ไม่กล้าเอื้อมมือไปหา 1.1

บทที่ 5 ไม่กล้าเอื้อมมือไปหา

“นี่เงินค่าแรงพวกนาย วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ คนละหยวน”

เมื่องานเสร็จสิ้นแล้ว ผู้จัดการโรงงานเหล็กก็จ่ายเงินให้กับคนงานที่ได้ไปหาจากตลาดมืดมาหลายคน สาเหตุที่ทำไมไม่ให้พนักงานในโรงงานช่วยกันขน นั่นก็เป็นเพราะว่าแต่ละคนมีงานในหน้าที่ของตัวเองมากมายอยู่แล้ว แล้วเหล็กพวกนี้ก็ไม่ได้มีให้ขนทุกวัน การจ่ายเป็นครั้งคราวแบบนี้สะดวกกว่า

“ขอบคุณครับ” ชายขายแรงงานทุกคนต่างก็กล่าวขอบคุณออกมาไปหลังจากรับเงินมาแล้ว ซึ่งในนั้นมีหลี่เหวินและหยางเฟยหลงรวมอยู่ด้วย

ทั้งสองมองเงินหนึ่งหยวนในมือแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เพราะถึงแม้อยากจะซื้อเนื้อกลับบ้านไปเพื่อทำอาหารแต่เงินก็ไม่พอ จึงทำใจเก็บเงินเข้ากระเป๋าไป

“วันนี้เลิกงานเร็ว พวกเราขึ้นเขาไปล่าสัตว์หน่อยไหมพี่เฟยหลง เผื่อจะได้มีเนื้อไปให้ที่บ้านทำกับข้าว หรือถ้าโชคดีก็เอาไปขายได้ด้วยนะ” หลี่เหวินเอ่ยชวนอีกฝ่ายเพราะเห็นว่าตอนนี้ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะค่ำ เผื่อว่าจะได้ไก่ป่าหรือกระต่ายป่ามาสักตัวสองตัวเพื่อไปให้ทางบ้านทำอาหาร หรือเผื่อได้เยอะก็อาจจะนำไปขายได้อีกด้วย

“เอาสิ วันนี้กลับไปที่ตลาดมืดก็คงไม่มีงานแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราสองคนกลับบ้านเลยดีกว่า จะได้ขึ้นเขาไปล่าสัตว์” หยางเฟยหลงพูดออกมาอย่างเห็นด้วยทันที เขาก็ไม่คิดจะกลับไปรองานที่ตลาดมืดอีก วันนี้เขาได้เงินมาหนึ่งหยวนกับเจ็ดเหมาก็ถือว่าเพียงพอแล้ว พอดีกับหลี่เหวินชวนกลับบ้าน เขาเลยตกปากรับคำทันที

ทั้งสองเลือกที่จะไม่นั่งรถเข้าหมู่บ้าน แต่เดินกลับแทนเพราะอยากประหยัดเงินไว้

ใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วโมงทั้งสองก็กลับมาถึงหมู่บ้าน

“เดี๋ยวผมเข้าบ้านไปเอากับดักก่อนนะพี่เฟยหลง เดี๋ยวไปเจอกันที่เชิงเขา” หลี่เหวินหันมาบอกอีกฝ่ายเมื่อมาถึงหมู่บ้าน เพราะเพิ่งกลับมาจากในเมือง เขาเลยคิดว่าจะกลับบ้านไปเอากับดักสัตว์ก่อนค่อยขึ้นเขา

“พี่ใหญ่ กลับมาแล้วเหรอ” ขณะนั้นหลี่ชิงเหยาที่เห็นพี่ชายเดินมากับใครบางคน จึงโบกมือเรียกแล้วรีบเดินเข้ามาหาพร้อมกับทักทายออกไปอย่างร่าเริง

“ออกมาจากบ้านแบบนี้หายดีแล้วเหรอ แล้วนี่ปลาของใคร” หลี่เหวินขมวดคิ้วคิ้วถามออกไปเมื่อเห็นน้องสาวออกมาเดินอยู่นอกบ้าน แถมในมือยังมีปลาอีกสามตัว ใจหนึ่งก็ห่วงน้องสาวที่เพิ่งจะหายจากการจมน้ำ ใจหนึ่งก็สงสัยว่าปลาในมือของน้องสาวนั้นเอามาจากไหน แต่เมื่อคิดบางอย่างได้ก็ส่งเสียงดุขึ้นมา โดยยังไม่รอคำตอบจากน้องสาว

“นี่คงจะเอาปลาที่พ่อหามาได้ไปให้อี้หยางตงอีกแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของหลี่เหวินที่ถามออกมานั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก

