ตอนที่ 6 แค่หัวหน้าคนงาน 1

ศิศิราจำต้องคล้องแขนธันย์เดินออกมาจากในห้องควบคุมอย่างไม่ให้ผิดสังเกต เดินลัดเลาะเข้ามาในส่วนของตึกสองชั้นด้านหลังโรงแรม โชคดีที่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีพนักงานเดินเพ่นพ่านนัก แต่เมื่อเข้ามาจนถึงทางขึ้นชั้นสองของห้องพัก ซึ่งธันย์ก็พักอยู่ชั้นนั้น แต่อีกคนที่เดินตามหลังอย่างไม่เชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ศิศิราไม่กล้าปล่อยแขนออกจากแฟนกำมะลอ และสุดท้ายเธอก็ต้องเข้าไปที่ห้องพักของเขาด้วย

"ขอโทษนะคะ คุณธันย์ ฉันไม่คิดว่าพี่ทศจะทำแบบนี้"

ศิศิรายืนพนมมือไหว้ธันย์ในท่าเขย่ามือราวกับขอพรเทพเจ้าอยู่อย่างนั้น

"และคุณคิดว่าไอ้พี่ทศของคุณมันจะทำแบบไหน"

"ฉันคิดว่าเขาจะโกรธแล้วอาจจะเดินหนีไป" คำตอบเสียงอ่อยทำธันย์ถึงกับส่ายหัว ก่อนจะเดินเข้าห้องตรงไปที่ตู้เย็นในห้อง

"แล้วคุณจะทำไงต่อ ให้ผมเล่นเป็นแฟนคุณต่องี้เหรอ"

"ได้ไหมคะ" ถามไปแล้วก็แทบจะกลั้นใจรอฟังคำตอบ "ฉันมีค่าเสียเวลาให้คุณ" เพราะกลัวเขาจะปฏิเสธศิศิราจึงรีบเอ่ยข้อเสนอให้ทันที

"หึ เข้าท่า เท่าไรล่ะ"

คนถามยังยืนอยู่หน้าตู้เย็น เปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดก ก่อนจะหันมาถามเธอ "เอาด้วยไหม"

"ไม่ต้องเอาค่ะ แค่คุณแกล้งทำเป็นแฟนกับฉันก็พอ"

เบียร์ที่กำลังไหลลงคอย้อนกลับออกทางจมูกเมื่อเขาได้ยินคำตอบของเธอ และกว่าจะทำความเข้าใจได้ ธันย์จับขอบตู้เย็นไว้แน่นตอนที่เขาไอโขลกเพราะสำลักไอ้น้ำสีอำพันนั่น

เพราะคนตอบคงไม่ทันเข้าใจว่าเขาหมายถึงเบียร์ที่ถืออยู่ คิดจะหยิบจากตู้เย็นมาเผื่อ แต่คนที่นั่งหน้าแดงอยู่ตอนนี้คิดไปถึงไหน

"เบียร์ เอาด้วยไหม"

"เอ่อ...ค่ะ...รบกวนด้วยนะคะ"

ใบหน้าที่ร้อนผ่าวชาไปทั้งใบหน้าเพราะความเข้าใจผิด การได้เบียร์กระดกไปสักกระป๋องคงจะดีขึ้น เธอรีบรับปาก

"ตกลงให้เท่าไรค่าเสียเวลา"

"คุณธันย์ว่ามาเลยก็ได้ค่ะ"

"ไม่รู้ซิ ผมก็ยังไม่เคยรับจ้างงานแบบนี้สักที"

"ฉันจะจ่ายให้คุณหนึ่งล้านบาท"

"ระยะเวลา"

"หกเดือนหรืออาจจะน้อยกว่านั้นถ้าฉันหาแฟนได้จริงๆ"

"สองล้าน"

"โอเคค่ะ" ศิศิรารีบตอบทันที

ธันย์ได้แต่ยักไหล่อย่างน้อยก็มีอะไรสนุกๆ ให้เขาได้ทำระหว่างทำงานที่นี่ ชีวิตหลังอกหักมันชวนให้บ้าระห่ำดีไม่น้อย

"ผมต้องรู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้าง" คำถามของธันย์ทำให้เธอกระดกเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะตอบคำถาม

"ฉันเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เสียหมดแล้ว มีป้าสองคนที่เป็นพี่สาวพ่อ หนึ่งในนั้นแนะนำญาติข้างสามีมาให้ฉัน พี่ทศนั่นแหละ และก็มีอาพัฒน์"

"แล้วทำไมต้องอยากรีบมีแฟน"

"พินัยกรรมของพ่อฉันระบุไว้ว่าสมบัติทุกอย่างจะเป็นของฉันต่อเมื่อฉันแต่งงานและมีลูกก่อนอายุยี่สิบเจ็ด ถ้าไม่อย่างนั้นสมบัติทั้งหมดจะตกเป็นของการกุศล"

"เพราะ" ธันย์ขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจเหตุผลในพินัยกรรมนั้น

"ฉันก็ไม่ทราบค่ะ"

"และตอนนี้อายุเท่าไร"

"ยี่สิบห้าเกือบยี่สิบหกแล้วค่ะ"

"เหลือเวลาอีกปีกว่า"

"ค่ะ"

ศิศิราเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองอีกนิดหน่อยจนเบียร์กระป๋องนั้นหมดลง

"คุณอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวทุ่มตรงเจอกันที่ล็อบบี้นะคะ ขอความร่วมมือช่วยแสดงให้แนบเนียนด้วยนะคะ"

"บอกตัวเองเถอะครับ"

ธันย์ลงมาถึงล็อบบี้ตรงเวลาก็เห็นเจ้าของโรงแรมสาวนั่งอยู่แล้ว เธอรีบลุกขึ้นเมื่อเห็นเขา พร้อมกับทศพลที่เดินตามหลังธันย์มาติดๆ

"เดี๋ยวผมไปพร้อมคุณธันย์ดีกว่านะครับ จะได้ไม่ต้องเอารถไปหลายคัน"

"รถที่ไซต์งานผมเป็นรถกระบะแค็บนะครับ คุณทศพลจะนั่งไม่สบายเอานะ"

"ไม่มีรถดีกว่านี้หรือครับ จะพาสาวไปทานข้าวทั้งที"

"รถกระบะก็สะดวกดีนะครับในป่าในเขาแบบนี้"

"งั้นไปรถพี่ดีกว่าไหมศิ"

"งั้นเดี๋ยวเอารถศิไปก็ได้ค่ะ พี่ทศจะได้นั่งสบายกว่าหน่อย"

เธอยัดกุญแจรถใส่มือธันย์ พลางทำหน้าขอร้องอยู่ในที

คนที่อยากตามมาจับผิดยอมนั่งเบาะหลัง สายตาที่จ้องอาการของหญิงสาวเบาะหน้าแทบไม่วางตา

ธันย์ปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างหนึ่ง เอื้อมมาจับมือเธอเอาไว้แน่น นิ้วเรียวที่สอดประสานกันชวนให้หัวใจเธอเต้นแรง และเหมือนจะยิ่งแรงกว่าเก่าเมื่อธันย์รั้งมือเธอขึ้นไปจูบเบาๆ

"อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" ธันย์เอียงหน้ามาถามคนข้างๆ มือเธอที่ยังไม่ถูกปล่อยถูกเขาจูบที่หลังมืออีกครั้ง

"แล้วแต่คุณเลยค่ะ"

"ถ้าแล้วแต่ผม ผมอยากกินน้ำค้างมากกว่า" คำตอบของเขาพร้อมริมฝีปากที่แนบข้อมือ และอีกจุดที่ไล่มาถึงแขน ทำศิศิราหน้าร้อนผ่าวรีบชักมือกลับ

"คุณธันย์ อายพี่ทศ"

"อ้าวขอโทษทีครับ ผมลืมไปเลยว่าคุณทศอยู่ข้างหลัง"

ลืมส้นตีนมึงมองกระจกหลังเมื่อกี้ยังเห็นหน้ากูในกระจก "ไม่เป็นไรครับ"

และคำตอบของทศพลก็ทำให้ธันย์ยิ้มร้ายที่มุมปากนึกขำสายตาที่กำลังด่าตัวเองผ่านกระจกมองหลังนั่น