บทนำ /4

ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจะจับต้นแขนเล็กเพื่อปลอบโยน เขาคิดว่าเธอคงขวัญเสียกับคนมากมายที่กรูกันเข้ามาเหมือนแร้งทึ้ง แต่ที่จริงแล้วสิ่งที่ทำให้ญารินดาหวาดกลัวจนแทบช็อกก็เพราะคนตรงหน้าต่างหาก

พอมือใหญ่สัมผัสต้นแขนเล็ก เด็กสาวก็สะบัดฉับแล้วโดยที่มาคัสไม่ทันตั้งตัว ถุงไข่ในมือน้อยก็กระทบกับใบหน้าจนเจ็บ แต่นั่นยังไม่เท่ากับไข่ไก่ที่แตกเลอะหน้าและเสื้อผ้าราคาแพงของเขา ร่างสูงถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะเช่นเดียวกับทุกคนที่ต่างมองมายังเขาเป็นตาเดียว

ญารินดายังคงกรีดร้องเสียงดังราวกับคนบ้า ร่างเล็กซุกหน้าลงบนพื้นเวทีเนื้อตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัวสุดขีด เสียงของเธอดังเข้าไปถึงในครัวและนางสมศรีก็จำได้ดีจึงวิ่งออกมาดู เธอกอดร่างลูกสาวแน่นไม่สนใจว่าใครจะมองมายังไง พวกเธอเป็นเพียงคนจนที่เกิดในสลัมจึงไม่อินังขังขอบหรืออับอายกับสายตานับร้อย แต่...

มาคัสตัวสั่นเทิ้มจนฟันกระทบกันดังกึก ความอับอายวิ่งวนอยู่รอบตัวก่อนพุ่งใส่ร่างจนกระอัก อัจฉริยะทางด้านดนตรีลุกขึ้นยืนเขาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ดูแววตาของพวกนั้นสิ เหมือนกับขบขันในตัวเขาเสียเต็มประดา ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลยแม้กระทั่งเด็กคนนั้น เขาก็เป็นฝ่ายช่วยเธอแต่กลับได้รับสิ่งตอบแทนมาแบบชนิดที่เรียกว่า แทบแทรกแผ่นดินหนี

แสงแฟลชจากกล้องในมือนักข่าวต่างกดภาพของเขาในสภาพที่น่าเกลียด และแน่นอนว่าคงต้องเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งบนหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในวันรุ่งขึ้น ร่างสูงวิ่งฝ่าผู้คนออกไปจากโรงแรมอย่างไม่อาจทานทนกับสภาพน่าสมเพชของตนไปมากกว่านี้ รวมทั้งป้าเฮเลนก็วิ่งตามหลานชายไปด้วยความคิดไม่ถึงว่าหลานชายจะมีสภาพเช่นนี้

จบกัน...อัจฉริยะทางด้านดนตรี อนาคตคงดับวูบ ข่าวคงประเคนไปต่างๆ นานา ดีไม่ดีอาจลงว่ามาคัสทำมิดีมิร้ายกับเด็กน้อยจนถึงขั้นเสียสติ ในช่วงที่กำลังชุลมุนอยู่นั้นก็เป็นได้

“มาคัส หลานจะไปไหน”

ป้าเฮเลนถามเมื่อตามหลานชายขึ้นรถได้ทัน ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงจนผู้เป็นป้าต้องจับพนักพิงแน่น

“ป้าไม่เห็นหรือไง ชื่อเสียงของผมป่นปี้หมดแล้ว จะให้ผมยืนให้นักข่าวเก็บภาพน่าเกลียดนี่ไปขายหรือไง ผมไม่อยู่มันแล้วที่นี่” มาคัสสบถ ดวงหน้าคมแดงก่ำด้วยความโกรธ

“แล้วหลานจะไปอยู่ไหน หรือว่า...”

“ใช่แล้ว ผมจะไปอเมริกา ผมจะกลับไปอยู่บ้านเกิด”

“แต่ป้าคิดว่าตอนนี้หลานกำลังโด่งดังที่เมืองไทยมากนะ”

“ป้าก็ดีแต่พูด ไม่เห็นรึไงว่าตอนนี้สภาพผมเป็นยังไงบ้าง ผมคงทนอยู่ให้คนหัวเราะเยาะไม่ได้อีกต่อไป ผมจะไปอเมริกา ผมตัดสินใจแล้ว อย่ามาห้ามผมเสียให้ยาก”

ป้าเฮเลนเองเข้าใจสถานะของหลานชายดี ถ้าเป็นเธอก็คงไม่มีหน้าจะอยู่ที่เมืองไทยอีก ยิ่งดังมากเท่าไหร่พวกนักข่าวก็ยิ่งสนุกที่จะเอาข่าวไปลงเรียกยอดขายถล่มทลาย แต่ไม่สนใจกับคนที่ชื่อเสียงป่นปี้

เฮ้อ...เกิดอะไรขึ้นหนอ เด็กคนนั้นเป็นอะไรถึงได้ทำอย่างนี้กับหลานชายผู้โด่งดังของเธอ

“กรี๊ดๆ ญาญ่าๆ”

ญาญ่า หรือญารินดา อวัสดางค์ นักร้องสาววัย 22 ปี พาเรือนร่างอรชรขาวผ่องพร้อมรอยยิ้มหวานเข้าไปรับช่อดอกไม้จากแฟนคลับที่ต่างก็ตั้งใจนำมามอบให้ สาวน้อยซูเปอร์สตาร์โปรยยิ้มหวานมากเสน่ห์ให้ทุกคนในพินโนเปี้ยนโดม ซึ่งเป็นสถานที่จัดแสดงคอนเสิร์ตที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย จุคนได้ถึง 30,000 คน

จากเด็กสาวที่เกิดในสลัมบัดนี้กลายเป็นนักร้องดังระดับซูเปอร์สตาร์ของเมืองไทย ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยที่เคยเข้ารับการบำบัดทางจิตจะโด่งดังได้ถึงขนาดนี้ แม้แต่คนเป็นแม่ยังคิดไม่ถึงหรือกระทั่งคุณหมอเจ้าของไข้ นพ.ขจรศักดิ์ รัตนมงคล ก็คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะทำความฝันให้เป็นจริงขึ้นมาได้ การเปลี่ยนแปลงเป็นที่น่าพอใจหรือจะเรียกว่าดีเยี่ยมเลยก็เป็นได้ หลังจากเข้ารับการบำบัดเมื่อ 10 ปีก่อน อาการหวาดกลัวจนเกือบช็อกของเธอ ทำให้ทั้งคนเป็นแม่และหมอเจ้าของไข้ ต่างคิดว่าคงยากต่อการรักษา แต่ดูเหมือนเด็กสาวจะมีความฝันเต็มเปี่ยมซ้ำยังมีพรสวรรค์ที่น่าชื่นชม หลังจากฟูมฟักรักษาเธอไม่นาน อาการของเด็กสาวก็ทุเลาลงด้วยเสียงเพลง

หมอขจรศักดิ์ตัดสินใจรับญารินดาเป็นเด็กในปกครอง เพื่อปกปิดอดีตอันน่าขื่นขมของเธอ และส่งเด็กสาวเข้าประกวดร้องเพลงตามที่ได้สัญญากับเธอไว้ และเธอก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังคว้ารางวัลชนะเลิศมาครอบครอง จากนั้นก็มีค่ายเพลงติดต่อเข้ามามากมาย จนตัดสินใจร่วมงานกับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของไทยอย่างค่ายเอ็มมิวสิค

“เหนื่อยมั้ยคะน้องญาญ่า”

มุกรตี วสินธารา ผู้จัดการส่วนตัวของญารินดารับช่อดอกไม้มากมายให้อ้อมแขนเรียวบางมาถือไว้ ก่อนถามด้วยความเป็นห่วงระคนเอ็นดู

เธอทำงานร่วมกับนักร้องสาวมานานแล้ว จากนักร้องธรรมดากลายมาเป็นซูเปอร์สตาร์ของเมืองไทย ญารินดาไม่เคยทำให้เธอผิดหวังหรือเหนื่อยใจเลยสักครั้ง สาวน้อยทำงานหนักและสู้ชีวิตมาก เรียกว่าถึงจะดังเปรี้ยงปร้างแต่เธอก็ไม่เคยลืมกำพืดเดิมของตน และไม่คิดจะปิดบังมุกรตีเลยสักครั้ง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับญารินดา มุกรตีรู้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องของอดีตอันขมขื่นที่แม้แต่ตัวนักร้องสาวเองก็แทบจำไม่ได้