บทที่ 2 ตัวตนของโฟร์

บทที่2

(โฟร์ พาร์ท)

อึก!

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอหลังจากที่พี่ยักษ์มันไปเปิดประตู สงสัยแฟนพี่ยักษ์จะมาแล้วหละครับ พอซักพักพี่ยักษ์เขาก็เดินมาพร้อมกับผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่ง

"ไอ้เฉิ่มนี่แฟนกูชื่อพีม เรียนวิศวะโยธาปีสาม พีมนี่เด็กที่แม่กูมาฝากให้กูดูแลมันชื่อ ชื่อไรวะมึง"

ชิบหายพี่มันจำชื่อผมไม่ได้แล้วเว้ย สมองปลาทองแท้ยังไม่ทันข้ามวันเลยเว้ยพี่ ผมเลยต้องแนะนำตัวเองใหม่

"ผมชื่อโฟร์ครับพี่พีม กำลังจะเข้าเรียนมหา'ลัยxxxคณะสถาปัตย์สาขาการออกแบบครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะโฟร์ยังไงเราก็เรียนมหา'ลัยเดียวกันมีอะไรถามพี่ได้เลยนะ"

"ขอบคุณครับ"

พี่พีมน่ารักมากเลยครับ ผมว่าพี่พีมคงหลงผิดที่มาชอบไอ้พี่ยักษ์หน้าโหดนี่แน่เลย คนน่ารักแบบพี่พีมไม่น่าจะมาคบกับพี่ยักษ์ได้เลยจริง ๆ

"รอแปบนะพีมกูสอนเด็กโง่ใช้เครื่องซักผ้าแปบ มึงอะไอ้เด็กเฉิ่มมานี่กูจะสอนมึงรอบเดียวนะตั้งใจด้วย"เสียงสองคือไรวะพี่ยักษ์ทีกับผมนี่เสียงแม่งแทบเเดกหัวสองมาตรฐานวะพี่

เออ...ผมก็ได้แต่บ่นพี่มันในใจแหละนะไม่กล้ากับหน้าโหดๆของพี่เขาหรอกครับ ผมยังอยากมีชีวิตรอดกลับไปฟัดพุงเด็กผมอยู่นะ พูดถึงแล้วก็คิดถึงเลยครับคุณหญิงแม่พี่ยักษ์เขาให้มือถือที่สามารถคุยเห็นหน้ากันได้ให้ผมด้วย เขาบอกคิดถึงตัวเล็กเมื่อไรให้ผมวิดีโอคอลไปได้ทุกเวลาเลยครับ

คุณหญิงท่านดีกับผมและน้องซิกมากเลยครับ อีกสองวันผมก็ต้องไปเรียนแล้วด้วย ผมปล่อยให้เครื่องซักผ้ามันทำงานส่วนผมก็หยิบมือถือออกมาวิดีโอคอลหาคุณหญิงท่านแค่สองสามวิท่านก็รับสายผมแล้วครับพร้อมกับเอาหน้าตัวเล็กให้ผมดู

"ไงน้องซิกลูกพ่อดื้อกับคุณหญิงท่านไหมครับหืมเรา"ผมทักทายเด็กน้อยที่ผมสถาปนาตัวเองเป็นพ่อเด็กไปเรียบร้อยแล้วพร้อมตั้งชื่อให้ด้วย ลูกชายของผมถ้าถามว่ากี่ขวบแล้ว ลูกผมเพิ่งจะเจ็ดแปดเดือนเองครับแต่ตัวเล็กไปหน่อยผมว่าไม่เกินเดือนลูกผมคงกลมขึ้นแน่นอน

(ไงคะน้องโฟร์อยู่กับพี่ไอเขาได้ไหมลูก)คุณหญิงท่านถามผมขึ้น

"อยู่ได้ครับคุณหญิง พี่เขาเป็นกันเองกับผมม๊ากมากกกมาก"แทบแดกหัวผมเลยล่ะ อันนี้ต่อในใจครับ

(จริงใจมากคะลูก ถ้าพี่เขารังแกเราบอกแม่เลยนะครับ)

"ครับ คุณหญิง"

(เรียกแม่สิตอนนี้แม่รับน้องโฟร์เป็นลูกบุญธรรมแล้วนะน้องซิกเองก็เปรียบเสมือนหลานของแม่ด้วยเข้าใจไหมคะ)ดูสิว่าแม่พี่ยักษ์เขาใจดีกับผมมากขนาดไหน

"ครับคุณแม่"

ผมคุยกับเจ้าตัวเล็กของผมอีกซักพักเครื่องซักผ้าทันก็ทำงานเสร็จพอดี ผมก็เอาเสื้อผ้าไปตากแล้วเอาเสื้อสีใส่เครื่องซักผ้าต่อ

"เมื่อกี้คุยกับใครหรอครับน้องโฟร์ พี่เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยคุยกับแฟนหรอครับ"พี่พีมเดินเข้ามาคุยกับผมครับ ทำผมเกร็งเลย ยิ้มโคตรละลายใจอ่ะถึงว่าไอ้พี่ยักษ์ถึงรักพี่พีมขนาดนี้

"ผมคุยกับคนรักของผมครับ คนรักที่ไม่ใช่แฟนนะครับ วันหลังผมจะแนะนำให้พี่พีมรู้จักนะครับ"

"งั้นหรอ พี่ค่อยโล่งใจหน่อยพี่คิดว่าแม่ของไอจะให้เรามาเป็นคนรักของไอซะอีก"สายตาของพี่พีมดูเปลี่ยนไปพร้อมทั้งน้ำเสียงนั้นด้วย ถ้าพี่พีมจะมาแอบฟังผมขนาดนี้แล้วจะถามผมเพื่ออะไรว่ะ

"ฮ่าๆ ๆ ๆ ไม่มีทางอะครับพี่สบายใจได้ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผมว่าพี่พีมคนนี้ชักแปลกๆแล้วสิหรือว่าเขาหึงวะที่ผมมาอยู่กับแฟนเขา ผมคงต้องขอทำเรื่องย้ายที่พักกับคุณหญิงแล้วมั้งเนี่ย ช่วงเย็นผมทำไข่น้ำ ผัดพริกแกงถั่วพู หมูทอดกระเทียม ปลานิลราดพริกแล้วก็สลัดผักของพี่พีม

"ทานข้าวได้แล้วครับพี่ๆ "ผมตักข้าวให้พี่ยักษ์และตัวเองและยกจานสลัดให้พี่พีมอีกที

"พี่พึ่งรู้ว่าเราทำอาหารเป็นด้วยวันหลังสอนพี่บ้างนะครับ"พี่พีมพูดแล้วยิ้มให้ผม โอ๊ย!ใจบางเป็นกระดาษแล้วโว้ย น่ารักจริงๆไอ้สายตาแปลกๆก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้วด้วย

"ได้ครับพี่ ว่าแต่พี่พีมทำไมไม่ย้ายมาอยู่กับพี่ยักษ์หละครับจะได้อยู่ใกล้พี่เขาด้วย"ผมถามออกไปพี่พีมก็ยิ้มและตอบคำถามของผมเหมือนพวกดาราเลยอ่ะครับ

"พ่อพี่ไม่ให้มาครับบอกว่ารอเรียนจบก่อนน่ะ"

"อ๋อ งั้นทานข้าวกันเถอะครับเดี๋ยวมันจะเย็นหมดซะก่อน พี่ยักษ์ลองกินหมูทอดกระเทียมผมไหมพี่ ผมทำแบบไม่เหม็นมีกลิ่นกระเทียมมากนะเอาป่ะ"

"ไม่! "

"พูดดีๆ ก็ได้พี่เสียงดังทำไมวะ ผมตกใจหมด ไม่กินก็ไม่ต้องกินผมกินเอง แล้วพี่พีมหละครับสนใจไหมผมทอดแบบไม่มันมากกินคงไม่อ้วนเอาไหมครับพี่"

ผมถามพี่พีมแต่เขากลับทำหน้าลำบากใจมาให้ผมซะงั้น ผมเลยยกจานหมูทอดกระเทียมกับจานข้าวผมที่มีกับข้าวอย่างอื่นนิดหน่อยกะว่าจะไปนั่งกินที่หน้าทีวีแทนเพราะผมอึดอัด

"จะไปไหนนั่งลง"พี่มันจับมือผมแน่นเลยแล้วสั่งให้ผมนั่งลง เสียงนี่อย่างโหดอะ อย่างกับเคืองใครมาเป็นชาติ แต่ผมไม่สนหรอกนะ

"ผมจะไปนั่งกินที่หน้าทีวีแทนครับพี่ ไม่อยากเป็น กขคเห็นแล้วอิจฉาอยากมีแฟนบ้างน่ะครับ พี่เข้าใจคนโสดอย่างผมหน่อยหวานไม่เกรงใจกันเลย"

"หึ จะไปก็ไป"

พอพี่มันปล่อยแขนผมแล้วผมก็มานั่งกินข้าวกับหมูทอดทั้งจานคนเดียวอย่างอร่อยเลยครับเพราะหมูทอดกระเทียมมันคือของโปรดของผมเอง ตอนอยู่หอก็ได้ข้าวหมูทอดกระเทียมนี่แหละเลี้ยงตัวเองรอดมาได้น่ะ เพราะมันถูกกว่ากับข้าวอย่างอื่นไงครับ

ผมกินเสร็จแล้วก็ยกจานชามไปล้างพอมาดูที่โต๊ะกับข้าวไม่มีเหลือเลยครับ ยกเว้นจานสลัดของพี่พีมที่เหมือนว่าไม่ได้แตะต้องมันเลยผมก็เคืองนะที่กินของเหลือแบบนี้ ส่วนพี่ยักษ์กินเกลี้ยงเลยครับแบบนี้ค่อยมีกำลังใจทำให้กินหน่อย ผมเก็บจานเช็ดโต๊ะเสร็จก็เข้าห้องอาบน้ำนอนเลยเพราะพรุ่งนี้ผมต้องออกไปซื้อชุดนักศึกษาแล้วก็อุปกรณ์การเรียนต่าง ๆ

แต่ผมกลับนอนไม่หลับเพราะไอ้เสียงครางของคนข้างห้องนี่แหละครับ พี่แม่งไม่มีความเกรงใจกันเลย แล้วผลเป็นไงหรอครับกว่าผมจะได้นอนก็ตีสามแล้วครับแถมตื่นมาผมนี่ตกใจหน้าตาตัวเองมาก นี่คนหรือหมีแพนด้าก็ไม่รู้ครับตายๆ หน้าหล่อๆ ของผมหมดสภาพแล้วแม่ง

ผมเดินลงมาด้านล่างเพื่อเตรียมทำข้าวเช้าแต่เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้นซะก่อน คนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับคุณหญิงแม่ของพี่ยักษ์เองครับ

"สวัสดีครับคุณหญิงแม่"

(สวัสดีตอนเช้าจ๊ะน้องโฟร์วันนี้ไปไหนไหมคะแม่จะชวนเราไปเที่ยวห้างหาซื้อของให้น้องซิกกันคะ)เสียงคุณแม่พี่ยักษ์สดใสมากเลยครับแถมยังได้ยินเสียงน้องซิกของผมด้วย

"วันนี้ผมจะไปซื้อของพอดีเลยครับงั้นเจอกันตอนสิบโมงนะครับคุณหญิงแม่ ผมขอทำข้าวต้มไว้ให้พี่ยักษ์กับพี่พีมก่อนครับ"

(พีมมาค้างที่คอนโดหรอคะ แล้วพี่เขาน่ารักมั้ยคะน้องโฟร์)น้ำเสียงของคุณหญิงดูไม่ค่อยชอบพี่พีมเลยครับ

"น่ารักครับคุณหญิงแม่ พี่เขาดูเป็นกันเองดีครับ"อยากจะบอกว่าแค่บางครั้งอ่ะนะครับ

(หรือจ๊ะแม่จะพยายามเชื่อนะคะงั้นแค่นี้ก่อนนะน้องโฟร์ น้องซิกเริ่มงอแงแล้วจ๊ะและดูเหมือนคุณพ่อจะเอาไม่อยู่แล้วด้วย)พี่พีมไปทำอะไรกันแน่นะแม่ของพี่ยักษ์ถึงดูไม่เชื่อขนาดนั้น

"ครับเจอกันครับคุณแม่"ผมวางสายจากคุณหญิงเสร็จก็หั่นต้นหอมทุบกระเทียมให้ละเอียด แล้วเอาไปเจียวให้เหลืองหมักหมูแล้วตั้งพักไว้พอเสร็จแล้วผมก็หันหลังกลับจะไปหยิบข้าวในตู้เย็นที่เหลือเมื่อวานมาทำข้าวต้ม

