1

“อื้อ... เจ็บจัง”

น้ำผึ้งร้องครางเสียงสั่นระริกเมื่อปรือตาขึ้น ก่อนที่เธอจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ผิวเข้มกำลังกระแทกกายเข้ามาตรงหว่างขา เธอดิ้นหนีแต่ไม่พ้นเพราะข้อมือถูกมัดเอาไว้

“อย่าทำอะไรหนูเลย ปล่อยหนูไปเถอะ”

น้ำผึ้งร้องบอกเสียงสั่น เริ่มร้องไห้ เธอจำได้ว่ากลับจากมหาวิทยาลัยตอนที่รถของพี่ชายไปรับ แต่พอขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้อีก ไม่คิดว่าจะถูกลักพาตัวเช่นนี้

“ฉันยังไม่เสร็จเลยแม่หนูน้อย”

หิรัญแสแยะยิ้ม น้องสาวสุดที่รักของศัตรูที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องตาย เขาก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน ทำให้ไอ้พฤทธิ์มันตรอมใจตายที่น้องสาวสุดที่รักของมันท้องไม่มีพ่อ

“ปล่อยหนู ฮือๆๆๆ”

น้ำผึ้งร้องไห้จนสลบไป เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโดนน้ำสาด

“คุณจับหนูมาทำไม”

เธอผวาหนีไปอีกฟากหนึ่งของเตียง หวาดกลัวเขาจับใจ ผู้ชายหน้าตาคมสันดวงตาดุดันแฝงไปด้วยความเย็นชา

“พี่ชายสารเลวของเธอยังไงล่ะ ฉันจะตอบแทนมันอย่างสาสม”

“ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ”

เธอพยายามยกมือไหว้เขา แม้เขาจะจับเธอมัดเอาไว้

“ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“คุณจะทำอะไร ปล่อยหนูนะ”

เธอกรีดร้องเมื่อเขากระชากเธอไปหา ก่อนจะแยกกายสาวที่บอบช้ำออกจากกัน

“ไอ้พี่ชายระยำของเธอมันทำให้น้องฉันตาย เธอก็ต้องเจอแบบนั้น คนที่มันรักโดนทำร้ายบ้าง มันจะรู้สึกยังไง”

ไม่มีการเล้าโลมไม่มีคำหวานมีแต่สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้น น้ำผึ้งผวาสุดตัวเมื่อท่อนกายใหญ่โตเสียบเข้ามาในร่องรักจนเธอจุก หยดเลือดไหลเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนอีกครั้ง

เด็กสาวนอนร้องไห้ระงมภาวนาให้คนใจร้ายเสร็จกิจเร็วๆ เขาทำแบบนี้ทุกวัน เสพสมเธอเยี่ยงสัตว์ ในขณะที่เธอนอนซมไร้เรี่ยวแรง อยากจะฆ่าตัวตาย แต่พอคิดถึงพี่ชายคนเดียวที่รัก เธอก็พยายามที่จะมีชีวิตอยู่

เสียงบานประตูที่เปิดเข้ามาทำคนที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งสุดตัว มองคนที่เดินเปลือยกายเข้ามาเลิ่กลัก

“อื้อ...”

เขาบีบคางสวยของเธอเอาไว้ ก่อนจะยัดท่อนกายเข้ามาในปาก น้ำผึ้งพยายามส่ายหน้าหนีแต่ไม่พ้น สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ต่อเขา

มือบางที่ถูกมัดเอาไว้เป็นรอยแดงเถือก เธอร้องไห้เมื่อเขากระแทกกายเข้ามาแล้วขย่มจนร่างเธอสั่นคลอน

“พี่ชายสารเลวของเธอ ป่านนี้คงวิ่งวุ่น ที่น้องสาวสุดที่รักหายตัวไป”

“คนชั่ว” เธอด่าว่าเขา ดวงตาแดงก่ำ

“ฉันชั่วน้อยกว่าพี่ชายสารเลวของเธอก็แล้วกัน”

หิรัญตวาดลั่น เขาบีบคอเธอด้วยความโมโหที่เธอกล้าปากดี เด็กสาวหน้าแดงดิ้นรนรู้สึกว่ากำลังจะตาย

“แค่กๆๆๆ”

เธอไอติดกันหลายครั้ง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแรงๆ

“เป็นยังไง เวลารู้สึกว่ากำลังจะตายมันทรมานไหม”

เขาขยับใบหน้าเข้ามาหา เธอเบือนหน้าหนี คนไม่ชอบให้ขัดใจบีบปลายคางสวยเอาไว้ ก่อนจะจ้องดวงตาเธอด้วยสายตาดุดัน

“มองหน้าฉัน เวลาฉันอยู่ในร่างเธอ จะได้จำผัวคนนี้ไปตลอด”

เขากระแทกอีก เธอกัดปากแน่นจนห่อเลือด ไม่นานเขาก็แตกในกายเธอ

น้ำผึ้งพลิกกายหันหลังให้เขาทันทีที่เขาเสร็จกิจ เธอร้องไห้เบาๆ ดวงตาแห้งแล้ง

หิรัญแกะเชือดที่ข้อมือของเธอ เขาเห็นรอยแดงแต่ไม่เคยคิดจะใส่ใจทายาให้

เธอประหลาดใจที่เห็นเขาแก้มัดให้เธอ แต่เพิ่งรู้ว่าที่เขาแก้มัดที่มือให้ เพราะเขาจะล่ามขาเธอด้วยโซ่ตรวนแทน

“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยหนูไป”

อยากด่าเขาอย่างเจ็บแสบกว่านี้ แต่คนไม่เคยพูดหยาบและถูกเลี้ยงมาเหมือนคุณหนูแบบเธอก็ไม่กล้าพูด กลัวเขาจะโกรธและลงไม้ลงมือเอาอีก

“เธอท้องเมื่อไหร่ฉันจะปล่อยเธอไป”

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของเขาทำเอาเธอสะดุ้งสุดตัว น้ำผึ้งกอดตัวเองซบหน้ากับหมอนใบโต ร้องไห้เบาๆ

เขาเดินจากไปแล้วด้วยฝีเท้าหนักๆ เด็กสาวคลานลงจากเตียงอย่างอ่อนแรง เธอเดินลากโซ่ไปทั่วห้องเพื่อหาทางออก ตอนโดนมัดเอาไว้มันติดอยู่กับหัวเตียงเธอเดินไปไหนมาไหนไม่ได้ แต่ตอนนี้โดนล่าม เขาผ่อนโซ่ให้ยาวเธอเลยเดินเข้าห้องน้ำได้

ความหวังของเธอริบหรี่ เมื่อไม่เห็นทางออกไปจากห้องที่คุมขังได้เลย

หัวใจเจ็บแปลบรวดร้าวไปหมด รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง พี่ชายของเธอคงกำลังตามหาเธออยู่ แต่เขาคงยังตามหาไม่เจอ เธอคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนสักแห่งที่ตามหาได้ยาก ไม่เช่นนั้นคนที่มีลูกน้องเยอะแยะแบบพี่ชายคงหาเธอเจอแล้ว