5. หึงเกินไปไหม

“มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าเจ้าของบ้านไม่อนุญาตให้ใช้..เอ..แต่พี่วัชรมัย อนุญาตให้ผมใช้ข้าวของทุกอย่างในบ้านได้นะครับ”

“ครูนุ้ยอนุญาต แต่ถ้าคุณน้ำไม่อนุญาตล่ะ”

แสงดาวพูดคล้ายบ่นพึมพำกับตัวเอง

“พี่ดาวว่าอะไรนะครับ”

“โอ๊ะ..เปล่าค่ะ..ถ้าครูนุ้ยอนุญาตก็ใช้ไปเถอะค่ะ”

แสงดาว รีบบอกกลบเกลื่อนคำพูดของตน หล่อนมองไปที่โต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

นึกถึงภาพของวัชรมน วันที่นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์ หล่อนเข้าใจว่าวัชรมน ทำงานมากจนเผลอหลับไปพยายามที่จะปลุก แต่เมื่อสัมผัสเนื้อตัวก็ทราบว่าตัวเย็นแข็งทื่อไปหมดแล้ว

วัชรมน เสียชีวิตเพราะหัวใจวาย แพทย์ระบุเช่นนั้น

“อุ๊ย!..ว้าย!”

แสงดาว อุทานด้วยความตกใจที่จู่ ๆ ที่ใส่ปากกาบนโต๊ะก็ตกลงกระทบพื้นทั้งที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น หล่อนรีบเดินลิ่วออกจากหน้าประตูห้องทันที ด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้นครับ” ภูริช ถามขึ้น

“พี่ตกใจที่ของบนโต๊ะมันตกน่ะค่ะ” แสงดาว รีบบอกเสียงสั่น

“คงเป็นที่เสียบปากกาแน่เลย แซนดี้เห็นมันวางหมิ่น ๆ ที่ขอบโต๊ะว่าจะจัดให้เข้าที่เข้าทางก็ลืม”

คำพูดของแซนดี้ ทำให้แสงดาว รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังขนลุกอยู่ หล่อนจึงรีบขอตัวกลับออกไปทันที

“พี่ดาวนี่ดูแปลก ๆ ชอบกลนะไอซ์”

แสงดาว ออกไปแล้วแซนดี้ก็หันมาพูดกับภูริช

“ผมว่าแกเป็นคนอัธยาศัยดีน่ะ แต่บางทีก็ดูจะมากไปหน่อยเท่านั้นเอง”

“ไอซ์ ก็อย่าไปยุ่งด้วยล่ะ พวกสาวแก่แบบนี้เห็นหนุ่ม ๆ เป็นไม่ได้อยากจะมาจุ๊กจิ๊กด้วย แกล้งทำมาถามโน่นถามนี่ดูไปถึงห้องนอนแบบนี้ต้องระวังให้ดีล่ะเกิดเผลอขึ้นมา ยัยนี่อาจจะปลุกปล้ำไอซ์ก็ได้”

“ดูพูดเข้า แล้วไปรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นสาวแก่ เขาอาจจะมีลูกมีครอบครัวแล้วก็ได้”

“แซนดี้ ดูออกค่ะ อย่าให้รู้ก็แล้วกันว่ามายุ่งกะไอซ์ เจอดีแน่ เหมือนยัยนุชน้องสาวแม่เลี้ยงของไอซ์นั่นไง แซนดี้ก็ดูออกว่ามันคิดจะให้ท่าไอซ์แค่ไหน วันนั้นถ้าไม่ติดว่ามีพ่อของ

ไอซ์นั่งอยู่ด้วยล่ะก็ ยัยนุชนั่นโดนแซนดี้ตบสั่งสอนไปแล้ว”

แววตาวาววับด้วยความกราดเกรี้ยวของแซนดี้ทำให้ภูริชถึงกับถอนหายใจ

“โธ่..แซนดี้คิดมากไปได้ ใครเขาจะมาให้ท่าอะไรผม”

“ก็ไอซ์ไม่ได้มองเห็นเหมือนที่แซนดี้เห็นนี่ แล้วยัยดาแม่เลี้ยงของไอซ์ก็ดูจะเป็นใจให้น้องสาวซะด้วย คงเห็นว่าไอซ์เรียนจบสูงได้ทำงานดีมีเงินเดือนเยอะล่ะสิ ถึงอยากจะให้น้องตัวเองจับไอซ์ทำผัว”

แซนดี้ เริ่มไม่พอใจไปถึงกานดาด้วยอีกคน

“พอได้แล้วน่าแซนดี้ จะหึงอะไรก็ดูให้ดี ๆ หน่อย ไม่ใช่เห็นใครก็หึงตาลายไปหมด นี่ผมกะจะเอาหมามาเลี้ยง แซนดี้ไม่ต้องมานั่งหึงหมาด้วยหรือเนี่ย”

