บทที่ 6 เข้าหอคืนแรกก็เกิดเรื่องเสียแล้ว

จางเหวยหลงมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ก่อนจะเทสุราใส่จอกพลางยัดใส่มือของนาง จากนั้นเขาก็เทให้ตัวเองและยกจอกสุราใส่ปากดื่มสุรามงคลลงไปสู่ลำคออย่างรวดเร็ว รั่วเหรินซีเห็นเช่นนั้นจึงทำตามบ้าง

"เจ้าตามสบายเถิด ข้าจะไปอาบน้ำ" กล่าวจบชายหนุ่มก็ก้าวฉั่บๆตรงไปยังห้องอาบน้ำ เมื่อนั้นรั่วเหรินซีจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อครู่นี้ตอนอยู่ต่อหน้าเขานางเกร็งแทบแย่

"เขาบอกให้ข้าตามสบายงั้นหรือ" หญิงสาวแย้มริมฝีปากออกจากกัน ก่อนจะหันไปมองบนโต๊ะกลมที่มีอาหารวางอยู่ ไม่รอช้ารีบก้าวขายาวๆไปนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะหยิบน่องไก่ชิ้นใหญ่ใส่ปากด้วยความหิวโหย

นางไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้า ทั้งเหนื่อยและหิวยิ่งนัก พิธีการแต่งงานช่างยุ่งยากวุ่นวายเสียใจ ดียิ่งนักที่มันได้ผ่านพ้นไปแล้ว หญิงสาวได้แต่บ่นอยู่ในใจ เพราะตอนนี้ปากไม่ว่างสำหรับการบ่น หลังจากกินน่องไก่ชิ้นใหญ่จนหมดแล้วก็หันไปจัดการขาหมูตุ๋นน้ำแดงที่อยู่ในถ้วยต่อ ในตอนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอาหารที่อยู่บนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อยก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก แลเห็นร่างสูงกำลังก้าวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

จางเหวยหลงชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย เมื่อเห็นใครบางคนกำลังตักกินอาหารอย่างตะกละตะกลามพลางคิดในใจว่าสตรีผู้นี้งดงามเพียงแค่รูปกาย ทว่าไร้ซึ่งความเป็นกุลสตรี เขาไม่เคยพบเห็นใครเป็นเช่นนางมาก่อน

"ท่านมากินด้วยกันหรือไม่" รั่วเหรินซีกวักมือเรียกเขา ทว่าชายหนุ่มกลับเบือนหน้าหนี หญิงสาวเบ้ปากเข้าหากันด้วยความหมั่นไส้ เมื่อเห็นเขามีท่าทีรังเกียจนาง พลันรั่วเหรินซีก็นึกขึ้นมาว่า จางเหวยหลงเป็นคนรักความสะอาด อีกทั้งยังเจ้าสำอางอยู่ไม่น้อย

ดีล่ะ!

"แค่กๆๆ" หญิงสาวแสร้งไอออกมายกใหญ่ เสียงของนางทำให้คนที่เดินไปยังเตียงกว้างหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะเห็นว่ายามนี้รั่วเหรินซีกำลังสำลักอาหาร เศษข้าวที่อยู่ในปากกระเด็นออกมาตามแรงไอของนาง คนตัวโตเปลี่ยนจุดหมายเดินไปหาคนตัวเล็กทันที ทว่าก่อนที่เขาจะไปถึงตัวนาง หญิงสาวก็ยกจอกใส่ชาเทใส่ปาก จากนั้นก็...

"เอิ๊ก!"

จางเหวยหลงนิ่งค้างไปทันใด กลิ่นสุราผสานกับกลิ่นอาหารลอยคลุ้งเข้าจมูกของเขา ชายหนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนจนต้องหมุนกายหันหลังให้ ยกมือขึ้นปิดจมูก

ภายในใจของรั่วเหรินซีรู้สึกอับอายอย่างมาก อันที่จริงนางไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ที่ทำไปก็เพราะต้องการให้เขารังเกียจและขอหย่าจากนางไวๆก็เท่านั้นเอง แต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทางรังเกียจของเขาแล้วก็นึกสะใจอยู่ไม่น้อย

"ขออภัย ข้ากินเร็วไปหน่อย ข้าวเลยติดคอ" หญิงสาวเปล่งเสียงหัวเราะหึๆ ยามนี้นางกินจนอิ่มแปล้ มือบางยกขึ้นลูบท้องเบาๆ

"เดี๋ยว!" เสียงเข้มขานเรียกคนตัวเล็กทันใด เมื่อเห็นนางกำลังเดินตรงไปยังเตียงหลังใหญ่

