3

“จะทำอะไรหนู”

“จับเธอโยนลงไปในบ่อจระเข้ยังไงล่ะ”

คนพูดเสียงเหี้ยมกดใบหน้าของเธอลงไปใกล้ๆ บ่อจระเข้ เธอกรีดร้อง หลับตาปี๋ คิดว่าต้องตายแล้วแน่ๆ เหงื่อไหลชุ่มไปทั้งตัว

“กลัวเหรอ”

“คุณลองกระโดดไปในบ่อดูสิ ถ้าไม่กลัว”

“ปากดีนักนะ”

คนปากดีตัวสั่นเทา หลับตาแน่น ถ้าไม่โดนตบก็คงโดนจับโยนลงไปในบ่อจระเข้แน่ๆ

“อย่าหือกับฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่”

เขากระชากเธอกลับมาที่บ้านพัก เป็นครั้งแรกที่น้ำผึ้งได้ออกมาเห็นบรรยากาศภายนอก มันเต็มไปด้วยต้นไม้ เธอมองแล้วใบหน้าซีดเผือด ไม่มีทางเลยสักนิดที่เธอจะหนีออกไปจากที่นี่ได้

“เธอจะนั่งกินนอนกิน นอนครางอย่างเดียวไม่ได้”

“จะให้หนูทำอะไร”

“ทำงานสิโว้ย อ้อ... ลืมไปคุณหนูตีนแดงตะแคงตีนเดินแบบเธอคงทำอะไรไม่เป็นสินะ”

“เมื่อไหร่จะปล่อยหนูไปสักที”

เธอถามเสียงสั่น เริ่มหวาดกลัวคนเถื่อนอารมณ์ไม่ปกติอีกรอบแล้ว

เขากระตุกยิ้มเหี้ยมมุมปากก่อนจะกระชากเธอไปที่กองเสื้อผ้ามากมาย

“ซักผ้านี้ให้หมด”

เขาโยนมันใส่หน้า น้ำผึ้งหลับตา ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงก้มหน้าก้มตาซักผ้าอย่างเก้ๆ กังๆ

“ซักให้สะอาดด้วย ไม่อย่างนั้นเธอตายแน่”

น้ำผึ้งนั่งร้องไห้เบาๆ เธอยังปวดท้องอยู่มาก ปวดหัวแทบระเบิด แต่ก็ทน กัดฟันทนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

มือน้อยแดงก่ำเพราะแพ้ผงซักฟอก เธอเกาไปมาจนเลือดซิบ แต่เขาหาได้สนใจไม่ พอซักผ้าเสร็จ เขาก็กระชากเธอเข้าไปในบ้าน

“ฝึกเอาไว้ คุณหนูแบบเธอจะได้รับรู้ถึงความลำบากบ้าง เกิดมาสบายเสียเคยตัว”

น้ำผึ้งกลัวเขาจนตัวสั่น เธอไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เขาใช้ให้ทำความสะอาดบ้าน เธอก็เริ่มทำ กวาดบ้าน ถูบ้าน ใช่ว่าจะเคยทำ แต่ก็รู้ว่าเขาทำกันยังไง เพราะบางทีเธอก็เคยช่วยสาวใช้จัดบ้านให้พี่ชายเหมือนกัน

“ตรงนี้ยังไม่สะอาด”

เขาตามจิกเธอเหมือนพ่อไก่ ให้เธอเช็ดถูไปทั่วบ้าน ที่สำคัญคือเขาแกล้งทิ้งเศษขยะลงไปด้วย

“คุณแกล้งหนู” เธอหน้างอ

“เหรอ” เขาลากเสียงยียวนกวนประสาท

น้ำผึ้งมองร่างสูงอย่างเจ็บแค้น ระคนเกลียดชัง คนที่แกล้งทิ้งถุงพลาสติกลงบนพื้น ย่างสามขุมเข้ามาหา แต่เพราะพื้นเปียกจากการถู เธอยังเช็ดไม่แห้ง เขาเลยเหยียบถุงแล้วลื่น ล้มลงไม่เป็นท่า

“โอ๊ย!”

น้ำผึ้งอ้าปากค้างตาโต ก่อนจะหัวเราะสะใจ ดวงตาของเขาวาวโรจน์ เธอเริ่มถอยหนี ไม่น่าไปหัวเราะเขาเลย

“เธอแกล้งฉัน”

“นะ... หนูไปแกล้งอะไรคุณกันคะ”

แต่ใจของเธอแอบสมน้ำหน้าเขา ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวชัดๆ

“เธอแกล้งทำพื้นเปียก”

“โอ๊ย!” เขาพูดแล้วกระชากแขนของเธอจนหัวแทบคะมำ

“คะ.. คุณจะทำอะไรหนูอีก”

“คนอย่างเธอมันต้องเจอกับฉัน”

เขาผลักร่างเล็กไปที่เตียง เธอล้มจนหัวซุน ก่อนจะโถมร่างเข้าหา

“ปล่อยหนูนะ”

“ปล่อยแน่ แต่หลังจากเธอโดนฉันเอาจนพรุนแล้ว”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

เธอกรีดร้องเสียงหลง เมื่อเขากระชากผ้าถุงของเธอออก ก่อนจะจับเธอแยกขาและกระแทกกายเข้าไปแบบไม่ปรานี เขาเองก็ครางยาว นิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อโดนบีบรัด กายชายกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง

“คนสารเลว”

เธอหลับตาหนี ร้องไห้ระงม ปากร้อนก้มลงมากัดใบหูของเธอจนสะดุ้ง

“มองหน้าผัวคนนี้ให้ดีๆ ล่ะ เวลาเจอกันข้างนอกเธอจะได้จำฉันได้ไปตลอดกาล”

เขาจับคางสวยของเธอบีบจนหญิงสาวนิ่วหน้า ร่างกายท่อนล่างกระแทกกระทั้นไม่ยอมละห่าง เธอกัดปากจนห่อเลือด ความสุขจากการร่วมรักไม่มีเลยแม้แต่น้อย

เขาผละออกห่างอย่างเย็นชา ปล่อยให้ร่างน้อยนอนร้องไห้อย่างไม่แยแส

น้ำผึ้งจิกมือกับผ้าห่มแน่น หยาดน้ำตาปิดบังดวงตาจนพร่าเลือนแทบมองอะไรไม่เห็น

“จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง ออกไปทำกับข้าวสิ”

เขากระชากร่างที่นอนนิ่งอยู่เป็นนานให้ลุกจากเตียง

“โอ๊ย!”

น้ำผึ้งร้องเสียงหลง เธอโดนลากออกจากห้องก่อนจะผลักเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ

“ทำกับข้าวด้วย ฉันหิว”

เขายืนเท้าสะเอว เธอหายใจหอบรุนแรง

เธอจะไม่ทนแล้ว น้ำผึ้งบอกตัวเองแบบนั้น แค่ใจคิดเท่านั้น ส่วนการกระทำนั้นคือเธอเดินขาสั่นไปทำกับข้าวให้เขา มีไข่ มีมาม่า ปลากระป๋อง อาหารยอดนิยม และมีเครื่องครัวอีกเล็กน้อย

“ทำให้อร่อยล่ะ ไม่งั้นเละแน่”