แต่พอหันไปผมก็ชนเข้ากับแผงอกที่แน่นน่ากัด เอ้ยไม่ใช่และ พอผมเงยหน้าขึ้นไปเท่านั้นแหละ ก็เจอกับสายตากินเลือดกินเนื้อจากพี่ยักษ์ที่ก้มลงมามองผม ใช่พี่แกต้องก้มส่วนผมต้องเงยเพราะพี่มันสูงส่วนผมมันเตี้ยไงพูดเองจี๊ดเองให้มันได้งี้สิ

"มึงกำลังทำอะไร"พี่ยักษ์ทำเสียงโหดใส่ผมอีกแล้ว

"ทำข้าวต้มไงพี่ถามได้"

"กูหมายถึงว่ามึงกำลังทำอะไรจะมาหลอกอะไรแม่กูรึไง"

"บ้าป่ะพี่อายุ21จริงดิสมองนี่คิดแต่เรื่องปัญญาอ่อน หลบดิผมจะทำข้าวต้ม"

"แล้วมึงให้แม่กูพาไปไหนเห็นพีมบอกมึงจะไปกับแม่กู"พี่พีมนี่ยังไงวะเหมือนจะดีนะแต่แม่งบางครั้งก็เหมือนจะร้ายเดายากจริงวุ้ย

"แม่พี่ชวนผมไปห้างแล้วผมก็ตั้งใจจะไปอยู่แล้วด้วยก็เลยจะไปกับท่านมีอะไรอีกไหมถ้าไม่มีก็หลบ น่ารำคาญ อ่ออีกอย่างนะวันหลังหัดช่วยเกรงใจกันหน่อยเหอะเสียงดังรบกวนการนอนของผมดูดิขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าหมดแล้ว"

แม่งมีเรื่ิองให้สติแตกแต่เช้าเลยเว้ย ผมไม่มีอารมณ์ทำข้าวต้มแล้ววะหากินกันเองเถอะ ผมวางของทุกอย่างบนโต๊ะปิดเตาแก๊สแล้วเดินออกจากครัวแต่ก็ถูกอีพี่ยักษ์ดึงแขนไว้

"แล้วนั่นจะไปไหนไม่ทำข้าวต้มให้พวกกูแล้วรึไง"ดุได้ดุดีผมก็คนไหมว่ะและนี่เป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นเสียงใส่พี่ยักษ์

"ไม่ทำแล้วโว้ยไม่มีอารมณ์! ถ้าอยากกินมากก็ทำกินกันเองเถอะ"ผมเดินอารมณ์เสียขึ้นห้องตัวเองทันทีแล้วสวนกับพี่พีมที่มีแต่รอยแดงเต็มคอยืนมองผมที่บันได แต่ผมไม่สนใจเดินผ่านพี่พีมเข้าห้องตัวเองไปเลย

ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาด้านล่างก็เจอทั้งสองคนเขากำลังจูบกันอย่างดูดดื่มแถมพี่พีมยังมีการมามองผมอีกนะแต่ผมไม่สนเหมือนเดิมผมใส่รองเท้าและกำลังจะออกจากห้องแต่โดนดึงข้อมือเอาไว้อีกแล้ว ข้อมือผมคงได้หลุดเข้าซักวันแน่ถ้าจะดึงแรงขนาดนี้ มาตอนไหนวะเนี่ยเร็วแท้เมื่อกี้ยังเห็นจูบกันอยู่เลย

"จะรีบไปไหนมาทำข้าวต้มให้กูก่อน พีมเขาไม่ค่อยสบายกูทำข้าวต้มไม่เป็น"ทีงี้หละเสียงอ่อนเชียวนะพี่มึง ทีเมื่อกี้อย่างกับจะแดกหัวผมอยู่แล้ว

“ไม่หัดทำเองล่ะครับ ผมไม่มีอารมณ์จะทำแล้วแล้วก็ช่วยไปบอกพี่พีมด้วยนะครับว่าอย่าให้ผมหมดความอดทนถ้ายังไม่เลิกมาใส่ความผมแบบนี้ ส่วนพี่หัดใช่สมองคิดบ้างว่าอะไรคือเรื่องจริงแล้วอะไรคือเรื่องตอแหล”

