บทที่ 3 ความรู้สึกสับสน

บทที่3ความรู้สึกสับสน

(คอนโดของยักษ์)

"พี่ยักษ์ผมขอโทษพี่อย่าทำอะไรผมเลยนะพี่ ปล่อยผมลงเถอะ"พี่ยักษ์แบกผมมาตั้งแต่ลงจากรถจนมาถึงห้องแล้วพี่แกก็เหวี่ยงผมลงกับโซฟาบอกเลยว่าโคตรเจ็บเลย

พลั่ก ตุ้บ

"อ๊ากกก! เจ็บนะโว้ยไอ้พี่ยักษ์บ้า ผมคนนะพี่ปล่อยลงมาแรงขนาดนี้หลังผมหักกันพอดี"

ซวย! คำนี้ผุดขึ้นมาในสมองผมอีกครั้ง ผมลืมไปได้ไงว่าผมยังมีคดีติดตัวแถมเมื่อกี้ผมพึ่งเผลอด่าพี่มันไปอีกแล้ว ไม่ใช่แค่คำว่าซวยคงต้องบอกว่าโคตรซวยมากกว่าเพราะตอนนี้หน้าพี่ยักษ์น่ากลัวกว่ายักษ์วัดแจ้งอีกครับหนีตอนนี้ยังทันไหม

"หึหึ มึงว่ากูตะคอกกูตั้งแต่เช้าแล้วนะไอ้เด็กเฉิ่ม"เสียงเรียบก็มาทำเอาใจผมตกไปอยู่ตาตุ่มแล้วครับ

"ผมขอโทษพี่ ก็ผมหงุดหงิดเพราะนอนไม่พออ่ะ แถมพวกพี่ก็เสียงดังกันมากด้วยหรือว่าไม่จริง ผมแม่งได้ยินชัดทุกประโยคทุกคำเลยเหอะ พูดแล้วก็ขนลุกบึ้ยป่านนี้เตียงห้องพี่คงโยกหมดแล้วมั้ง"

"หึ"คือไรบอกกันบ้างซิมาคำเดียวสั้นๆ ไอ้โฟร์ไม่เข้าใจมันมีอะไรน่าขำนักรึไงวะหึ

"แล้วมึงรู้สึกยังไงเวลาได้ยิน"แนะหน้าด้านเนอะคนเรายังมีหน้ามาถามอีก

"รู้สึกอายแทนไงพี่หน้าด้านกันจริง ๆ ไม่อายผมกันบ้างรึไง"

"ไม่วะ ตอนทำมันรู้สึกดีจนลืมทุกอย่างเลยแหละถ้ามึงอยากรู้มึงต้องลอง"หน้าด้านกว่าที่คิดจริง ๆ ครับผมขอยอมแพ้เลยครับ

"เชิญตามบายเลยพี่ผมขอผ่าน"

"ไม่อยากรู้แล้วรึไงว่าเตียงห้องกูโยกไหม"

"ไม่อ่ะพี่ผมเกรงใจปล่อยผมเถอะพี่ยักษ์"

"มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงง่ายๆ รึไง กูกำลังจะแสดงให้มึงเห็นนี่ไงว่ากูน่ะหล่อทั้งข้างในและข้างนอก จะว่าไปข้างในมึงก็เคยเห็นแล้วนี่ว่าของกูมันหล่อขนาดไหน"

พี่ยักษ์แม่งทั้งหน้าด้านแล้วก็น่ากลัวมากผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลย แล้วอยู่ๆ พี่มันก็รวบแขนผมแล้วจับไว้ด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกมือก็ลูบไปตามตัวผมจนขนลุกไปหมดแล้วครับ

"พี่ยักษ์จะทำไรอะพี่ เฮือก! พี่ยักษ์"

(ยักษ์ พาร์ท)

ระหว่างที่ผมจัดการน้องเล็กรักแรกของผม ผมจะเล่าให้ฟังก่อนว่าทำไมผมถึงเอาแต่จ้องน้องมันทั้งวัน ส่วนหนึ่งก็หึงแหละแต่อีกส่วนคงเพราะคิดว่ามันจะมาเป็นเด็กพ่อผมมันก็หึงไหมว่ะแล้วผมจะพูดให้เปลืองหน้ากระดาษทำไมเนี่ย แค่คิดผมก็อยากจะทำให้น้องมันเป็นของผมแล้ว ผมนี่ชั่วเนอะ และสาเหตุของความหึงมันก็มาจาก....

