บทที่4 ใกล้ชิดกันอีกนิด

บทที่4ใกล้ชิดกันอีกนิด

(เวลา 20.00 น.)

ผับxxx

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังทั่วผับและแสงไฟสลัวที่ค่อนไปทางมืด ชายหนุ่มร่างบางก็ยังคงนั่งอยู่ที่บาร์เพื่อรอคนที่นัดมาในวันนี้ สถานที่ที่พวกเขานัดคือผับกลางๆ ที่พวกมีเงินมากันน้อยและไอศูรย์ก็คือพวกที่มาน้อย ที่นี่จึงเหมาะเป็นที่นัดที่สุดเพื่อที่ความลับของเขายังคงเป็นความลับต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงเพลงที่พวกขาแด๊นซ์ทั้งหลายก็ยังคงดิ้นกระจายกันอยู่กลางฟลอร์สุดท้ายการรอคอยก็สิ้นสุดลง

"นัดผมมาแต่คุณกลับสายเองเนี่ยนะครับ"

"หึ ฉันพึ่งประชุมเสร็จน่ะว่าแต่เธอหละกินอะไรมารึยัง"ชายวัย30ปลายๆเอ่ยบอกเหตุผลกับเด็กหนุ่มแล้วเข้าไปจูบเด็กหนุ่มเพื่อเป็นการขอโทษที่ตนมาช้า

"ผมทานมาแล้วครับและของที่คุณต้องการผมก็หามาให้แล้วด้วย กว่าจะได้มาก็ยากมากยังไงผมขอค่าตอบแทนสูงหน่อยนะครับคราวนี้"เด็กหนุ่มพูดไปมือก็ควานหาแผ่นกระดาษที่ตนไปหยิบมาจากห้องของคนรัก

เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการแล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นให้กับคู่สนทนาทันทีพร้อมขอค่าตอบแทนของตนที่นอกเหนือจากข้อตกลง

"มันไม่รู้เหรอว่าเธอหยิบงานออกแบบของมันมาน่ะ"ชายหนุ่มหยิบผลงานไปดูก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างถูกใจก่อนจะถามเด็กหนุ่มขึ้น

"ไม่รู้หรอกครับ มันโง่จะตายรับลองว่ามันไม่มีทางรู้แน่"ร่างบางตอบออกมาอย่างมั่นใจก่อนจะเครื่องดื่มของตัวเองไปพราง

"น่ารักจริงๆ เด็กน้อยของฉัน คืนนี้ฉันจะมอบคืนอันแสนร้อนแรงให้เธอเอง"

"ครับคุณโชค ผมทนรอไม่ไหวเลยครับ"ร่างบางเอ่ยออกไปก่อนจะใช้แขนโอบรอบคอของคนที่อยู่ตรงหน้า

"บอกพ่อเธอด้วยว่าหนี้ระหว่างเราหมดกันแล้วนะเด็กน้อย"

"ขอบคุณครับ แล้วผมจะมาหาคุณได้อีกไหม"ร่างบางเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าแสนยั่ว

"แน่นอนเพราะเธอคือคนโปรดของฉันนี่...พีม"

เมื่อการแลกเปลี่ยนจบลงโชคก็เดินโอบเอวของพีมขึ้นไปยังด้านบนสุดของผับที่เปิดเป็นห้องพักสำหรับคนที่กลับบ้านตัวเองไม่ไหว

(ห้องพัก609)

"อยากได้รางวัลแบบไหนจัดการเองเลยนะเด็กน้อย"โชคกระซิบข้างหูของพีมแล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนรอคอยอีกคนจัดการ

"งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ"ร่างเปลือยเปล่าของพีมคร่อมตัวของโชคแล้วกดแก่นกายของโชคเข้ากับช่องทางของตัวเอง แล้วภายในห้องก็มีเพียงเสียงครวญครางของทั้งสองที่ยังคงดังตลอดทั้งคืน

(คอนโดของยักษ์)

ว๊ากกก!! นอนไม่หลับโว้ย! ผมอยากจะบ้าตายนี่มันตีสองแล้วนะผมยังนอนไม่หลับเลยเป็นเพราะไอ้พี่ยักษ์นั่นแหละที่ทำผมนอนไม่หลับอ่ะ ฮือ

"นอนซะโฟร์แกต้องนอน จงหลับซะโฟร์ได้เวลาที่คนหล่ออย่างแกควรนอนได้แล้ว อ๊ากกก นอนไม่หลับ"

