า อืม...เรียกว่าแต่งเพลงให้ใครร้อง นักร้องคนนั้นก็ดังเป็นพลุแตก แล้วทีนี้รายได้มหาศาลจะไหลไปไหนล่ะคะจริงมั้ย”

“โอ้โห...คนอะไรจะเก่งขนาดนั้นกันคะ แต่ถ้าจริงอย่างที่พี่มุกบอก แสดงว่าเขาเข้าขั้นเป็นอัจฉริยะเลยนะ”

“ใช่สิคะ เขาเป็นอัจฉริยะทางด้านดนตรีตั้งแต่ยังละอ่อนโน่น ถ้าเขาแต่งเพลงให้น้องญาญ่าร้องสักเพลงหนึ่งก็ดีนะคะ พี่มุกว่างานนี้น้องญาญ่าของพี่มุกได้โกอินเตอร์แน่นอน”

นักร้องสาวไม่ได้คิดวางแผนเหมือนผู้จัดการสาว เธอหัวเราะอย่างเห็นว่าคงไม่เกี่ยวกับเธอ มุกรตีก็พูดไปอย่างนั้นด้วยความเป็นคนช่างพูดอยู่แล้ว ก็แหม...อัจฉริยะอย่างผู้ชายคนนั้น เขาจะแต่งเพลงให้เธอร้องได้ไง ในเมื่อเขาคงจะแต่งเพลงให้ระดับนักร้องชื่อก้องโลกมากกว่า อย่างเธอเรียกว่าเป็นนักร้องหน้าใหม่ที่กำลังหัดเดินเตาะแตะ แต่เพราะมีกำลังใจมากมายจึงยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

“นายครับ เรื่องที่นายให้ทำ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ”

“ดีมาก งานนี้แกได้ความดีความชอบไปเต็มๆ เลยสจ๊วต ฉันอนุญาตให้พักร้อนได้หนึ่งเดือน พร้อมเงินสดให้แกไปเที่ยวรอบโลกได้สบายๆ จะพาสาวที่ไหนไปก็ตามใจแก หรือจะไปหาเอาข้างหน้าก็เรื่องของแก”

“โอ้...ขอบคุณนายมากครับ ดูท่านายจะดีใจมากสิครับ”

หนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนยืนกุมมือตรงหน้าขา เขามองหน้าผู้เป็นนายยิ้มๆ ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขราวกับคนสมหวังในความรัก แต่สจ๊วต บิลลี่ รู้ดีว่าไม่ใช่ เจ้านายหนุ่มโคตรรวยของเขาไม่เคยมีความรัก แถมเป็นคนเย็นชาหรือจะเรียกว่าเลือดเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งบนขั้วโลกเหนือก็ว่าได้

“ใครบ้างจะไม่ดีใจ ที่ได้เอาคืนคนสมใจมั่งล่ะ”

“แต่ว่าเธอคนนั้น...คง...หมดสิ้นอนาคตไปในพริบตา”

“ทำไม แกสงสารหล่อนงั้นเรอะ”