ตอนที่ ๒.๒ เพียงผ่าน ไม่ทันพบ

พิพิมชะเง้อหาพื้นที่ว่างเพื่อจะได้แทรกตัวเข้าไป มือหนึ่งกอดกล้องถ่ายรูปที่คล้องคออยู่ ส่วนอีกมือก็ลากแขนผม

“มายืนตรงนี้จะได้เห็นหน้าพี่พร้อมชัด ๆ”

อ้อ คุยกันมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าเมนมันชื่อพี่พร้อม

“พร้อมไหนวะ?” แสดงว่าไม่ได้ดังมาก ผมถึงไม่เคยได้ยินชื่อ

“เมื่อก่อนเขาเป็นมือกลองวง Yesterday ไง แต่พี่เขาติสต์แตก วงก็เลยแตกไปด้วย เพิ่งรับงานละครไปได้แค่สองเรื่อง เรื่องแรกกำลังออนแอร์ แต่เรตติ้งพุ่งกระฉูด ดังชั่วข้ามคืน ออกงานที่ไหนห้างแตกที่นั่น ส่วนเรื่องที่สองเพิ่งจะเปิดกล้อง จะมาถ่ายทำแถวบ้านเราด้วยนะมึง”

พิพิมเล่าถึงเมนของมันอย่างมีความสุข พลางก็ชะเง้อหาว่าพี่พร้อมของมันจะออกมาปรากฏตัวหรือยัง

สตาฟในงานกำลังวิ่งวุ่นกันอยู่ ส่วนพิธีกรก็พูดแนะนำสินค้าไปเรื่อยเปื่อย คุยกับเจ้าของแบรนด์บ้าง ชวนแฟนคลับกับนักข่าวเล่นเกมบ้าง

“เลยเวลามาตั้งนานแล้วนี่หว่า ทำไมพี่พร้อมไม่ออกมาสักที” พิพิมบ่นอุบ แล้วก็เริ่มหันไปถามคนข้าง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

“เมื่อกี้พิธีกรบอกว่าอีกไม่เกินห้านาทีพี่พร้อมก็จะถึงแล้ว แต่นี่สิบกว่านาทีแล้วก็ยังไม่ออกมาเลยอะ” แฟนคลับคนนั้นมีสีหน้ากังวล “ปกติพี่พร้อมไม่เคยมางานสายเลยนะ จะติสต์แตกขนาดไหนก็ไม่เคยเกเรหรือเบี้ยวงาน”

“สงสัยวิ่งงานหลายที่มั้ง” พิพิมออกความเห็นบ้าง “ช่วงนี้พี่เขากำลังฮอต”

ผมเริ่มบิดตัวไปมาอย่างแสนเซ็ง เพราะยืนรออยู่นานจนขาแข็ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วอีพี่พร้อมของอีพิพิมมันก็ยังไม่โผล่หัวออกมา

“กูไปนั่งรอในร้านกาแฟได้มั้ยอะ”

“ไม่ได้ มึงต้องอยู่คอยถ่ายรูปคู่ให้กูกับพี่พร้อม”

โอ๊ย! คำก็พี่พร้อม สองคำก็พี่พร้อม ผมมองหน้าเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้ “มึงเป็นพี่น้องคลานตามกันมาหรือไง อีพิพิม กับ อีพี่พร้อม ชื่อคล้องจองกันอีกต่างหาก” ผมหัวเราะขำ เมื่อเอ่ยชื่อเพื่อนกับเมนของมันออกมาแล้วพบว่าคล้าย ๆ กัน

“กูไม่ได้อยากได้พี่พร้อมเป็นพี่ แต่กูอยากได้เป็นผัว” พิพิมพูดเสียงดัง จนแฟนคลับที่ยืนอยู่บริเวณนั้นหันมามองตาเขียว “เอ่อ ก็… สามีแห่งชาติอะเนอะ” แล้วมันก็ยิ้มแห้ง ๆ รีบแก้ตัว

เรายืนรอกันอยู่อีกสักพักก็เกิดบรรยากาศแปลก ๆ แฟนคลับเริ่มซุบซิบกันแล้วชักชวนกันดูในโทรศัพท์มือถือ มีบางคนเริ่มร้องไห้ บางกลุ่มก็พากันวิ่งออกไปนอกงาน

“เกิดอะไรขึ้นวะ?” พิพิมรีบเหลียวมองไปทั่ว แล้วมันก็เอาหัวเข้าไปสุมกับแฟนคลับกลุ่มหนึ่ง

ระหว่างนั้นผมก็สังเกตว่าพิธีกร เจ้าของแบรนด์ และสตาฟในงาน เริ่มจับกลุ่มคุยกันด้วยสีหน้ากังวล แล้วทันใดนั้น บรรดาแฟนคลับก็เริ่มวิ่งตามผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งที่มีท่าทางตกใจออกไปที่หน้าห้าง