ผมสะกดจิตตัวเองแล้วยังไม่ได้ผลเลยออกไปจากหัวผมนะอีพี่บ้าผมตะโกนระบายออกมาแต่สงสัยจะดังไปหน่อยไอ้คนที่อยู่ห้องข้างๆมันถึงมาเคาะห้องผมเนี่ย

ก๊อก ก๊อก

ปัง ปัง

จากเสียงเคาะธรรมดากลายเป็นเสียงทุบประตูแล้วอ่ะเสียงพี่แกดูร้อนรนมาก คงคิดว่าเกิดเรื่องอะไรร้ายแรงกับผมอยู่แแน่เลย ผมเลยวิ่งไปเปิดประตูให้พี่ยักษ์ก่อนที่พี่มันจะบ้าพลังถีบประตูห้องผมพังซะก่อน

"ไอ้เฉิ่มมึงเป็นเหี้ยอะไรเปิดประตูดิ”

แอ๊ด!

"อะ...เออพี่ยักษ์ผมขอโทษที่เสียงดังรบกวนครับ"

"เออก็รู้ตัวนี่มึง แล้วเป็นห่าอะไรดึกป่านนี้ยังไม่นอนอีก ทำเสียงดังกูก็นึกว่ามีคนบุกห้อง"

ผมจะบอกพี่มันได้ไงว่าผมนอนไม่หลับเพราะคิดถึงเรื่องเมื่อช่วงบ่ายที่พี่ยักษ์มันช่วยผมรูดหนอนน้อยผมเล่า ถ้าให้ผมพูด โยนผมลงจากตึกเถอะแค่ผมนึกถึงหน้าผมแม่งก็ร้อนแล้วเหอะ

"มึงไม่สบายหรอโฟร์หน้าแดงๆ ไหนกูดูดิตัวร้อนไหม ก็ไม่ร้อนนี่มึงแล้วนี่มึงใส่ชุดเหี้ยอะไรเนี่ยบางชิบหายแล้วดูดิตัวใหญ่จนแทบหลุดจากตัวมึงแล้วเนี่ย"

ผมโคตรตกใจเลยครับพี่ยักษ์มันเอาแก้มมาเเนบกับหน้าผากผมเพื่อวัดไข้ ผมอยากบอกพี่มันจริงๆ ว่าเอามือมาวัดให้ก็ได้เดี๋ยวหัวใจผมหยุดเต้นขึ้นมาพี่จะทำใช้แม่พี่ไม่ไหวนะครับ

ให้ตายแล้วอะไรคือการมาถกเสื้อผมวะเนี่ยแค่นี้หัวใจผมมันยังทำงานหนักไม่พอใช่ไหมพี่ตอบผมที ผมรีบเอามือจับหัวใจตัวเองทันที ถ้าขืนยังอยู่ใกล้พี่มันแบบนี้หัวใจผมอาจจะทะลุออกมาดิ้นที่พื้นแน่ๆ

"คือ คือผมไม่เป็นไรครับพี่ พี่ยักษ์กลับไปนอนเถอะครับ"

"หึ" ผมเกลียดเสียงสั้นๆ แบบนี้ของพี่วะมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเด็กตอนจับได้ว่าโกหกอ่ะ

"ผมง่วงแล้วผมไปนอนก่อนนะครับฝันดีพี่"

"เดี๋ยว!!!"ผมที่กำลังจะปิดประตูก็ต้องชะงักค้างเพราะพี่มันเรียกผมซะดังเลย

"อะ... อะไรครับพี่ยักษ์"

"กูนอนด้วย"

"ห๊ะ!!"ว้อท? คืออะไรครับพี่ พูดง่ายแบบนี้เลยแล้วผมจะทำไรได้อ่ะก็ต้องยอมน่ะสิ

"ไม่ต้องทำหน้าควายงง คืนนี้กูจะนอนกับมึงจบนะ แล้วห้องทำไมแม่งร้อนขนาดนี้เนี่ย ไอ้เฉิ่มมึงไม่ได้เปิดแอร์หรอวะ"

เมื่อไรพี่มันจะเรียกชื่อผมวะเอาแต่เรียกเฉิ่มๆ อยู่นั่นแหละแล้วอีกอย่างที่ผมไม่เปิดแอร์เพราะผมเปิดไม่เป็นไง ถ้าผมบอกพี่มันว่าเปิดไม่เป็นพี่มันจะด่าผมว่าโง่อีกไหมวะเนี่ย

