6หมับ!!

ร่างบางระหงของแก้วเก้ากับพราวนภารีบเข้าไปในโรงพยาบาล​อย่างรีบร้อน​ เมื่อได้รับโทรศัพท์​จากโรงพยาบาลว่าโยษิตาหายตัวไป​

"ยัยผิงหายไปไหน​?"น้ำเสียงของแก้วเก้าเอ่ยเสียงสั่น​ ภายในใจของเธอมันร้อนรนราวไฟสุม​ เธอกลัวโยษิตาจะเป็นอะไรไป​ บาดแผลของโยษิตา​ยังไม่หายดี​ ซ้ำร้ายยังบาดเจ็บและสลบไสลไม่ได้สติ​ แล้วเธอจะหายไปได้ยังไง​กัน ถ้าเธอไม่ถูกใครพาไป​ หญิงสาวได้คิดอย่างกระวนกระวายใจ

"ญาติยัยผิงพากลับบ้านหรือเปล่า?" พราวพิราพูดอย่างไม่​สบอารมณ์​เท่าไรนัก​ เพราะเพื่อนของเธอรีบโทรหาตั้งแต่ได้รับข่าวจากทางโรงพยาบาล​ ซึ่งเธอติดถ่ายละครพึ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา​ หญิงสาวกำลังนอนหลับแก้วเก้าก็ดันโทรมากวน​ ให้พามาโรงพยาบาล​เป็นเพื่อนอีกต่างหาก

"แกก็รู้ว่ายัยผิงไม่มีญาติที่ไหน​ แล้วใครพาเธอไป?" พราวพิรามองหน้าเเก้วเก้าที่ทำหน้าเป็นกังวล​ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

"เขาไปอยู่กับพี่ดุรงค์​หรือเปล่า? พราวพิราพูดเสียงราบเรียบ​ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการหายไปของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย​ ทำไมเธอต้องรู้สึกอะไร​ ในเมื่อโยษิตาไม่ได้มีความสำคัญ​กับเธอขนาดนั้น

"เดี๋ยว​ลองโทรหาก่อนแล้วกัน! "มือเรียวสวยเปิดกระเป๋าสะพายก่อนจะล้วงโทรศัพท์​ราคาแพงออกมา​ ก่อนจะกดย้ำไปที่หน้าจอ​ เพื่อโทรออกหาใครบ้างคน

("สวัสดี​ครับ")​ ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น​ เมื่อดาราสวยระดับแถวหน้าของเมืองไทยโทรหาเขา

"ผิงอยู่กับคุณ​ดุรงค์​หรือเปล่าคะ?" น้ำเสียงหวานสั่นเล็กน้อยเอ่ยถามปลายสาย​ ตอนนี้หญิงสาวเป็นกังวลอย่างมาก​ กับการหายตัวไปของโยษิตา​

("ไม่ครับ​ ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วครับ ว่าแต่.. มีอะไรหรือเปล่าครับ?")​

"ผิงหายตัวไปค่ะ​ แค่นี้ก่อนนะคะ​ แก้วจะไปตามหาขนมผิงก่อน"

("ครับ")​

แก้วเก้ากดวางพร้อมทำท่าทางเคร่งเครียด​ แล้วเดินไปมาอย่างเป็นกังวล​ พราวพิรามองท่าทางของเพื่อนโดยไม่เอ่ยวาจาใดๆออกมา

ผ่านไปหลาย​วัน​ โยษิตาขยับเปลือกตาไปมาก่อนค่อยๆปรือตาขึ้น​ แต่เธอต้องหลับตาลงอีกครั้ง​ เมื่อแสงจ้าเข้ากระทบนัยน์ตา​ของเธอ หญิงสาวค่อยๆปรับสายตาให้เข้ากับแสง​ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง​ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ

"ซี๊ด!" โฆษิตาใช้มือกุมศรีษะ​ตัวเอง​ทันที เมื่อความเจ็บปวดจู่โจมหัวของเธอ​ หญิงสาวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง​ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน​ ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย​

... แล้วเธอเป็นใคร?มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...

