ฉันเข้ามาอยู่ในนิยายเหรอเนี่ย 1.1

บทที่ 2

ฉันเข้ามาอยู่ในนิยายเหรอเนี่ย

“ฮือ ๆ ชิงเหยาของย่า หลานย่ารีบฟื้นเถอะนะ ทำยังไงถึงได้ตกน้ำแบบนี้ล่ะ” ย่าหลี่ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจอย่างหนัก ที่หลานสาวสุดที่รักตกน้ำจนสลบไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น

“ย่าอย่าเพิ่งฟูมฟายไปเลยครับ หมอก็บอกแล้วว่าชิงเหยาไม่ได้เป็นอะไร” หลี่เหวินพี่ชายของหลี่ชิงเหยาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ที่ย่าแสดงอาการเศร้าโศกเกินจริงอีกแล้ว

“ไม่ต้องพูดดีเลย แกมันไม่รักน้อง เห็นน้องถูกรังแกจนสลบไปยังไม่ฟื้นแบบนี้ แทนที่จะไปแก้แค้นให้น้อง กลับมาบ่นย่าเสียอย่างนั้น แกจะไปไหนก็ไปเลย ฉันเบื่อหน้าแกแล้ว” ย่าหลี่พูดออกมาอย่างรำคาญหลานชายอย่างมาก จึงได้โบกมือไล่เขาให้ไปไกล ๆ

“พ่อกับแม่ดูสิครับ บ้านอื่นรักลูกหลานที่เป็นผู้ชายกันทั้งนั้น แล้วทำไมบ้านหลี่ของเราถึงผิดแปลกไปละครับ รักแต่หลานสาว จนหลานชายอย่างผมเป็นหมาหัวเน่าแล้วเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วนะ” ชายหนุ่มถามพ่อแม่ออกไป เขาสงสัยมาตั้งแต่น้องสาวเกิดแล้วว่า ทำไมย่าของตนไม่เหมือนบ้านอื่น ที่รักหลานชายมากกว่าหลานสาว ส่วนบ้านหลี่นั้นย่ารักหลานสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่เสียอีก

“พ่อว่าลูกน่าจะชินได้แล้วนะ ตั้งแต่ชิงเหยาเกิดมา ย่าก็เป็นอย่างนี้แล้ว” หลี่หยวนพูดออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำพูดเปรียบเปรยของลูกชายที่ได้ยินมาจนชินแล้ว

“แม่คะ ฉันว่าแม่ใจเย็น ๆ ก่อนดีกว่าไหมคะ หากแม่ยังร้องไห้เสียงดังอยู่แบบนี้ ชิงเหยาอาจจะสะดุ้งตื่นแล้วไข้กลับอีกนะคะ” ฟางเหนียงอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันมาพูดปลอบแม่สามี โดยอ้างอาการของลูกสาว และมันก็ได้ผล เพราะย่าหลี่หยุดร้องไห้ทันที

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราออกไปกันดีกว่า ให้ชิงเหยาได้นอนพักเยอะ ๆ ตื่นมาจะได้หน้าตาสดใส” ย่าหลี่รีบพูดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินลูกสะใภ้พูดแบบนั้น นางลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าทุกคนออกมาจากห้องของหลานสาวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกวักมือเรียกทุกคนให้ตามมาด้วย

เมื่อทุกคนไปแล้ว ร่างของหลี่ชิงเหยาที่หลับใหลอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ

“หลี่ชิงเหยา?” หญิงสาวทนชื่อตัวเองเบา ๆ

ใช่แล้ว!! คนที่ลืมตาตื่นขึ้นมานั้นไม่ใช่หลี่ชิงเหยา แต่เป็นสุพิชญาหรือพลอย นางร้ายเบอร์หนึ่งจากยุคปัจจุบัน

ในระหว่างที่กำลังตกใจอยู่นั้น ศีรษะของเธอก็รู้สึกปวดจนแทบทนไม่ไหว เธอลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้นกุมศีรษะไว้ ก่อนจะมีความทรงจำบางอย่างไหลเวียนกันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย จนทำให้รู้ว่าเธอเข้ามาในนิยายเรื่องที่กำลังอ่าน และที่สำคัญเธอยังอ่านไม่จบนี่สิ

“เวรกรรมแล้วไง ถ้าอ่านนิยายจบก็ว่าไปอย่าง จะได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพื่อแก้ไขบางอย่างได้ อ่านไม่จบแบบนี้แล้วทำยังไงต่อไปละทีนี้” หญิงสาวพูดพึมพำออกมากับตัวเอง และพยายามทำใจยอมรับว่าเธอเข้ามาในนิยายแล้ว