"ไงที่เงียบอยู่คือไรวะมึงตอบกูดิ"

"ผมเปิดไม่เป็นครับกลัวถ้ากดไปมั่วๆ แล้วมันพังขึ้นมาผมไม่มีปัญญาหามาใช้พี่"ในที่สุดผมก็พูดออกไปจนได้พี่มันแม่งทำหน้าเหวอไปแล้วอ่ะ แล้วพี่มันก็ขำผมด้วย

"หึ มึงเหมาะกับคำว่าเฉิ่มมากรู้ไหมไอ้โฟร์แสดงว่าเมื่อคืนมึงก็นอนร้อนๆ อย่างนี้ใช่ไหม"ผมพยักหน้าแทนคำตอบคือตอนนี้อยากหายตัวได้มากเลยอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วเหอะ

"เฮ้อ กูจะทำไงกับมึงดีเนี่ยไอ้เฉิ่มเอ้ย มานี่กูจะสอนให้ วันหลังอะไรที่เปิดไม่เป็นก็บอกกูหน่อยแล้วกัน มึงนี่มันจริงๆเลย"

แล้วพี่ยักษ์ก็สอนผมเปิดแอร์ พอแอร์มันทำงานจนห้องเย็นช่ำผมก็เริ่มหนาวแล้วดิ ผมที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อจากเสื้อบางๆ เป็นหนาๆ แต่พี่ยักษ์ก็ดันมากระชากแขนผมเหวี่ยงลงเตียงแล้วขึ้นมานอนกอดผมไว้ ผมดิ้นเท่าไรก็ไม่ขยับเลยเหอะ แรงคนหรือแรงควายครับเนี่ย

(ยักษ์ พาร์ท)

"พี่ยักษ์ปล่อยผมก่อน ผมหนาวผมจะไปเปลี่ยนเสื้อ เสื้อผมมันบาง"

"ไม่ต้องหรอกนอนเลยเดี๋ยวกูกอดก็หายหนาวแล้ว"

ผมนอนรัดน้องเอาไว้ในอ้อมกอดของผม แค่เห็นชุดที่มันใส่ปีศาจในตัวผมมันก็คลุ้มคลั่งแล้วจะยั่วกันไปถึงไหนนะ เสื้อมันก็ทั้งบางทั้งย้วยจนมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน จะไม่ให้ผมรู้สึกผมก็คงตายด้านอ่ะ

ตัวน้องมันเล็กนะผมเลยกอดไม่แน่นมาก ก็นะผมกลัวว่าถ้าผมกอดรัดมันแน่นกว่านี้กระดูกมันอาจจะหักได้ แล้วตัวน้องมันก็หอมมาก เป็นกลิ่นแป้งเด็กทั่วไปแต่เวลาอยู่บนตัวมันแล้วหอมมากเลย ผมเลยเนียนเอาหน้าซุกที่คอของมัน แต่ใครจะคิดว่านั่นเป็นจุดอ่อนของเด็กเฉิ่มล่ะครับ เสียงนี่กระเซ่าเลย

"อึก อ๊ะอื้อ พะ...พี่ยักษ์ผมขนลุกอื้ออะไรทิ่มหลังผมอะพี่!!"

"มึงนอนนิ่งๆ เดี๋ยวมันก็สงบเอง มึงอ่ะหลับซะ"

ซวยจริงๆ ลูกชายผมดันมาตื่นอะไรตอนนี้วะตอนนอนกับพีมผมยังไม่เป็นขนาดนี้เลย พอผ่านไปซักพักน้องเฉิ่มมันก็หลับสนิทไปแล้วแต่ไอ้ลูกชายผมมันยังไม่ยอมหลับผมเลยต้องไปเอาออกในห้องน้ำ

ตอนทำผมก็พยายามนึกถึงหน้าพีมแต่หน้าของโฟร์ก็ดันโผล่มาในความคิดของผมแทนหน้าของพีมซะงั้น ให้ตายผมนี่เป็นเอามากแล้วนะเนี่ย พอเสร็จผมก็ออกมานอนกอดไอ้เฉิ่มของผมต่อ ตัวน้องมันทั้งนิ่มทั้งหอมจนผมอดใจที่จะฟัดมันไม่ได้จริงๆ นะ

ผมเลยฟัดมันจนพอใจทั้งไซร้ทั้งแอบหอมมันทั้งตัวจนเสื้อผ้ามันหลุดออกจากตัวมันก็ยังไม่ตื่นเลยครับผมเลยลองจูบปากมันปากแม่งโคตรนุ่มอ่ะผมค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปมันสนองตอบกลับมาเล็กน้อยจนผมพอใจผมก็กอดมันเอาไว้ในอ้อมกอดของผมและหลับไปตามมันไป

(เช้าวันต่อมา)

(โฟร์ พาร์ท)

กรี๊ดดด!!!!