โยษิตาสำรวจร่างกายของตัวเองไปมา​ เธอไปทำอะไรมา​ ทำไมเนื้อตัวของเธอถึงได้มีแต่รอยเขียวช้ำ​ ร่องรอยบาดแผลตามตัวของเธอก็ยังหลงเหลืออยู่​ หญิงสาวครุ่นคิดอย่างหนัก​ พยายามคิดถึงเหตุการณ์​ต่างๆที่เคยผ่านมา

แต่... เธอไม่สามารถจำอะไรได้เลย....

แกรก! ขาเรียวสวยต้องชะงัก​ขณะที่เธอจะก้าวไปที่หน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู​ โยษิตาขมวดคิ้วเป็นปมมองชายหนุ่มร่างกายกำยำตรงหน้าด้วยสงสัย​ ชายตรงหน้าอยู่ในชุดธรรมดา​ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย​ ดวงตาคมกริบสีน้ำตา​ล จมูก​โด่งเป็นสัน​ ริมฝีปากหนาอวบอิ่ม​ ดูรวมๆเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค​ แต่แววตาของเขา​กลับดูน่ากลัว

"หึ! ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาเย็น​ยะเยือก

"คุณเป็นใครคะ?" โยษิตา​เอ่ยถามชายหนุ่ม​ ราชันถึงกับแสยะยิ้มร้ายกาจมองใบหน้าเรียวสวยของหญิงสาวตรงหน้า

" จำไม่ได้เหรอ? งั้นฉันช่วยฟื้นความจำให้เอาไหม?" ชายหนุ่มยิ้มเย้ยหยันให้เธอ​

"ดีค่ะ​ งั้นช่วยตอบฉันได้ไหม​ ว่าฉันคือใคร?" หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า​ อย่างน้อยได้รู้จักชื่อตัวเองก็ยังดี​ เพราะตอนนี้ในหัวของเธอมันว่างเปล่า​ เธอจำอะไรเกี่ยวกับตัวเธอไม่ได้เลย

"เธอชื่อโยษิตา​ ชื่อขนมผิง​ หรือผิง เป็นเพื่อนของริตา"เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยแล้วเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อกลบความรู้สึกแค้นใจที่มีต่อโยษิตา

"ริตาคือใครคะ?"

"ริตาคือคนที่เธอฆ่าไงล่ะ!" ชายหนุ่ม​เอ่ยเสียง​เรียบ​ แต่แววตาฉายความเหี้ยมโหดออกมาอย่างชัดเจน

" มะ.. ไม่​จริง.. ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น"หญิงสาวส่ายหน้าไปมา​ ราชันพยายามข่มความโกรธ​เอาไว้สุดฤทธิ์​

"มึงจำความระยำ​ เลวทรามที่ทำไว้ไม่ได้หรือไง!! มึงฆ่าเมียกูอีเลว! "

" มะ... ไม่... " หญิงสาว​เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก​กับสิ่งที่ชายตรงหน้าเอื้อนเอ่ย​ เธอไม่เชื่อว่าตัวของเธอ​ จะทำเรื่องราวเลวร้ายแบบนั้น​ได้

ชายหนุ่ม​ร่างกายกำยำปรี่เข้ามาประชิดตัวเธอทันที​ พร้อมกับเหวี่ยงร่างของเธอลงบนเตียง

"กรี๊ด!" โยษิตากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ​ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าตามเข้าบีบคอของเธอแรงๆ​ การกระทำป่าเถื่อนของเขา​ มันยิ่งทำให้เธอหวาดกลัว

"กูจะทำให้มึงต้องเจ็บปวด​ เหมือนที่มึงทำกับริตา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด​ แววตาของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาโกรธ​แค้น โยษิตา​ดิ้นพยายา​มแกะมือของเขาออก​ แต่ราชันกลับเพิ่มแรงบีบมากกว่าเดิม​

"อึกๆ!" หญิงสาวดิ้นพล่านพยายาม​ดีดดิ้นแต่ไม่เป็น​ผล​ เธอเริ่มเกร็งสติของเธอเริ่มเลือนลาง​ และดูเหมือนความตายกำลังคืบคลาน​เข้ามาหาเธอ​ทุกที​

