4. ทำความรู้จัก

แซนดี้ ชอบภูริช ครั้งแรกด้วยรูปร่างหน้าตาก็จริง แต่เมื่อคบหากันไปยิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนเรียนเก่ง อีกทั้งยังทำงานพิเศษด้านโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ ทำให้เขามีรายได้มาตั้งแต่ยังเรียนอยู่ระดับปริญญาตรี จนสามารถมีเงินส่งเสียตัวเองเรียนต่อปริญญาโทได้ รวมทั้งสามารถซื้อรถยนต์ได้ด้วยตัวเอง ทำให้หล่อนยิ่งรัก และภูมิใจในตัวของภูริชมาก แล้วก็หวงเขามากด้วย

ในขณะที่แซนดี้ เองแม้จะรูปสวยรวยทรัพย์ แต่ก็ยังถือว่าอับปัญญา เนื่องจากหล่อนเป็นคนหัวทึบเรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง แค่เอาตัวรอดไปได้

หล่อนไม่ชอบเรียนหนังสือแต่เพราะถูกทางบ้านบังคับจึงจำทนต้องไปเรียนจนจบปริญญาตรีมาได้อย่างทุลักทุเล ทั้งที่ทางบ้านคาดหวังว่าจะส่งเสียให้แซนดี้ไปเรียนต่อยังต่างประเทศ แต่แซนดี้ก็ไม่ยอมไป เหตุผลสำคัญคือหล่อนไม่อยากจากภูริช ไปไหนนั่นเอง

“สวัสดีค้า น้องไอซ์..มาแต่เช้าเชียวนะคะ”

คำกล่าวทักทายเสียงหวานใสดังมาจากแสงดาวที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาถึงภายในบ้าน

“พี่เห็นประตูรั้วเปิดอยู่น่ะค่ะ คิดว่าน้องไอซ์คงกำลังขนข้าวของมา มีอะไรให้พี่ช่วยไหมคะ”

“ใครคะไอซ์”

แซนดี้ หันมาถามภูริชตาเขียว หล่อนไม่ไว้วางใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นที่จะมาพูดจาใกล้ชิดกับคนรักของหล่อน

“สวัสดีครับ”

ภูริช ไม่ตอบแซนดี้ แต่หันไปยกมือไหว้แสงดาวแทน

“พี่ชื่อแสงดาวจ๊ะ เรียกว่าพี่ดาวก็ได้ พี่เป็นเพื่อนบ้านใกล้ ๆ นี่เอง แล้วก็ได้รับมอบหมายจากคุณครูนุ้ยเจ้าของบ้านให้มาช่วยดูแลคนมาเช่าค่ะ”

แสงดาว รีบรายงานตัวเสร็จสรรพ เมื่อเห็นแววตาของสาวน้อยข้างกายของภูริชที่ทำท่าเหมือนงูจงอางหวงไข่พร้อมจะฉกกัดแสงดาวได้ตลอดเวลาถ้าขืนมาเจ๊าะแจ๊ะกับคนรักของเจ้าหล่อน และตอนนี้แซนดี้ ก็กำลังแสดงความเป็นเจ้าของชายหนุ่มด้วยการกอดแขนซบไหล่ภูริช เพื่อให้แสงดาวรับรู้ว่าภูริชนั้นมีเจ้าของแล้ว

“อ๋อ..นึกว่าใคร”

แซนดี้ ปล่อยมือจากการเกาะกุมแขนของภูริชออก แต่แววตาก็ยังไม่ไว้ใจแสงดาวอยู่ดี

“นี่น้องไอซ์จะอยู่คนเดียวหรือว่า...”

แสงดาว มองไปที่แซนดี้ด้วยแววตาอยากรู้เต็มแก่

“อยู่สองคนค่ะ ไอซ์เป็นแฟนของแซนดี้เอง”

แซนดี้ รีบชิงบอกก่อน

"เอ้อ..คือแซนดี้ไม่อยู่ที่นี่หรอกครับ เขามีบ้านของเขาอยู่แล้วแต่อาจจะแวะมาเยี่ยมผมบ้างเป็นครั้งคราวน่ะครับ”

ภูริช รีบพูดแก้ให้ ถึงอย่างไรเขาก็อยากจะปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีของคนรัก เพราะยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาไม่อยากให้ใครมองภาพคนรักของเขาในแง่ที่ไม่ดี

“น้องสองคนดูน่ารักเหมาะสมกันมากเลยค่ะ ราวกับกิ่งทองใบหยกแน่ะ”

