2

น้ำผึ้งผวาทุกครั้งที่ชายหนุ่มร่างใหญ่เข้ามาในห้อง เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาไม่เคยบอกกล่าว เขาเข้ามาแค่อยากจะร่วมสังวาสกับเธอ พอเสร็จสมก็เดินออกไป ทิ้งให้เธอนอนร้องไห้อยู่ทุกวัน

น้ำผึ้งไม่แตะข้าวปลาอาหารเธอเพราะเธอกินไม่ลง รู้สึกเหมือนหมดอาลัยตายอยาก นานวันเข้าพี่ชายคนเดียวก็ยังหาเธอไม่เจอ จากที่มีความหวังก็เริ่มริบหรี่ เหมือนกำลังรอคอยวันตาย

ผาง!

เสียงเปิดประตูที่ดังเข้ามาทำเอาน้ำผึ้งสะดุ้งสุดตัว เขาเดินเข้ามาแบบไม่พูดไม่จา ก่อนจะตักข้าวยัดใส่ปากเธอ

“แค่กๆๆๆ”

เธอสำลักหูตาแดงไปหมด เขาก็จับข้าวยัดเข้าไป พยายามให้เธอกิน เธอก็อ้วกออกมาจนหมด

“ดื้อกับฉันอย่างนั้นเหรอ”

เขาใช้มือแทนช้อน หยิบข้าวยัดใส่ปากเธออีก เธอสำลัก ไอก่อนจะพ่นข้าวใส่หน้าเขา

หิรัญหลับตา ปัดเศษข้าวที่ใบหน้าออก เขาลืมตา ดวงตาวาวโรจน์

“นังแพศยา”

น้ำผึ้งสะดุ้งทั้งตัว เธอไม่ได้ตั้งใจ เขาบังคับให้เธอกิน เธอไม่หิว

“สงสัยว่าอยากโดนกระแทกจมเตียง”

เด็กสาวส่ายหน้าไปมา เริ่มถอยหนี แต่เขาตามมาคว้าร่างเอาไว้ได้ทัน

เขาจับเธอถ่างขาออก ไม่มีการเล้าโลม แล้วร่างกายใหญ่โตก็กระแทกเข้ามา น้ำผึ้งหวีดร้องสุดเสียง ก่อนจะร้องไห้ระงม นอนร่างสั่นคลอนอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากมองคนใจร้าย หลับตาลงและอยากจะตายไปเสียตอนนี้

น้ำผึ้งนอนกุมท้องของตัวเองเอาไว้ด้วยความเจ็บ คนที่เปิดประตูเข้ามาทำเธอสะดุ้งอีกครั้ง

“เป็นอะไร”

เขากระชากเสียงถาม เธอไม่ตอบ แต่หลับตานอนนิ่ง

“ฉันถามว่าเป็นอะไร”

“โอ๊ย!”

เธอร้องเสียงหลง กระดูกแทบหลุดเพราะแรงกระชาก หิรัญไม่เคยนิ่มนวล เขามีแต่ความป่าเถื่อนรุนแรงเธอเกลียดเขาจับใจ

“ฉันถามว่าเป็นอะไร”

เขาบีบปลายคางสวย เธอรีบระล่ำระลักบอกเพราะเจ็บจนทนไม่ไหว

“มีเมนส์”

พอเขาได้ยินก็สบถอย่างหัวเสียว เขาคงอยากให้เธอท้อง แต่เธอไม่ยอมท้อง

“หนูขอผ้าอนามัยหน่อยได้ไหมคะ”

เขาชะงักแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะเปิดประตูออกไป น้ำผึ้งสะดุ้งเมื่อประตูปิดลงโครมใหญ่

เธอนอนหนีบขาเลือดท่วมอยู่แบบนั้น แล้วน้ำตาก็ไหลหยดเป็นทาง รู้สึกอดสูกับสภาพของตัวเองที่เป็นอยู่ในขณะนี้