วันนี้ตอนช่วงสายพ่อผมเขาโทรมาชวนผมไปเดินห้างครับ ร้อยวันพันปีไม่เคยชวนแต่พอรู้ว่าผมอยู่กับพีม พ่อผมก็ให้ผมรอไปกินข้าวพร้อมกันตอนเที่ยงเลยเพราะแม่ผมไม่ปลื้มพีม พอวางสายจากพ่อเสร็จผมก็แยกกันอาบน้ำกับพีม

ผมไปอาบน้ำที่ห้องของน้อง ขอเรียกแบบนี้แล้วกันครับน่ารักดี ห้องน้องมันก็เหมือนห้องผมอ่ะแต่ที่ต่างคงเป็นจำนวนตุ๊กตาที่อยู่บนเตียง บอกเลยว่าเยอะมาก ผมแอบสำรวจเสื้อผ้าน้องมันมาด้วยบอกเลยว่ามีแต่ตัวใหญ่ๆทั้งนั้นเลย

ผมเลยเลิกสนใจแล้วไปอาบน้ำ พอออกมาก็เจอพีมนั่งรออยู่แล้ว

"ไปทำอะไรในห้องนั้นหรอไอ"พีมถามผมเสียงขุ่นๆ

"อาบน้ำน่ะ ไปกันเถอะเดี๋ยวกูจะไปเดินดูของด้วย"

(ห้าง)

พอมาถึงห้างผมก็เดินดูของไปเรื่อยจนไปเจอร้านเสื้อวัยรุ่น ทำให้ผมนึกถึงเด็กเฉิ่มขึ้นมา ผมเลยเดินเข้าไปดูแล้วผมก็รวบเสื้อไซส์เล็กมาประมาณ5-6ตัวกางเกงยีนต์แล้วก็กางเกงขาสามส่วนอีกจำนวนหนึ่ง พอได้ของที่พอใจแล้ว ผมก็ถือของไปจ่ายตังค์ จนพีมมันต้องถามผมออกมา

"ซื้ออะไรเยอะแยะไอ เสื้อพีมมีเยอะแล้วนะ"

"เออกูรู้ อันนี้กูซื้อให้ไอ้เฉิ่มมันน่ะ ตอนเข้าไปอาบน้ำกูเห็นเสื้อผ้ามันมีแต่ตัวใหญ่ๆเลยว่าจะซื้อให้มันซะหน่อย"

"หรอ"

พีมพูดกับผมแค่นั้นแล้วเดินออกจากร้านไปเลย ผมรู้ว่ามันคงไม่พอใจแต่ผมต้องสนไหมก็แค่ซื้อเสื้อผ้าให้เด็กมันหน่อยเท่านั้นเอง ตอบแทนที่มันทำกับข้าวให้กินแต่พอออกมาผมดันเจอร้านกิ๊ฟช็อปแล้วนึกถึงเด็กเฉิ่มขึ้นมาอีก ผมเลยแวะซื้อยางรัดผมให้เด็กเฉิ่ม พอซื้อเสร็จผมก็เจอพีมยืนแบบไม่สบอารมณ์อยู่ที่เก้าอี้สายตาก็จ้องไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามกัน

ผมเห็นพ่อกำลังยิ้มพูดคุยกับเด็กเฉิ่มอย่างสนิทสนมอยู่ในร้านขายเสื้อผ้าเด็ก ภาพตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบเลย ผมไม่ชอบเลยจริงๆนะที่เด็กเฉิ่มมันยิ้มให้คนอื่นแบบนั้น ถึงคนอื่นที่ผมหมายถึงจะคือพ่อผมเองก็เถอะแล้วไหนว่ามากับแม่ของผมไงว่ะแต่พอพีมพูดผมก็รู้ทันทีว่ามันไม่มากับพ่อผมแค่สองคนอย่างที่ผมคิด

"พึ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ของไอก็ออกมาเดินห้างเหมือนกันนะ ทีเมื่อก่อนพีมชวนเท่าไรท่านทั้งสองก็ไม่เคยออกมาเลยแล้วทำไมถึงยอมออกมาได้กันนะ"พีมมันพูดขึ้นเหมือนน้อยใจ

