บทนำ /3

มาคัสเหลือบตาสีฟ้ามองลอดปีกหมวกไปยังร่างเล็กของเด็กหญิงผมแกละ เสียงของเธอทำเอาเขาอดทึ่งไม่ได้ มันมีเสน่ห์เหลือล้นจนเขาต้องมองตาม ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเสียงของเด็กน้อย อายุของเธอไม่น่าจะเกิน 10 ขวบด้วยซ้ำ เขาเห็นเพียงใบหน้าขาวใสอมชมพูด้านข้าง ปลายจมูกโด่งรั้นและกลีบปากที่เผยอออกร้องเพลง ถ้าโตขึ้นคงสวยไม่แพ้นางฟ้าบนสวรรค์ แต่ไม่ยักรู้ว่านางฟ้าจะชอบร้องเพลงด้วย

ที่สำคัญ ใบหน้าเล็กตอนร้องเพลงนั้นดูมีความสุขมาก ความสุขที่ได้ร้องเพลง ไม่เหมือนนักร้องบางคนเสียงไม่ได้เรื่องแต่ใช้หน้าตาเข้ามาเป็นนักร้อง แปลก...ค่ายเพลงเหล่านั้นก็รับเป็นนักร้องในสังกัดไปได้ คงเป็นเพราะตั้งใจจะขายหน้าตานักร้องมากกว่าน้ำเสียง

เมื่อยังไม่มีใครมาเรียก มาคัสก็รั้งรอเด็กสาวอยู่บริเวณนั้น เขาอยากทำความรู้จักกับเธอ อยากรู้ว่าเธอชื่ออะไร เป็นใคร อยู่ที่ไหน แล้วมาทำอะไรที่นี่ เด็กตัวน้อยอย่างเธอเวลานี้ควรจะอยู่ที่บ้านมากกว่า มาคัสไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเด็กสาวตัวเล็กแค่นี้ ความต้องการในบางอย่างมันพุ่งเข้าหาอย่างรุนแรง ความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

‘มาคัส แกอย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ ผู้หญิงมากมายที่อยากให้แกเลือก แต่ไม่ใช่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้น’

ชายหนุ่มแม้วัยจะเพียงน้อยนิดแต่ประสบการณ์อันมากล้นในทุกเรื่อง รู้สึกร้อนวูบวาบและหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องเดินกลับไปหน้าเวที บัดนี้การจัดเตรียมเวทีเสร็จสิ้นแล้ว มาคัสถึงกับถอนใจยาวอย่างโล่งอก อย่างน้อยการหวนกลับมาหาสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดคงจะดีกว่าการรอคอยเด็กน้อยตัวกระจ้อยร่อยแต่เสียงใสดังระฆังแก้วคนนั้น

เพราะทั้งวิ่งทั้งกระโดดโลดเต้นทำให้เด็กน้อยสะดุดขาตัวเองล้ม หัวเข่ากระแทกพื้นถนนอันแสนร้อนจนแตกเลือดออกซิบ ทำให้เธอต้องหาที่นั่งพักและใช้ปากเป่าหัวเข่าแดงถลอกของตน

“โอ๊ย! ไม่น่ากระโดดเลย เจ็บจัง”

เด็กสาวตัวน้อยบ่นก่อนพยุงกายลุกขึ้นเดินต่อไปยังร้านขายของชำตรงหัวมุมถนน ไม่นานเธอก็มีถุงใส่ไข่ไก่ 2 ถุง ติดมือ 2 ข้าง ร่างน้อยเดินกะเผลกกลับเข้าไปในโรงแรม ความจริงจะมีอีกประตูหนึ่งซึ่งใช้สำหรับคนครัวเดินเข้าออก แต่เด็กสาวเลือกเดินเข้าประตูใหญ่อย่างเช่นขาไปเพราะไม่ต้องเดินอ้อมไกล

แต่การกลับเข้ามาอีกครั้งก็ทำให้เธอถึงกับงุนงงไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนถึงได้มากมายจนต้องเบียดเสียดเช่นนี้ ความสงสัยทำให้เธอแทรกร่างน้อยนิดเข้าไปหาต้นตอ พลันเห็นภายในห้องบอลรูมเบื้องหน้ามีเวทีขนาดเล็ก มีเปียโนหลังใหญ่ตั้งอยู่พร้อมกับร่างสูงเพรียวซึ่งสวมหมวดปิดบังใบหน้ากำลังบรรเลงเพลงหวานด้วยเปียโนราคาแพง