เหี้ยใครมากรี๊ดอะไรแต่เช้าวะเนี่ยคนยิ่งง่วงนอนอยู่ ผมนอนกอดหมอนข้างที่แข็งแต่อบอุ่นแถมหอมมากด้วยหมอนข้างของผมมันยังกอดผมตอบด้วยแหละเฮ้ย!!ไม่ใช่แหละ ผมลืมตาขึ้นทันทีและสายตาผมก็ปะทะเข้ากับหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเเน่นที่ครั้งหนึ่งผมเคยเห็นมาแล้วห่างๆ

แต่ครั้งนี้ผมได้สัมผัสมันเต็มๆ เลยครับโอ๊ยฟิน ง่ะไม่ใช่แล้ว ผมพยายามขยับตัวให้หลุดจากวงแขนของไอ้พี่ยักษ์แต่หูผมก็ยังได้ยินเสียงคนคุยกันเสียงเด็กด้วย?

"อ๊ายย! คุณดูสิคะน่ารักมากเลยกอดกันกลมเชียวใช่ไหมคะน้องซิกพ่อของเรากับลุงยักษ์น่ารักเนอะ"

"แอ๊ะๆ ๆ ๆ "

"หึหึ พึ่งผ่านไปได้แค่สองวันเองนะก็มานอนด้วยกันซะแล้ว"

"คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้หนูโฟร์มาอยู่ที่นี่ ดีกว่าเด็กพีมลูกเพื่อนคุณตั้งเยอะ"

"โธ่คุณหญิง ยังไงลูกเราก็เลือกแล้ว"

"ก็เลือกใหม่ได้ค่ะ ที่ฉันไม่พูดก็เพราะเห็นว่าเป็นลูกของเพื่อนคุณแต่ยังไงฉันก็ไม่ปลื้มดูแล้วเหมือนโดนบังคับมาให้คบกับลูกเราเลย"

ชัดเต็มสองหูยิ่งกว่าระบบHDอีก เฮือกพ่อแม่พี่มันมานี่หว่า แต่ผมขยับไม่ได้ง่ะทำไงดีงั้นคงต้องปลุกพี่มันนั่นแหละนะ

"พี่ยักษ์ลุกดิ!! พ่อแม่พี่มา! พี่ยักษ์ผมบอกว่าให้ตื่น!!"

"อืม ไอ้เฉิ่มมึงจะดิ้นหาพ่อมึงรึไงนอนนิ่งๆ ดิ"

หึ้ย ปลุกยากจังวะแล้วดูคุณท่านกับคุณหญิงก็ขำกันใหญ่เลย อายโว้ยเฮ้ยแล้วเสื้อผมกับเสื้อพี่มันหายไปไหนวะเนี่ยตายๆ โดนเข้าใจผิดแน่เลย

"พี่ยักษ์ลุก พ่อแม่พี่มา"

"อืม ห่าว สวัสดีครับพ่อแม่ทำไมมากันแต่เช้าเลยครับนี้เพิ่งแปดโมงเองนะครับ"

พอพี่มันตื่นก็ดูเหมือนจะไม่ตกใจหรืออะไรเลยที่เห็นคุณท่านกับคุณหญิงมายืนมองแบบนี้หน้าด้านวะพี่

"ฉันมารับน้องโฟร์ไปโรงพยาบาลด้วยกัน"

"มันเป็นอะไรถึงต้องไปโรงพยาบาล"

พี่แกถามเสียงโหดเลยครับแล้วหันมามองผมด้วยสายตางงๆแต่ก็โอบเอวผมไว้ไม่ยอมปล่อยจนคุณหญิงท่านพูดขึ้น