"ช่างเขาเถอะ เราไปรอพวกท่านที่ร้านลุงไซโต้เถอะ กูเริ่มหิวอีกแล้ว"

ผมดึงพีมไปที่ลานจอดรถแล้วพาไปที่ร้านอาหารทันที ผมมาถึงไม่นานและนั่งรอไม่นานพ่อแม่ผมก็มาถึง แต่ที่ผมอึ้งคงเป็นเด็กเฉิ่มมันอุ้มเด็กตัวเล็กๆมาด้วย นี่มันมีเมียมีลูกแล้วงั้นหรอว่ะ

ผมนั่งจ้องน้องมันตั้งแต่กินอาหารจนกินเสร็จผมก็ยังไม่เลิกจ้องเพราะผมมีคำถามที่อยากจะถามมันเยอะเลย จนแม่ผมพูดกระทบผมที่ไม่ค่อยกลับบ้าน แถมผมพูดอะไรไปแม่ผมสนที่ไหนล่ะครับ

จนมาที่สวนนั่นแหละผมกะว่าจะหาเรื่องมันเต็มที่เลยล่ะแต่ผมก็ได้มารู้ว่าเด็กเฉิ่มที่แท้เป็นลูกของเพื่อนพ่อนี่เองทำให้ผมรู้สึกโล่งเลยล่ะ แล้วก็อย่างที่รู้กันผมกำลังจะกินเด็กล่ะหึหึ

ก็น้องมันน่ารัก ยิ่งน้องเล็กของผมกลัวผมมากเท่าไร น้องยิ่งน่ารักจนผมอดแกล้งไม่ได้จริงๆนะครับ ผมว่าผมชักจะเข้าข่ายโรคจิตจริงๆแล้วมั้งเนี่ย เมื่อเช้าผมก็เคืองน้องมันนิดๆนะที่ทำอารมณ์เสียใส่ผม จนเดินหนีผมไปแบบนั้น แต่พอรู้ว่าน้องมันคือใคร ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่อีกต่อไป แต่เป็นความดีใจซะมากกว่า แถมไอ้เสียงยั่วๆเนี่ยหึ้ยทำผมของขึ้นแล้วครับ

"พะ...พี่ยักษ์อื้อหยะ...หยุด ทะ...ทีครับผมรู้สึก อึก อ๊ะ แปลกๆ พี่"

มือผมยังคงลูบไล้ไปทั่วตัวของน้องมันบอกเลยว่านุ่มมาก เสียงน้องมันแหบพร่าดูยั่วผมมาก พอน้องมันเผลอผมก็ถอดเสื้อน้องมันออกตัวน้องมันแดงพอๆ กับหน้าเลยครับ แล้วผมก็เอาเสื้อของน้องมันมัดมือน้องมันเอาไว้ จากนั้นผมก็ล้วงกางเกงหยิบยางรัดผมกับกิ๊ฟออกมาแล้วจับน้องมันมัดผมติดกิ๊ฟ อยากจะบอกน้องมันนะว่าน่ารักน่ากดมาก

"พี่ทำอะไรกับหัวผมอะ อื้อหนักลุกได้ยังพี่ อ๊า! "

"........"

น้องมันถาม ผมไม่ตอบเพราะผมกำลังมองผลงานของตัวเอง และคิดว่าน่ารักอะไรอย่างนี้จนผมเผลอลูบตัวมันแล้วสะกิดหน้าอกจนน้องมันเผลอครางออกมาเสียงดัง

"พี่ยักษ์พอก่อนปล่อยผมก่อนครับพี่ผมรู้สึกแปลกๆ "

ไอ้น้องเฉิ่มของผมมันพูดออกมาทั้งหน้าแดงๆ จนผมสัมผัสได้ถึงอะไรแข็งๆ ตรงข้างล่างผมก็ก้มลงมามอง

"อย่ามองพี่ แม่งโคตรน่าอายเลยปล่อยผมเถอะพี่"

ไอ้น้องเฉิ่มของผมมันพูดเสียงแผ่วเบาจนเกือบไม่ได้ยินแต่ผมอยู่ใกล้เลยได้ยิน ผมแกล้งมันต่อด้วยการปลดกระดุมกางเกงขาสามส่วนของมันแล้วดึงลงถึงส่วนที่ผมนั่งทับแกนกายขนาดพอดีมือก็เด้งออกมาผมก็ปลดตะขอของตัวเองออกมาด้วยแล้วจับแกนกายของมันกับผมรูดพร้อมกัน

"อ๊า! พี่ยักษ์อืมผมเสียวพี่อื้อมันเหมือนจะมีอะไรออกมาเลย"พอไอ้คนตัวเล็กใต้ร่างผมมันพูดแบบนั้นผมก็เพิ่มความเร็วขึ้นอีกเพราะผมเองก็แทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

"อ๊ะ อ๊ะพี่ยักษ์ อ๊า!"