“จริงหรือเปล่าคะพี่กุน? เรื่องจริงเหรอคะ?” แฟนคลับหลายคนตะโกนถาม

“พี่ยังไม่รู้ค่ะ ขอไปดูให้แน่ใจก่อน” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็รีบขึ้นรถขับออกไปกับทีมงานอีกคน

ผมได้ยินแฟนคลับคุยกันจึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อพี่กุน เป็นผู้จัดการส่วนตัวของดาราที่ชื่อพร้อม แต่ระหว่างที่กำลังเงี่ยหูฟังกลุ่มคนที่ถกเรื่องอะไรบางอย่างกันอยู่ พิพิมก็ปรี่เข้ามาดึงแขนผม

“แย่แล้วไอ้นิว!” มันลากแขนผมมาหลบหลังเสาต้นหนึ่ง แล้วก็ละล่ำละลักเล่าให้ผมฟัง “พี่พร้อมขับรถเสียหลักตกลงไปในแม่น้ำ”

อ้อ ที่แท้ที่แฟนคลับกลุ่มนั้นคุยกันก็เรื่องของพี่พร้อมอะไรนี่นี่เอง ผมโคลงศีรษะอย่างรับรู้ “แล้วเป็นไงมั่งอะ” คิดเอาเองว่าคงไม่เป็นอะไรมั้ง เพราะเดี๋ยวนี้มีคลิปเตือนภัยออกมาให้ว่อนไปหมดว่าหากรถจมน้ำเราจะเอาตัวรอดออกมาได้อย่างไร

แต่ผมก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เมื่อพิพิมเปิดคลิปวิดีโอที่เซฟมาจาก TikTok ให้ดูภาพเหตุการณ์หลังจากที่กู้ภัยช่วยกันดึงรถขึ้นมาได้

“นี่มัน!... รถเบนซ์คันนั้นนี่”

ทันทีที่เห็นภาพรถเบนซ์สปอร์ตสีขาวคันนั้น ผมก็รู้สึกตัวชา มีลมวูบหนึ่งพัดผ่านท้ายทอยจนรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมา คำสาปแช่งส่งเดชที่ผมพูดออกไปถึงสามครั้งดังก้องขึ้นมาในโสตประสาท และประโยคที่พิพิมพูดกับผมมันก็วนเข้ามาให้ได้ยินอีกครั้ง

‘ระวังเหอะถ้าเขาตายจริง ๆ เขาจะมาหามึง’

“เขาตายมั้ยวะ?”

เหตุการณ์ก่อนหน้า

พร้อม พชรพัฒน์ นักแสดงหนุ่มวัยเบญจเพสกำลังเหยียบคันเร่งรถเบนซ์สปอร์ตเพื่อที่จะไปให้ถึงจุดหมายปลายทางให้ทันเวลา เพราะเขาเบื่อที่จะนั่งฟังผู้จัดการสาวอย่างสกุนตลาบ่นทีหลัง

ระหว่างที่ขับรถอยู่บนถนนเลี่ยงเมืองด้วยความเร็วสูง ชายหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปากเมื่อหวนนึกถึงคนที่ทำให้เขามาทำงานสาย แต่ทันใดนั้นคนที่กำลังคิดถึงก็โทรเข้ามาพอดี เขาจึงรีบรับสายทันที

[ถึงงานหรือยังครับบูบู๋] เสียงหวานดังมาตามสาย

“ใกล้แล้วครับ บี๋ทำอะไรอยู่?”

[อือ…] เสียงปลายสายครางเหมือนกำลังบิดขี้เกียจ [เพิ่งตื่นครับ]

นั่นทำให้พร้อมระบายยิ้มเอ็นดู “บี๋นอนต่อเถอะ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วพร้อมโทรหานะ คืนนี้ค้างด้วยกันนะครับ อย่าเพิ่งกลับ”

[ครับ ขับรถดี ๆ นะครับ รักบูบู๋นะ]

เพียงเสี้ยววินาทีที่พร้อมเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือหลังจากวางสาย หางตาของเขาก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์คันข้างหน้าแฉลบเข้ามาหารถของเขา ด้วยสัญชาตญาณชายหนุ่มจึงหักพวงมาลัยหลบ พร้อมกับบีบแตรเตือน

ปริ๊น ปริ๊น ปรี๊นนนนน!

“ขับรถประสาอะไรวะ!”