ร่างเล็กแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่แถวหน้าสุด เสียงเปียโนขับกล่อมเป็นเพลงไพเราะจนเธอเคลิบเคลิ้ม ดวงตากลมโศกจับจ้องไปยังร่างหลังเครื่องดนตรีสุดหรู ซึ่งมีไว้สำหรับพวกเศรษฐีเท่านั้นที่จะเล่นมันได้ สำหรับเด็กสาวซึ่งเกิดมาจากสลัมอย่างเธอคงไม่มีทางได้แตะปลายนิ้วสัมผัสมัน

ถ้ามีสักวันหนึ่ง เธอได้ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้หลังเปียโนบ้างก็คงดี...

เด็กสาวปล่อยตัวปล่อยใจให้เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงดนตรีด้วยการหลับตาลงและฮัมเพลงในลำคอเบาๆ แม้เพลงที่เธอฮัมนั้นจะไม่รู้ว่าเป็นเพลงอะไรและมีความหมายใด แต่เธอก็มีความสุขที่ได้ทำเสียงคลอตามอย่างไร้ความหมาย

ท่ามกลางเสียงเปียโนอันไพเราะ มาคัสกลับได้ยินเสียงหวานใสคลอแผ่วเบา ดวงตาสีฟ้าภายใต้ปีกหมวกลายสก๊อตเหลือบขึ้นมองผู้คนที่จอแจกันอยู่หน้าเวที เบื้องหน้าของกลุ่มนักข่าวและแฟนคลับทั้งหลายที่ต่างเข้ามาทำข่าวและร่วมให้กำลังใจอัจฉริยะหนุ่มหล่อ มีร่างเล็กผมแกละยืนหลับตาพริ้ม รอยยิ้มประดับบนมุมปากลึกเมื่อเห็นในมือน้อยถือถุงไข่ทั้งสองมือ เขาหลับตาลงเพื่อวางสมาธิจดจ่ออยู่กับดนตรี จนกระทั่งเสียงเพลงหยุดลง

เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วบริเวณห้องบอลรูมพร้อมเสียงดังเซ็งแซ่ทำให้เด็กสาวลืมตาขึ้นมอง ทันใดนั้นผู้คนจากด้านหลังก็เบียดกันมาถึงด้านหน้า เป็นเหตุให้ญารินดาถูกเบียดและล้มลงจนไข่ถุงหนึ่งแตกเละ แผลบนหัวเข่าถูกกดซ้ำเป็นครั้งที่สอง

“อุ๊ย!”

มาคัสเห็นดังนั้นก็กระโดดลงจากเวทีเข้าไปฉุดร่างเล็กให้ลุกขึ้นก่อนที่เด็กน้อยจะถูกเหยียบ เป็นจังหวะเดียวกับที่หมวกของเขาร่วงลงจากศีรษะ เผยให้เห็นผมเส้นเล็กสีบลอนด์ล้อมกรอบใบหน้าขาวเข้มประดับด้วยดวงตาสีฟ้าใส เขาดึงร่างน้อยขึ้นไปบนเวทีก่อนที่แฟนคลับจะแห่กันเข้ามารุมทึ้ง แม้จะมีการ์ดคอยกันแต่ก็คงสู้แรงคนมากมายไม่ไหว

“อะไรกันนะเนี่ย ทำกรี๊ดกร๊าดกันเหมือนชะนีบ่าค่าง หรือไม่ก็แร้งกาคอยรุมทึ้งเหยื่อ น่าสมเพช”

เสียงสบถเบาๆ แต่คนในอ้อมแขนนั้นได้ยินชัดเต็มสองหู ญารินดาหันหลังไปมองคนที่กอดเธอแน่นจากด้านหลัง แล้วพลันร่างกายก็ชาวาบเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างหวาดกลัวสุดขีด

“กรี๊ดๆๆๆ”

มาคัสถึงกับผงะเมื่อเด็กสาวกรีดร้องเสียงลั่น เธอหลับหูหลับตากรี๊ดเสียงใสดังกลบเสียงจากแฟนคลับจนผู้คนนับหลายร้อยคนถึงกับเงียบเสียงและหยุดความเคลื่อนไหวราวกับถูกสาป

“เฮ้ๆ นี่สาวน้อยเธอหยุดร้องได้แล้วน่ะ”