"มีอะไรหรือ" ร่างบางหมุนกายหันมาสบตากับคนตัวโตตามเสียงเรียก

"ไม่อาบน้ำก่อนหรือ"

"ไม่ล่ะ ข้าขี้หนาว" หญิงสาวบอกปัดพลางลอบยิ้มทันทีที่สังเกตเห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของคนตัวโต ร่างบางกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงกว้าง ดวงตาคู่คมเบิกขึ้นด้วยความตกใจ นอกจากนางจะไม่นอนดีๆแล้วยังกลิ้งไปมาแบ่งความสกปรกมายังฝั่งที่เขานอนอีกด้วย

"มานอนสิเจ้าคะ หรืออยากให้ข้าปรนนิบัติท่าน" รั่วเหรินซีกล่าวอย่างยั่วเย้า รู้ดีว่าอย่างไรเขาก็ทำนางไม่ลงหรอก ในเมื่อรู้จุดอ่อนของเขาเช่นนี้แล้วช่างดียิ่งนัก นางจะได้ทำให้เขารังเกียจไม่อยากแตะต้องนางอีกต่อไป

จางเหวยหลงมองคนที่กำลังใช้มือตบลงบนที่นอนดังตุ้บๆราวกับกำลังท้าทาย ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าเดินไปทิ้งตัวลงนอนโดยที่รั่วเหรินซีเกือบเอามือออกแทบไม่ทัน

'คนบ้า ทิ้งตัวลงมาได้ หากทับข้ามือหักจะทำอย่างไร' หญิงสาวได้แต่บ่นอุบในใจ จางเหวยหลงตัวใหญ่กว่านางเกือบเท่าหนึ่ง หากทำรุนแรงกับนาง ไม่รู้ว่าจะสู้เขาได้อย่างไร

รั่วเหรินซีแกล้งถอนหายใจเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพลิกกายหันหลังให้เขา ไม่สนใจคนตัวโตที่กำลังทำหน้าบึ้ง นางไม่รู้หรืออย่างไรกันว่าตามธรรมเนียมแต่งงาน ภรรยาห้ามนอนหันหลังให้สามี

ช่างเป็นสตรีที่พิลึกแปลกคนยิ่งนัก!

ชายหนุ่มส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือมระอา เขาทำแบบนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนับตั้งแต่ที่เจอนางจนจำไม่ได้ ทว่าในเมื่อการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความรัก เขาจะปล่อยให้นางทำตามที่ต้องการ เพราะเขาเองก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน ชายหนุ่มคิดก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลง

ยามอิ๋น (03.00 - 04.59 น.) เวียนมาถึงแล้ว เสียงแมลงกลางคืนดังแว่วมาให้ได้ยินอยู่ลางๆ แสงตะเกียงได้ดับลงไปนานแล้ว ท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรีกาลกลับมีใครบางคนกำลังนอนกะพริบตาปริบๆ

'นอนไม่หลับ' ร่างสูงพลิกกายกระสับกระส่ายไปมาด้วยความไม่ชิน ตั้งแต่เกิดมาจนอายุล่วงเลยเข้ายี่สิบห้าปี ไม่เคยต้องนอนร่วมเตียงกับผู้ใดมาก่อน ครั้นเมื่อหันตะแคงไปทางด้านซ้ายก็เห็นดวงหน้างามดุจหยกที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ปากบางเผยอออกจากกันเล็กน้อย ผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

ไม่รู้ว่านางหันหน้ามาทางเขาตั้งแต่เมื่อใด แต่การที่ได้เห็นรั่วเหรินซีนอนหลับสบาย ในขณะที่เขานอนไม่หลับเช่นนี้ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยเลยทีเดียว ยิ่งนึกขึ้นมาได้ว่านางนอนหลับโดยที่ไม่อาบน้ำก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ นึกอยากจะจับร่างบางโยนลงอ่างน้ำไปเลยจริงๆ

ชายหนุ่มแค่นเสียงเหอะออกมาเบาๆ ก่อนจะละสายตาจากคนข้างกายพลิกกลับมานอนหงายแทน ในขณะที่กำลังฝืนตัวเองให้นอนหลับอยู่นั้น...

ตุ้บ!

"อึ่ก!" เปลือกตาหนาเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว รู้สึกเจ็บจุกไปทั่วท้อง มือหนาควานหากริชเงินที่ซ่อนอยู่ใต้หมอน แต่เมื่อหันไปมองข้างกายกลับพบสาเหตุที่แท้จริง

ไม่ได้มีผู้ใดบุกรุกเข้ามาหรอก แต่คนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ข้างกายต่างหากที่เป็นคนทำร้ายเขา

จางเหวยหลงมองทั้งมือและขาของรั่วเหรินซีที่พาดลงมายังหน้าท้องกำยำของตน เขานอนไม่หลับเพราะมีนางร่วมเตียง นางยังก่อกวนการนอนหลับของเขาด้วยการทำร้ายเขาอีกหรือ

ชายหนุ่มผลักทั้งมือและเท้าของนางออกด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพลิกตะแคงหันหลังให้ ทว่า...

