7. แอบถาม

“พวกเธอสองคนชอบอ่านแต่รักโรแมนติก ไม่ลองอ่านแบบฉันบ้าง” นภัสสร แนะนำ

“อ่านแต่ลึกลับซ่อนเงื่อนอย่างเธอน่ะเหรอ ไม่เอาหรอกแค่เรื่องที่แลกอ่านคราวที่แล้วทำเอาฉันปวดหัวเครียดไปหลายวัน สู้รักโรแมนติกของพวกฉันก็ไม่ได้อ่านแล้วมีความสุขกว่าตั้งเยอะ”

“ใช่เลยยัยนุช เธอกับฉันมันคอเดียวกัน ส่วนเธอ..ยัยลูกศรรู้ตัวหรือเปล่าว่าพักนี้หน้าตาเคร่งเครียดไปหน่อยนะ ฉันว่าคงเป็นเพราะเธออ่านหนังสือแนวฆาตรกรรมมากไปก็ได้นะ” เกษมณี ตั้งข้อสังเกต

“อู้ย..ใครเลยจะเหมือนพวกหล่อนสองคนยะ เดินยิ้มได้ทุกวันเพราะอ่านรักโรแมนติกถึงได้เพ้อฝันหาชายหนุ่มสุดเท่เก๋เก่งจนถึงกับเก็บไปฝันหวาน”

นภัสสร พูดจบก็หันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสอง

“คนที่ฝันหวานถึงผู้ชายน่ะยัยนุชโน่นไม่ใช่ฉันสักหน่อย อย่ามามองฉัน” เกษมณี รีบปฏิเสธ

“ฉันฝันหวานถึงผู้ชายคนไหน ยัยเกดอย่ามายัดเยียดกันนะ”

นุชนิภา หันไปต่อว่าเกษมณี

“ก็คุณไอซ์ สุดเท่สุดเก่งของเธอนั่นไงล่ะ เห็นพูดชื่นชมเขาไม่ขาดปาก จะมาบอกว่าไม่ชอบเขา ฉันไม่เชื่อหรอก”

คำพูดของเกษมณีทำให้นุชนิภา ถึงกับอายจนหน้าแดง

“บ้า..ฉันก็แค่ปลื้มที่พี่ไอซ์เขาเรียนเก่งเท่านั้นแหละ” นุชนิภา บอกเสียงอ่อย ๆ

“แค่นั้นจริงอ่ะ..” เกษมณี ทำหน้าตาล้อเลียน

“แฟนเขาดุยังกะร็อตไวเลอร์ซะขนาดนั้นใครจะไปกล้าแตะ”

นุชนิภา เอ่ยถึงแซนดี้ ด้วยความขยาด

“นั่นมันหมาพันธุ์ดุมากเลยนะยัยนุช”

เกษมณี ถามกลั้วหัวเราะ

“เออ..แต่ฉันเคยเห็นยัยแซนดี้อะไรนั่น ตอนที่ไปหายัยนุชที่บ้านแล้วล่ะ ฉันเห็นท่าทางหวงแฟนยังกับหมาแม่ลูกอ่อนหวงลูกของแม่แซนดี้นั่นแล้ว คิดว่ายัยนุช เปรียบเทียบได้ถูกต้องแล้วล่ะ”

นภัสสร ช่วยยืนยันอีกคนทำให้ทั้งสามสาวหัวเราะพร้อมกันด้วยความสนุกขบขัน

..........

“กลับบ้านซะค่ำเลยนะคะ น้องไอซ์..”

แสงดาว เดินมาทักทายเพื่อนบ้านถึงหน้าประตูรั้ว หล่อนกำลังหิ้วขยะมาทิ้งที่ถังขยะหน้าบ้าน

“งานผมเพิ่งเสร็จน่ะครับ”

เขาตอบพร้อมกับล็อครถไปด้วย

“เมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นไงคะ หลับสบายหรือเปล่า”

แสงดาว เดินมาถามที่หน้าประตูรั้วบ้านเช่าของภูริชด้วยความอยากรู้ ความจริงหล่อนอยากจะมาถามเขาตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว แต่ไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่ในบ้านหล่อนจึงต้องรอถามตอนเขาเลิกงานแล้ว

“ก็ดีครับ..ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

เขากล่าวอย่างสุภาพก่อนจะปิดประตูรั้วบ้านและเดินเข้าไปตัวบ้านอย่างรวดเร็ว

“แสดงว่าไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น สงสัยรายนี้จะอยู่ได้เกินเจ็ดวัน”

แสงดาว พูดกับตัวเองก่อนจะหมุนตัวเดินกลับ แต่สายตาก็มองเห็นรถเก๋งสีขาวที่หล่อนคุ้นเคยวิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าหล่อนพอดี

“หวัดดีครับพี่ดาว..”

