บทที่ 3

แล้วถ้าลูกชายของท่านกลับมาล่ะ

ในครัวบ้านของคุณธรรม

“คุณหนูฟางเป็นลูกเต้าเหล่าใครนะ ไอ้ชะเลง” ขาบคนสวนถามด้วยความอยากรู้

“ลูกของท่านผู้มีพระคุณน่ะ ชื่อว่า คุณวารีกับคุณอมร ทั้งสองคนประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต ฉันก็ถามคุณธรรม ตอนที่นั่งรถไปกับคุณธรรมน่ะแหละ ท่านก็เลยเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนตอนที่ท่านหนุ่ม ๆ ท่านขับรถไปประสบอุบัติเหตุแถวบ้านคุณวารีกับคุณอมร สลบไสลไปตั้งสามสี่วัน ดีว่าได้สองผัวเมียนี่แหละช่วยเหลือ ก็เลยรอดตายกลับมา แล้วตอนที่คุณธรรมอยู่โรงพยาบาลน่ะนานโขทีเดียวกว่าจะฟื้นความจำได้ เห็นคุณธรรมเล่าว่าอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนเลยนะ

อีกอย่างในสมัยก่อน กว่าจะส่งข่าวไปถึงพ่อกับแม่ของคุณธรรมได้ ก็เห็นบอกว่าลำบากกันน่าดู ตรงนี้แหละที่ท่านยังซาบซึ้งใจไม่เคยลืม ท่านยังคงติดต่อกันเป็นประจำกับคุณวารีและคุณอมร พอรู้ว่าทั้งคู่เสียชีวิตก็รีบไปดู

แต่ว่าตอนที่ไปงานศพน่ะสิ โอ้โห… ไม่อยากจะเล่าเลยนะ คนเนี่ยมามุงกันเต็มเลย ตอนแรกก็สงสัยว่ามีเรื่องอะไรกัน สรุปว่าเป็นเจ้าหนี้ทั้งนั้นเลยที่มาทวงถามเพื่อจะเอาเงินคืน ไม่รู้ว่าคุณวารีกับคุณอมรไปทำอะไรเอาไว้ ถึงเป็นหนี้สินมากมาย

โอ๊ย... เจ้าหนี้ก็หน้าเลือด ต่างมามุงดู จะแย่งเอาโน่นเอานี่ ทั้ง ๆ ที่ทรัพย์สินอะไรก็มีแค่หยิบมือ สรุปคุณธรรมได้ยื่นมือเข้าไปช่วย และก็ใช้หนี้ให้คุณวารีกับคุณอมรทั้งหมดเลย

อีกเรื่องนึง ญาติพี่น้องทั้งของพ่อของแม่ก็หายหน้าไปเลย ไม่มางานศพสักคนเดียว เนี่ยคุณท่านก็เลยต้องเอาคุณภูมิใจเธอมาด้วย

เฮ้อ... น่าสงสารเนอะ ชีวิตคนเราไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“มีเงินเขานับเป็นน้อง มีทองเขานับเป็นพี่ แต่ถ้าไม่มีอะไร แถมเป็นหนี้อีก ไม่มีเหลือญาติพี่น้องสักคน”

“เออ คุณหนูภูมิใจนะ ก็ไม่ลำบากแล้วแหละ ถ้าได้มาอยู่ที่นี่น่ะ”

“คุณธรรม ท่านใจดีมากเลยนะ เนี่ย จัดห้องของคุณปีให้กับคุณฟางเธออยู่เลยนา”

“แล้วถ้าคุณปีกลับมา จะไม่เดือดร้อนเหรอคะ คงจะมีเรื่องกันแน่ ๆ ยิ่งไม่ชอบให้ใครไปยุ่งกับห้องของตัวเองอยู่”

“เฮ้ย... นั่นคือคุณปีสมัยเด็ก ๆ นะ คุณปีไปอยู่เมืองนอกมาตั้งห้าหกปีแล้ว นิสัยก็คงเปลี่ยนไปแล้วมั้ง อีกอย่างเห็นคุณธรรมบอกว่าถ้ากลับมา ท่านจะให้คุณปีไปสร้างบ้านอยู่อีกที่หนึ่ง ไม่ต้องมาอยู่กับท่าน เพราะว่าท่านน่ะรำคาญ ไม่ชอบอะไรนะ คุณธรรมเปรยว่า ท่านไม่ชอบ เอ่อ … คุณเชอรี่ แฟนของคุณปีน่ะ”

“แหม พี่ชะเลงรู้มากจริง ๆ นะ ไม่รู้ว่าเป็นคนขับรถหรือว่าเป็นนักสืบ” อุ่นแขวะ

“ฮ่า ๆ ไม่อยากจะพูด คุณธรรมน่ะไว้ใจพี่ที่สุด มีอะไรเล่าให้ฟังทุกเรื่องเลย”

“จ้า แต่นี่ก็ไม่ใช่ย่อยเนอะ ใครถามอะไรรู้หมด บอกเขาได้หมดเลย เฮ้อ...”