คำพูดของแสงดาว ช่วยสร้างรอยยิ้มให้เกิดบนใบหน้าของแซนดี้ ขึ้นมาแทนรอยบึ้งตึงเมื่อสักครู่ได้

“น้องไอซ์ มีพวกพระพุทธรูปหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรมาด้วยหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีหรอกครับ ทำไมหรือครับพี่ดาว” เขาทำหน้าสงสัย

“พี่แค่อยากให้น้องไอซ์ นำมาไว้ใกล้ตัวเท่านั้นเองค่ะ เป็นสิริมงคลดีออก”

แสงดาว ไม่กล้าพูดตรง ๆ ว่าเอาไว้กันภูตผีปีศาจหลอกหลอน

“พี่ดาวพูดเหมือนบ้านนี้มีอะไรอย่างนั้นแหละ”

แซนดี้ มองหน้าแสงดาว

“อู้ย..ไม่มีอะไรหรอกค้าคุณน้องขา..”

แสงดาว รีบบอกแต่ไม่กล้าสบตาแซนดี้

“ก็เห็นพูดอะไรกำกวม ยังกะบ้านนี้เป็นบ้านผีสิง” แซนดี้ ค้อนแสงดาว

“ว้าย..คุณน้องขาไม่ใช่นะคะ บ้านนี้ไม่มีอะไรทั้งสิ้นค่ะ..เชื่อพี่!”

แสงดาว รีบพูดด้วยความตกใจ

“ถึงจะเป็นบ้านผีสิงผมก็ไม่กลัวหรอกครับ ดีซะอีก..ถ้าเป็นผีผู้หญิงยิ่งดีผมชอบ..”

ภูริช พูดล้อเล่นด้วยความขบขัน

“พูดอย่างนี้ได้ไงคะไอซ์ นี่แซนดี้ฟังอยู่นะ คิดนอกใจกระทั่งต่อหน้าเลยนะ” แซนดี้ ทำหน้าง้ำ

“นี่แซนดี้…หึงแม้กระทั่งผีนี่ มันจะเกินไปแล้วนะ ผมแค่พูดเล่น ๆ”

ภูริช หันไปปรามแฟนสาว

“พูดเล่นก็ไม่ได้ ถึงเป็นผีถ้ามาให้ท่าไอซ์ล่ะก็ แซนดี้จะจัดการหาหมอผีมาปราบซะให้เข็ด ให้มันรู้ไปว่าจะกล้ามายุ่งกับไอซ์ได้”

แซนดี้ พูดด้วยอารมณ์หึงหวงในขณะที่ฝ่ายชายส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง ๆ

“น้องแซนดี้ไม่ต้องกลัวนะคะไม่มีผีสาวที่ไหนมายั่วยวนให้ท่าแฟนของน้องแซนดี้หรอกค่ะ”

“ไม่มีก็ดีค่ะ แซนดี้จะได้ไม่ต้องออกแรง”

แซนดี้ เชิดหน้าบอก

“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะคะน้องไอซ์ เราบ้านใกล้เรือนเคียงกันช่วยเหลือกันได้ค่ะ”

แสงดาว บอกกับภูริช

“ขอบคุณครับ ผมคงไม่รบกวนพี่ดาวหรอกครับ”

“อย่าถือเป็นการรบกวนเลยค่ะถ้ามีอะไรก็บอกได้ค่ะ”

“ครับผม ขอบคุณครับ”

ภูริชตัดบทเพื่อให้แสงดาวออกไปจากบ้าน แต่ไม่เป็นเช่นนั้นแสงดาวกลับเดินไปชะโงกดูที่ห้องนอน แต่หล่อนยืนอยู่เพียงหน้าประตูห้องไม่กล้าเดินเข้าไปด้านใน

“เออ..น้องไอซ์ จะนอนห้องนี้หรือคะ” แสงดาว หันมาถามภูริช

“ครับ”

“พี่ว่าน่าจะไปนอนอีกห้องหนึ่งจะดีกว่านะ ห้องนี้ก็เอาไว้เก็บข้าวของไป” แสงดาว แนะนำ

“ผมว่าห้องนี้เหมาะกับผมแล้วครับ เพราะผมต้องทำงานด้วย อีกอย่างก็มีเครื่องคอมแบบตั้งโต๊ะให้ด้วยผมจะได้เอาโน้ตบุ้คของผมเก็บไว้ใช้ที่ออฟฟิศ”

“น้องไอซ์ จะใช้เครื่องคอมนี้ด้วยหรือคะ” แสงดาวถามตาโต