"คนที่ทำให้ริตาตาย! อย่าหวังว่ามึงจะมีความสุข​ การที่ได้เห็นมึงตายทั้งเป็น​ มันเป็นอะไรที่สาสมแล้ว​ กูจะทำให้มึงต้องเจ็บปวดเจียนตาย" ราชันเพิ่มแรงบีบลำคอขาวของเธอแรงขึ้นกว่าเดิม​ โยษิตาจับมือของเขาเอาไว้แน่น​ ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลง​ ชายหนุ่มก็คลายแรงบีบ

" เฮือก! แค่กๆ"หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ​ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าคลายแรงบีบ เขาเริ่มบีบคอเธอแรงๆอีกครั้ง​ พอหญิงสาวใกล้ขาดอากาศ​หายใจ​ เขาก็คลายแรงบีบ เขาจงใจให้เธอทรมาน

"กูอยากจะทรมานมึงให้เจ็บปวดเจียนตาย! ให้สาสมกับความเจ็บปวดของหัวใจกูตอนนี้!"

ปึก! ปึก! ปึก!

"ฉันเจ็บ!"

ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับหัวของเธอกระแทกกับเตียงแรงๆอยู่หลายครั้ง​ หญิงสาวพยายามแกะมือของเขาออก​ เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้กระทำป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้

" กรี๊ด! ปล่อยฉันนะไอ้เลว! "โยษิตากรีด​ร้องเสียงดังลั่น​ แต่ราชาไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวตรงหน้าเขาเลยสักนิด​ เขากระแทกหัวของเธอแรงๆแล้วลุกขึ้นยืนที่ปลายเตียง

"คนแบบมึงมันไม่ตายดี​ มึงรอดูหายนะของมึงได้เลย!"ชายหนุ่ม​เค้นเสียง​ มองร่างของโยษิตาด้วยความเคียด​แค้น​ เขาจะไม่มีวันให้หญิงสาว​ตรงหน้าชูคอมีความสุข​ ได้อีกต่อไป

ใช่.... เขาต้องการให้เธอเจ็บปวด...

"นายมันคนสารเลว ฮึก​ ฉันไปทำอะไรให้นาย!"ริมฝีปากบางสั่นระริก​ มองชายตรงหน้าน้ำตาคลอ​ ก่อนที่หยาดน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม​ ราชันมองใบหน้าของโยษิตาอย่างสมเพช​ สมเพชในความเสแสร้ง​ของเธอ

"มึงฆ่าริตาตายอีชั่ว!"

"กรี๊ด​ดด!!" ร่างบางของโยษิตาลอยละลิ่ว​ เมื่อถูกกระชากหัวเเล้วเหวี่ยงอัดผนัง​ จนเธอจุกและเจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง​ หญิงสาวถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที ราชันตามไปกระชากค​อเสื้อรั้งร่างของเธอขึ้น​ แล้วผลักเธอแรงๆ​ จนเซล้มไม่เป็นท่า

"ไม่​จริง! ฮึก! ฉันไม่เคยฆ่าใคร!" หญิงสาว​ส่ายหน้าเบาๆ​ทั้งน้ำตา ถึงโยษิตา​จะจำไม่ได้แต่หญิงสาวก็มั่นใจ​ ว่าเธอไม่ทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นแน่นอน ราชันจ้องใบหน้าของโยษิตาด้วยแววตา​เคียดแค้น​ชิงชัง​ เขาเกลียดผู้หญิง​ตรงหน้ามากที่สุด

เพียะ!

"โอ้ย! ฮึก!" ฝ่ามือหนาฟาดลงมาที่ใบหน้าของโยษิตา​ จนหน้าหันไปตามแรงตบ​ ความชาตอนแรกแปรเปลี่ยน​เป็นความเจ็บปวดทันที​ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั่วปากของเธอ​ 'เขามันคนใจร้าย'​เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา

"ความเลวทรามของมึงที่ทำไว้กับเมียกู​ มึงต้องชดใช้อย่างสาสม!" ชายหนุ่มประกาศ​กร้าว​ แววตาฉายความเหี้ยมโหด​ เขาย่างสามขุมเข้าไปประชิดตัวเธอ​ จนร่างบางสั่นสะท้านด้วยความกลัว​ รับรู้​ถึงความโหดร้ายคืบคลานเข้ามา

หมับ!!

"กรี๊ด​ดด!!!"