“แหะ ๆ” ชะเลงหัวเราะด้วยความกระดากอาย

“เออ ว่าแต่ว่า ได้ข่าวคุณปีจะกลับมา แล้วคุณปีจะกลับมาที่นี่เมื่อไหร่นะ”

“ก็คงจะเป็นเดือนหน้านั่นแหละ”

“ดีใจจังเลย ไม่ได้เจอคุณปีตั้งหลายปีแล้ว อยากเห็นหน้า ไม่รู้คุณปีจะหล่อขึ้นมากไหมเนอะ”

“นึกถึงจัง เฮ้อ... คุณปีหน้าตาเหมือนคุณผู้หญิงเนอะ ทั้งขนตา ทั้งจมูก ทั้งปาก ฮ้าย... พูดแล้วก็คิดถึงจริง ๆ” คำพูดที่ฟังดูเศร้าเมื่อคิดถึงคนที่จากไป

“คุณปีคงเสียใจตอนที่คุณแม่เธอเสียน่ะ พอไปกรุงเทพฯ แล้ว ก็ไม่กลับมาบ้านเราอีกเลย แล้วยิ่งไปเรียนเมืองนอกอีก ก็ยิ่งไปใหญ่ ว่าแล้วก็คิดถึงจังเลยเนอะ” สีหน้าเศร้าเมื่อเอ่ยถึงขุนพล

“ถ้าคุณปีกลับมานะ พี่อิ่มจะทำของโปรดของคุณปีให้กินทุกวันเลย มีอะไรบ้างน้า…” ทำท่าคิด

“นี่พวกแกไปทำงานกันได้แล้วไป กี่โมง กี่ยามแล้ว ดูนาฬิกาด้วยสิ” ลุงขาบชี้ให้ทุกคนดูนาฬิกาที่แขวนตรงฝาผนัง

“ได้เวลาตั้งโต๊ะอาหารเย็นแล้วเนี่ย”

“เดี๋ยวคุณธรรมท่านก็จะเอะอะให้อีกหรอก ไป แยกย้ายกันไปทำงาน” ลุงขาบคนสวนรีบออกปากไล่ให้ทุกคนแยกย้ายกัน

แม่หนูภูมิใจนั่งอยู่ในห้อง ตาก็กวาดมองข้าวของต่าง ๆ ที่คุณธรรมได้จัดหาเอาไว้ให้ เธอรู้สึกดีใจมาก ช่วงเวลาที่เลวร้ายเพราะสูญเสียพ่อและแม่ เธอเสียใจมากอยู่แล้ว คุณธรรมมีพระคุณเหลือเกินที่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ และพาเธอให้พ้นมาจากสภาพตรงนั้น สาวน้อยยังนึกถึงสายตาของผู้คนที่จ้องมองเธอในวันที่จัดงานศพให้กับพ่อกับแม่ มันอดสูในหัวใจยิ่งนัก

“คุณลุงคะ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า ให้หนูฟางได้ตอบแทนพระคุณของคุณลุงบ้างนะคะ คุณลุงมีพระคุณกับหนูมากเหลือเกิน ต่อไปถ้าคุณลุงมีอะไรให้หนูทำ หนูก็จะยินดีทำค่ะ” เด็กสาวยกมือพนมไหว้ ก่อนจะกราบลงไปบนหมอนด้วยความซาบซึ้งใจ นึกถึงแต่ใบหน้าของคุณธรรมเจ้าของบ้าน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณหนูฟางคะ คุณหนูฟาง ให้พี่อิ่มเข้าไปได้ไหมจ๊ะ”

“เข้ามาเลยค่ะ” ฟางเอ่ยปากอนุญาต พร้อมกับนั่งตัวตรงรอพี่อิ่มอยู่ที่เตียง

“คุณธรรมให้มาเชิญคุณหนูไปกินข้าวน่ะค่ะ คงจะหิวแล้วสิ มาค่ะ” พี่อิ่มเดินตรงมาจับมือเธอ แล้วก็พาเดินไปด้วยกัน

“เข้ามาสิหนูฟาง มานั่งตรงนี้ลูก” คุณธรรมพูดจาดีกับเธอมาก และเชื้อเชิญให้เธอนั่งบนเก้าอี้ใกล้กับตัวท่าน