หลี่ชิงเหยาเปลี่ยนไปแล้ว 1.2

ยิ่งเห็นป้าหยางแม่ของหยางเฟยหลงเป็นแบบนี้ เธอยิ่งสงสาร เพราะชาวบ้านไม่ชอบบ้านหยางสักเท่าไร

หลี่ชิงเหยาไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมแค่คนเราเกิดมาจนเท่านั้น จะต้องถูกรังเกียจแบบนี้

“วันนี้ป้าหยางจะทำอะไรกินเหรอคะ” หญิงสาวหาทางชวนอีกฝ่ายคุย จึงเอ่ยถามขึ้นมาในขณะที่กำลังช่วยหาผักป่า

“ยังไม่รู้เลย ป้าคิดว่าจะไปที่ลำธารด้วยสักหน่อย เผื่อจะหาปลาได้บ้างน่ะ” หลิวเฟยตอบกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เวลานี้เธอเริ่มสนิทกับหลี่ชิงเหยาแล้ว จึงไม่มีความหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้านี้

พูดถึงเรื่องหาปลา หลี่ชิงเหยาก็คิดได้ว่าเมื่อชาติก่อนเธอเคยเล่นละครเป็นสาวชนบท เรื่องหาปลาเลยพอจะรู้วิธีการแทงปลามาบ้าง คิดได้อย่างนั้นจึงยิ้มออกมา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดูสนุกสนาน “ดีเลยค่ะ ฉันไปด้วยได้ไหมคะ จะได้ไปหาปลากลับบ้านด้วย”

หญิงสาวรู้ดีว่าบ้านหลี่ไม่ค่อยมีเงินสักเท่าไร แต่ก็ไม่เดือดร้อนถึงขั้นต้องหยิบยืมคนอื่น จะว่าไปร่างนี้ก็ล้างผลาญเงินของที่บ้านไม่ใช่เล่น เนื่องจากเคยขโมยอาหารดี ๆ ของบ้านหลี่ เพื่อนำไปให้กับอี้หยางตง!!

‘ยิ่งคิดยิ่งอยากจะทุบร่างนี้เสียจริง ๆ แต่ทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะฉันคงต้องเจ็บด้วยน่ะสิ’ หญิงสาวคิดอย่างโมโหเจ้าของร่างที่สิ้นคิดทำอย่างนั้นลงไป

“มันจะดีเหรอ เธอเพิ่งจะจมน้ำมา ไม่กลัวหรือไง” หลินเฟยถามออกไปอย่างกังวลใจเล็กน้อย

เรื่องที่หลี่ชิงเหยาจมน้ำนั้นมีใครบ้างไม่รู้ บางคนจมน้ำแล้วเกิดความกลัวน้ำไปเลยก็มี นางเลยไม่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะขอตามไปที่ลำธารด้วย

“ไม่กลัวหรอกค่ะ ให้ฉันไปด้วยนะ ป้าหยางจะได้ไม่ต้องไปหาปลาคนเดียว ฉันหาปลาเก่งนะ ว่าแต่ป้ามีมีดพร้ามาด้วยหรือเปล่า ฉันจะไปตัดไม้แทงปลาน่ะ เราต้องมีอุปกรณ์จับปลาด้วยค่ะ”

หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสนุกสนาน เรื่องจมน้ำนั้นหลี่ชิงเหยาคิดว่าตัวเองไม่กลัวเลย เธอว่ายน้ำออกกำลังกายบ่อยครั้งจะตายไป แค่ไปหาปลาในลำธารจะต้องกลัวอะไร

“มีสิ เดี๋ยวป้าเอาให้นะ” หลิวเฟยพูดจบก็มองหามีดพร้าในตะกร้า พอเจอจึงหยิบมาให้หลี่ชิงเหยา

พอได้ในสิ่งที่ต้องการ หญิงสาวจึงเดินไปทางป่าไผ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะฟันต้นไผ่ขนาดพอดีมือมาสองสามต้น จากนั้นจึงเอามาเหลาปลายให้แหลม เพื่อที่จะเอาไว้แทงปลา

“เสร็จแล้วค่ะ อุปกรณ์ในการจับปลาของเรา” หญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“อย่างนั้นก็เก็บผักอีกสักหน่อยค่อยไปจับปลากันนะ” หลินเฟยเห็นอย่างนั้นก็พูดออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนกัน

จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันเก็บผักผ่าอยู่สักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าได้ผักเยอะแล้ว ทั้งสองจึงพากันไปที่ลำธารเพื่อหาปลามาทำอาหารมื้อเย็น

“เอ๊ะนั่น นางหลิวเฟยหรือเปล่า ทำไมถึงเดินกับหลี่ชิงเหยาได้ล่ะ ปกติลูกสาวบ้านหลี่คนนี้ไม่ชอบคนบ้านหยางไม่ใช่หรือ” ชาวบ้านมาออกมาเก็บผักเก็บหญ้า เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินด้วยกันจึงพูดอย่างแปลกใจ

นั้นเป็นเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าหลี่ชิงเหยานั้นไม่ชอบคนบ้านหยางมาก ยิ่งหยางเฟยหลงที่เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านหยาง เธอยิ่งไม่ชอบ โดยเธอมักจะบอกให้ทุกคนได้ยินเสมอว่าไม่ชอบคนใช้แรงงานอย่างเขา แต่กลับไปชอบลูกชายบ้านอี้ที่ไม่เอาไหน คนที่วัน ๆ แทบไม่ทำอะไรนอกจากกินกับนอน แต่คนบ้านอี้ก็ออกมาแก้ข่าวว่าอี้หยางตงมัวแต่อ่านหนังสืออยู่ในห้อง เพราะจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทั้งที่สอบไม่ได้มาตั้งแต่เปิดสอบเกาเข่าครั้งแรก ๆ แล้ว

“นั่นสิ ฉันแปลกใจเหมือนกัน วันนี้พระอาทิตย์คงจะตกผิดฝั่งเสียแล้วสิ” หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา จากนั้นคนพวกนั้นก็พากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน

หลี่ชิงเหยาได้ยินคำพูดของชาวบ้านก็ไม่คิดจะสนใจ เธอยังเดินไปพร้อมกับหลิวเฟยเพื่อไปยังลำธารอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก

เมื่อมาถึงหญิงสาวก็ไม่รอช้า เพราะมองลงไปก็เห็นปลาแหวกว่ายอยู่หลายตัว เธอหยิบไม้แทงปลาที่ทำไว้มาถืออย่างมุ่งมั่น ก่อนจะค่อยๆ เดินย่องลงไปในลำธารแล้วรีบแทงลงไปที่ปลาอยู่

“เย้ๆ ได้ปลาแล้ว” หญิงสาวร้องขึ้นมาอย่างดีใจ พร้อมกับชูปลาตัวแรกขึ้นมาด้วยความดีใจ แต่ลืมไปว่าหากเสียงดังไป ปลาที่เหลืออาจจะหายไปได้ เมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบส่งไม้ที่มีปลาให้กับป้าหยางของเธอ แล้วรับไม้อันใหม่มาถือไว้ในมือ ก่อนจะเล็งปลาตัวใหม่

ซึ่งเธอทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนได้ปลามาหลายตัวแล้วในตอนนี้

“เธอหาปลาเก่งเหมือนกันนะชิงเหยา แล้วขอบใจมากนะที่แบ่งปลาให้ป้า” หลิวเฟยพูดออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ ที่วันนี้เธอสามารถต้มน้ำแกงให้ลูกชายกินเพิ่มกำลังได้แล้ว

“อย่าขอบคุณฉันเลยค่ะ ปลาพวกนี้ถือว่าฉันมอบให้เพื่อเป็นการขอโทษป้าหยางกับสิ่งที่ผ่านมาด้วยนะคะ ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้ว หวังว่าป้าหยางจะยอมรับคำขอโทษและให้อภัยฉันนะคะ” หญิงสาวพูดขอโทษออกมาอย่างจริงใจ แม้ที่ผ่านมาจะไม่ถึงขนาดตบตีหรือลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายกัน แต่คำพูดคำจาของร่างเดิมก็ทำร้ายจิตใจของหญิงวัยกลางคนตรงหน้าเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

“อย่าเก็บมาใส่ใจเลย ที่ผ่านมาก็ให้มันแล้วไปเถอะ แค่เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ป้าก็ดีใจแล้ว เอาเป็นว่าป้าจะรับปลาไว้แทนคำขอโทษก็แล้วกันนะ”

หลิวเฟยตอบกลับอย่างใจดี เธอยกโทษให้กับหญิงสาวตรงหน้าไปหมดแล้ว เนื่องจากไม่ต้องการผูกใจเจ็บกับใคร

“ขอบคุณนะคะ ต่อไปนี้ฉันจะทำดีกีบป้าหยางเพื่อเป็นการชดเชยนะคะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นทั้งสองต่างยิ้มให้กัน ก่อนจะชวนกับกลับบ้าน

หลี่ชิงเหยาร้อยปลาเข้ากับตอกไม้ไผ่สามตัวและทำให้ป้าหยางของเธออีกสามตัว จากนั้นจึงถือกลับบ้านพร้อมกันท่ามกลางสายตาตกใจของเหล่าบรรดาชาวบ้านที่พบเห็น