"อืม อ่า โฟร์ ซี๊ด"

แล้วทั้งผมกับไอ้ตัวเล็กก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน มันหอบเหนื่อยหมดแรงอยู่ผมก็เลยอุ้มมันเข้าห้องน้ำให้มันยืนหน้ากระจก พอไอ้น้องเฉิ่มของผมมันเห็นตัวเองในกระจกมันก็หน้าแดงยิ่งกว่าเก่าอีกครับต้องบอกว่าแดงทั้งตัวเลยก็ได้ครับ

"ไงหละมึง รู้สึกดีมากใช่ไหมหละไอ้เด็กเฉิ่ม"

"............"ตัวเล็กของผมมันเงียบครับไม่พูดอะไรเลยจนผ่านไปสิบนาทีมันก็ยอมเปิดปากพูด

"พี่ยักษ์ ถ้าพี่คิดจะแกล้งผมก็แกล้งอย่างอื่นก็ได้นะพี่ พี่แกล้งผมด้วยวิธีนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับพี่พีมวะ"

อ่า ผมทำเด็กเฉิ่มรู้สึกผิดสินะหน้ามันแม่งโคตรเศร้าเลยครับ ผมที่ยืนซ้อนหลังมันอยู่ก็จับหน้ามันหันมาหาผม แล้วทาบปากลงไปอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

"มึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะไอ้เด็กเฉิ่มที่เราทำกันมันก็แค่การช่วยกันปลดปล่อย กูไม่ได้ทะลวงประตูหลังมึงซักหน่อยมึงจะรู้สึกผิดทำไม ยังไงก็เป็นเพราะกูที่ทำมึง ไปล้างตัวแล้วมาทำข้าวให้กูกินได้แล้ว"สีหน้าน้องมันดูกังวลน้อยลงแล้ว ก่อนออกไปน้องมันก็หันมาพูดกับผม

"ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟกับยางรัดผมนะพี่แต่พี่แม่งซื้อมาไม่คิดว่ามันแบ๊วไปหรอวะพี่"

"ก็กูเห็นมึงใช้ยางรัดผมหัวแมวเมื่อเช้า กูว่ามันเข้ากับมึงดีกูเดินไปเจอเลยซื้อมากะว่าจะไถ่โทษที่ทำให้มึงนอนไม่พอแต่มึงก็ดันมาท้าทายความหล่อของกูซะก่อน"

"เออ...ขอโทษครับพี่ที่ผมไปท้าท้ายความหล่อของพี่ จิส์อย่าให้หล่อบ้างแล้วกัน"

"หึ มึงน่ะหมดสิทธิ์หล่อไปแล้ว แต่มึงน่ารักนะเด็กเฉิ่ม"

ผมกับเด็กเฉิ่มล้างตัวเสร็จก็เข้าห้องใครห้องมัน ความจริงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมเป็นคนผิดเองที่ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่าผมรู้สึกดีมากๆ เลยครับตอนที่ทำกับไอ้เด็กเฉิ่ม

มันทั้งเฉิ่มและไร้เดียงสามากแค่การปลดปล่อยมันยังไม่รู้เลย น้องเล็กของผมโตมาแบบไหนกันนะอยากรู้มากกว่านี้แล้วสิ

และนั่นยิ่งทำให้ผมอยากจะขย้ำน้องมันมากขึ้น ตอนที่อยู่ในห้องน้ำผมแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ที่ได้เห็นร่างกายน้องมันเต็มสองตากับพีมผมยังเฉยๆ แต่กับไอ้โฟร์ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรงตั้งแต่เจอมันครั้งแรกแล้วและยิ่งวันนี้ยิ่งได้ใกล้มันผมนี่แทบบ้าเลยครับ อย่าบอกมันนะครับรู้แค่เราก็พอครับหึหึ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>