ไม่กล้าเอื้อมมือไปหา 1.2

“ฮ่า ๆ พี่ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันเป็นหญิงสาวที่บอบบางเท่านั้นเอง ฉันไม่กินพี่หรอก แต่ยังไงวันนี้ก็ขอตัวก่อนนะคะ ไปเถอะพี่ใหญ่ วันนี้ฉันจะต้มน้ำแกงปลากับทำปลาสามรสให้พี่กินเอง” หญิงสาวเห็นท่าทางของเขาก็หัวเราะขึ้นมาก่อนจะพูดกับเขาอย่างเป็นกันเอง จากนั้นก็หันมาพูดกับพี่ชายตนเอง

เรื่องทำอาหารนั้น ในชาติที่แล้วหลี่ชิงเหยาพูดได้ว่าเธอไม่เป็นสองรองใคร เพราะเธอชอบทำอาหารมาก อีกทั้งแม่บ้านอย่างป้าสาก็มักจะสอนเธอทำอาหารอยู่เสมอ รวมถึงเธอเคยไปเรียนทำอาหารหลายชาติ เลยไม่กลัวเรื่องนี้

แต่พี่ชายอย่างหลี่เหวินนั้นตอนนี้เบิกตากว้างยิ่งกว่าเห็นผีเสียอีก เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นน้องสาวทำอาหารเลยสักครั้ง แต่ทำไมถึงมาพูดเหมือนคนทำอาหารเก่งแบบนี้ล่ะ

“เธอเนี่ยนะจะทำอาหาร ไม่เอาหรอก พี่ไม่อยากท้องเสีย” หลี่เหวินอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อน้องสาวออกไป พูดจบก็คว้าปลาในมือน้องสาวมาถือเอง ก่อนจะรีบจ้ำเท้าเดินกลับบ้าน

“พี่ใหญ่อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันทำอาหารเป็นนะ” หญิงสาวตะโกนกลับไปและรีบเดินตามพี่ชายไปด้วย

“พี่ไม่อยากเสี่ยงให้เธอทำหรอกชิงเหยา พี่จะให้แม่กับย่าทำให้” พี่ชายก็เดินไปตะโกนโต้ตอบน้องสาวไปด้วย

“ถ้าพี่ไม่ให้ฉันทำ ฉันจะฟ้องย่ากับแม่ว่าพี่แกล้งฉัน” หญิงสาวก็โต้ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอรู้ดีว่าพี่ชายกลัวย่ากับแม่มาก เลยเอาทั้งสองคนมาขู่เขา

แต่คราวนี้หลี่เหวินไม่กลัวแม่กับย่าแล้ว กลัวท้องเสียจากอาหารที่น้องสาวทำมากกว่า จึงตะโกนสวนกลับอย่างหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมกินอาหารที่เธอทำ

“ไม่ต้องมาขู่ พี่ไม่กลัวย่ากับแม่หรอกนะ อยากจะฟ้องอะไรฟ้องเลย แต่พี่กลัวท้องเสียจากอาหารที่เธอทำมากกว่า!!” พูดจบเขาก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที โดยมีหลี่ชิงเหยาวิ่งตามไปด้วยพร้อมกับโวยวายไปตลอดทาง

ภาพการหยอกล้อของทั้งสองพี่น้อง ตกอยู่ในสายตาของหยางเฟยหลง ตอนแรกชายหนุ่มตกใจกับการกระทำของหญิงสาว แต่เมื่อตั้งสติได้ก็ยิ้มออกมาและพูดตามหลังหญิงสาวไป “ขอบใจนะ หลี่ชิงเหยา”

จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินกลับบ้านตนเองอย่างอารมณ์ดี เพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้คุยกับหญิงสาวที่อยู่ในใจ ยิ่งเห็นท่าทางของเธอวันนี้แล้ว เขายิ่งชอบเธอมากกว่าเดิม แต่เพราะรู้ฐานะตัวเองดี เลยไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปหาเธอ

ภาพของสองพี่น้องโต้เถียงกันอยู่ในสายตาของชาวบ้านหลายคน แต่ทั้งคู่กลับไม่สนใจ ยังคงวิ่งไล่กันกลับบ้านเหมือนเด็กน้อย

เมื่อมาถึงบ้านพบเข้ากับย่าที่นั่งรออยู่ตรงแคร่หน้าบ้านพอดี พอเห็นทั้งสองวิ่งไล่กันมาก็ส่งเสียงดุออกมาเล็กน้อย

“ทำอะไรกันน่ะ อาเหวินโตแล้วนะ เล่นเป็นเด็กไปได้”

“ย่าจะไม่ให้ผมวิ่งได้ยังไงล่ะ ชิงเหยาบอกว่าจะทำอาหารเองเย็นนี้ ผมเลยต้องรีบวิ่งเอาปลามาให้แม่ก่อน หากให้น้องทำอาหารเอง รับรองว่าพวกเราท้องเสียกันทั้งบ้านแน่คืนนี้” หลี่เหวินรีบบอกผู้เป็นย่าทันที พร้อมกับชูปลาในมือขึ้นมา

“แล้วนั่นลูกไปหาปลามาเหรออาเหวิน ตัวใหญ่เชียว” ฟางเหนียงเดินออกมาพอดี แล้วเห็นปลาในมือของลูกชายจึงถามขึ้น เพราะเข้าใจว่าลูกชายเป็นคนหามา

“ผมไม่ได้หามาหรอกครับ ปลาพวกนี้ เป็นลูกสาวคนดีของแม่นั่นแหละหามา และยังบอกอีกนะว่าเธอจะทำอาหารเอง ผมไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวท้องเสีย” หลี่เหวินตอบกลับไปตามตรง และทำท่าขนลุกในตอนที่นึกถึงอาหารที่น้องสาวทำ

“อะไรนะ!!” เสียงของทั้งสองคนดูตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายบอกมา เนื่องจากที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นหลี่ชิงเหยาทำแบบนี้มาก่อน แค่เก็บผักเก็บหญ้ายังไม่เคย แต่นี่ถึงกับไปหาปลามาได้อย่างไรกัน แถมยังจะเข้าครัวทำอาหารอีกด้วย

“ไม่ต้องตกใจหรอกครับ ทั้งแม่ทั้งย่าเลย ผมพูดจริง ไม่เชื่อก็ถามชิงเหยาดูสิ” ชายหนุ่มตอบแล้วก็บุ้ยปากไปทางน้องสาว

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนไปหาปลาพวกนี้มาเองค่ะ ฉันไปกับป้าหยางที่อยู่ท้ายหมู่บ้านน่ะ ได้มาหลายตัวก็แบ่งกัน สวนผักฉันไม่ได้เอามานะ ให้ป้าหยางไปทำอาหารกินทั้งหมดเลย” หลี่ชิงเหยาตอบตามความจริงทุกอย่าง เธอไม่ได้คิดว่านี่คือเรื่องแปลกอะไร

แต่สิ่งที่หญิงสาวพูดมานั้น กลับทำให้ทั้งแม่และย่าของเธอต้องรีบเดินเข้ามาหา แล้วจับตัวและหน้าผากของเธอดูว่าร้อนหรือเปล่า เนื่องจากกลัวว่าหลี่ชิงเหยานั้นจะจับไข้!!