“กูขอโทษ แต่แค่ทำให้แปปเดียวมันจะตายรึไง”ผมโครตจะรำคาญพี่มันเลยว่ะผมเลยตัดความรำคาญไปทำให้พี่มัน ว่าแต่พี่พีมมันแกล้งสำออยเปล่าวะเมื่อกี้ยังดูไม่เป็นไรอยู่เลย แต่ช่างมันเหอะยังไงก็เรื่องของเขานี่หว่า แค่ไม่มายุ่งกับผมมากกว่านี้ก็พอ

ผมเดินเข้าครัวแล้วมัดผมข้างหน้าขึ้นแล้วลงมือทำข้าวต้มพอเสร็จผมก็กำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่แต่พี่ยักษ์มันมาจากไหนไม่รู้มาดึงจุกน้ำพุที่ผมมัดไว้ออกพร้อมจัดทรงให้เข้าที่แล้วพี่มันก็เดินกลับไป ผมคืองงมากพี่มันคิดอะไรอยูกันแน่นะ

ห้างสรรพสินค้า

ผมมาถึงห้างแล้วครับและกำลังเดินดูของเพื่อรอคุณหญิง พอผ่านไปซักพักผมก็เดินกลับมาตรงร้านเสื้อนักศึกษา

"น้องโฟร์แม่มาแล้วคะ"ผมหันไปก็เจอกับคุณหญิงและผู้ชายที่หน้าโหดบอกยี่ห้อว่าต้องเป็นพ่อของพี่ยักษ์แน่เพราะหน้าคล้ายกันมาก

"สวัสดีครับคุณหญิงแม่ คุณท่าน"

"เรียกฉันว่าคุณพ่อก็ได้ลูกชายของเธอน่ารักมากเลยนะโฟร์"คุณท่านดูไม่น่ากลัวอย่างที่ผมคิดเลยครับท่านดูใจดีกว่าหน้าตามากๆเลยล่ะครับ

"ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณหญิงแม่จะซื้ออะไรให้น้องซิกหรอครับ"

"เสื้อผ้านั่นแหละแล้วก็พวกของใช้ต่างๆ แม่เลยชวนพ่อเขามาด้วยเห็นว่าว่างพอดี พรุ่งนี้น้องซิกต้องไปตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีนนะเราจะไปกับแม่ไหมคะ"

"ครับ ผมจะไปด้วยครับ"ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลยล่ะ

"ดีจ๊ะงั้นเก้าโมงเจอกันที่โรงพยาบาลxxxนะจ๊ะ"

"ครับคุณแม่งั้นเราเดินช็อปกันดีกว่านะครับคุณแม่ น้องซิกมาให้พ่ออุ้มหน่อยครับคิดถึงเราจังเลย"

"หึ รีบเชียวนะเจ้าเด็กแสบทีเมื่อเช้าฉันอุ้มกลับร้องไห้ซะงั้น"

"แหมคุณทำหน้าโหดซะขนาดนั้นเด็กไม่ร้องก็ให้รู้ไปสิคะ"

"หึหึ ไปเถอะเที่ยงนี้พ่อเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นของเพื่อนพ่อแล้วกันนะ"พ่อพี่ยักษ์เขาลูบหัวผมแล้วมาหยิกแก้มน้องซิกอย่างหมันเขี้ยวแล้วโอบเอวคุณหญิงให้เดินไปด้วยกัน

"คุณน่ารักที่สุดเลยคะไปกันจ๊ะน้องโฟร์"ผมวางน้องซิกลงในรถเข็น แล้วรีบเข็นตามคุณหญิงแม่ไปทันที

เราเดินซื้อของกันประมาณชั่วโมงกว่าๆ พ่อพี่ยักษ์ก็พามาเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นอย่างที่บอกเลยครับ พอเดินเข้าไปก็เจอสายตาโหดๆ ของพี่ยักษ์ที่มองมาที่ผมที่อุ้มน้องซิกที่หลับอยู่ส่วนพี่พีมที่เห็นพ่อแม่พี่ยักษ์ก็ยกมือไหว้อย่างสวยงาม

พวกท่านรับไหว้แล้วเดินเข้าไปนั่งที่ใครที่มันส่วนผมถูกแม่พี่ยักษ์จูงมือให้ไปนั่งกับท่าน ผมนั่งลงบนเบาะข้างคุณหญิงแม่ส่วนพ่อพี่ยักษ์นั่งหัวโต๊ะพี่ยักษ์ก็นั่งอีกฝั่งข้างพี่พีมแต่ก็ยังไม่เลิกมองผมด้วยสายตาดุดัน