ผลั้วะ!

'ไม่ทนแล้ว!' ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงกว้าง ยกมือขึ้นกุมศีรษะที่โดนมือของนางฟาดลงมาด้วยความโมโห พลางคว้าหมอนใบใหญ่ขึ้นมา จากนั้นจึงก้าวเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนตั่งไม้แข็งๆสำหรับนอนเล่น ปล่อยให้รั่วเหรินซีครอบครองเตียงกว้างอยู่เพียงผู้เดียว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่มีผู้ใดก่อกวน หรือเป็นเพราะได้นอนคนเดียวสมใจ แม้ตั่งไม้จะแข็งไปหน่อยแต่ก็ทำให้ชายหนุ่มหลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทราไปได้ไม่ยาก

แอ๊ด!

เสียงประตูห้องถูกผลักให้เปิดออก ก่อนที่จะมีเสียงใครบางคนกระซิบลงที่ข้างใบหูเสียงเบา ครั้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายยังไม่ยอมตื่นจึงใช้มือเขย่าแขนเรียวของนางไปมาเบาๆ

"ฮูหยินเจ้าคะตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ"

"อือ" รั่วเหรินซีดึงแขนออกจากการเกาะกุมของสาวใช้ด้วยความรำคาญ อยู่ที่เรือนสกุลรั่วไม่จำเป็นต้องตื่นเช้า

"ฮูหยินเจ้าคะ วันนี้ต้องรีบไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าตอนเช้า รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเถิดเจ้าค่ะ"

วาจาของหลิวกุ้ยที่กล่าวถึงหงอี้จิงท่านป้าของจางเหวยหลงทำให้รั่วเหรินซีลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยจึงทำให้ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน นางได้แต่งงานไปกับจางเหวยหลงแล้วจริงๆ!

"จางไท่ฝูไปไหนแล้ว" เมื่อไม่เห็นคนข้างกายจึงหันไปถามสาวใช้

"ไท่ฝูรอฮูหยินอยู่ที่หน้าหอนอน บอกว่าให้เวลาฮูหยินเตรียมตัวสองเค่อเจ้าค่ะ หาไม่จะล่วงหน้าไปก่อน"

รั่วเหรินซีอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ หากปล่อยให้เขาล่วงหน้าไปก่อน นางต้องโดนหงอี้จิงสังหารแน่นอน ในนิยายฮูหยินผู้เฒ่าหงอี้จิงไม่โปรดปรานหลานสะใภ้ที่มาจากตระกูลพ่อค้าอย่างรั่วเหรินซี นางต้องการให้หลานชายแต่งงานไปกับฟู่เจียหนิงมากกว่า ชีวิตคู่ของจางเหวยหลงกับนางรองรั่วเหรินซีเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าใดนัก นอกจากจะมีนางร้ายรั่วหรงซินคอยหาทางกำจัดแล้ว ที่จวนสกุลจางยังมีท่านป้าหงอี้จิงที่คอยพูดจากระแนะกระแหนส่อเสียดให้รั่วเหรินซีทุกข์ใจอยู่ร่ำไป

เช้าวันแรกของการแต่งงานนางรองรั่วเหรินซีไปคารวะหงอี้จิงตามเวลายังโดนนางมองด้วยสายตาเหยียดหยามและแสดงท่าทีไม่ชอบหลานสะใภ้ผู้นี้อย่างชัดเจน มู่ชิงเหยาในร่างของรั่วเหรินซีคิดว่า หากวันนี้นางไปไม่ทันการณ์มีหวังโดนหงอี้จิงเกลียดชังยิ่งกว่าเดิมเป็นแน่

รั่วเหรินซีรู้ว่าอำนาจของหงอี้จิงนั้นมีมากมาย แม้กระทั่งหม่าฮ่องเต้ยังต้องเคารพเกรงใจ หากต้องการอยู่ที่จวนสกุลจางอย่างสงบสุขจะต้องไม่สร้างศัตรูกับฮูหยินผู้เฒ่า คิดได้เช่นนั้นจึงไม่รอช้ารีบตวัดผ้าห่มออกจากกายและวิ่งแจ้นเข้าห้องอาบน้ำไปอย่างรวดเร็ว!