คนใจร้ายหายไปพักใหญ่ก่อนจะกลับมา เขาโยนผ้าอนามัยใส่หน้าเธอ น้ำผึ้งสะดุ้งสุดตัว

“สวมซะ”

เขาพูดเสียงเข้มก่อนจะเดินจากไป เธอทำความสะอาดเนื้อตัวสวมผ้าอนามัยก่อนจะมานอนตัวงอเหมือนกุ้งอยู่บนเตียงนอน

“โอ๊ย! คุณจะทำอะไรหนู”

เธอผวาเมื่อเขาถลกผ้าถุงของเธอขึ้น

“เอาเธอไง”

“แต่หนูมีเมนส์อยู่นะคะ”

“ไม่เห็นเกี่ยว ฉันจะฝ่าไฟแดง”

“กรี๊ดดดด คนป่าเถื่อน ปล่อยหนูนะ”

น้ำผึ้งกรีดร้องแต่สู้แรงคนป่าเถื่อนไม่ไหว

“อย่าทำหนูเลย โอ๊ย!”

เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับขาเธอแยกออกจากกัน ก่อนจะกดกายเข้าในร่องสาวจนมิดเม้น

น้ำผึ้งนอนสะอื้นกัดปากจนห่อเลือด ภาวนาให้เขาทำให้เสร็จๆ ไป แต่เขาไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ เด็กสาวสลบเหมือดคาเตียง เขาก็ทิ้งเธอเอาไว้แบบนั้น จนเด็กสาวฟื้นขึ้นมาด้วยตัวเอง

เธอเจ็บระบบไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว ค่อยๆ พาร่างกระเซอะกระเซิงเข้าห้องน้ำเพื่อล้างคราบเลือดและน้ำรักออกไปจากตัว

น้ำผึ้งร้องไห้เบาๆ นั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่บนเตียงหลังจากออกมาจากห้องน้ำ

เธอคงไม่รอดไปจากที่นี่แน่นอน น้ำผึ้งไม่อยากให้พี่ชายอับอาย ถ้าเขาจะทำให้เธอท้องจริงๆ คงอยากทำให้พี่ชายคนเดียวอับอาย เด็กสาวร้องไห้จนสาแก่ใจ ก่อนจะหาผ้ามาผูกกับลูกกรงหน้าต่าง แล้วพาดคอลงไป

อารมณ์ชั่ววูบทำให้น้ำผึ้งคิดฆ่าตัวตาย เธอพาดคอกับผ้าที่ขมวดจนแน่น ก่อนจะหลับตากลั้นใจ

“เธอทำบ้าอะไรน่ะ”

เสียงตวาดลั่นห้องราวฟ้าผ่าดังขึ้น ร่างสูงของหิรัญตรงเข้ากระชากร่างเล็กขึ้นจากปมผ้า ก่อนจะจับเธอโยนโครมไปบนเตียง

“โอ๊ย!”

เธอร้องเสียงหลง เขาก็โถมตัวเข้าหา คร่อมทับเอาไว้ทั้งตัว

“ปล่อยหนูนะ”

“ฉันไม่ยอมให้เธอตายง่ายๆ หรอก”

เขาจิกผมของเธอขึ้นจนใบหน้าแหงนขึ้น ก่อนจะบดจูบหนักๆ น้ำผึ้งฮึดสู้ เธอกัดลิ้นของเขา

“โอ๊ย!” เขาร้องเสียงหลง

“นังเด็กนี่ยังไง อยากตายนักใช่ไหม”

คนป่าเถื่อนลากเด็กสาวออกจากห้อง เธอผวาหวาดกลัว

“อย่าทำอะไรหนูเลยนะ”

“กลัวเหรอ มานี่เลยแม่ตัวดี”

หิรัญลากเด็กสาวไปที่บ่อจระเข้ เธอมองจระเข้ตัวใหญ่หลายตัวอย่างหวาดกลัว