“พี่ใหญ่ หยุดคิดหยุดมโนก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ชอบอี้หยางตงอีกแล้ว ส่วนปลาสามตัวนี้ฉันก็หามาเองจากลำธาร และกำลังจะเอากลับบ้านของเรา หากพี่ไม่เชื่อก็ไปถามป้าหยางท้ายหมู่บ้านได้เลย ฉันไปจับปลาที่ลำธารกับป้าหยาง” หญิงสาวพูดกับพี่ชายอย่างแง่งอน และบอกเรื่องที่เธอเอาปลามาจากไหนให้เขารับรู้

‘ทำไมมีแต่คนคิดว่าฉันจะเอาไปให้อี้หยางตงกันนะ ชาวบ้านกลุ่มเมื่อกี้ก็พูดแบบนี้’ เธอบ่นในใจอย่างไม่พอใจ

“ป้าหยาง?” หลี่เหวินพูดย้ำขึ้นมาอย่างแปลกใจ พร้อมกับมองไปที่หยางเฟยหลง เพราะป้าหยางท้ายหมู่บ้านก็คือแม่ของชายที่อยู่กับเขาอย่างไรล่ะ

“ก็ใช่น่ะสิ นี่ฉันแบ่งปลากับป้าหยางคนละสามตัว เราแบ่งเท่า ๆ กัน ว่าแต่พี่ชายคนนี้ใครเหรอ แบ่งปลาไปกินไหมคะ”

หญิงสาวเชิดหน้าตอบพี่ชายอย่างภาคภูมิใจ และถามชายหนุ่มอีกคนออกไปอย่างใจกว้าง โดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะว่าร่างเดิมไม่ชอบคนบ้านหยางจึงไม่ค่อยไปมาหาสู่กับเขา ทำให้ความทรงจำเรื่องหน้าตาของอีกฝ่ายนั้น แทบไม่มีในหัวของหลี่ชิงเหยาเลย

หลี่ชิงเหยาคนใหม่ก็จำไม่ได้ว่าตัวประกอบที่เธอเคยสงสารนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง เธอได้แต่ชื่นชมหน้าตาของเขาอยู่ในใจ ‘ไม่คิดว่าชายยุคนี้จะหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้’

ส่วนหยางเฟยหลงนั้นพอได้ยินคำถามนี้จากหญิงสาวก็ยิ่งแปลกใจ และเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ชิงเหยาจะแบ่งให้พี่เฟยหลงอีกทำไม ในเมื่อเธอแบ่งให้ป้าหยางไปแล้ว เธอลืมหรือเปล่าว่าป้าหยางเป็นแม่ของพี่เฟยหลง” หลี่เหวินรีบพูดขึ้นมาก่อนที่น้องสาวจะปล่อยไก่ไปมากกว่านี้ เขาก็เริ่มไม่เข้าใจกับน้องสาวตัวเองว่าทำไมถึงจำอีกฝ่ายไม่ได้

‘หรือเพราะเธอจมน้ำสมองเลยมีปัญหา!!’ เขาได้แต่คิดในใจและรู้สึกสงสารน้องสาวที่อาจจะมีปัญหาด้านสมอง

“อ้าวเหรอ สงสัยฉันจมน้ำสมองเลยลืมเรื่องราวไปหลายอย่างน่ะ” เธอตอบกลับพี่ชายด้วยสีหน้าคล้ายมึนงงเล็กน้อย ก่อนจะหันมาพูดกับชายตรงหน้าอย่างอ่อนโยน “สวัสดีค่ะพี่เฟยหลง ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเสียมารยาท”

“เอ่อครับ สวัสดี ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย แต่ทว่าใบหูกลับแดงเถือกขึ้นมาทันที

‘สงสัยตัวประกอบคนนี้คงชอบหลี่ชิงเหยาเหมือนกันนะเนี่ย อายแล้วน่ารักดี’ เธอนึกใจในเพราะเห็นท่าทางเขินอายของเขา

“พี่เฟยหลง วันนี้พวกเรามีปลากินแล้ว ค่อยเข้าป่าวันหลังก็แล้วกันนะพี่” เมื่อเห็นว่ามีปลาตั้งวามตัวแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเข้าป่าล่าสัตว์อีกแล้ว หลี่เหวินจึงหันไปบอกกับอีกฝ่าย

อย่าว่าแต่หยางเฟยหลงเลยที่สับสนตอนนี้ หลี่เหวินเองมีท่าทางไม่ต่างกัน เขาจึงอยากรีบกลับบ้านเพื่อไปคุยกับน้องสาว

“อืม ได้สิ ค่อยไปวันหลังก็ได้ ขอบใจมากนะ ชิงเหยาที่ไปจับปลากับแม่ของพี่”

ชายหนุ่มตอบหลี่เหวินด้วยเสียงปกติ แต่ที่ตอบหลี่ชิงเหยานั้นเขา ยังคงตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักเหมือนเดิม