5 "หึ! เชิญ​รับกรรมให้สาสมนะขนมผิง!

ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองใหญ่​ บรรยายกาศยามค่ำคืนดวงไฟมากมายถูกเปิดส่องสว่างไปทั่ว​ ​

รถยนต์​ยังคงวิ่งขวักไขว่ราวกับถนนเส้นนี้ไม่เคยหยุดพัก​ ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองใหญ่​ ถูกปกคลุม​ไปด้วยฝุ่นควันจนแทบมองไม่เห็นดาวที่พรั่งพราวอยู่บนท้องฟ้า​

ท้องฟ้าสีนิลกลับกลายเป็นสีเทาเพราะฝุ่นควันแทน​ ถึงจะมืดค่ำแล้วผู้คนก็ยังไม่ได้หยุดพัก​ บางคนก็ยังทำงาน​ บางคนก็เลิกงานแล้ว​ ชีวิต​ทุกคนล้วนแตกต่างกัน​ และทุกคน​ต้องต่อสู้ดิ้นรนกันไป

ตกดึกของคืนนั้น​ ร่างบางในชุดสีดำใส่แมสปกปิดใบหน้า​ มือเรียวสวยเล็บสีแดงสดผลักประตูเข้าไป​ เธอมองร่างของโยษิตาด้วยความสะใจ​ ก่อนที่เธอจะถอดแมสแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเอง

ริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มขึ้นมุมปาก​ เมื่อเกมส์ดันพลิกผันไปในทันที​ และโชคชะตาเริ่มเข้าข้างเธอ เธอจ้องมองหญิงสาวที่นอนนิ่งไม่ได้สติอย่างดูแคลน ก่อนจะยกมือกอดอกตัวเองแน่นแล้วถอนหายใจออกอย่างโล่งอก

" จริงๆที่แกไม่ตายมันก็มีส่วนดีนะ... นังผิง 'หึ' " เธอก้าวขาไปใกล้ร่างบางที่นอนบนเตียงอย่างช้าๆก่อนจะใช้มือยาวลูบไล้เส้นผมของโยษิตาเบาๆ

" เฮ้อ... ช่วยไม่ได้นะแกมันแส่หาเรื่องเอง เตรียมเป็นแพะรับบาปได้เลย อีโง่! " เธอเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มอย่างพอใจกับเหตุการณ์​ต่างๆที่ผ่านมา

เมื่อเกมส์ของเธอได้เริ่มต้นขึ้นและทุกตัวละครก็ดันเดินตามหมากที่เธอวางไว้มันยิ่งทำให้หญิงสาว​พอใจเป็นอย่างมาก เธอนึกคิดสนุกขึ้นมาทันที หากโยษิตา​ตื่นขึ้นมา เธอคงได้เจอศึกหนักจากคนรักของริตาเป็นแน่​ เธอมองร่างบางของ​หญิงสาว​ก่อนเธอจะเดินออกไป​

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าหนักๆเดินมาตรงที่หญิงสาวร่างบางในชุดสีดำ​ยืนอยู่ เธอรีบหลบไปอีกทางทันที​ เมื่อได้เห็นร่างสูงใหญ่ร่างกายกำยำของราชัน​เดินตรงมา

ด้านราชันเดินเข้ามาในโรงพยาบาล​ พร้อมกับลูกน้องอีก2คนเดินตามมาติดๆ​ เขาเปิดประตู​เข้าไปในภายในห้องพักคนไข้ของโยษิตา​ เขามองร่างบางของเธอด้วยความโกรธ​แค้น​ เขาอยากจะฆ่าเธอให้ตายตามริตา​ ให้สาสมกับความเลวทรามที่โยษิตาทำเอาไว้ เขากระชากคอเสื้อรั้งร่างของของโยษิตาให้ลุกขึ้นจากเตียง​ แต่หญิงสาว​ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร​

เธอยังคงหลับไหลไม่ได้สติ....