"ลูกใครหรอโฟร์น่ารักจังหน้าตาออกฝรั่งๆ ด้วย"พี่พีมถามขึ้น ผมก็ไม่ได้อยากจะตอบหรอกนะครับเพราะผมยังเคืองพี่มันไม่หายเลยที่ทำให้ผมถูกพี่ยักษ์ดุตั้งแต่เช้า แต่มันคือมารยาทผมจึงต้องตอบตามารยาทเช่นกัน

"ลูกชายผมเองครับชื่อน้องซิก"

"แล้วแม่เด็กหละไปไหนหรอ"อันนี้เรียกว่าเริ่มเผือกได้แล้วรึเปล่านะ

"แม่เด็กเสียตอนคลอดเด็กครับ"

“อุ๊บส์ พี่ขอโทษที่ถามออกไปนะและเสียใจด้วย”ตอแหล.....ผมพูดมันในใจกับท่าทางที่พี่พีมแสดงออกมา

ผมโกหกออกไปเพราะไม่ต้องการให้พี่มันถามต่อ พี่พีมโคตรขี้สงสัยเลย จนคุณหญิงท่านต้องเบี่ยงไปเรื่องอื่นให้ผม แถมยังแอบจิกกัดพี่พีมเบาๆด้วยร้ายไม่เบานะครับคุณหญิงแม่ดูท่าท่านจะไม่ค่อยปลื้มแฟนพี่ยักษ์อย่างมากเลยล่ะ

"แม่ว่าทานอาหารกันเถอะเนอะมาพอดีเลย เรื่องของคนอื่นก็อย่าอยากรู้ให้มันมากนักเลย น้องโฟร์หนูต้องทานเยอะๆ นะดูสิผอมแห้งเชียวนี่จ๊ะข้าวยำแซลมอนลองทานดูนะคุณลุงไซโต้ลงมือทำเองเลยนะจ๊ะ"

คุณหญิงท่านดันชามยำเเซลมอนที่มีแซลมอนพูนชามมาให้ผมจนพี่พีมเขามองผมมาด้วยสายตาเคืองๆ ผมก็ทำเพียงไม่สนใจแล้วยิ้มรับชามนั้นมา

"ขอบคุณครับคุณหญิงแม่"แบบนี้ก็ดีครับเป็นการเอาคืนพี่พีมได้ดีเลยล่ะครับเพราะผมเห็นนะว่าพี่พีมส่งสายตายเหมือนอยากจะอาละวาดออกมาด้วย

"อันนี้แซลมอนโรลลองชิมดูพ่อรับรองว่าอร่อย"พ่อพี่ยักษ์ใช้ตะเกียบคีบแซลมอนโรลมาให้ผมสองชิ้นเลยครับ ลาภปากไอ้โฟร์อีกแล้ว เคยเห็นแต่ในทีวีวันนี้ได้กินของจริงแล้วครับ

ผมนั่งกินไปเรื่อยๆ มีทั้งคุณพ่อและคุณหญิงแม่ชวนคุยแต่ก็ยังมีสายตาดุๆ กับสายตาอิจฉามองมายังผมตลอด บางทีก็อยากถามจะมองอะไรนักหนาจะมองให้พรุนเลยรึไง

"นี่น้องโฟร์วันศุกร์จะกลับมานอนบ้านแม่ไหมคะเดี๋ยวแม่เตรียมห้องไว้ให้"อยู่ๆคุณหญิงก็ถามผมขึ้นมาและผมเห็นนะว่าพี่พีมกำมือแน่นเชียวล่ะ

"ครับคุณหญิงแม่ ผมอยากนอนกับน้องซิกบ้างครับ"

"งั้นก็กลับมานอนบ้านทุกวันศุกร์แล้วกันนะ ลูกเราจะได้ไม่ลืมเดี๋ยวจะเหมือนพ่อกับแม่ที่เกือบลืมว่าตัวเองมีลูกเพราะลูกไม่ยอมกลับบ้านมาหาเลย"

เอาแล้วมีกระทบเต็มๆ สิครับอยากขำนะครับแต่กลัวเจอตรีนอิอิ แล้วพี่แกก็พูดแก้ตัวทันทีที่โดนว่า