"แม่จะพาน้องซิกไปฉีดวัคซีนเพราะตั้งแต่น้องออกจากโรงพยาบาลมาดูเหมือนแม่น้องจะไม่ได้พาน้องไปรับวัคซีนอะไรเลยจนตอนนี้ก็แปดเดือนจะเก้าเดือนอยู่แล้วด้วยและแม่เองก็นัดกับน้องโฟร์ไว้ว่าเราจะไปด้วยกัน"

"ครับผมเข้าใจแล้วครับแม่ งั้นรอก่อนครับผมกับน้องจะอาบน้ำก่อน"พี่มันฟังจบก็พูดกับคุณหญิงส่วนผมนั่งเอ๋อจนคุณหญิงตอบกลับมา

"งั้นแม่กับพ่อไปรอข้างนอกนะจ๊ะอาบกันเร็วๆล่ะเดี๋ยวจะเลยเวลานัดนะคะ"

"ครับแม่"

พี่ยักษ์สะกิดผมให้ลุกไปอาบน้ำผมก็ทำตามและเข้าห้องน้ำอย่างไวและเมื่อผมมองเข้าไปในกระจกก็ต้องตกใจเมื่อคอผมแม่งมีรอยแดงตั้งสองรอยใต้เสื้ออีกเป็นสิบ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยหรือในห้องจะมียุงแต่มันก็ไม่คันแหะสงสัยยุงสายพันธุ์ใหม่

ผมเลิกสนใจแล้วรีบอาบน้ำเพื่อลงไปข้างล่างแต่พอผมออกจากห้องน้ำก็เจอพี่ยักษ์นั่งอยู่ปลายเตียงด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ผมอาบน้ำแค่สิบห้านาทีแล้วพี่มันวิ่งผ่านน้ำหรอวะเนี่ยแล้วดูดิจ้องผมอยู่นั่นแหละ

"มีไรครับพี่จ้องผมแล้วอมยิ้มว่าแต่พี่ไม่โดนยุงกัดบ้างหรอเนี่ยดูดิยุงแม่งกัดผมเต็มตัวเลย"

"ยุงบ้านมึงตัวใหญ่เนอะหึหึ เอานี้ไปเลือกใส่มาซักชุดหนึ่งดิ กูเห็นมึงใส่แต่เสื้อตัวใหญ่ๆ เห็นแล้วขัดตาเมื่อวานกูเลยไปซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาให้"

"เฮ้ยไม่เป็นไรพี่ผมเกรงใจ"

"จะใส่ดีๆ หรือต้องให้กูจับใส่ให้วะ อาจจะหนักกว่าเมื่อวานนี้ก็ได้นะ"

"เออๆ ผมใส่แล้วแม่งขู่ผมตลอดอ่ะ"

"ให้ไวเลยมึงเสร็จแล้วลงไปทำข้าวเช้าด้วยกูหิว"

"คร๊าบท่าน"

แม่งสั่งจังนะมึงไอ้พี่ยักษ์อย่าให้ถึงตากูบ้างเถอะพี่ ผมหยิบชุดของพี่ยักษ์มาทั้งหอบเลยแล้วเลือกเสื้อกับกางเกงมาใส่ บอกเลยว่าเป๊ะเว่อร์ พี่มันรู้ไซส์ผมได้ไงก็ไม่รู้แหะ

(ห้องนั่งเล่น)

"ไงหละไอ้เสือไปนอนห้องของโฟร์เขาได้ไง"ผู้เป็นพ่อถามลูกชายขึ้นเมื่อยักษ์ลงมานั่งที่โซฟาข้างๆ และกำลังแหย่น้องซิกที่เล่นของเล่นอยู่

"ก็เดินเข้าไปไงตาแก่"

"หึแกมันวอนโดนตรีนแต่เช้าเลยนะไอ้ลูกเวร ฉันจะหาแฟนให้น้องเล็กเอาที่หล่อกว่าแกสิบเท่าเลยคอยดู"ชายวัยกลางคนเมื่อเอาชนะลูกชายไม่ได้ก็ขู่ลูกชายตัวเองแต่กลับถูกเมินใส่

"กลัวที่ไหนหละ ว่าแต่คุณแม่ทานข้าวมารึยังครับเดี๋ยวโฟร์มันจะทำข้าวเช้า"

"เรียบร้อยแล้วจ๊ะว่าจะมารับโฟร์แล้วไปเลย"

"งั้นผมขอไปด้วยครับ คงไม่มีใครขาดใจตายไปก่อนนะครับถ้าผมจะนั่งกอดแม่ไปตลอดทาง คิดถึงจังเลยครับ"