"แล้วมึงจะต้องเจ็บปวดปางตาย​ ที่กล้าทำร้ายริตา!" ชายหนุ่มตวาดใส่ร่างไร้สติอย่างเดือดดาล เขาขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน​ มองใบหน้าขาวของโยษิตา​ที่หลับตาพริ้ม​ ริมฝีปากแห้งผากเผยอขึ้นเล็กน้อย​ ใบหน้าซีดเซียวแทบไม่มีสีเลือด​

สำหรับ​คนอื่นหญิงสาวตรงหน้าอาจจะดูน่าสงสารที่เธอเจ็บหนัก แต่สำหรับราชันนั้น​ เขากลับไม่ได้รู้สึกเห็นใจหญิงสาวตรงหน้าเลยสักนิด คนที่ทำให้คนรักของเขาต้องตาย​ เขาจะไม่ยอมให้คนเลวๆแบบเธอ​ชูคอได้อีกต่อไป

ตุบ! พลั่ก! ราชันผลักร่างบางเล็กของหญิงสาวลงเตียงทันที​ เพื่อระบายความโกรธ​แค้น ใจของชายหนุ่มอยากจะกระทำให้มากกว่านี้เสียอีก​ เขาอยากจะฆ่าหญิงสาวตรงหน้านี้ให้ตายตามคนรักของเขาไปด้วยซ้ำ

"เอาตัวมันไป!!"ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม​สั่งลูกน้อง​ พร้อมกับกำหมัดแน่น​ พยายาม​ข่มอารมณ์​เคียดแค้นเอาไว้สุดฤทธิ์​ เพื่อไม่ให้ตัวเองบีบคอขาวๆของโยษิกาให้แหลกคามือ

"ครับนาย" ราชันยืนมองลูกน้องของเขาที่ถอดสายน้ำเกลือของเธอออก​ทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาทันที เทวากำลังอุ้มร่างอันไร้สติของหญิงสาวขึ้นจากเตียง​ ผู้หญิง​คนนี้คือฆาตกรที่ฆ่าคนรักของเขา​ เธอคือคนที่ทำให้เขาเจ็บปวด​ร้าวราน​

ราวกับถูกกระสุนนับสิบพุ่งใส่หัวใจ​ จากนั้นก็กระชากก้อนเนื้ออกข้างซ้ายของเขามาจากอกแล้วกระทืบซ้ำๆ

"มึงไปเคลียร์​ทางให้เรียบร้อย​ธันวา" ราชันบอกลูกน้องคนสนิทให้ไปเคลียร์​ทาง​ เขาพร้อมที่จะพาร่างผู้หญิง​สารเลวออกไปแล้ว

"ไปเลยไหมครับนาย?"เทวามองเจ้านายขณะที่กระชับร่างของโยษิตาไว้ในอ้อมแขน​

"ไปเลย!"

"ครับนาย" เขามองลูกน้องที่อุ้มร่างบางของโยษิตาเดินออกไป​ มือของหญิงสาวล่วงลงพร้อมกับเลือดสีแดงสดไหลลงมาจนถึงปลายนิ้ว​เรียวแล้วหยดเป็นทางยาว

"หึ!"ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน​ พร้อมกับมองตามหลังลูกน้อง​ ใบหน้าของโยษิตา​เงยหน้าเล็กน้อย​ ผมดำขลับของเธอสยายพริ้วไหว​ ราวกับเส้นไหมยามถูกลมโบกสะบัด​ตามจังหวะที่ลูกน้องของเขาก้าวเดิน

ราชันเดินตามไปด้วยจิตใจที่เปี่ยมล้นด้วยไฟโทสะ​ ที่พร้อมจะเผาผลาญร่างโยษิตาให้ฉิบหายวาย​วอด เขาจะทำให้คนคนนั้นเจ็บปวดมากกว่าริตาร้อยเท่าพันทวี​

โยษิตาจะต้องเจ็บปวดเพราะน้ำมือเขา​ เธอจะต้องพบเจอความพินาศ​​ ด้วยชีวิตเลวทรามและการกระทำเลวร้ายของเธอเอง​ เธอจะต้องชดใช้และรับกรรมอย่างสาสม

ร่างสูงของราชันเดินออกไป​ พร้อมกับร่างของโยษิตาที่ถูกลูกน้องอุ้มไป​ ร่างบางของหญิงสาวชุดดำเดินออกมาจากที่ซ่อน

"หึ! เชิญ​รับกรรมให้สาสมนะขนมผิง!" ริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติก​ราคาแพงสีแดงสด​แสยะยิ้มร้ายกาจ​ เมื่อได้เห็นโยษิตากลายเป็นแพะรับบาป​แทนเธอ และเหตุการณ์​ครั้งนี้จะไม่มีใครสามารถสาวมาหาเธอได้เลย​ เพราะโยษิตา​ความจำเสื่อม​ แต่ถ้าเธอเกิดจำได้ขึ้นมา​ คงถึงเวลาของโยษิตาที่ต้องตายตามริตาไปเช่นกัน