ชายหนุ่มสบถเสียงดังอยู่ในรถ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างนอกนั่นไม่มีทางได้ยิน เขาเหลือบมองกระจกมองข้าง เห็นว่ามอเตอร์ไซค์คันนั้นยังคงไม่ลดความเร็ว ชายหนุ่มจึงเหยียบเบรก เพื่อจอดรอจะต่อว่า

แต่ทันใดนั้นหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาก็โชว์หราเป็นใบหน้าของสกุนตลาผู้จัดการสาวคนสวย พร้อมจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่งออกไปเพราะคิดว่าอีกฝ่ายต้องโทรมาตามแน่ ๆ

เมื่อถึงสี่แยกไฟแดงสุดท้ายก่อนที่จะข้ามแม่น้ำไป พร้อมก็ต้องจอดแหง็กอยู่ตรงนั้นเพราะไปไม่ทันไฟเขียว แม้จะรีบมากแต่ชายหนุ่มก็ยังรักษากฎจราจร ต่อให้ถนนเลี่ยงเมืองไม่มีรถมากนัก หากจะฝ่าไฟแดงไปก็ได้เพราะถนนเส้นที่ตัดกันไม่มีรถสักคัน แต่พร้อมก็เลือกที่จะจอดรอสัญญาณไฟ

ชายหนุ่มเคาะปลายนิ้วลงบนพวงมาลัยเป็นจังหวะเดียวกับตัวเลขสีแดงที่นับถอยหลังลงเรื่อย ๆ พร้อมกับกวาดสายตามองสำรวจอาคารบ้านเรือนและสภาพแวดล้อมบริเวณนั้นไปด้วยเพื่อฆ่าเวลา แล้วพลันสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับบุคคลทั้งสองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์เสียเมื่อครู่

“ไอ้เด็กแว้นสองคนนั้นนี่หว่า”

อยากจะเห็นหน้าชัด ๆ เหลือเกิน แต่คนขี่ก็สวมหมวกกันน็อกแบบเต็มใบ ส่วนคนซ้อนแม้จะใส่เป็นแบบครึ่งใบพอให้เห็นหน้าได้ แต่ก็ก้มหน้างุด ราวกับไปทำเรื่องผิดอะไรมาจนไม่กล้าสู้หน้าคน

พร้อมอยากจะเปิดกระจกตะโกนเรียกให้หันมาเหลือเกิน เผื่อว่าวันหน้าเจอกันจะได้จัดการถูกตัว แต่แล้วไฟจราจรก็กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวในอีกสองวินาที เขาจึงต้องรีบเหยียบคันเร่งออกมา

ขับรถมาถึงกลางสะพาน สกุนตลาก็โทรเข้ามาอีก นักแสดงหนุ่มตัดสินใจจะรับสายเพราะดูจากกูเกิลแม็ปแล้วอีกแค่ห้านาทีก็ถึงที่หมาย

“อีกห้านาทีพี่กุน”

บอกผู้จัดการแล้วก็รีบกดวางสายทันทีโดยที่สกุนตลายังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มอมยิ้มพอใจที่เขาตัดสายทันก่อนที่จะโดนผู้จัดการดักคอแล้วบ่นจนหูชา เขาโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเบาะข้างคนขับ แต่คงออกแรงมากไปหน่อยมันจึงกระเด็นตกลงไปตรงที่วางเท้า เขาเห็นว่าถนนโล่งและเป็นทางตรงจึงโน้มตัวลงไปเก็บ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาสายตาของเขากลับปะทะเข้ากับแสงจ้า มันอาจจะเป็นแสงอาทิตย์ที่สะท้อนมาจากแม่น้ำ หรือไม่ก็กระจกจากตึกข้างหน้า แต่ไม่ว่ามันจะมาจากไหนก็ตาม มันก็ทำให้เขาตกใจ แล้วหักพวงมาลัยชนราวสะพาน จนรถยนต์คันหรูพุ่งตกลงไปในแม่น้ำทันที

เอี๊ยดดดดด! โครมมมมมม! ตู้มมมมม!

“เขาตายมั้ยวะ?”

ผมรีบถาม แต่เสียงเบาหวิวเพราะกลัวคำตอบ แม้จะอยากรวย แต่ผมก็ไม่อยากได้หวยจากผีตายโหงอะ

“ไม่ตาย บาดเจ็บนิดหน่อย แต่เห็นข่าวว่าโดนกระจกบาดหน้า แผลลึกเชียวละ โคตรสงสารพี่พร้อมเลยอะ เพราะมึงคนเดียว ไอ้เหี้ยนิว”

“อ้าว! เกี่ยวอะไรกับกูอะ?”

“ก็มึงเสือกไปแช่งพี่เขาตั้งสามครั้ง มึงไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นลางไม่ดี”

“ข่าวก็บอกอยู่ว่าเขาขับรถเสียหลักตกลงไปเองอะ ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย”

“ไม่รู้แหละ ถ้าพี่พร้อมเป็นอะไรไปกูเอามึงตายแน่”

พิพิมชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินนำออกไปที่หน้าห้างสรรพสินค้า

“แล้วนี่มึงจะรีบไปไหนเนี่ย กูยังไม่ได้ซื้อของใช้เลย” ผมตะโกนถามไล่หลัง แต่ก็สาวเท้าตามมันออกมาด้วย

“มึงยังมีอารมณ์ไปช็อปปิงอีกเหรอ มานี่เลย” แล้วมันก็โยนหมวกกันน็อกให้ผม “เราต้องรีบไปที่สะพานนั่น ไปช่วยกันอธิษฐานให้พี่พร้อมปลอดภัย”