"ผมยุ่งเรื่องรับน้องกับเรื่องเรียนอยู่ครับแม่ถ้าว่างแล้วผมจะกลับไปหานะครับ”แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจพี่แกเลยแหะน่าสงสารจุง เพราะอยู่ๆคุณหญิงก็ชวนไปเที่ยวสวนซะงั้น

"แม่ว่างั้นเราไปเดินย่อยกันที่สวนสาธารณะข้างคอนโดของหนูดีไหมน้องโฟร์ น้องซิกจะได้นั่งเล่นได้ด้วย"

"ครับคุณหญิงแม่"

(สวนสาธารณะ)

(ยักษ์ พาร์ท)

"ไอ พีมขอกลับบ้านก่อนได้ไหมพอดีพ่อของพีมโทรตามแล้วน่ะ"ผมได้ยินเสียงมือถือพีมดังตั้งแต่อยู่ในร้านอาหารแล้วครับเลยไม่ได้ว่าอะไร เพราะตอนนี้ความสนใจผมมันอยู่ที่ร่างบางที่กำลังเล่นกับเด็กตัวเล็กต่างหาก

"อืมได้สิ"

พอผมตอบตกลงพีมก็เดินไปขึ้นแท็กซี่เลยครับ ไปแบบไม่ลาพ่อแม่ผมเลยด้วย นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้แม่ผมไม่ค่อยปลื้มพีมซักเท่าไร ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาเป้าหมายของผมแต่ผมดันถูกแม่ของผมดึงแขนเอาไว้ซะก่อน

"ตาไอแม่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะลูก"

"ครับแม่"

"เมื่อไรจะเลิกกับพีมซะทีจ๊ะคุณลูก ดูสินึกจะไปก็ไปไม่มีมาลาคุณพ่อเราเลยซักนิด อ่ออีกเรื่องแม่เจอน้องเล็กรักแรกของลูกแล้วนะคะ”ประโยคแรกผมได้ยินบ่อยครับแต่ประโยคหลังนี่สิที่ผมสนใจ น้องเล็กรักแรกของผมงั้นหรอ

"น้องอยู่ที่ไหนครับแม่"ผมถามคุณแม่ของผมออกไปท่านก็ยิ้มและตอบพร้อมชี้นิ้วไปที่เด็กเฉิ่มเชยที่นั่งเล่นกับเด็กน้อยอยู่

"อยู่นั่นไงคะนั่งอยู่ตรงนั้น"

"โฟร์ โฟร์คือน้องเล็กของผมงั้นหรอครับแม่"ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจตอนนี้ในอกของผมมันช่างฟูฟ่องเสียเหลือเกิน

"ใช่จ๊ะ ไปคุยกับน้องดีๆนะยักษ์แม่ขอล่ะแล้วอีกอย่างแม่ไม่รับคนอื่นเป็นลูกสะใภ้นอกจากน้องโฟร์นะคะ แม่หวังว่าลูกจะคิดได้ว่าอันไหนเพชรอันไหนก้อนกรวด"

"ครับคุณแม่"ผมรีบเดินไปหาน้องเล็กของผมทันทีไม่คิดว่าโตมาจะน่ารักขนาดนี้เลยหึหึ

(โฟร์ พาร์ท)

หลังจากมาถึงสวน น้องซิกดูเหมือนจะตื่นตาตื่นใจมาก ดิ้นใหญ่เลยล่ะครับผมเลยพาไปหาที่ร่มๆนั่ง พี่แกพอนั่งได้ก็จัดการดึงหญ้าให้เขาเลยล่ะครับ สนุกไปสิ จนที่นั่งข้างผมมีร่างใหญ่ๆมานั่งด้วย ทำผมผงะไปเล็กน้อยเลยล่ะ ย้ำนิดเดียวจริงๆครับเพราะพี่ยักษ์มันโอบไหล่ของผมเอาไว้แล้วยิ้มกรุ่มกริ่มให้ผมสยองเล่น

"พะ...พี่ยักษ์ ปะ...ปล่อยผมเหอะพี่คนเยอะแยะ"เสียงสั่นไปสิไอ้โฟร์แต่ที่สั่นกว่าเสียงก็หัวใจผมนี่แหละ

"มึงก็หลับตาสิแค่นี้ก็ไม่มีใครแล้วหึหึ"

"บ้าบอวะพี่"พี่ยักษ์แม่งกวนบาทาผมเก่งชิบหายเลย

"แล้วนี่ลูกมึงงั้นหรอวะโฟร์"พี่ยักษ์ปล่อยมือที่โอบผมลงแล้วถามเรื่องน้องซิกทันที

"เปล่าครับพี่ นี่ลูกเพื่อนผมเองหน้าตาแบบผมพี่คิดว่าสาวที่ไหนจะมาสนล่ะ ผมโดนมันมัดมือชกให้ช่วยเพราะมันกำลังโดนพ่อเด็กตามล่าอยู่มันกลัวลูกจะเป็นอันตรายเลยเอามาให้ผมเลี้ยงแทนน่ะ ผมก็ไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะเป็นไงบ้าง"ผมเล่าความจริงให้พี่ยักษ์ฟังโดยไม่ได้โกหกเหมือนที่พูดกับพี่พีม

"อืม เดี๋ยวกูให้พ่อช่วยหาดีไหม"

"ขอบคุณครับพี่ยักษ์แล้วพี่พีมอ่ะครับ"

"กลับไปแล้ว"สั้นๆได้ใจความมากครับพี่ พี่แกเงียบไปเลยแหะหลังจากที่ตอบคำถามผมจบพอผมหันไปมองก็เจอว่าพี่แกกำลังมองผมอยู่ด้วยสายตาที่ผมก็ยากอธิบายแต่เจอสายตาแบบนั้นเข้าไปผมก็เขินขึ้นมาดื้อๆเหมือนกันเลยแกล้งพูดออกเพื่อให้พี่มันเลิกมอง

"มองอะไรอ่ะพี่ไม่เคยเห็นคนหล่อหรอครับ"

"หึหึ อย่างมึงหล่อ กูก็ขั้นเทพแล้วล่ะไอ้เฉิ่มเอ้ย"พี่ยักษ์มันใช้นิ้วผลักหัวผมเบาๆแต่ผมเนี่ยทุบแขนพี่มันแบบไม่ยั้งแรงเลยล่ะ

"มั่นหน้าวะพี่ ไปครับน้องซิกเราไปหาคุณยายกันนะครับปล่อยให้คนมั่นหน้านั่งหลงตัวเองไปเหอะ"

ผมก็ว่าไปนั่นพี่ยักษ์มันหล่อจริงๆครับ ชาตินี้ผมก็สู้พี่มันไม่ได้หรอก ผมลุกขึ้นกำลังจะอุ้มน้องซิกแต่ตัวผมดันลอยได้นี่สิ พี่ยักษ์มันอุ้มผมพาดบ่าตัวลอยเลยคิดดูดิ ส่วนน้องซิกพี่ยักษ์ก็อุ้มไว้อีกข้างแล้วเดินพาผมไปทางที่คุณหญิงนั่งอยู่

"พี่ยักษ์ปล่อยผมลงเดี๋ยวลูกหล่น!"

"ไม่หล่นหรอกกูอุ้มแน่นพอ กลับคอนโดเมื่ื่อไรกูจะแสดงความหล่อของกูให้มึงดูเตรียมตัวไว้เลยไอ้เฉิ่มมึงจะได้เห็นทุกวอกทุกมุมยิ่งกว่าวันแรกอีก ผมกลับก่อนนะครับแม่ สวัสดีครับพ่อ"พี่ยกษ์มันส่งน้องซิกให้คุณหญิงเสร็จก็พาผมเดินต่อทันทีเลย

"ขับรถดีๆล่ะ บายนะจ๊ะน้องโฟร์พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”

ม่ายยย!! ความซวยมาเยือนผมแล้ว ผมไม่น่าเผลอทำปากดีกับพี่แกเลยให้ตายสิ คุณหญิงช่วยผมด้วย ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหาคุณหญิงและคุณท่าน แต่กลับได้สายตายิ้มกรุ่มกริ่มกลับมาแทนซะงั้น

เพี๊ยะ!!

"ว๊ากกก!ไอ้พี่ยักษ์ ไอ้โรคจิต"พี่ยักษ์มันตีก้นผม พี่แม่งโคตรโรคจิตเลย แถมไม่ใช่ตีเบาๆนะครับก้นอันแสนนุ่มนิ่มของผมคงแดงไปหมดแล้วแน่เลยเพราะตอนเนี่ยผมแสบก้นมาก

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>