ว่าแล้วยักษ์ก็กอดแม่ตัวเองโชว์พ่อ ส่วนคนพ่อที่หวงเมียก็รีบเดินเข้ามาแย่งเมียตัวเองไปกอดแทน

"ไอ้ยักษ์นั่นเมียพ่อเว้ยอย่ากอดกูกอดได้คนเดียวสำหรับแกมันหมดโปรไปแล้ว"

"ยังไงผมก็ลูกแม่หึหึ"

ยักษ์แหย่พ่อตัวเองจนพอใจก็หันมาเล่นกับซิกที่กำลังนั่งบีบเป็ดน้อยอย่างเมามันส์และมองคนพ่อของน้องซิกไปด้วยเพราะวันนี้พ่อของน้องซิกมัดจุกด้วยยางรัดผมที่คนตัวใหญ่ซื้อให้

"พี่ยักษ์มากินข้าวเร็วพี่ไข่เจียวหมูสับร้อนๆ กับแกงส้มผักบุ้งใส่ปลานิลแล้วก็ผัดบล๊อคโคลี่ใส่กุ้งเสร็จแล้วพี่"

คนตัวเล็กเรียกคนตัวใหญ่ที่นั่งเล่นกับลูกชายตัวเองมากินข้าวแต่ก็ได้รับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มจากคุณหญิงสินีพร้อมกับคำพูดที่ฟังแล้วคนตัวเล็กอยากจะมุดปูนหนี

"แหมคุณเหมือนภรรยาที่เรียกสามีทานข้าวเลยนะคะ เหมือนสมัยที่เราแต่งงานกันใหม่ๆ แล้วไปฮันนีมูนกันที่เกาะไงคะ"

"หึหึ เหมือนจริงๆ ด้วยสิ"

ทั้งสองเมื่อแซวลูกชายของตัวเองกับลูกบุญธรรมเสร็จก็พากันหัวเราะชอบใจและเด็กอย่างซิกที่ไม่รู้ว่าคุณปู่คุณย่าหัวเราะอะไรก็ได้แต่หัวเราะตามทำให้เรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

"พี่นนท์ไปกินข้าวด้วยกันสิพี่จะยืนแอบมุมไปถึงไหน"

ยักษ์เอ่ยชวนพี่เลี้ยงเด็กที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดของนายใหญ่ของบ้านมากินข้าวด้วยกัน โฟร์ที่เพิ่งเห็นอีกคนก็ลุกไปตักข้าวทันที

"มาครับรีบทานจะได้รีบไปโรงพยาบาลกันครับ"

"ไม่ต้องรีบโรงพยาบาลที่เราจะไปเป็นของลุงกูพ่อกูคงนัดไว้แล้วใช่ไหมตาแก่"

โฟร์ที่ได้ยินยักษ์เรียกพ่อตัวเองแบบนั้นก็ฟาดแขนของยักษ์อย่างแรงจนลืมกลัวไปเลย

เพี๊ยะ!!

"โอ๊ย! ไอ้เฉิ่มมึงตีกูทำไม"ยักษ์โวยใส่โฟร์ทันทีแต่โฟร์เองก็สวนกลับทันทีเช่นกัน

"พูดกับคุณพ่อดีๆ สิครับพี่ยักษ์ ไม่น่ารักเลยนะครับ"

"หึหึ/หึหึ"

เสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ของคนบ้านแสงเกียรติก็ดังขึ้นจากประมุขของบ้านและบอดี้การ์ดที่นั่งมองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น

"มึงกล้าตีกูหรอไอ้เด็กเฉิ่ม กูจะเก็บไว้คิดบัญชีกับมึงคืนนี้ หึหึ แล้วอีกอย่างกูพูดแบบนี้กับพ่อกูมานานแล้วจะเปลี่ยนคงไม่ทันอีกอย่างไม่ต้องรีบกินเดี๋ยวข้าวไม่ย่อยโรงพยาบาลไม่หนีมึงไปไหนหรอก"ยักษขู่โฟร์แล้วลูบแขนที่โดนตีไปด้วย

"ใช่แล้วหละหนูโฟร์ค่อยๆ ทานเถอะนะไม่ต้องรีบหรอกจ๊ะคิกคิก"คุณหญิงสินีได้แต่หัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของลูกชายตัวเองและลูกชายของเพื่อนสนิทที่อีกไม่นานก็จะมาถึงไทยแล้ว

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>