เขาพูดประชดในตอนท้าย

“ไม่ว่าหมา หรือ คน แซนดี้ก็ตบไม่เลือกทั้งนั้นแหละถ้ามันมาให้ท่าไอซ์”

“จะบ้าตาย...ขนาดหมายังโดน”

เขาทำเสียงบ่นอุบอิบแต่แซนดี้ก็อุตส่าห์ได้ยิน

“ใช่! ฉะนั้นขอเตือน! อย่าคิดมีกิ๊ก ไม่งั้นโดนตบ”

แซนดี้ ทำท่าเงื้อมือไปตบผัวะกลางอากาศข่มขู่

“รู้แล้วน่าว่าแซนดี้ เป็นนักตบระดับมืออาชีพ เอะอะอะไรก็จะตบท่าเดียว อีกหน่อยผมคงหาเพื่อนผู้หญิงไม่ได้สักคน แซนดี้ เล่นห้ามผมคบเพื่อนผู้หญิงที่มีทั้งหมดแบบนี้”

เขาต่อว่าหล่อน

“ใครบอก อย่างน้อยแซนดี้ก็ยกเว้นเพื่อนผู้หญิงอย่างยัยนฤมล กับยัยวาสินีให้ตั้งสองคน”

“เฮอะ!..ไอ้มลกับยัยนี น่ะเหรอ ถ้ามันไม่เป็นทอมกับดี้กัน แซนดี้ จะให้ผมคบไหมล่ะ”

ภูริช ถามเสียงหงุดหงิดรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีกรรมหนักที่มีคนรักขี้หึงเกินพิกัดแบบนี้

“ไม่รู้ล่ะ อย่าให้แซนดี้เห็นก็แล้วกันว่าผู้หญิงหน้าไหนกล้ามายุ่งกับแฟนของแซนดี้ ไอซ์ก็เหมือนกัน ถ้าแซนดี้รู้ว่าไปกุ๊กกิ๊กกับใครที่ทำงานนั่น แซนดี้ก็จะตามไปตบมันถึงที่เลยคอยดู!.ฮึ”

ท่าทางของแซนดี้ทำให้ภูริชหวาดเสียว แค่คิดเขาก็ไม่กล้านอกใจหล่อนแล้ว

.....

ภูริช ตกใจตื่นกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงกุกกักคล้ายมีคนกำลังเดินไปมาอยู่ในห้องหรือไม่ก็กำลังค้นข้าวของอะไรบางอย่าง

เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ขณะเดียวกันก็เตรียมพร้อมด้วยความระมัดระวัง เขานึกไปถึงพวกหัวขโมยที่อาจจะแอบย่องเข้ามาในบ้านกลางดึก เขาพยายามมองหาเครื่องทุ่นแรงเอาไว้ใช้ในกรณีที่จะต้องมีการต่อสู้กันเกิดขึ้น นึกถึงโคมไฟที่อยู่ใกล้มือที่สุดก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับไว้พร้อมกับเลื่อนตัวลงจากเตียงช้า ๆ ในลักษณะคลานลงเพื่อให้เกิดเสียงน้อยที่สุด

เสียงกุกกักเงียบลงไป แต่คราวนี้เป็นเสียงที่ดังมาจากโต๊ะทำงานเหมือนกับมีใครค้นหาของบางอย่างอยู่ที่นั่น

เขาเพ่งมองฝ่าความมืดไปดู แสงที่ส่องจากด้านนอกมาทางหน้าต่างทำให้เขาไม่เห็นความเคลื่อนไหวใด ๆ หากเพียงครู่เดียวเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

“เฮ้ย!..มันเสียงพิมพ์ดีดนี่”

เขาบอกกับตัวเองในใจ ถึงฟังอย่างไรก็เป็นเสียงพิมพ์ดีดจากแป้นของคอมพิวเตอร์ที่เขาคุ้นเคย เสียงนั้นฟังดูสม่ำเสมอบ่งบอกถึงความชำนาญของคนพิมพ์

ภูริช เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะหูฝาดหรือเปล่า เขาไม่ได้นึกถึงสิ่งเร้นลับอะไร เพราะเขาไม่กลัวความมืดหรือกลัวสิ่งที่มองไม่เห็น เขานึกเพียงว่าต้องมีใครสักคนแอบเข้ามาในห้องนี้..แต่จะเป็นใครล่ะ

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”

เขาตัดสินใจเดินลิ่วไปเปิดไฟอย่างรวดเร็วโดยที่มือยังถือโคมไฟไว้แน่น