“นี่ฉันเข้ามาในนิยายเหมือนที่เคยอ่านน่ะเหรอ ว่าแต่ร่างนี้ตกน้ำได้ยังไง” เธอยังคงพูดกับตัวเองไปมาและพยายามนึกถึงเนื้อเรื่องของนิยายที่อ่านไปแล้ว จนนึกได้ว่าสาเหตุของการตกน้ำก็คือเพื่อนรักของร่างนี้หรือว่านางเอกในนิยาย ชวนไปริมน้ำด้วยกันเพราะจะไปหาหอยหาปลามาทำอาหาร แต่แล้วก็เหมือนโจวเม่ยเม่ยเซถลามาโดนเธอ จนเธอตกน้ำไป

“นี่คงไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกใช่ไหม โจวเม่ยเม่ย”

พอคิดทบทวนเรื่องราวได้ก็อมยิ้มออกมา เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่อีกฝ่ายต้องการให้เธออับอายโดยการวางแผนไว้ว่าจะให้พรานป่าท้ายหมู่บ้านช่วยเธอไว้ นั่นจึงเป็นสาเหตุของการแต่งงานที่จะเกิดระหว่างหลี่ชิงเหยากับพรานป่าท้ายหมู่บ้าน

แต่วันนี้กลับกลายเป็นพี่ชายของร่างนี้มาช่วยไว้แทน เหตุการณ์จึงผิดพลาดอย่างไรล่ะ

คิดได้ดังนั้น ใบหน้าของหญิงสาวก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา ก่อนจะนั่งทบทวนเรื่องราวทั้งหมดจากความทรงจำและจากนิยายที่อ่านมาบางส่วน

“นี่ๆ พวกหล่อนได้ยินกันหรือเปล่าว่าหลี่ชิงเหยาตกน้ำ” ชาวบ้านคนหนึ่งที่ว่างงานแล้วมานั่นประจำกันตรงนี้พูดขึ้น คงไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกันแล้วละมั้ง ถึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก

“ได้ยิน เห็นว่าหลี่เหวินช่วยขึ้นมาไม่ใช่เหรอ” อีกคนพูดขึ้นมาบ้าง เรื่องนี้มันน่าให้นั่งพูดนินทากันเสียที่ไหน

“เรื่องนี้ฉันได้ข่าวมาว่าหลี่ชิงเหยาวางแผนแกล้งตกน้ำ แล้วอยากให้อี้หยางตงลูกชายบ้านอี้ที่อยู่แถวนั้นมาช่วย เพราะต้องการให้เขารับผิดชอบอย่างไรล่ะ แต่พอดีผิดจังหวะไปหน่อย”

แต่ละคนพอได้ยินต่างก็หูผึ่งกับเรื่องนี้ เนื่องจากทุกคนนั้นรู้ดีว่า ลูกสาวบ้านหลี่นั้นชอบอี้หยางตงมาก เพราะชอบทำตัวหึงหวงอยู่บ่อยครั้ง ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

“มันใช่เหรอที่หล่อนได้ยินมา” อีกคนเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไรกับเรื่องที่ได้ยินมาจึงถามขึ้นอีกครั้ง

“จริงสิ ฉันจะโกหกทำไมล่ะ เรื่องที่หลี่ชิงเหยาชอบอี้หยางตงใครบ้างไม่รู้ อีกทั้งที่ก่อนหน้านี้ลูกสาวบ้านหลี่ยังทำตัวร้ายกาจ หึงหวงลูกชายบ้านอี้อย่างกับคนบ้า ทั้งที่ไม่ได้คบหากันเลย”

ขณะที่กลุ่มชมรมคนขี้นินทากำลังพูดกันอย่างสนุกปากอยู่นั้น ย่าหลี่ก็เดินผ่านมากับลูกสะใภ้ซึ่งก็คือแม่ของหลี่ชิงเหยา ย่าหลี่พอได้ยินว่ามีคนนินทาหลานสาวในทางไม่ดีก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

‘ด่ากันไปก็เหนื่อยเปล่า แต่ถ้าจะเอาให้สาแก่ใจนั้น ต้องทำให้พวกนี้หุบปากให้ได้’ ย่าหลี่คิดในใจ จากนั้นจึงแหงนมองหาอะไรบางอย่าง พอเห็นเป้าหมายแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ก่อนจะกระซิบกับฟางเหนียงลูกสะใภ้ตัวเองเบา ๆ