เจ้าของรถสีขาวไขกระจกมากล่าวทักทายแสงดาวโดยไม่ได้ยกมือไหว้

“อุ๊ย!..คุณเพชร มาทำอะไรแถวนี้คะ”

แสงดาวไม่ได้รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ถามไปอย่างนั้นเอง หล่อนรู้ว่า ณเพชร เป็นคนรักของวัชรมนที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปได้สามเดือนกว่า ย่อมเป็นธรรมดาอยู่เองที่ณเพชรจะยังรักและคิดถึงคนรักของเขาอยู่จึงเฝ้าวนเวียนขับรถมาดูที่บ้านของวัชรมน บ่อยครั้ง

แต่แสงดาว ไม่ค่อยจะถูกชะตากับ ณเพชร สักเท่าไหร่ หล่อนเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันอาจจะเป็นเพราะแววตาของ ณเพชร ดูหลุกหลิกเหมือนไม่ค่อยจริงใจนั่นก็ได้

“ได้คนเช่าใหม่แล้วใช่ไหมครับ เห็นมีรถจอดในบ้าน”

ณเพชร หันไปมองบ้านของอดีตคนรักที่เพิ่งเสียชีวิตไป

“ค่ะ..เพิ่งมาอยู่ได้สองวันเอง”

“ผมว่าจะเข้าไปเอารูปของน้ำที่ลิ้นชักโต๊ะทำงาน ไม่คิดว่าจะมีคนมาอยู่แล้ว”

“จะไปเอาตอนนี้เลยไหมคะ พี่จะพาไป พี่รู้จักกับน้องไอซ์คนเช่าคนใหม่ดีค่ะ เขาคงเต็มใจให้เข้าไปเอาของได้ค่ะ..เออ... แต่ว่าพี่ขอเพียงคุณเพชร อย่าบอกเรื่องที่น้องน้ำเสียชีวิตเท่านั้นพอ”

แสงดาว ทำเสียงเหมือนจะกระซิบ

“ทำไมล่ะครับ ไม่เห็นต้องโกหกใครเลยนี่ครับ”

“คุณครูนุ้ยขอร้องไว้ค่ะ คงกลัวว่าคนเช่าเขาจะไม่อยากอยู่น่ะค่ะ อีกอย่างพี่รับปากคุณครูนุ้ยไว้เกิดคนเช่ารู้แล้วโทรไปถามคุณครูที่น่าน พี่คงโดนเล่นงานแน่ ๆ เลย”

“แล้วคนเช่าเขาไม่สงสัยหรือไงนะที่เห็นข้าวของน้ำอยู่ในห้อง”

“อ๋อ..เขารู้แต่เพียงว่าคุณน้ำเกิดอุบัติเหตุก็เลยกลับไปอยู่ที่น่านค่ะ แล้วก็อนุญาตให้คนเช่าใช้ประโยชน์จากสิ่งของของเธอที่ห้องได้”

“ก็ได้ครับผมไม่บอกก็ได้ แต่ความจริงผมอยากจะได้ข้าวของของน้ำเก็บไว้เป็นที่ระลึก ผมว่าจะเอาโต๊ะทำงานกับเครื่องคอม แล้วก็หนังสือผลงานของน้ำเขาทั้งหมด”

“อุ๊ย! ทั้งหมดเลยเหรอคะ”

แสงดาวอุทานตาโต เรื่องนี้หล่อนเห็นทีจะต้องโทรไปรายงานให้วัชรมัยรับทราบเสียแล้ว

“แต่คุณครูนุ้ยเธออยากจะให้เก็บไว้ที่บ้านหลังนี้นี่คะ” แสงดาวอ้างอิงคำพูดวัชรมัย

“พี่นุ้ยไม่ได้มาอยู่ที่นี่ แต่ปล่อยให้คนมาเช่าโดยไม่สนใจย้ายข้าวของของน้ำออกไปแบบนี้ แสดงว่าแกคงไม่เห็นความสำคัญของสิ่งของของน้ำแล้วล่ะ แต่มันเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับผมมากกว่า”

ณ เพชร ทำหน้าเศร้า

“เรื่องนี้คงต้องคุยกันเองแล้วค่ะ พี่ไม่เกี่ยว” แสงดาว รีบออกตัว

“ผมจะลองไปเจรจากับคนเช่าดู จะขอขนของที่ห้องของน้ำออกไป”

“ไม่ได้นะคะ !..คุณต้องโทรไปขออนุญาตจากครูนุ้ยเธอก่อน”

แสงดาว ปกป้องผลประโยชน์ให้กับวัชรมัย อย่างเต็มที่ แม้หล่อนจะรู้สึกเห็นใจ ณเพชร ที่สูญเสียคนรัก แต่การที่เขาจะมาขนเอาสิ่งของทุกอย่างที่มีออกไป หล่อนก็ไม่เห็นด้วย

หากจะไปเอารูปถ่ายของคนตายไว้เป็นที่ระลึกหล่อนก็จะสนับสนุนช่วยเหลือได้

“โอเค. งั้นผมกลับดีกว่า” เขามีท่าทางหงุดหงิดขึ้นมา

“อ้าว แล้วไม่เอารูปของน้องน้ำก่อนเหรอคะ”

“ไม่ล่ะ..เอาไว้วันหลังดีกว่า” เขารีบปิดกระจกและขับรถออกไปทันที